αγάπη και πόνος-προσωπική προσέγγιση...

Θάνατος στα αχ και βαχ, μπιραλάχ... μπιραλάχ!
Με το χάπι που σκοτώνει τα Ντεζάλ... το γνωστό ΠΟΝΟΚΕΦΑΛ!!!!

 

Είμαστε όλοι μαζοχιστές μωρέ. Καυλωνουμε με τον ψυχολογικό πόνο. ΓΙΕΑ.

 

Περαστικά σας....

 

Ευχαριστούμε σκληρό αγόρι! :-D

 

Ασφαλώς απευθύνεις χαιρετισμό στο τρίτο μου πόδι. Να σαι καλά.
Πάντα έγκαυλος και χαρούμενος εύχομαι, μακριά από λούμπες, θείτσες και γενικά από τα στερεοτυπικά σκοτεινά Μουσουλμανικά Βαλκάνια.

ΥΓ. η ατάκα leitmotif "Σκοτεινά Μουσουλμανικά Βαλκάνια", αποτελεί πρωτότυπη ατάκα του φίλου μου (εκτός χώρου) μουσικού Αχιλ. Περσίδη - δείγμα των κιθαρισμών του μπορεί κανείς να ακούσει στο κάτωθι μουσικό τεμάχιο:

 

"On the day when it will be possible for woman to love not in her weakness but in strength, not to escape herself but to find herself, not to abase herself but to assert herself – on that day love will become for her, as for man, a source of life and not of mortal danger. In the meantime, love represents in its most touching form the curse that lies heavily upon woman confined in the feminine universe, woman mutilated, insufficient unto herself."

Αυτό πιστεύω  

 

Ένας διάσημος ποιητής ανέφερε «η αγάπη δεν είναι ένα εύκολο παιχνίδι…
Είναι μια λίμνη φωτιάς και οι εραστές θα πρέπει να βουτήξουν βαθιά…»

Κατ' εμέ , η αγάπη είναι θεϊκή. Δεν πρόκειται για δυστυχία. Είναι απλά μια αντίληψη του νου.
Η Αγάπη δεν σημαίνει πονο. Γίνεται πόνος όταν οι εραστές δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Η πραγματική δυστυχία ξεκινά, όταν παίρνουν ο ένας τον άλλο και την σχέση τους για δεδομένη.
Αυτό που πρεπει να κάνω από όσο κατάλαβα, είναι να βάζω μυθιστόρημα και ρομαντισμό στη ζωή μου κατά καιρούς.

 

Τον αγαπάει, τον παίρνει από το χέρι, να χορέψουν, να απολαύσουν την ζωή, σαν βαμπίρ, έστω, να του απαλύνει τους πόνους, να τους γιατρέψει με την αγάπη της, να του δώσει άλλη προοπτική απέναντι στα πράγματα...



Είναι άραγε μοίρα, μοιραίο, αυτούς κι αυτά που αγαπάμε να τα καταστρέφουμε από την αγάπη μας?
Καταστρέφει δηλαδή ο πόνος την αγάπη?
Ή θα βρει τον τρόπο πάλι να ορθοποδήσει?
Μετριάζει η αγάπη τον πόνο?
Νέα ερωτήματα φωλιάζουν στο μυαλό μου και η ταινία αυτή για πάντα θα συμβολίζει για μένα, κάποιες λεπτοφυείς αποχρώσεις αγάπης και πόνου...
Πιο ανθρώπινοι ως βαμπίρ, παρά ως άνθρωποι τελικά...

 

Από προσωπική άποψη πιστεύω πως τίποτα δεν μπορεί να την νικήσει... Έχω ανέβει τόσο ψηλά ώστε ν' αγαπήσω με αγνό τρόπο και τόσο χαμηλά ώστε να μισήσω απόλυτα... Λίγες φορές με έχει ξαφνιάσει τόσο πολύ ο εαυτός μου και αυτή ήταν όταν κατάφερα να δω πόσο πολύ μπορεί να γιατρέψει η αγάπη... (Διαχωρίζοντάς την πάντα από τον έρωτα).
Είναι κάτι που ευτυχώς δεν υπάρχει στα όρια της λογικής και ελπίζω ποτέ να μην εξηγηθεί, αλλά μου αρέσει τόσο πολύ ρε γαμώτο...

 

Ο πόνος... ο πόνος είναι ζήτημα βαθιά υπαρξιακό.

Ο πόνος είναι ένας τρόπος (ίσως και ο κυριότερος) αντίληψης της ύπαρξης.

Η ίδια η γέννηση μας βιώνεται ως πόνος όχι μόνον από τη μάνα που μας γεννά αλλά και από εμάς τους ίδιους (κλάμα της ζωής, όχι γέλιο...)

Μέσω του πόνου αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχω, ότι είμαι, μέσα στον κόσμο, μέσα σε ένα περιβάλλον. Η όποια διεπαφή μου προκαλεί (στην αρχή συνειδητά, μετά περνά ως ασυνείδητο βίωμα, θα ήταν υπερβολικά πολύς ο θόρυβος αλλιώς) πόνο: ακουμπάω το περιβάλλον, τον αέρα, τα αντικείμενα, τους άλλους. Και αυτά μου προκαλούν πόνο.

Ως γυναίκα ο πόνος είναι ζήτημα υπαρξιακό για μένα και για έναν άλλο λόγο: γεννάω. Μια από τις μεγαλύτερες χαρές, απολαύσεις αλλά και αγάπες στη ζωή μου περνούν αναπόδραστα από τον πόνο.

Και η ηδονή μου όμως περνά μέσα από τον πόνο (ηδονή και οδύνη ένα γράμμα τούμπα). Και δεν αναφέρομαι στο μαζοχισμό: αυτόματα, από κάθε ξεπέρασμα πόνου βιώνω κάποιας έντασης ηδονή. Όσο μεγαλύτερος ο πόνος, τόσο μεγαλύτερη και η ηδονή.

Η αγάπη έχει σχέση με αυτά; Ω μα ναι.

Η αγάπη δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει πόνος (σημαίνει όμως ότι όσο αναδύεται, τόσο αντέχεται ο πόνος) και επίσης ηδονή δεν σημαίνει απαραίτητα αγάπη.

Αρχίζω να αγαπάω όταν ο πόνος μου, ο όποιος πόνος, δεν με κάνει να υποφέρω, το μαρτύριο με κάνει αυτιστική και εσωστρεφή, τρώει πάρα πολλή ενέργεια για να μπορώ να αγαπάω. Αυτό δεν σημαίνει ότι το οδυνηρό ερέθισμα μειώνεται σε ένταση, μπορεί και να αυξάνεται.

Σημαίνει όμως ότι εγώ μπορώ να το μετατρέπω σε ηδονή (στην καλύτερη) ή (στη χειρότερη) να το προσπερνώ απλά σαν μια βαβούρα αλλά όχι κάτι παραπάνω.

Δεν μαθαίνω ποτέ να αγαπώ τον πόνο μου. Κάποτε ήθελα να το μάθω, τώρα πια δεν θέλω, ξέρω ότι δεν έχει κανένα καλό αυτό. Μαθαίνω να ξέρω τι σημαίνει, τι μου λέει κάθε σήμα που με πονάει, μαθαίνω να του δίνω τη σημασία που αξίζει, τίποτε λιγότερο αλλά και τίποτε περισσότερο. Μαθαίνω να μαθαίνω χωρίς να τον χρειάζομαι, μαθαίνω να μη με αποτρέπει από το να αγαπάω.

Και τότε μπορώ ίσως να τον βάλω και σε λελογισμένες δόσεις στο "παιχνίδι", να κάτι σαν το washabi στα κινέζικα φαγητά που τόσο μου αρέσουν...  

 

Αυτό.-

 

Τι κοινό έχουν η αγάπη και ο πόνος: Είναι οι πιό αποτελεσματικοί τρόποι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

Συνδέονται? Οχι άμεσα. Και τα δύο δοκιμάζουν τα όριά μας και τα διευρύνουν. Κάθε δοκιμασία εμπεριέχει πόνο γι αυτό που χάνουμε και αγάπη για αυτό που μας περιμένει