Τρυφερότητα και σκληράδα στο BDSM: θέμα ρόλου ή ανθρώπου?

Οι κουβέντες που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι μιας σκλάβας που παίρνει, πρωτίστως, από λόγια. Ασφαλώς και θέλω τις στιγμές της τρυφερότητας, να εκφράσω και να δεχτώ τρυφερότητα, αλλά αν κάποιος πάει να μου σερβίρει με τρυφερότητα hard facts θα συναντήσει την καχυποψία μου. Είναι δυνατό τότε να γίνω εγώ σκληρή, άδικα σκληρή με τον εαυτό μου, οδηγώντας ως και την έκβαση κάποιων πραγμάτων ακριβώς εκεί που διόλου δεν θα ήθελα να πάνε γιατί δεν αντέχω τα σιρόπια που δεν κάθονται στο βάζο τους να βγαίνουν με το κουταλάκι του τσαγιού όταν χρειάζονται αλλά χύνονται δεξιά και αριστερά, κολλάνε και μαζεύουν μύγες.

Εξαρτάται από το πώς εννοείτε την σκληρότητα. Ένας Κυρίαρχος ενδέχεται να απορρίπτει την "μομφή" της σκληρότητας από τη στιγμή που ο ίδιος αναλαμβάνει ένα υποτακτικό πρόσωπο, απαλλάσοντας έτσι το τελευταίο από πάμπολα άγχη και κυρίως από το άγχος της διαχείρισης του πότε θα είναι σκληρό και πότε θα εκθέτει την τρυφερή πλευρά του. Τα σκληρά χάδια του βούρδουλα δεν παύουν να είναι χάδια και αν τυχόν, για λίγο, πάψουν να είναι χάδια, αυτό γίνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου αντιληπτό από τον αποδέκτη και… πονάει, πραγματικά, απίστευτα πολύ, τότε, εκείνη η αέρινη τρυφερότητα που φαίνεται ότι υπήρχε γιατί την καταλάβαμε όταν έλλειψε.

Θέτω προς διερεύνηση αν ένα υ μπορεί να γίνει και αυτό απίστευτα σκληρό απαιτώντας από το Κ να μείνει στις συντεταγμένες του ρόλου του, υποχρεωτικά και ανεξαρτήτως συνθηκών για το Κ.

Διάβασα λίγα πράγματα για το σύνδρομο της στοκχόλμης, μένω λίγο στον "τραυματικό δεσμό" ήτοι "traumatic bonding". Και εκφράζω εδώ την απορία μου. Η σχέση είναι εντάξει, κυλά λίγο πολύ στις ράγες τις, με τις συναισθηματικές της εναλλαγές, με τον Κυρίαρχο και με τον υποτακτικό να αλληλεπιδρούν όπως νιώθουν, όπως καταλαβαίνουν, όπως επιθυμούν, όπως έχουν μάθει, όπως βλέπει ο ένας πως θέλει ο άλλος. Τι είναι αυτό που προκάλεσε την τραυματικότητα και συνεπώς το δέσιμο των δύο πάνω σε αυτήν; Από ποια χαραμάδα μπήκε; Από ποιο υπερεγώ που έκρινε ότι κάτι πήγε πολύ στραβά, τόσο ώστε να είναι τραυματικό; Πήγε η συνειδητότητα στο τι είμαστε και τι κάνουμε κόντρα στην ενσυναίσθηση του πώς μας έκατσε αυτό που κάνουμε; Γιατί; Μπορούν οι δύο εντός της σχέσης να αναζητήσουν την αιτία;

Για να υπάρχει κάποια "αντικειμενική διαχωριστική γραμμή" θα πρέπει να έχει τελεστεί κάτι που να γίνεται αντικειμενικά αντιληπτό ως ¨τραύμα" στο ψυχοδιανοητικό πεδίο που αυτοί έχουν ορίσει ως χώρο της αλληλεπίδρασής τους.

Αμφιβάλλω αν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Δεν υπάρχει κανείς που να γνωρίζει το καλό του καλύτερα από το γνήσιο υ - ακούω μήπως τίποτα φωνές διαμαρτυρίας; wow sorry… - το οποίο είναι ένα άπειρα επιβιωτικό πλάσμα.

Ναι μεν αλλά σημειώνω ότι υπάρχουν και Κ που δεν θα δεχτούν να μπουν στο τριπάκι αυτό αλλά και υ που δεν θα το δέχονταν. Ο καλός τρόπος δεν είναι το ίδιο με την τρυφερότητα. Η τρυφερότητα δεν είναι για όλους για κάθε στιγμή. Υπάρχουν περιπτώσεις που εμένα αν μου έδιναν τρυφερότητα θα σωριαζόμουν κάτω και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι ό,τι θέλουν τρυφεροί, σκληροί, ξυνοί, πικροί, γλυκόξινοι, με άρωμα βανίλλιας, σοκολάτας, τζίντζερ, οι ζαριές που ρίχνει η ζωή όμως είναι για όλους, ανεξαρτήτως του τι είναι αυτοί. Και δεν μπορούν να μην τις παίξουν.

Το βρίσκω απολαυστικό. Όχι πρώτη μου επιλογή, γιατί θέλω διέγερση της λογικής μου - να πάω στους sapiosexual να το γράψω αυτό; - αλλά απολαυστικό. Υποθέτω ότι αν διαπιστώσει πως αυτό χρειάζεται το υποτακτικό πρόσωπο για να αφεθεί ο Κυρίαρχος θα δεχτεί να το κάνει έτσι. Δεν είμαι βέβαιη, όμως. Γιατί αν αντί για "θύτη" τον πούνε διαφθορέα τον άνθρωπο; Θέλει, νομίζω, πάρα πολύ στενό και ακλόνητο δεσμό για να παιχτεί έτσι το παιχνίδι και να ξέρουν καλά και οι δύο ότι αυτό είναι παιχνίδι.

 

just me... by dark explorer posted Oct 7, 2014 at 9:47 PM

 

Ένας ελεύθερος άνθρωπος πότε δεν μπαίνει σε καλούπια και σε προκαθορισμενα πρότυπα μηχανικών συμπεριφορών. Και ούτε βέβαια πιέζει τα συναισθήματα του γιατί τότε υπάρχει σύγκρουση. Γι αυτό και δεν χωράω προσωπικα στο bdsm. Ούτε και πουθενά αλλού.

 

Ενας ελευθερος ανθρωπος, κανει οτιδηποτε θελησει για τον εαυτο του. Ακομα και να μπει σε καλουπι και σε πηγαδι να κλειστει μεσα αν αυτο θελει να κανει.
Μη ελευθερος ανθρωπος ειναι αυτος που αναγκαζεται να κανει κατι.

Τα παθη μας, μας καθιστουν ολους εκ των πραγματων, μη ελευθερους.καθως με βαση αυτα κανουμε επιλογες.
Και οσους επιλεξουν το χωρο και οσους οχι. Για " παθη" τον επιλεγω αλλα με βοηθα στο να τα χρησιμοποιω προς ευχαριστηση μου ( οσο η πραγματικοτητα μας επιτρεπει να ειμαστε μονιμα ευχαριστημενοι) , για διαφορετικα " παθη" δεν τον επιλεγεις ( οπως λες) αλλα σε βοηθαει στο να τα χειριζεσαι καλυτερα απο οτι αν τον επελεγες, και να βιωνεις την δικη σου ευχαριστηση-ευτυχια. ( παντα στα ρεαλιστικα ορια ξαναλεω).

Τα καταπιεσμενα συναισθηματα που αναφερεις, δεν μπορω να κατανοησω πως το εννοεις..
Προσωπικα δεν νιωθω να καταπιεζω κατι, ισα ισα βιωνω συναισθηματα που αγνοουσα μεχρι τωρα.

 

Τα "πσθη" μας - αν καταλαβαίνω σωστά τον τρόπο που χρησιμοποιείς τη λέξη - είναι η πυξίδα που δείχνει την κατεύθυνση της διαδρομής που μας ισορροπεί ή θεωρούμε πως μας ισορροπεί. Συχνά, λόγω του ακανθώδους της διαδρομής, αγνοούμε την πυξίδα, περπατώντας λιγότερο δύσβατα μονοπάτια μα καθόλου εξισορροπιστικά.
Οι επιλογές γίνονται κατά την διαδρομή που θα επιλέξουμε να ακολουθήσουμε, απολύτως ελεύθερα και σύμφωνα με τον τρόπο που αντι-λαμβανόμαστε την διαδρομή.

Αγαπώ πολύ πάθη γιατί δεν αγαπώ να χάνω "μάχες"  

 

Οπότε και εγώ επιλέγω να πάρω ναρκωτικά και επιλέγω να εθιστω στην ηρωινη. Είμαι ελεύθερος;

 

Ναι, είσαι ελεύθερος να επιλέξεις τον αφέντη σου, αυτό κάνουμε όλοι...Με τον τρόπο ζωής, τις προτιμήσεις, τις εξαρτήσεις, τις απορρίψεις, την αυθυποβολή...
Άλλος επιλέγει αφέντης του να είναι το χρήμα, ο Θεός, το σεξ, τα ναρκωτικά, ή ένας άνθρωπος...Δεν έχει διαφορά που θα εκχωρήσεις την ελευθερία σου καμιά φορά...
Δεν ξέρω πόσους πραγματικά ελεύθερους ανθρώπους έχω γνωρίσει στη ζωή μου...Μάλλον όλοι κάπου ψάχνουν να ''χωρέσουν'', να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους...
Γι αυτό το bdsm, μπορεί να καλύπτει ΚΑΙ τέτοιες ανάγκες...
Τώρα αν εσύ, ή εγώ ή ο οποιοσδήποτε το αμφισβητεί αυτό, για μένα είναι υγεία...είναι ο δρόμος προς την ελευθερία?
Κι αυτό το αμφισβητώ....
Καμιά φορά λέω θα γίνω 100 χρονών κι ακόμη δεν θα έχω απαντήσει με βεβαιότητα στον εαυτό μου τα βασικά ερωτήματα μου για την ζωή... 

 

Τα "παθη" που αναφέρω είναι για εμένα οπως λες πυξίδα αλλά οχι απαραίτητα προς την ισσοροπία αλλά προς την ευτυχία.
Να το αναλύσω σα σκεπτικο..
Μπορεί εγώ να έχω ένα πάθος α, η υπαρξη του απο μόνης της με κάνει μη ισσοροπημένη, καθώς οπως πολυ ομορφα είπες, με οδηγεί να κανω την επιλογή μιας ακανθώδους διαδρομής. Που ισως δεν μου προσφερει ισσοροπια, το αντιθετο μαλιστα, ισως με κανει ακομα πιο ανησυχη και με μπερδεψει.
Παρ'ολα αυτα, η μη επιλογη της διαδρομης αυτης , δηλαδη το να αγνοησω την πυξιδα θα μου προσφερε δυστυχια, γιατι θα επρεπε να αγνοω καθημερινα το "παθος" που υπαρχει μεσα μου και βγαινει..να καταπιεζω δηλαδη το ποια ειμαι.
Δεν ειναι λοιπον, για εμενα απαραιτητα " αγωνας" για εξισσοροπιση, αλλα ο " αγωνας" της ευτυχιας.
Στο να ειμαστε οσο πιο χαρουμενοι γινεται για οσο περισσοτερο γινεται, με αυτο που εχει ο καθενας σαν " υλικο" , με το ποιοι ειμαστε.

Η ευτυχια δεν θα τυχει παντα να ταυτιζεται με την ισσοροπια, αλλα προσωπικα το βρισκω υπεροχο!

Υ.Γ "τρελαθειτε" και..τρελαθειτε μπηκε ανοιξη ******

 

Kαλυτερα ερωτησεις χωρις απαντησεις παρα απαντησεις χωρις ερωτησεις. Οσο για την Ελευθερια....λιγοι εχουν βουτηξει μεσα τους για να την βρουν. Συνηθως την αναζητουν μεσα σε λεξεις, σε φιλοσοφιες, σ εναν Θεο, στην καυλα, στο χρημα, σε ενα αλλο μισο, σε μια ιδεολογια, σε εξαρτησεις, σε παθη. Κανεις δεν ειναι πραγματικα ελευθερος. Κανεις.

 

oφφτοπικιαστηκαμε....νομιζω..ισως

 

Μπα δεν θα το λεγα...αυτά είναι πιο πολύ εντός θέματος από τις ειδικόλογες γενικολογίες που τις λέμε για να ποζάρουμε την πάρτη μας ή για να τσιγκλίσουμε αυτόν που μας ενδιαφέρει...

 

Εκεινο που λεω ειναι οτι απο τη σκληραδα-τρυφεροτητα που για τη προσωπικη μου γμωμη ειναι καθαρα η εφαρμογη/εφραση του εχω αναγκη να σε πονεσω η εχω αναγκη να με πονεσεις και μονο ξαναφτασαμε αλλη μια φορα να αναλυουμε τα παντα.