Ο πολιτισμός, η καύλα και η διαχείριση της απόλαυσης

H επιτομή της (απαίδευτης) υποτακτικότητας... 

Τα σέβη μου.  Και χαρά στον που θα σε αποκτήσει... 

 

Γλυκειά μου @brenda , κανένας υγιής και ισορροπημένος άνθρωπος δε θα διαφωνήσει με όσα λες. Διαχείρηση της καύλας δε σημαίνει λήψη μέτρων καταστολής, αλλά άρσης των κάθε λογής περιορισμών. Διαχείρηση της καύλας σημαίνει καθαρή και ανόθευτη απόλαυση, απαλλαγμένη τόσο από ενοχικές αναστολές, όσο και από νευρωτικές και εμμονικές υπερβολές. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που βλέπουν την ικανοποίηση της καύλας σαν αγώνα επιδόσεων, πεδίο μάχης με τη χαμηλή τους αυτοεκτίμηση, που καταβροχθίζουν άπληστα ηδονές και εμπειρίες σα να συλλέγουν γραμματόσημα, ή σα να προσπαθούν να αποδείξουν οτι είναι οι καλύτεροι, οι πιό ποθητοί, οι πιό.... οι πιό....

Το επιθυμητό είναι να χαίρομαι την καύλα για την καύλα, για τη χαρά της ζωής. Οχι την καύλα "με σκοπό να...". Την καύλα όπως προκύπτει φυσικά και αβίαστα, όχι την καύλα που επιδιώκω πάσει θυσία για να καλύψω τα κενά της μίζερης ζωής μου. Και ξέρεις, το πρωί καταλαβαίνεις τη διαφορά. Τη διαφορά της γεύσης της πληρότητας από τη γεύση του ανεκπλήρωτου...

 

Το ξέρεις ότι συμφωνούμε στην τοποθέτηση αυτή σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό....  Ειδικά στο κομμάτι του πρωϊνού.... 

'Αντε μας πάλι με την ''διαχείριση'' και την ''διαχείρηση''.... 

 

Το ίδιο με την "καύλα" και τη "κάβλα".
Η απάντηση είναι η ίδια με του προφιτερόλ: "Δε θέλω να το μάθω. Θέλω να το φάω!"...

 

Ευχαριστώ   Αλλά δεν πάνε σε μένα τα "συγχαρητήρια"  

Είπατε παραπάνω "Είναι ασφαλώς νευρωτικός διότι ο πολιτισμός μας προκαλεί άγχος, χωρίς να διδάσκει τρόπους διαχείρισης του άγχους. Οι άνθρωποι που ονειρεύονται διαχειρίζονται το άγχος τους επαρκώς. Οι υπόλοιποι συνήθως γίνονται "κατανάγκες" - ή απλώς δυστυχείς.". Δηλαδή, αν διαβάζω σωστά τα λόγια σας: ο πολιτισμός προκαλεί άγχος και δεν διδάσκει τρόπους διαχείρισης/ το να ονειρευόμαστε είναι τρόπος διαχείρισης του άγχους/ ο πολιτισμός δεν διδάσκει τρόπους διαχείρισης = δεν μας διδάσκει να ονειρευόμαστε = η διαχείριση του άγχους είναι δυνατή με μέσα "εκτός αυτών του πολιτισμού"/ αν δεν διαχειριζόμαστε το άγχος γινόμαστε δυστυχείς. Δηλαδή πρέπει να βρούμε κάτι έξω από τον πολιτισμό (π.χ. το όνειρο) για να γίνουμε ευτυχείς.
Τι διαβάζω λάθος;

Υποτιμάτε νομίζω (όπως και όλοι μας, εγώ πάντως το κάνω πάρα πολύ) παράγοντες όπως το θέμα της τύχης (ή τυχαιότητας), της συνήθειας κλπ
Τι θέλω να πω με αυτό; Και όμως μπορεί να είσασταν (να ήμαστε όλοι) πιο ευτυχείς "βαμμένοι στα χρώματα της ζούγκλας του Αμαζονίου". Οι μελέτες πάντως αυτό έχουν δείξει, οι μεγαλύτεροι δείκτες ευτυχίας δεν καταγράφονται μέσα στο δυτικό πολιτισμό αλλά σε τέτοιες φυλές.
Όμως εμείς εδώ μάθαμε, με αυτές τις αξίες, σε αυτό το περιβάλλον μεγαλώσαμε.
Αυτό σημαίνει ότι ένα κομμάτι (το μεγαλύτερο θεωρώ) της επιλογής μας, σχετίζεται με το γεγονός ότι εδώ γεννηθήκαμε και έτσι μάθαμε. Δεν έπεται πάντα ότι το διαλέγουμε απαλλαγμένοι από το "βάρος" της "εξοικείωσης" μας με αυτόν τον πολιτισμό, τον συγκρίνουμε και τον βρίσκουμε καλύτερο από όλους. Απλά πορευόμαστε εδώ που μάθαμε...
 

Εξ όσων... Και μπορεί να μη γνωρίζουμε πολλά. Και ακόμη, μπορεί τα μέτρα με τα οποία ένιωθε τότε ευτυχής, σήμερα να τον έκαναν δυστυχή.

Άρα δεν είναι ζήτημα συνέπειας μεταξύ της θεωρίας μας και της στάσης ζωής μας (όπως αναφέρατε παραπάνω). Αλλού είναι το κλειδί.

You can tell a man από τη νεύρωση του... Αυτό το πιστεύω κι εγώ βαθύτατα.

Η οποία αλληγορία λέει ότι αν θες να έχεις συνειδητότητα θα τιμωρηθείς και θα υποφέρεις;
Γιατί η γνώση (από το δέντρο, τον καρπό του δέντρου) συνοδεύεται από την τιμωρία; Την έξωση από τον παράδεισο; Ο παράδεισος θεωρείται το μέρος που είσαι δίπλα στο Θεό (τον όποιο Θεό, όποιας θρησκείας). Ο Θεός στέλνει έξω από αυτόν τον άνθρωπο όταν αποκτά αυτό ακριβώς που είναι καλό; Τη συνειδητότητα; Τη γνώση του τι είναι καλό και τι κακό; Την ωριμότητα; Την αποδοχή της ευθύνης; Θέλει δηλαδή ανθρώπους που δεν αποδέχονται την ευθύνη τους;

Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να περιφρονήσω την θρησκευτική πίστη του καθενός. Είναι κάτι ιερό και δεν το κάνω ποτέ. Ούτε με τις αμφιβολίες και τις ερωτήσεις μου έχω αυτό το στόχο. Συζητώ πάνω στα γραπτά που διαβάζω όχι στο τι πιστεύει ο κάθε ένας το οποίο δεν το γνωρίζω άλλωστε αλλά το σέβομαι απόλυτα  

 

@brenda
Ποταμός ασυγκράτητος είσαι ώρες ώρες...
Ωστόσο την καύλα σου θα πρέπει να μάθεις να την διαχειρίζεσαι καλή μου και να την ελέγχεις, καθώς, στα πλαίσια του τόσο αγαπητού στην @clarisse δυτικού πολιτισμού αν ξεσαλώσεις ,κινδυνεύεις να βρεθείς καμιά 15ετία στη μπουζού... 

http://www.protothema.gr/world/arti...tike-epeidi-ekane-sex-se-paralia-tis-florida/

 

Ολα καλά, το πιάσαμε, το τινάξαμε και το ξαναστρώσαμε το θέμα της καύλας.

Παρένθεση: Ακόμα θυμάμαι τα μούτρα του πατέρα μου όταν, ανοίγοντας το σχολικό μου βιβλίο με τίτλο "Ιφιγένεια εν Αυλίδι", αντίκρυσε στο εσώφυλλο τη σκανδαλιάρικη παρέμβαση μιάς συμμαθήτριας που με μιά απλή κίνηση μετέτρεψε το "Αυλίδι" σε "ΚΑυλίδι" . Η ίδια με βοήθησε να το εμπεδώσω στη συνέχεια. Κλείνει η παρένθεση.

Νομίζω πως παρασυρθήκαμε σε μιά επίδειξη γνώσεων, πράγμα συνηθισμένο σε όλα τα φόρα. Μην παρεξηγηθώ, μου αρέσει η πολιτισμένη συζήτηση, με επιχειρήματα και ευγενική αντιπαράθεση. Τελευταία όμως έχω γίνει κομμάτι αλλεργικός στο αναμάσημα δάνειων απόψεων, κάτι που έχω κάνει κατά κόρον στο παρελθόν.

Αγαπητοί @gaby και @underherfeet , ζητώ συγγνώμη για τη δασκαλίστικη παρέμβασή μου (#119). Οι παλιές συνήθειες δύσκολα κόβονται.
@elfcat , στέκεσαι πολύ αξιοπρεπώς στη συζήτηση. Πιστεύω πως αν το συνεχίζαμε, θα ανακαλύπταμε οτι συμφωνούμε σε όλα. Προτείνω να απαλλάξουμε εαυτούς από τη θλιβερή αυτή διαπίστωση  

 

Ευτυχώς δεν ζω στην Φλόριντα καλέ μου @underherfeet, και θα ξεσαλώνω σπίτι μου όσο-όσο-όσο-όσο θέλω....   'Αντε και σε καμιά από τις κρυφές μου παραλίες, ή στο βουνό των Θεών, προστατευμένη από τις Νύμφες....   Οι απόψεις μου περί διαχείρισης αναλύθηκαν επαρκώς....  Επιλέγω την συνειδητή μη-διαχείριση όταν λυθώ και θεωρήσω ότι το περιβάλλον μου είναι ''ασφαλές''... 
Και για ακόμη καλύτερα και πλέον εγγυημένα αποτελέσματα εκχωρώ το κομμάτι της διαχείρισης σε αυτόν που θεωρώ ότι μπορεί να λειτουργήσει ως θεματοφύλακας και για τους δύο.... 

 

Το βασικό στον καθημερινό πολιτισμό, το λέμε και ευγένεια και μετράει ακόμα και στην καθημερινή κάβλα, είναι ότι δεν είμαι μόνον εγώ, υπάρχουν και οι άλλοι. Κρίμα που δεν το μαθαίνανε αυτό στα παιδάκια με τις σοκολάτες αλλά τα έκαναν να πιστεύουν ότι σοκολάτες υπάρχουν και το αν θα τις χαρούν εξαρτάται από υπέρτερες δυνάμεις που τα βλέπουν και τα αξιολογούν - πόσο απίστευτα χριστιανικό όλο αυτό, χριστιανικό για τις μάζες γιατί οι ελίτ είχαν αποστολή να ξέρουν πόσες σοκολάτες έπρεπε να υπάρχουν και από πού θα τις έβρισκαν.

Τέσσερις κύριοι τρόποι διαχείρισης (κάβλας) υπάρχουν και οι συνδυασμοί αυτών, α)αποδοχή, β)μετουσίωση, γ)μεταβίβαση, δ)αποφυγή.

Θα επανέλθω για τα υπόλοιπα, πάντως ου πολλώ δέω χάριν έχει τω μέλος @underherfeet γιατί διάβασα λίγη βίβλο με την ευκαιρία και απόλαυσα ελληνική γλώσσα και ένα κείμενο που έσφυζε από κυριαρχικούς ιμέρους και τω μέλος @clarisse για το marshmallow experiment για το οποίο ρώτησα δύο παιδο"ψυ" και την μάνα μου και είχα πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζι τους από τις οποίες οδηγήθηκα σε διάφορα συμπεράσματα - για αυτά που σκεφτηκα όλοι αυτοί δεν φέρουν καμία ευθύνη  

Από αυτά που διάβασα στο "Κατά Ιωάννην" ο Ιωάννης ταύτισε τον Λόγο με την Αλήθεια και την Αλήθεια με τον Χριστό και όλο αυτό το έκανε βγάζοντας ρητά απέξω τον Μωσαϊκό νόμο.

Ο Βιντάλ έγραψε μια μυθιστορηματική βιογραφία του Ιουλιανού. Δεν τον λέει παραβατη. Είναι τα χρόνια αμέσως μετά τον Κωνσταντίνο και - μετά τον χαμό του Ιουλιανού σε μάχη που κανείς δεν ξέρει ποιος τον σκότωσε - του Θεοδόσιου. Στα χρόνια του Θεοδόσιου κάηκαν όλες οι βιβλιοθήκες και εγκαθιδρύθηκε οριστικα ο Χριστιανισμός. Ο Βιντάλ, μέσω των δύο γερόντων που έγραφαν στο μυθιστόρημα τη βιογραφία του Ιουλιανού, σχολιάζει την τότε νέα τάξη πραγμάτων για "νεκρόφιλη". Είναι απολαυστικότατος σε πολλά. Η ουσία είναι, ούτε αυτός καταλαβαίνει ότι το γράφει γιατί δεν είναι ο Φρόϋντ, πως ο Ιουλιανός για την (δύσκολη) απόλαυσή του ήθελε απλά να πάψει να υπάρχει ο χριστιανισμός. Δεν ήταν Κωνσταντίνος να τα έχει και τα δύο, έτσι όπως αυτός καταλάβαινε…

 

Θα ηθελα να ρωτησω ολους οσους τοποθετηθηκαν,τελικα ωφειλουμε να διαχειριζομαστε την καυλα μας? Εκτος απο την συναινεση του ετερου, υπαρχουν ταμπου, κοινωνικες νορμες , ηθικες αξιες, νομοι, που μας προειδοποιουν οτι μερικες φορες το να υποκυψομαι στην καυλα μας θα εχει σοβαρες συνεπειες. Πιο πανω στο υπεροχο κειμενο της, η @brenda εκθειαζει την καβλα χωρις καμια αναγκη διαχειρισης, ειναι ομως ετσι?

 

Καταλαβαίνω την ουσία του ερωτήματός σου, αλλά ας ξαναδιευκρινίσω εγώ ότι δεν εκθειάζω την καύλα γενικώς και αορίστως, είναι συνειδητή τοποθέτηση και με άρση πολλών ''πολιτιστικών'' εμποδίων το να φτάσω σ΄αυτό το συμπέρασμα. Κι εγώ στην ίδια κοινωνία γεννήθηκα και μεγάλωσα, από -περίπου- τους ίδιους γονείς και με τις ίδιες νουθεσίες. Μου πήρε πολύ χρόνο να καταλάβω ότι δεν είναι αντικείμενο προς διαχείριση, και δούλεψα πολύ το κομμάτι της απενοχοποίησης του ηδονισμού που ενδεχομένως να εξάγεται από αυτήν την επιλογή. Ούτε έτσι γεννήθηκα, ούτε ξύπνησα μία ωραία πρωία και είπα ''what the fuck? I'll do it!'' Κατέληξα εκεί μέσα από δύσβατα μονοπάτια και όχι αγόγγυστα...
Κλώτσησα όσο δεν φαντάζεσαι, οι τροχοπέδες με κρατούσαν πίσω, οι ιδεοληψίες, τα ψυχο-mumbo jumbo, η Αγία Ελληνική Οικογένεια, η εκπαίδευση και το κοινωνικό περιβάλλον...Ωστόσο θεωρώ ότι η φυσική επιλογή, οποτεδήποτε πραγματώνεται υπερτερεί του περίτεχνου πολιτισμικού σερβιρίσματος και του στρογγυλέματος της ηδονής που κατ΄εμέ θα πρεπε να βιώνεται πρωτόγονα, άκριτα (εφ΄όσον αφορά συμβατά σε ότι αφορά τη νοημοσύνη και την γενική αντίληψη όντα) και με όσο το δυνατόν λιγότερες ψυχαναλυτικές παρεμβάσεις.
Εφαρμοστέα όμως η αλήθεια των παραπάνω μόνο στην περίπτωση της απόλυτα συνειδητής μας επιλογής με επίγνωση των συνεπαγόμενων κινδύνων και λήψη της αναλογούσας ευθύνης για τον κάθε συμμετέχοντα ξεχωριστά...
Αγαπημένη μου @jasmin sg ελπίζω να σε κάλυψα στο κομμάτι των ''συνεπειών''...Σαφώς και δεν είναι η καύλα παιδική χαρά ή χερουβειμικός παράδεισος κατ΄εμέ...Δε νομίζω να εξέφρασα κάτι τέτοιο...
Και ασφαλώς τελικά ο καθένας την βιώνει όπως αντέχει και την διαχειρίζεται όπως επιλέγει...

 

@jasmin
Ο πολιτισμός -και οχι μόνο ο δυτικός - έχει θέσει κάποια όρια στην καύλα και την εξ αυτής προσδοκώμενη απόλαυση ,π.χ οι άνθρωποι δεν πηδιούνται σε δημόσιους χώρους όσο καυλωμένοι κι αν αισθάνονται.
Και δεν είναι - μόνο - χριστιανικής η θρησκευτικής προέλευσης αυτος ο περιορισμός, απαντάται νομίζω στις περισσότερες κοινωνίες που έχει δημιουργήσει , αναπτύξει και εξελίξει το ανθρώπινο είδος , σε όλες τις μορφές πολιτισμού δηλαδή.
Στο βαθμό που είμαστε συνειδητοποιημένα μέλη ενός κοινωνικού συνόλου λοιπόν, για να λειτουργήσουμε αρμονικά στην δημόσια σφαίρα οφείλουμε έστω κι αν διαφωνούμε να ακολουθήσουμε όποιους περιορισμούς, ρητούς η υπόρρητους θέτει η κοινωνία, η στην αντίθετη περίπτωση να περιθωριοποιηθούμε,να χλευασθούμε ,ενδεχομένως και να φυλακισθούμε .
Simple as that.