Ο πολιτισμός, η καύλα και η διαχείριση της απόλαυσης

Δεν διαφωνω σε τιποτα απο τα παραπανω, το ερωτημα μου ηταν πολυ πιο γενικο. Ωφειλουμε γενικα να διαχειριζομαστε την καβλα? Αν πχ καβλωσω με τον συντροφο μου σε εναν δημοσιο χωρο, ωφειλω να περιμενω ωσπου να βρεθω σε πιο απομονωμενο περιβαλλον, ενας παντρεμενος ωφειλει να διαχειριστει την καβλα του για αλλους συντροφους , ενας αδερφος ωφειλει να διαχειριστει την καβλα που ισως νιωθει για την αδερφη του...Ολα αυτα, ειναι μερικα μονο πρδ διαχειρισης .Αλλωστε καλως ή κακως γενικα δεν ωφειλουμε να διαχειριζομαστε οποιαδηποτε απολαυση?

 

Το μανιφέστο της καύλας

Η καύλα είναι αγνή, καθολική και αναμάρτητος. Αγνή γιατί πηγάζει κατευθείαν από την ψυχή χωρίς να μπορούν να την τιθασεύσουν τα ανεριστικά φίλτρα του μυαλού. Καθολική γιατί την νιώθει κάθε ον σε αυτή τη γη. Αναμάρτητος γιατί δε λαθεύει ποτέ, δεν αμφισβητείται και δεν παρεξηγείται: την καύλα πολλοί την περνούν για έρωτα, τον έρωτα δεν τον περνά για καύλα κανείς.

Η καύλα είναι πανταχού παρούσα: στροβιλίζει το μυαλό σου και χορεύει με τα σώψυχά σου. Σε κάνει να περπατάς, να ονειρεύεσαι, να σκέφτεσαι και να δρας.

Η καύλα σε ωθεί να ζεις.

Η καύλα δεν είναι μόνο σεξουαλική· είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Η καύλα είναι ενθουσιασμός, μεράκι και δίψα για ζωή. Η καύλα είναι όρεξη, ελευθερία κι ευχαρίστηση.

Η καύλα είναι δύναμη.

Η καύλα είναι παρεξηγημένη. Έχει κατηγορηθεί ως φτηνή, ζωώδης και στιγμιαία. Της φόρεσαν ψεύτικες φορεσιές ρομαντικών ιδεών, την έκαψαν στην πυρά, προσπάθησαν να την τιθασεύσουν με μαστίγια, μετάνοιες και ηθικοκοινωνικούς φραγμούς.

Η καύλα, όμως, δεν είναι εξιδανικευμένη. Βρίσκεται στο εδώ και στο τώρα, χωρίς να αναλώνεται σε υποθέσεις, αναλύσεις και εμμονές. Η καύλα δε γουστάρει να κοιτάει πράγματα κι ανθρώπους με το τηλεσκόπιο, απεχθάνεται τα αδειανά πουκάμισα και τα τινάγματα των πεταλούδων.

Η καύλα δεν είναι φτηνή, γιατί είναι ειλικρινής, ωμή και ατόφια: σιχαίνεται τα ψέματα, το φόβο, τα πρέπει και τις κάθε είδους συμβάσεις. Δε γουστάρει βολέματα, πειθαρχίες και ωχαδερφισμούς. Κάνει πέρα τους δειλούς, τους άτολμους, τους βολεμένους και τους βουτυρομπεμπέδες.

Η καύλα δεν είναι στιγμιαία: η καύλα είναι αθάνατη. Πηγάζει απ’ τη ζωή και χορεύει με το θάνατο. Όσο η γη γυρίζει, θα υπάρχει καύλα, γιατί η γη γυρίζει από καύλα. Η καύλα δεν είναι η πεταλούδα που θα καεί απ’ τη φωτιά· η καύλα ανάβει τη φωτιά. Η καύλα δεν πεθαίνει· χάνεται μόνο όταν πάψει να υπάρχει θέληση.

Η καύλα δεν είναι μία έννοια πολυσύνθετη: απλώς υπάρχει.

Βρίσκεται στα χαμόγελα των ανθρώπων και πίσω από κάθε λαμπρή ιδέα. Βρίσκεται στα κορμιά των εραστών και στις εμπνεύσεις των συγγραφέων. Βρίσκεται στις λέξεις των ποιητών, στις μελωδίες των μουσικών και στο γέλιο των παιδιών. Βρίσκεται στα πινέλα των ζωγράφων, στα “εύρηκα” των εφευρετών και στα χέρια των χτιστών. Βρίσκεται στις ιαχές των πολεμιστών και στο διαλογισμό των μυστών. Βρίσκεται στα πέταλα των λουλουδιών και στο βόμβο των μελισσών, στις στάλες της βροχής, στον κεραυνό, τη βροντή, την ελπίδα και την απελπισία.

Είσαι εδώ λόγω της καύλας και λόγω της καύλας ζεις, υπάρχεις κι αναπνέεις.Κι αφού γεννήθηκες λόγω της καύλας, ζήσε και πέθανε με καύλα.

Περπάτησε με καύλα και όλος ο κόσμος θα γίνει δικός σου.

Χαμογέλασε με καύλα και δε μαλώσεις ποτέ.

Δούλεψε με καύλα και δε θα κουραστείς.

Γέλα με καύλα και θ’ αργήσεις να κλάψεις ξανά.

Κλάψε με καύλα και θα γελάσεις ξανά σύντομα.

Γάμα με καύλα και νιώσε.

Νιώσε με καύλα και ζήσε.

Ζήσε με καύλα και πέθανε ευτυχισμένος.

Τάδε έφη Έρις και αυτός είναι ο νόμος (ή και όχι).

 

Πολύ καλό το ερώτημα της jasmin sg και τουλάχιστον εμένα με επανέφερε στην "πραγματικότητα". Εννοώ με κατέβασε από το επίπεδο της θεωρητικής συζήτησης στο πιο ουσιαστικό κομμάτι, αυτό που νομίζω αναζητούμε όλοι μπαίνοντας π.χ. σε ένα φόρουμ όπως εδώ: να συζητήσουμε τις εμπειρίες μας, το τι μας επηρεάζει πραγματικά τη ζωή και την καθημερινότητα  


Θα πω λοιπόν τι ισχύει για εμένα, πιθανότατα για άλλους ανθρώπους ισχύει αλλιώς. Και βέβαια είναι σεβαστό αυτό.


Στην περίπτωση μου είναι θέμα ζωής και θανάτου η διαχείριση της καύλας μου. Βαρύγδουπο ακούγεται αλλά δεν κάνω πλάκα. Αν αφηνόμουν στην καύλα μου πάντα, χωρίς μέτρο, χωρίς κανόνες, χωρίς έλεγχο (εσωτερικό αλλά κυρίως εξωτερικό), τότε αυτή θα με κατάπινε.

Και με το "θα με κατάπινε" αναφέρομαι σε πράγματα "απλά" όπως π.χ. το να κολλήσω κάποιο σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα, το να μην είμαι λειτουργική στην καθημερινή μου ζωή αφού είμαι ικανή να ονειροβατώ σε σεξουαλικές και ερωτικές φαντασιώσεις κάθε στιγμή και να μην μπορώ να κάνω τη δουλειά μου, μέχρι και ζητήματα βαθύτατα υπαρξιακά.


Σε αυτή μου την ανάγκη για έλεγχο της καύλας μου δεν παίζουν ρόλο τόσο θρησκευτικές επιταγές ή κοινωνικά πρέπει.

Παραδέχομαι και αποδέχομαι ότι δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου, όχι τόσο καλά δηλαδή, έχω ανάγκη Κάποιον Άλλο να το κάνει. Βέβαια έχω κριτήρια για το Ποιος μπορεί να είναι αυτός ο Άλλος ο τόσο έμπιστος.


Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα ποτέ να είμαι υπό τον έλεγχο Κάποιου με τον οποίο να μην συναινούμε στα ίδια πράγματα. Και πάντως όχι για πολύ καιρό. Και εφόσον συναινούμε, στο μεταξύ Μ/μας, όταν είμαστε οι Δ/δυο Μ/μας και δεν εμπλέκουμε κανέναν άλλο σε αυτό, τότε δεν Μ/μας αφορούν τα κοινωνικά, θρησκευτικά, ενοχικά ταμπού και "μη". Μεταξύ συναινούντων ενηλίκων όλα επιτρέπονται.


Από την άλλη όταν Ε/είμαστε παραέξω, τότε ναι διαχειριζόμαστε την καύλα Μ/μας όχι από φόβο αλλά από σεβασμό προς τους άλλους. Και το κάνουμε αν θέλετε και για έναν ακόμη λόγο, πολύ πιο εγωιστικό: τα άγια δεν δίδονται τοις κυσί. Με το να διαχειριζόμαστε την καύλα Μ/μας και να μην εκθέτουμε (είτε δείχνοντας στον κόσμο, είτε μιλώντας με άλλους για αυτά, είτε γράφοντας για τις στιγμές Μ/μας), προστατεύουμε κάτι που για Μ/μας είναι ιερό.


Ο παραπάνω λόγος είναι ένας ακόμη λόγος που εγώ αποζητώ τη διαχείριση της καύλας μου. είμαι αρκετά εγωίστρια, επηρμένη ή και νάρκισσος για να την θεωρώ κάτι πολύ όμορφο και αξιόλογο και πολύτιμο, δεν θα μπορούσα να την αφήσω αδιαχείριστη να φανεί, να σκορπιστεί παντού. Τη θέλω για πιο ιδιαίτερες στιγμές, για μοναδικούς (για μένα) ανθρώπους  

 

Ευχαριστω πολυ για την απαντηση @underherfeet , ακριβως αυτο εννοουσα. Οτι ειτε μας αρεσει , ειτε οχι, η μη διαχειριση της απολαυσης, μπορει να μας προκαλεσει δεινα σε πολλα επιπεδα.Το ''παν μετρον αριστον'' βρισκει την τελεια εφαρμογη οσον αφορα την απολαυση, το θεμα ειναι βεβαια ποιος οριζει το ''μετρο''  

 

Ισως αυτα που θα πω να ειναι πολυ απλοποιημενα, αλλα ελπιζω να καταφερω να περασω αυτο που σκεφτομαι.

Η καυλα υπαρχει. Δεν θεωρω οτι πρεπει να γινεται διαχειριση της καυλας με την εννοια του να κατσω εγω κατω, να επικεντρωθω και να αναλυσω την καυλα μου και να της επιτρεψω να εκφραστει η οχι. Μου φαινεται μια διαδικασια...μιζερη, που θα με γεμιζε απωθημενα.
Θεωρω ομως οτι υπαρχει, και ευτυχως γινεται, αυτοματη διαχειριση της καυλας. Πως? Μα φυσικα απο τα υπολοιπα αισθηματα και συναισθηματα και αισθησεις που εχει ο ανθρωπος.

Νομιζω η κουβεντα οδηγει σε αδιεξοδο γιατι δεν υπολογιζουμε τα υπολοιπα. (Σεβασμος, αγαπη, τρυφεροτητα, αξιοπρεπεια και ποσα αλλα) και δεν μιλω τοσο για μια ερωτικη σχεση οσο για το συνολο.
Οπως υπαρχει καυλα, υπαρχει πχ και σεβασμος προς τον ανθρωπο και τον εαυτο μας.

Δεν χρειαζεται εμεις απο μονοι μας να διαχειριστουμε την καυλα μας, ουτε την αξιοπρεπεια μας..ολα μα ολα αυτα βρισκονται σε μια συναρτηση το ενα διαχειριζεται το αλλο, εκει που ξεπεταγεται το ενα και κερδιζει εδαφος σε μια αλλη κατασταση θα επικρατησει το αλλο.

Το οτι για παραδειγμα, σε καποια κατασταση θα επικρατησει το αισθημα του σεβασμου και οχι της καυλας δεν σημαινει αυτοματα οτι το ατομο καταπιεστηκε επειδη δεν νικησε η καυλα του, το αντιθετο, σημαινει οτι το ατομο βρηκε χαρα γιατι ικανοποιηθηκε καποια αλλη αισθηση του, και καπου εκει μπαινει και ο χρονος και παιζει και αυτος τον ρολο του.

Ετσι το βλεπω εγω, και δεν νομιζω οτι θα μπορουσα ποτε να βγαλω ακρη παντα θα ξεπεταγοταν και κατι ακομη ως νεος παραγοντας.
Το μονο σιγουρο ειναι οτι, στον καθε ανθρωπο η " συνταγη" ειναι διαφορετικη.

 

@margarita_nikolayevna , συμφωνω απολυτα. Ευχαριστω για την απαντηση ,βρισκω σ αυτη διατυπωμενες τις σκεψεις μου, πολυ καλυτερα απο οτι θα το εκανα εγω  

 

Τρόπος διαχείρισης είναι και η ολική αποδοχή της κάβλας  

Εξαρτάται από το libido του καθένα και εξαρτάται από την εποχή που ζει.

Αν σήμερα θέλει κάποιος σεξ συνέχεια και λίγα παιχνίδια, με πολλούς συντρόφους όλων των φύλων, μπορεί να το κάνει. Ακόμα και αν αυτός είναι σκληρά εργαζόμενος και έχει λίγο διαθέσιμο χρόνο, μπορεί να το κάνει. Αν δεν θέλει να παντρευτεί και δεν θέλει να κάνει παιδιά, μπορεί, σήμερα, να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να κάνει σεξ με προφυλάξεις, μπορεί να αυνανίζεται, μπορεί να αγοράζει σεξουαλικά βοηθήματα, μπορεί ακόμα και να πορνεύεται. Μπορεί να ζει πολυερωτικά, με πολλούς τρόπους. Μπορεί να κάνει όργια - τον καιρό που μάθαινα αγωγή του πολίτη δεν μπορούσε, τα όργια ήταν η μια από τις δύο αιτίες νομικά δικαιολογημένης κατάλυσης του ασύλου του.

Δεν μπορεί να είναι αιμομίκτης, όμως, σε άλλους πολιτισμούς μπορούσε, δεν μπορεί να είναι παιδεραστής, σε άλλους πολιτισμούς μπορούσε, δεν μπορεί να έχει δούλους - το αποτέλειωσε ο Παύλος - και να τους χρησιμοποιεί σεξουαλικά και σαδιστικά π.χ. να τους ευνουχίζει για να διαπιστώσει αν θα γίνουν πιο ευαίσθητοι σεξουαλικά στην περιπρωκτική περιοχή.

Μπορεί να κάνει διάφορες διαστροφές και σαδομαζοχιστικές τοιούτες, αρκεί, στην τελευταία περίπτωση, να μην τον πιάσουν, ούτε κατά διάνοια να τον πιάσουν γιατί η συναίνεση δεν είναι μια έγκυρη από νομική άποψη έννοια επειδή βασικά το τι επιτρέπεται και τι όχι στις κάβλες το ορίζει το Δίκαιο και πάντα, σε όλους τους πολιτισμούς έτσι ήταν και το Δίκαιο είναι πρωτίστως πολιτική υπόθεση και πάντα έτσι ήταν. Όταν π.χ. ο Σόλων απαγόρευε, επί ποινή θανάτου, σε ελεύθερους Αθηναίους να βάλουν τους δούλους τους να τους σοδομίσουν το έκανε για λόγους πολιτικούς - αν μαζεύονταν εκατό σοδομιστές δούλοι που αποφάσιζαν να γίνουν Αφεντικά θα έτρεχε η Εκκλησία του Δήμου και δεν θα έφτανε. Αλλά η μεγαλύτερη σεξουαλική καταπίεση - και η πιο δύσκολη να τηρηθεί πάντα - θεωρώ ότι ήταν η επιβολή της μονογαμίας.

Όσον αφορά τα δικά μου, δεν έχω νιώσει ποτέ ότι η κοινωνία μου απαγορεύει εν γένει να κάνω αυτό που θέλω, με την προϋπόθεση ότι σε κάποια σημεία θα έχω επιβληθεί, σε κάποια άλλα θα έχω δείξει ευελιξία και λεπτότητα και κάποια άλλα θα τα έχω απλά χρεωθεί. Βοηθάει που οι δεσμοί είναι πια χαλαροί και το τι κάνει ο διπλανός του δεν είναι υπαρξιακά κρίσιμο για κανέναν. Βρήκα τι ήθελα ήσυχα και ήρεμα και με επιπλέον προσωπικό κίνητρο ότι πάντα αρνήθηκα ησύχως να κάνω οτιδήποτε δεν ήθελα άρα έπρεπε με κάθε τρόπο να βρω τι ήθελα.

Άλλωστε, η γνώμη μου είναι ότι η καθημερινή κάβλα, η απλή ηδονή είναι από τα πιο όμορφα πράγματα, ένας τρόπος να κάνουμε τη ζωή μας πιο γλυκιά, πιο ανεκτή ή πιο όμορφη ένας τόπος έκφρασης και εξωτερίκευσης συναισθημάτων και βέβαια είναι η κατ' εμέ κυριώτερη σχέση με τον Άλλο με όλα όσα αυτό συνεπάγεται για την συναισθηματική ισορροπία του καθένα.

 

Εκεί όπου προσθέτεις τα δικά σου λόγια, εκεί κάνεις λάθος... 

Δεν είναι ΟΛΟΙ οι νευρωτικοί μη υγιείς / δυστυχείς. Είναι δυστυχείς οι νευρωτικοί που ΔΕΝ ονειρεύονται - και καταλήγουν να είναι συνήθως "κατανάγκες", όπως είπα. Ο πολιτισμός δεν οδηγεί αναπόφευκτα στην δυστυχία.

Το ότι ο πολιτισμός μας δεν μας διδάσκει τρόπους διαχείρισης του άγχους είναι ένα πρόβλημα. Θεωρώ πως θα ήταν προτιμότερο να προλαμβάνουμε την νόσο, παρά να επιχειρούμε ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις κατόπιν εορτής. Δεν ονειρεύεται κανείς εκτός πολιτισμού (βλ. π.χ. BDSM, τέχνη, φιλανθρωπία, πολιτική κλπ κλπ), ούτε βρίσκει τρόπους διαχείρισης του άγχους εκτός πολιτισμού. Δεν είπα εγώ τέτοια πράγματα και βέβαια δεν βλέπω πώς θα μπορούσε κανείς να βγει εκτός πολιτισμού - εκτός αν γίνει ψυχάκιας σε καμιά σπηλιά. 

Δεν το υποτιμώ. Όμως δεν μίλησα εγώ υπέρ άλλων, πολύ απομακρυσμένων από την δική μου σκέψη πολιτισμών (με μπούρκες κλπ), ούτε μίλησα εγώ εναντίον της δικής μας κουλτούρας και του δικού μας πολιτισμού - που χαρακτηρίζεται ασφαλώς από τις βασικές, ενιαίες αξίες του αρχαιοελληνικού πνεύματος και του χριστιανισμού, από ηπιότητα, ανεξιθρησκεία, σεβασμό προς τον άνθρωπο, φροντίδα προς τους αδυνάτους κλπ. Ως ιδεώδη αυτά ασφαλώς (όχι ότι τα έχουμε επιτύχει). Τάχθηκα σαφώς υπέρ του δυτικού πολιτισμού, με όλα του τα προβλήματα. Εκ των οποίων μέγιστο αγκάθι ήταν ο φασισμός των Ναζί και οι κάθε λογής υποστηρικτές του - από τον Shmitt μέχρι τον Κονδύλη. Που βέβαια δεν θα μπορούσε ουδέποτε να εναγκαλισθεί το αρχαιοελληνικό πνεύμα, ούτε να αντιληφθεί την ενότητα της σκέψης από τον Όμηρο ως τον Πλάτωνα, και από τον Λογγίνο μέχρι τον Ιωάννη.

Αναφέρθηκα στην ενότητα σκέψης και στάσης. Αν κάποιος είναι συνεπής σε μία κοσμοθεωρία που αφήνει ή δημιουργεί κενά, τότε θα βρεθεί αντιμέτωπος με αντιφάσεις. Οι αντιφάσεις δεν αποτελούν πρόσφορο έδαφος για την ευτυχία - ούτε για την λειτουργικότητα.

Δεν θέλησα να απαντήσω στο συγκεκριμένο ερώτημα, διότι δεν άπτεται του θέματος που συζητούμε - είναι θέμα θρησκειολογικό και δεν ταιριάζει πολύ στο συγκεκριμένο συζητητήριο. Επειδή επανέρχεσαι όμως, ας πω λίγα πράγματα. Η συγκεκριμένη αλληγορία έχει να κάνει με την μετάβαση του ανθρώπου από το ζώο στην κατάσταση της συνείδησης, την οποία βεβαίως όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε ότι είναι μετάβαση από την ευτυχία της άγνοιας στην δυσκολία της ανάληψης προσωπικής ευθύνης... Χάνω τον παράδεισο σημαίνει χάνω την ευτυχία της άγνοιας. Μπορώ όμως να διεκδικήσω μία αλλιώτικη ευτυχία, που να πηγάζει πλέον από την βούληση και την επιλογή. Όμως δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η αλληγορία αυτή ταυτόχρονα αναφέρεται στην ανθρώπινη αλαζονεία. Αυτό είναι που τιμωρείται. Θέλεις να είσαι σαν τον Θεό; Εντάξει, να είσαι. Welcome to life. Conscious life.... Με όσα αυτό συνεπάγεται.

Αλλά αυτό είναι άσχετο προς την συζήτηση . Ας επικεντρωθούμε στην κάβλα και στην διαχείρισή της. 

 

Συνεχίστε. Καυλώνω άσχημα...

 

Για να καυλώσει κανείς εδώ μέσα, ούτε λόγος.
Για να σπάσει την πλάκα του.. καλά είναι..

 

Αααα...θα σε μαλώσω...μην λες τέτοια...εμένα ο Φρόιντ ήταν παππούς μου και είχα παρευρεθεί σε πολλά συνέδρια ψυχολογίας. Σε πληροφορώ ότι ήταν άκρως ενδιαφέροντα. Καθόλου πλάκα!

 

Σε όλη την ενήλικη ζωή μας αντιμετωπίζουμε διλήμματα, στα οποία συγκρούονται τα θέλω με τα πρέπει, η ανάγκη για έκφραση της ατομικότητας με την ανάγκη του ανήκειν σε κοινωνικές ομάδες, με τις αξίες των οποίων καλούμαστε να συμμορφωθούμε. Το δύσκολο δεν είναι να αποφασίσουμε κάθε φορά. Το δύσκολο είναι να νιώθουμε καλά με την απόφασή μας, χωρίς ενοχές απέναντι στον εαυτό μας ή θυμό απέναντι στους άλλους. Γιατί τότε αρχίζουν οι συγκρούσεις που οδηγούν σε διχασμό και σε νευρώσεις.

Με λίγα λόγια: Κάνε ότι γουστάρεις, μέσα στα πλαίσια του νόμου ή και εκτός, αρκεί
1) Να αναλάβεις την ευθύνη και τις συνέπειες των πράξεών σου, με ότι αυτό συνεπάγεται
2) Να είσαι εντάξει με την προσωπική σου ηθική (να κοιμάσαι ήσυχη)

Όλα τα υπόλοιπα είναι καθωσπρεπισμοί "απ΄αλλού φερμένοι"