αγάπη και πόνος-προσωπική προσέγγιση...

@peleas
ψυχανάλυσέ με! Ούτε αυτά με πονούν!


(στο μαύρο της @Madeleine Rk ανοσοποιήθηκα, πλέον).

 

@lexy , πάλι ξέχασες το διακόπτη στο "off"?
Προτιμώ να σ' αγαπήσω ανελέητα...

 

Αχ! Θα καταλήξουμε συλλήβδην ποιητές!
Θα φοράμε και μαύρα!

 

Μαύρα με ρίγες, γιατί θα κοιμόμαστε στα παγκάκια.

 

Η ΣΑΡΚΑ
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
Από τη συλλογή Αντιδικίες, 1981

Η σάρκα μου
πάντα πονάει στα χτυπήματα
πάντοτε χαίρεται στα χάδια.
Ακόμα τίποτα δεν έμαθε.

 

Κι άστους άλλους να μιλάνε για αγάπες που πονάνε
άστους άλλους να μιλάνε παραμύθια να πουλάνε
έχω εσένα και μου φτάνει κι η αγάπη σου με κάνει
βασιλιά φτωχό και αλήτη και πετάω σαν σπουργίτι...

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ - Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής"



Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστό στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...


Να μην ξεχάσω να ζητήσω συγνώμη για τον εκτροχιαμό από μένα...Έτσι...Γιατί μου ήρθε αυθόρμητα....

 

cδυστυχως οι φοβοι της βγηκαν αληθινοι.Περιγραφει μισ τραγικοτητα που κορυφωθηκε με την συτοκτονια της....

 

Πολύ ωραίο και γλυκό παράδειγμα   Νομίζω ότι με έπεισε να απαντήσω στο νήμα  

Όχι, η μαμά γατούλα δεν νομίζω ότι το έκανε από αγάπη. Το έκανε από ένστικτο. Το έκανε γιατί είναι γενετικά προγραμματισμένη για να το κάνει. Και η Αμάντα γενετικά προγραμματισμένη να το δεχτεί και να το διαχειριστεί. Γι' αυτό και ήταν έτοιμη για αυτό που έγινε.
Ξέρετε αγαπώ πολύ τα ζώα και πάντα με τραβούν τα στοιχεία εκείνα και οι ιστορίες που αναδεικνύουν τις πλευρές που μοιραζόμαστε.
Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό αυτό από την επιλογή που θα κάνει μια μαμά για το παιδάκι της.

Το να αγαπάς κάποιον ΕΙΝΑΙ συνώνυμο του να θέλεις το καλό του. Για την ακρίβεια μόνον αν θες το καλό του μπορείς να τον αγαπάς  
Είναι πάντως πολύ καλό και η σημαντικότερη ένδειξη αγάπης αν αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε το καλό αυτού που αγαπάμε, να απομακρυνόμαστε.

Σχετικά με το θέμα "αγάπη και πόνος"... Χμ... δεν μπορώ να πω πολλά νομίζω. Ο πόνος για μένα είναι ένδειξη ότι υπάρχω (ξέρω βαρύ ακούγεται! Και είναι πολλές φορές   ). Συνειδητοποιώ ότι υπάρχω από τον πόνο που βιώνω ακόμη και από την πίεση (καθαρά με την έννοια της Φυσικής το λέω εδώ) που μου ασκεί ό,τι είναι γύρω μου, ό,τι υπάρχει δίπλα μου. Μπαίνω σε ένα χώρο και με πιέζει π.χ. ο αέρας του, ο άνθρωπος που στέκεται δίπλα μου.
Ο πόνος είναι αναγκαστικό και αναπόφευκτο βήμα προς την αγάπη για μένα. Πιέζω τον δικό μου εαυτό για να με πλησιάσει ο άλλος, να χωρέσει ο εαυτός του στον κόσμο μου, μέσα σε μένα την ίδια.
Ξέρω ότι αγαπάω όταν σταματήσω να βιώνω αυτή την εισχώρηση του άλλου στον κόσμο μου ως πόνο. Ξέρω ότι δεν αγαπάω (τουλάχιστον όχι όσο θα ήθελα) όσο εξακολουθεί να με πονάει.

 

Κάποιος, κάποτε μου είπε...Ότι για να γαμήσεις, πρέπει να είσαι "ποιητής"...
Κάποια άλλη μου είπε, ότι για να σ' αγαπήσουν πρέπει να είσαι μπάσταρδος...
Ότι την άλλη...την όποια άλλη πρέπει να την πονέσεις, να την τσακίζεις σιγανά...
Σε κάθε δέκα μώλωπες στην ψυχή και στην καρδιά, να της προσφέρεις ένα χαμόγελο, λόγια, μια αγκαλιά...

Κανείς από τους δυο δεν μου είπε, τι χρειαζόταν για ν' αγαπήσω εγώ...Αληθινά...
Κάποτε το ήξερα, στην πορεία όμως φαίνεται ότι το ξέχασα...
Ξέχασα να βλέπω την μούρη μου στον "καθρέφτη" και όχι μόνο να την κοιτάζω στα κομμάτια του...
Αλλά ποτέ δεν είναι αργά, για να θυμηθώ...Και τον "καθρέφτη" μου να τον ξανακολλήσω...
Γιατί δεν το πιστεύω, ότι μια ψυχή δεν μπορεί να επεξεργαστεί/διορθωθεί...
Μια καρδιά να μην ξανακοκκινίσει, όσο κάρβουνο και να μοιάζει...
Μπορεί η ζωή να είναι ένα κείμενο, κάποιες φορές πρόχειρο, άλλες δυσνόητο...
Αλλά "γράφοντας", μην αφήνοντας την "πένα", ίσως και κάποτε το κείμενο να το βελτιώσεις...
Και να δεις ότι οι ουλές είναι γραμμές πάνω σε σελίδα...
Τα δάκρυα μελάνι...Το αίμα, σκέψεις που ψάχνουν την χαρά...

Και ότι ο πόνος μετά από ένα σημείο δειλία είναι μονάχα, αγκάλη για κείνους που δεν τόλμησαν...
Άλλοθι για να μείνουν στην θαλπωρή του κελιού τους...

Το λοιπόν, σε κείνον και εκείνη τώρα "λέω"...
Ξέροντας ότι δεν θα με διαβάσουν ποτέ...
Και τι δεν θα δινα, για να μην γράψω ποτέ πια "ποίηση"...
Και τι δεν θα δινα, για να μπορούσα να σβήσω τις περιόδους που ήμουν μεγάλος μπάσταρδος...
Γιατί η αγάπη που ίσως κάποτε μου έδωσαν...Τα κορμιά που μου προσφέρθηκαν...
Τα είχαν δώσει σε κάποιον, που μου έμοιαζε στη μέση...
Και τα μισά τα πράγματα, ξεχνιούνται...Αφήνουν κενά...
Σαν το σύνδρομο του άκρου φαντάσματος...Να νιώθουμε το χέρι, το πόδι που δεν έχουμε πια...
Και να αισθανόμαστε τον πόνο...Δεν υπάρχει αγάπη στο κενό...Δεν υπάρχει αγάπη έξω από εμάς...
Για εμάς...Δεν μπορείς να δώσεις και να λάβεις, αν δεν ξέρεις πως να το κάνεις πρώτα για σένα...
Και ο πόνος είναι πάντα και μόνο δικός μας...
Εμείς μας τον προκαλούμε, η αυθυποβαλλόμαστε στην ιδέα του...
Εκεί είναι το μανίκι...όχι ο πόνος per sè...Εκείνος περνάει γρήγορα...
Αλλά η ιδέα του πόνου είναι εκείνη, που ηττάται δύσκολα...
Και πολλές φορές τον αναζητούμε...Για να δικαιολογήσουμε τον φόβο μας για ζωή...
Σαν τον θολωμένο που δοκιμάζει το ξυράφι στο μπράτσο του...

Υ.Γ.

Εντάξει, το ξέσκισα γι' άλλη μια φορά....
Αλλά είμαι σίγουρος, ότι εσύ δεν θα με κακίσεις...  

 

οταν φερνεις ενα πλασμα στον κοσμο το πρωτο συναισθημα που εχεις ειναι πονος ειτε γεννας φυσιολογικα ειτε με καισαρικη
αλλα αυτο το πλασμα το αγαπας για παντα. ξεχνας ποσο πολυ πονεσες για να το φερεις στον κοσμο και το αγαπας οσο τιποτα αλλο σε αυτη την ζωη
η δικια μου προσεγγιση του αγαπη - πονος

 

Αρκετά πόνεσαμε και σήμερα. Αύριο πάλι.