Μην πυροβολείτε τις μοιχαλίδες

 

Η στρατηγική Μποβαρί και το φαινόμενο Coolidge

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ένα από τα μεγαλύτερα κατά συνθήκη ψεύδη είναι ότι ο άνθρωπος είναι μονογαμικό ον. H καταπίεση των γυναικών ξεκινάει απ’ αυτό ακριβώς το ψέμα.

Η αντρική πολυγυνία ήταν –και είναι- πολύ περισσότερο αποδεκτή από τη γυναικεία πολυ-ανδρία. Σε κάποιες χώρες –μουσουλμανικές κυρίως- ακόμα και σήμερα η γυναικεία μοιχεία τιμωρείται με θάνατο.

Στην Ελλάδα η μοιχεία έπαψε να είναι ποινικό αδίκημα το 1982! Στο Τέξας μέχρι το 1974 ο φόνος του εραστών που συλλαμβάνονταν επ’ αυτοφώρω από το σύζυγο δεν τιμωρούνταν!

~~{}~~

Ο λόγος που η γυναικεία μοιχεία θεωρείται κακούργημα (ή πταίσμα ή -έστω- “πουτανιά”) είναι ότι θέτει σε κίνδυνο τη μέγιστη κατάκτηση του αντρικού φύλου: Τη βεβαιότητα της πατρότητας.

Όσες, όμως, απαγορεύσεις και να υπάρχουν η απιστία –γυναικών και αντρών- είναι συνώνυμη του ανθρώπινου είδους. Του ανθρώπινου είδους μόνο;

Από τα πρωτεύοντα μόνο οι ουραγκοτάγκοι είναι μονογαμικοί κι αυτό οφείλεται στη γεωγραφική απομόνωση των ζευγαριών. Οι γορίλες έχουν «χαρέμια», ενώ οι χιμπαντζήδες κοινωνίες ελεύθερου σεξ.

~~

Στους σύγχρονους ανθρώπους η μονογαμία επιβλήθηκε –και επιβάλλεται- με κοινωνικούς μηχανισμούς, όπως οι διάφορες απαγορεύσεις (θρησκευτικές, ηθικές, νομικές).

Αυτό το σύστημα όμως –η μονογαμία- δε συμφωνεί καθόλου με το βιολογικό αναπαραγωγικό σύστημα του σεξουαλικού πιθήκου –του ανθρώπου.

Ο άντρας διαθέτει το μεγαλύτερο πέος απ’ όλα τα πρωτεύοντα –σε σχέση με το σώμα του- και τους δεύτερους μεγαλύτερους όρχεις –μετά τους χιμπαντζήδες.

Η γυναίκα είναι προσαρμοσμένη απολύτως σεξουαλικά:

Τα στήθη της είναι πολύ μεγαλύτερα απ’ ό,τι χρειάζεται για να θηλάσει.

Τα οπίσθια της είναι πολύ πιο ανεπτυγμένα –αναλογικά με το μέγεθος της- από όλων των άλλων ζώων, ενώ η λεκάνη της είναι πολύ μικρή –πάντα σε αναλογία.

Το αιδοίο της είναι πιο «φανερό» και τα χείλη της –του προσώπου- τόσο διογκωμένα που θυμίζουν αιδοίο –και ας μην αναφερθούμε στο κόκκινο κραγιόν που χρησιμοποιεί για να τονίζει τη «θηλυκότητα» της.

Αυτά δείχνουν ότι τη σεξουαλική συμπεριφορά των ανθρώπων θα έπρεπε να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο πολυγυνικό σύστημα του «χαρεμιού» του γορίλα (στάδιο απ’ το οποίο πέρασε η ανθρωπότητα στους ιστορικούς χρόνους) και το ελεύθερο πολυγαμικό σύστημα των χιμπατζήδων.

Ανθρωπολογικές μελέτες συμφωνούν με αυτή την παρατήρηση: Οι πρώτοι homo (habilis και erectus) ζούσαν σε κοινωνίες ελεύθερου σεξ. Και στις πρωτόγονες φυλές που ανακαλύφτηκαν στον 20ο αιώνα η πολυγαμία ήταν ο κανόνας.

~~{}~~

Όπως φαίνεται όλα άλλαξαν όταν οργανώθηκαν οι πρώτες κοινωνίες ατομικής ιδιοκτησίας. Οι άντρες τότε απέσυραν τις γυναίκες από την ομάδα του ελεύθερου σεξ προκειμένου να διαφυλάξουν –με αυστηρότητα- την πατρότητα (και την περιουσία τους, αφού έτσι ήταν βέβαιοι ότι τα ζώα τους, τα εργαλεία τους και τη γη τους θα τα κληρονομούσαν οι γιοι τους.)

Επειδή ακριβώς η μονογαμία επιβλήθηκε κοινωνικά παρά προέκυψε εξελικτικά και αφού η πολυγαμία πρόσφερε και προσφέρει βιολογικό πλεονέκτημα στους μοιχούς, αντισταθμίστηκε –η έλλειψη πολλών «νόμιμων» συντρόφων- με την Καλή Πατροπαράδοτη Απιστία.

~~{}~~

Η κύρια διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα είναι «οικονομική»: Το σπέρμα είναι «φτηνό», ενώ το ωάριο είναι «ακριβό».

Ένας άντρας μπορεί να γονιμοποιήσει εκατοντάδες γυναίκες κάθε μήνα. Η γυναίκα μπορεί να γονιμοποιηθεί μόνο από έναν. Και μετά τη γονιμοποίηση πρέπει να περιμένει τουλάχιστον εννιά μήνες για να μπορεί να μείνει έγκυος ξανά (ενώ στο ίδιο διάστημα οι άντρες αλωνίζουν).

Το γεγονός ότι οι εγκυμονούσες «λάμπουν» κι έχουν αυξημένη διάθεση για σεξ εκείνη την περίοδο δεν είναι κατασκεύασμα των περιοδικών. Με αυτό τον τρόπο –το σεξ- οι γυναίκες προσπαθούν να κρατήσουν τον πατέρα του παιδιού τους κοντά τους, τουλάχιστον μέχρι να γεννήσουν.

~~

Σαν να μην έφτανε αυτή η διαφορά «οικονομίας» η γυναίκα έχει όριο γονιμότητας –την εμμηνόπαυση- στο μέσο ουσιαστικά της ζωής της, ίσως επειδή ζει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι είχαν προβλέψει οι ανθρωποειδείς πρόγονοι της.

Αντίθετα ο άντρας μπορεί να τεκνοποιεί (θεωρητικά τουλάχιστον) μέχρι τον θάνατο του από γηρατειά.

Τέλος, οι γυναίκες είναι περισσότερο υπεύθυνες για το μεγάλωμα των παιδιών από τους άντρες (και αυτό δεν είναι ανθρώπινο προσόν, συμβαίνει με όλα τα θηλαστικά, εξ ορισμού).

Όλ’ αυτά αναγκάζουν τις γυναίκες να ψάχνουν και να επενδύουν σε «μονιμότερες» σχέσεις, με άντρες οι οποίοι θα τους παρέχουν ασφάλεια -κυρίως οικονομική.

Αν και αυτό το δεδομένο έχει αρχίσει να ανατρέπεται στις δυτικές κοινωνίες, όπου και όταν οι γυναίκες είναι πλέον ανεξάρτητες οικονομικά, οπότε μπορούν να επιλέγουν άντρες με βάση τα γονιδιακά πλεονεκτήματα, ήτοι: Νεότητα, ομορφιά και ευφυΐα.

~~{}~~

Οι γυναίκες είναι άνθρωποι (αν κάποιοι δεν το ξέρετε). Οπότε θέλουν να ζήσουν και κάτι παραπάνω από τη στενή συζυγική σχέση, ειδικά αν αυτή έχει γίνει με βάση τα οικονομικά κριτήρια ασφάλειας.

Αφού η πολυγαμία δεν επιτρέπεται επιλέγουν πολύ συχνά τη «στρατηγική της Μποβαρί».

Αν δεν έχετε διαβάσει το μυθιστόρημα του Φλομπέρ (κακώς) θα σας δώσω εν συντομία την υπόθεση του: Η Έμμα Μποβαρί είναι μια νεαρή γυναίκα που παντρεύεται έναν καλό (αλλά μεσήλικα και βαρετό) γιατρό και τον απατάει με έναν όμορφο, νεαρό τυχάρπαστο.

Αυτή η στρατηγική δε θα ακούγεται ως κάτι παράξενο στις γυναίκες-αναγνώστριες του Γελωτοποιού. Πολλές από εσάς το έχετε κάνει, οι περισσότερες το έχετε ονειρευτεί και σίγουρα όλες γνωρίζετε προσωπικά μια «Μποβαρί».

Το παράξενο είναι ότι η μοιχαλίδα ασυνείδητα επιλέγει να μείνει έγκυος από τον εραστή της. Και δεν αναφέρομαι στην ηρωίδα του βιβλίου, αλλά στην πλειονότητα των γυναικών.

~~

Οι ερευνητές Baker και Bellis ανακάλυψαν ότι το ποσό του σπέρματος που παραμένει στον κόλπο της γυναίκας ποικίλλει ανάλογα με αν η γυναίκα έχει ή δεν έχει οργασμό και πόσο «καθυστερημένος» είναι αυτός.

Προχωρώντας την έρευνα τους με ερωτηματολόγια έμαθαν ότι στις «μη-πιστές» γυναίκες μόνο το 30% των συζυγικών οργασμών ήταν του καθυστερημένου τύπου, ο οποίος αυξάνει την πιθανότητα γονιμοποίησης, ενώ με τον εραστή τους έφτανε το 70%

Επιπλέον, συνειδητά ή ασυνείδητα, οι μοιχαλίδες έκαναν έρωτα με τους εραστές τους στις πιο γόνιμες μέρες του κύκλου τους.

Έτσι, ενώ μπορεί να έκαναν έρωτα πιο συχνά με το σύζυγο τους, υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες να γεννήσουν το παιδί του εραστή τους.

~~{}~~

Πώς αντιμάχονται αυτή τη στρατηγική οι σύζυγοι; Παράγουν περισσότερο σπέρμα.

Οι Baker και Bellis (ξανά) ανακάλυψαν ότι όταν ένας άντρας βρίσκεται όλη μέρα με τη σύζυγο του (οπότε την ελέγχει) παράγει λιγότερο σπέρμα απ’ όταν λείπει όλη μέρα.

(Φυσικά ένας άντρας θα δώσει μια άλλη εξήγηση για τα πορίσματα αυτής της έρευνας: Όταν ένας άντρας είναι όλη μέρα με τη σύζυγο του τού «σπάει» τόσο πολύ τα νεύρα, ώστε το σεξ –μαζί της- είναι το τελευταίο πράγμα που τον ενδιαφέρει.)

Ούτως ή άλλως η στρατηγική του έξτρα σπέρματος δε φαίνεται να έχει πάντα αποτέλεσμα, αφού έρευνες που έγιναν στην Αγγλία έδειξαν ότι ένα έως δύο στα πέντε παιδιά δεν είναι του υποτιθέμενου πατέρα –που τα ταΐζει.

Δεν είναι μικρός αριθμός. Το 20-40% των παιδιών είναι άλλου πατέρα.

Ειδικά όσο αυξάνονται τα χρόνια γάμου –και τα τέκνα που προέκυψαν- αυξάνονται και οι πιθανότητες να γεννηθεί ένα «κάπως διαφορετικό».

(«Κληρονόμησε τα μάτια του προπάππου μου, αγάπη μου.»)

Αυτό το φαινόμενο δεν αφορά μόνο στην Αγγλία του σήμερα. Η μοιχεία είναι παγκόσμια πολιτιστική σταθερά (κάτι σαν τον πόλεμο, αλλά χωρίς όπλα).

Η ανθρώπινη φύση είναι πολυγαμική.

~~{}~~

Αυτό είναι ένα βιολογικό δεδομένο, το οποίο η πατριαρχική ηθική προσπαθεί να καταστείλει με απαγορεύσεις.

Έτσι η «φανερή» πολυγαμία αντικαθίσταται από την «κρυφή» μοιχεία.

«Ο νόμος επιβάλλει de jure τη μονογαμία, αλλά η κοινωνία ανέχεται de facto την πολυγαμία». Μέσω της απιστίας και της μοιχείας.

Γιατί έτσι οι άντρες και οι γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες να διαιωνίσουν τα γονίδια τους με κάποιον ή κάποιους συντρόφους που τους φαίνονται πιο ελκυστικοί.

Ή, απλά, γιατί η πολυγαμία είναι πιο απολαυστική.

~~{}~~

Ας αναφέρουμε, για να τελειώσουμε, το φαινόμενο Coolidge.

Ο Αμερικάνος πρόεδρος John Calvin Coolidge βρέθηκε ένα πρωινό με τη σύζυγο του σε μια ορνιθοτροφική μονάδα. Η πρώτη κυρία παρακολουθώντας τον κόκορα να βατεύει μια κότα ρώτησε τον υπεύθυνο πόσες φορές την ημέρα ζευγαρώνει ένας πετεινός.

«Μέχρι και δώδεκα φορές», απάντησε εκείνος.

«Παρακαλώ, πείτε το αυτό στον κύριο πρόεδρο», σχολίασε καυστικά η κυρία Coolidge.

Τότε ο πρόεδρος ρώτησε τον υπεύθυνο:
«Αυτό συμβαίνει κάθε φορά με την ίδια κότα;»

«Α, όχι, κύριε Πρόεδρε… Κάθε φορά και με διαφορετική», απάντησε εκείνος.

«Παρακαλώ, πείτε το αυτό στην κυρία Coolidge», είπε θριαμβευτικά ο πρόεδρος…

~~


(Νόστιμον ήμαρ)

 

Ο χρόνος όλα τα θεραπεύει;

(του Δημήτρη Καμπουράκη)
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=40417

Δεν αφήνετε λέω ‘γω, αναγνώστες μου -μέρες που είναι- τις χρεοκοπίες, τις διαπραγματεύσεις και τους πολιτικούς τσακωμούς, για να βρω κι εγώ ευκαιρία να σας διηγηθώ τη μικρή, ανθρώπινη ιστορία του Λευτέρη και της Αγγέλως; Ενός άνδρα και μιας γυναίκας καθ’ όλα μικρών και ασήμαντων, που έζησαν χωριστά επί εβδομήντα συναπτά έτη, ενώ το μόνο που ήθελαν ήταν να ζουν μαζί; Τώρα τους μνημονεύω ενώ ξεκουράζονται σε διπλανούς τάφους στο νεκροταφείο του μικρού χωριού, λίγο πάνω από τα σπίτια στα οποία σπατάλησαν τα συφοριασμένα χρόνια τους.

Κι όσο διαβάζετε την ιστορία, αναγνώστες μου, στριφογυρίστε στο μυαλό σας μια αρχέγονη απορία της ανθρώπινης ύπαρξης, που ρωτά και ξαναρωτά, «ο χρόνος όλα τα θεραπεύει;» όμως απάντηση δεν παίρνει, καθότι ο έρωτας κι ο θάνατος δεν επιδέχονται τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις. Όταν λέμε βέβαια για έρωτα, μη φανταστείτε τίποτα γκλαμουριές, και βελούδα, και φεγγάρια, και ασπασμούς των Χερουβοσεραφείμ στ’ άστρα, ούτε Ρωμαίους με Ιουλιέτες και τα τοιαύτα… εδώ για τον Λευτέρη και την Αγγέλω κουβεντιάζουμε, έναν χωριάτη και μια χωριάτα, κατάμαυρους απ’ τους ήλιους, με χέρια γεμάτα ρόζους, θρεμμένους με σκόρδο και παξιμάδι, που όταν άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο ήταν δυο ανθρώπινα ερείπια από τη δουλειά στις πλαγιές, τη φτώχεια, την κακοπέραση και την κοινωνική κατακραυγή.

Μα ακόμα και στα πιο θλιβερά τους γεράματα, στα ογδόντα τους πια, φαφούτηδες, μισοξυπόλητοι, με μπαλωμένα ρούχα κι οι δυο, σαν περνούσε ο ένας απ’ την αυλή του άλλου, κουνούσαν το κεφάλι τους συνωμοτικά και θαρρούσε κανείς πως άναβε μια φλόγα ανάμεσα τους, εβδομήντα χρόνια έρωτας ήταν αυτός, δεν ήταν παίξε γέλασε. Από τα δέκα τους χρόνια ήθελε ο ένας τον άλλον, μα το χωριό ήτανε ζόρικο και τα ήθη δεν λογάριαζαν αγάπες και τα παρόμοια, η φτώχεια ήταν που έκανε κουμάντο. Και την παντρέψανε την Αγγέλω απ’ τα δεκάξι της μ’ έναν ταλαίπωρο που πέρασε μαύρη ζωή δίπλα της και μετά -τι να ‘κανε;- παντρεύτηκε κι ο Λευτέρης μια άμοιρη, τέσσερα παιδιά είχε η Αγγέλω στα είκοσι δυο της χρόνια, έξι ξεφούρνισε ο Λευτέρης με την άλλη.

Και το ‘κανε ο διάολος να παντρευτούν στο χωριό, αν είχε φύγει ο ένας θα ‘χανε εξελιχτεί αλλιώς τα πράγματα, πλην τώρα βλέπονταν κάθε μέρα και άντε να τ’ αντέξουνε. Κανένας δε έμαθε πότε ακριβώς πρωτοσυνάψανε σχέσεις, κρίμα μεγάλο για αγροτικούς οικισμούς εκείνης της εποχής και αφορμή για κουτσομπολιά και κοροϊδίες και παρεξηγήσεις και φονικά. Μόνο που ο Λευτέρης ήτανε τσαμπουκάς και καβγατζής και δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του, ενώ ο άντρας της Αγγέλως ήτανε άκακος ο κακομοίρης και ανήμπορος γενικώς να υπερασπιστεί τις ιδιοκτησίες του. Η γυναίκα του Λευτέρη πάλι, είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε ένα και το αυτό, ενώ η Αγγέλω κλείστηκε στον εαυτό της σαν στρείδι, μόνο στις προβατίνες, στα παιδιά της και στον Λευτέρη μιλούσε… τακτοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο το θέμα αναμετάξυ τους κι έτσι πορεύτηκαν για χρόνια πολλά.

Όλοι στο χωριό ήξεραν την αμαρτία τους και τους κουβέντιαζαν ερήμην τους, πλένοντας στον ποταμό οι γυναίκες και στα καφενεία οι άνδρες, μα ποτέ μπροστά τους, όχι από κατανόηση ή συμπόνια, μα από φόβο μη γίνει καυγάς που θα κατέληγε σε σκοτωμούς… και τους αφήσανε ήσυχους τον Λευτέρη και την Αγγέλω να μπαινοβγαίνουνε στη ζούλα ο ένας στο σπίτι του άλλου ή να κρύβονται πίσω απ’ τις ελιές και τα πουρνάρια. Και τριανταρίσανε οι δυο τους, και σαρανταρίσανε, μεγάλωσαν οι ίδιοι και τα παιδιά τους, μαράζωσε η γυναίκα του Λευτέρη απ’ την καταφρόνια, το ‘ριξε στο κρασί ο άντρας της Αγγέλως, περάσανε φτώχιες και ταλαιπωρίες, μικροχαρές και μεγαλολύπες του χωριού, μεσοκοπήσανε, ασπρίσανε, όλα τριγύρω τους αλλάξανε εξόν απ’ τον τρόπο που ζούσανε, αφού όλο και κάποιος χωριανός τους τσάκωνε να ψευτοκρύβονται μέσα στα στάχυα τους Ιούνηδες ή πίσω απ’ τα τσουβάλια με τον ελαιόκαρπο τους Δεκέμβρηδες.

Και στα εβδομήντα της έμεινε χήρα η Αγγέλω, τον πένθησε με τα μαύρα τον άντρα της κατά το τυπικό κι ας μην τον αγάπησε ποτέ, ο Λευτέρης έβγαλε δέκα λογιών αρρώστιες στο κορμί του, είχαν από χρόνια παντρευτεί τα παιδιά τους, τους γέννησαν εγγόνια που μεγάλωσαν, άρχισαν να πνέει τα λοίσθια το ζευγάρι. Κακογέρασαν, άσπρισαν, ξεδοντιάστηκαν, στραβώσανε τα δάκτυλα τους από τις υγρασίες, κύρτωσε η πλάτη τους και θόλωσε ο καταρράκτης τα μάτια τους, ούτε που ασχολιόταν πια το χωριό μαζί τους. Κι όταν πέθανε ο Λευτέρης στα ογδόντα του, ξανάβαλε η Αγγέλω τα μαύρα που μόλις είχε βγάλει από τον άντρα της και κανένας δεν την σχολίασε, τι να λέγανε πια δηλαδή; Εννιά μήνες αργότερα τον πήρε στο κατόπι τον Λευτέρη της η Αγγέλω και θάφτηκε σιμά του (μα όχι μαζί του) και στην κηδεία θυμήθηκαν οι χωριανοί για τελευταία φορά την ιστορία τους, κούνησαν το κεφάλι τους με όψιμη κατανόηση κι έπειτα έστειλαν τους αιώνιους εραστές στη λήθη.

Και πάνω που είχε ησυχάσει το πνεύμα τους, κάμποσα χρόνια μετά, έγινε ξαφνικά ένας μεγάλος και ντροπιαστικός καυγάς Μεγάλη Παρασκευή ανήμερα, μέσα στο νεκροταφείο παρακαλώ, καυγάς ανήκουστος που καταγράφηκε στην ιστορία του χωριού, γιατί δάρθηκαν δυο καθωσπρέπει φιλήσυχοι οικογενειάρχες με γκρίζα μαλλιά. Και είδε την ανίερη κλωτσοπατινάδα το μισό χωριό ενώ προσπαθούσε να τους σταματήσει, καθότι μετά την αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου είχαν ανέβει όλοι στους τάφους για να κάνουνε τρισάγιο στους νεκρούς τους. Κανένας δεν κατάλαβε πως, κουβέντα την κουβέντα, αρπάχτηκαν τέτοια μέρα ο γιος της Αγγέλως που είχε κατέβει για Πάσχα απ’ την Αθήνα κι ο γιός του Λευτέρη που ήταν μετανάστης στην Αυστραλία -μυστήρια πράγματα, ως παιδιά μαζί είχαν μεγαλώσει και κουβέντα δεν είχαν ανταλλάξει. Μα τώρα όρμησαν ο ένας εναντίον του άλλου με τρομακτική μανία και κυλιόντουσαν ανάμεσα στα μνήματα παρασέρνοντας αναμμένα καντήλια, μαρμάρινους σταυρούς και βάζα με πλαστικά λουλούδια… και φώναζε ο γιος της Αγγέλως «αυτός ο πούστης ο πατέρας σου που μας κατάστρεψε τη ζωή» κι απαντούσε ο γιός του Λευτέρη «η πουτάνα η μάνα σου που δεν τον άφηνε ήσυχο και τον έφαγε κι αυτόν και τη μάνα μου»… και στρίγκλιζαν οι μαυροφορεμένες χήρες για τη φασαρία και γελούσαν τα παπαδοπαίδια κι έτρεχε ο παπάς ανεμίζοντας τα ράσα του να τους χωρίσει, κράζοντας «ντροπή μωρέ παιδιά, πεθαμένοι άνθρωποι».

Κι είχαν ήδη περάσει ογδόντα πέντε χρόνια από τότε που ο Λευτέρης και η Αγγέλω πρωτοκοιτάχτηκαν και ρίγησαν… και δέρνονταν τώρα οι γιοί τους που ‘χαν βιώσει τον προαιώνιο παράνομο έρωτα των προγόνων τους σαν κατάρα… και φτύνανε αίματα και σάλια πάνω στις άσπρες ταφόπλακες γεμάτοι μένος και πίκρα οι πενηνταπεντάρηδες που ψάχνανε λύτρωση στο ξύλο και τις βρισιές… γιατί ο άτιμος ο χρόνος πολλά θεραπεύει, μα είναι κι άλλα που απλώς τα κληρονομεί στους επόμενους και τους μεθεπόμενους σαν αγιάτρευτες πληγές γεμάτες πύον.

 

ο.κ , ας προβοκάρουμε λίγο:

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 Η επί του Όρους Ομιλία

..."27 ᾿Ηκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ μοιχεύσεις.
28 ᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ.

29 εἰ δὲ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν.

30 καὶ εἰ ἡ δεξιά σου χεὶρ σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὴν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν."

Εχει να κάνει και με τον πολιτισμό και τον έλεγχο - διαχείριση της καύλας-επιθυμίας βέβαια, αλλά εδώ ,στο ζήτημα της μοιχείας ο λόγος του Ιησου είναι αποκαλυπτικός και ξεκάθαρος .Συμπληρώνει τον νόμο του Μωυσή επι το αυστηρότερον. Απαγορεύεται δια ροπάλου οχι μόνο η πράξη, αλλά και η επιθυμία .
Ο Χριστιανισμός (και) στο ζήτημα της μοιχείας θεσπίζει έναν ηθικό κώδικα ανορθολογικό . Μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά που προέρχεται από τα συναισθήματα, όχι όμως τα ίδια τα συναισθήματα. Κατά συνέπεια κάθε ηθική προτροπή απευθυνόμενη στα συναισθήματα είναι παράλογη και προφανώς ,ανεφάρμοστη...

Αλλά,οι περιορισμοί δεν σταματούν εδώ, αμέσως παρακάτω ο Ιησους θεσπίζει και τα περιθώρια λάθους που μπορεί να κάνει κάποιος και να θελήσει να χωρίσει:


"31 ᾿Ερρέθη δέ· ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, δότω αὐτῇ ἀποστάσιον.

32 ᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ παρεκτὸς λόγου πορνείας, ποιεῖ αὐτὴν μοιχᾶσθαι, καὶ ὃς ἐὰν ἀπολελυμένην γαμήσῃ, μοιχᾶται."

Καταλάβατε ,ε;
Σεξ κάνουμε μόνο παντρεμένοι με την γυναίκα μας διαφορετικά τον δένουμε κόμπο (η τον κόβουμε καλύτερα για να μην μολύνουμε και το υπόλοιπον σαρκίον μας και να γλυτώσουμε και τα ματάκια μας).
Σε κάθε άλλη περίπτωση μας περιμένουν τα καζάνια του Εξαποδω...

 

Συγκρίνεις, σκόπιμα (φυσικά), κι εγκάθετα, (ενδεχομένως) ανόμοιες καταστάσεις  
Με την ιδια (αυθαίρετη) λογική θα μπορούσε κανείς να κατατάξει την οικογένεια Πουναλούα (15.000 π.Χ.) ως δείγμα s/m σχἐσης μέσα στο γάμο.
Φυσικά το χεις δηλώσει, προβοκάτορας, οπότε το χεις σώσει!
χαχαχχαχαχα
όσο για το πυροβολισμό των μοιχαλίδων...
επειδή είναι πολύ πρόσφατο θέμα συζήτησης...
δε τίθεται, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έστω, κάτι τέτοιο,
τουναντίον μάλιστα
θυμίζει τη λαϊκή ρήση: εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι.

Χρύσα

 

1.400.000 νεκροί για ένα αιδοίο;

 

Η εικόνα ενός αιδοίου μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως αναλόγως τη φαντασία και τη διάθεση. Αν όμως επιλέγαμε να το κάνουμε με μια ιστορία;..Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την ισχύ αυτής της γενετήσιας σχισμής. Τα σύνορα της σύγχρονης Ευρώπης χαραχτήκαν, σε ένα μικρό βαθμό, στις γωνίες των Βερσαλλιών από ακόρεστες για δόξα κλειτορίδες.

Φλεβάρης του 1745, Βερσαλλίες. Ήταν σε ένα μασκέ πάρτη που την είδε για πρώτη φορά. Αυτός ήταν μεταμφιεσμένος σε θάμνο και αυτή ντυμένη μια ταπεινή βοσκοπούλα. Την πλησίασε αμέσως αδιαφορώντας αν ο άντρας της ήταν εκεί τριγύρω και τους έβλεπε. Το ενδεχόμενο να αντισταθεί η 24χρονη παντρεμένη Μαρκησία ντε Πομπαντούρ, σύζυγος και μητέρα δυο παιδιών, σε αυτό το καμάκι ήταν απίθανο καθώς ο ντυμένος θάμνος ήταν ο ισχυρότερος άνδρας της Ευρώπης ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΕ’ της Γαλλίας. Αυτός ο Louis ήταν ένας πραγματικά λάγνος μονάρχης, έχοντας στο ενεργητικό του 15 επίσημες διαδοχικά ερωμένες, εκατοντάδες δικές του πόρνες, διατηρώντας το προσωπικό του μπορδέλο, ενώ είχε πάρει στη σειρά και τις πέντες κόρες του Δούκα του Mailly, εκ των οποίων οι περισσότερες παντρεμένες! Βέβαια δεν ήταν άκληρος καθώς είχε ξεζουμίσει την Πολωνή βασίλισσα Μαρία Λεζίνσκα η οποία του έδωσε 10 παιδιά πριν τη παρατήσει.

Ωστόσο η Πομπαντούρ είχε μαγέψει τον βασιλιά. Εκείνη η μικρή μοιχαλίδα με το οβάλ πρόσωπο και το μικρό στοματάκι, όταν σήκωσε μπροστά στο βασιλιά το κρινολίνο της (φόρεμα 18ου αιώνα) και μετά το μεσοφόρι της ήξερε ότι δεν θυσίαζε τη τιμή της αλλά ότι κέρδιζε τον πιο ακόλαστο και ισχυρό εραστή του αιώνα. Δεν είχε άδικο. Ο Λουδοβίκος χαμένος ανάμεσα στα πόδια της καινούργιας του κατάκτησης είχε παραιτηθεί από τη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων εξουσιοδοτώντας τη να κάνει η ίδια ό,τι ήθελε, ακόμα και να ορίσει το ύψος των συντάξεων!

Ανατολικότερα, ένας άλλος βασιλιάς, ο αμετανόητα μισογύνης Φρειδερίκος της Πρωσίας, μισούσε τόσο πολύ την ερωμένη του Γάλλου ομολόγου του ώστε βάφτισε ένα από τα σκυλιά του Πομπαντούρ! Αυτό ήταν! η όμορφη Γαλλιδούλα ήρθε σε επικοινωνία με άλλες δυο πανίσχυρες γυναίκες για να χτυπήσουν από κοινού τον ξενέρωτο Γερμανό: τη τσαρίνα της Ρωσίας Ελισάβετ και τη κερατωμένη αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία της Αυστρίας. Το 1757 ξέσπασε ένας πόλεμος που για πρώτη φορά στην ιστορία είχε μέτωπα σε όλες σχεδόν τις ηπείρους, πήραν μέρος όλες οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις ενώ η Γαλλία βγήκε αποδυναμωμένη. Η πρώτη αυτή παγκόσμια σύρραξη διήρκεσε 7 χρόνια και κόστισε τη ζωή σε 1.400.000 ανθρώπους. Και να σκεφτεί κανείς ότι η Πομπαντούρ τα προκάλεσε όλα αυτά έχοντας σταματήσει από χρόνια να ασκεί τέτοια ερωτική επιρροή στο βασιλιά..

Ο Louis μπορούσε να είχε όποια γυναίκα ήθελε αλλά μόνο στην Πομπαντούρ επέτρεψε να αναλάβει τις τύχες της χώρας του… η σεξουαλικότητα στις υπηρεσίες ενός έντονου πνεύματος... η ιστορία δεν μπορούσε να είναι διαφορετική.

( http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=5101 )

 

 

Με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου!

Το σεξ που κάνουμε δεν είναι προσωπική υπόθεση.

Ίσως το πιο συχνό πράγμα που ακούει ένας γκέι άντρας ή μια γκέι γυναίκα είναι η φράση: «Δεν με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου, είναι δική σου υπόθεση, αρκεί να μην προκαλείς». Μάλιστα, όσοι το λένε πιστεύουν ότι είναι σούπερ ανοιχτόμυαλοι. Κα-θό-λου!

1ος μύθος

Πρώτα απ’ όλα, το «τι κάνουμε στο κρεβάτι μας» δεν είναι προσωπική υπόθεση. Είναι απόλυτα κοινωνικό και δημόσιο ζήτημα – του δήμου, όχι του οίκου. Ανέκαθεν το σεξ ήταν υπόθεση κοινωνική, με την έννοια ότι ρυθμίζεται από την κοινωνία και τους κανόνες της – είτε σε συμφωνία προς αυτούς είτε κόντρα σ’ αυτούς αλλά ποτέ ερήμην τους.Μάλιστα υπήρχαν εποχές και κοινωνίες όπου το σεξ ρυθμιζόταν πάρα πολύ αυστηρά και επί ποινή θανάτου (ακόμα υπάρχουν).

Το πότε (δεν) κάνουμε σεξ, με ποιον (δεν) πρέπει να κάνουμε σεξ, πού (δεν) πρέπει να κάνουμε σεξ, ποιο σεξ (δεν) είναι φυσιολογικό, ποιο σεξ (δεν) είναι ρομαντικό, σε ποια ηλικία (δεν) πρέπει να κάνουμε σεξ, κοκ – ήταν και είναι θέματα που αποφασίζει και ρυθμίζει η εκάστοτε κοινωνία, ενίοτε ρητά, επίσημα και αυστηρά, συχνότερα υπόρρητα, έμμεσα και πολύ πιο καταδυναστευτικά.

Π.χ. στην αρχαία Αθήνα ήταν απολύτως φυσιολογικό ως άντρας να πηγαίνεις στο μπουρδέλο της γειτονιάς σου εν γνώσει της οικογένειάς σου· εξάλλου, η πορνεία ήταν διατιμημένη από το κράτος – υπήρχε κρατικός τιμοκατάλογος για κάθε σεξουαλική πράξη. Και στις μέρες μας, το κράτος (η κοινωνία) αποφασίζει σε ποια ηλικία επιτρέπεται να κάνει σεξ ένας άνθρωπος – στα 18; στα 13; στα 19; στα 10; (όλες ίσχυαν ή ισχύουν). Ποια είναι η «φυσιολογική» ηλικία; Η κοινωνία το αποφασίζει, όχι η φύση.

Όχι πολύ παλιά, το να κάνεις σεξ εκτός γάμου ήταν ποινικά κολάσιμο και ηθικά καταδικαστέο. Στις μέρες μας η λέξη μοιχεία κοντεύει να μπει στο χρονοντούλαπο, ενώ πολλά ζευγάρια επιλέγουν να βάζουν τρίτους ή τέταρτους στο κρεβάτι τους – και θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό. Ακόμα και το τι θεωρείται σέξι ή ντεκαυλέ καθορίζεται από την κοινωνία, ανάλογα με την εποχή. Συνεπώς, το σεξ που κάνουμε (ή δεν κάνουμε) είναι κοινωνική, δημόσια υπόθεση.

2ος μύθος

Το ότι είμαι γκέι δεν περιορίζεται στο «τι κάνω στο κρεβάτι μου», δηλαδή στη σεξουαλική πράξη αυτή καθαυτή. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός περιλαμβάνει πολλά παραπάνω από τη συνουσία· σημαίνει ποιον ερωτευόμαστε, με ποιον μοιραζόμαστε τη ζωή μας. Υπάρχουν ετεροφυλόφιλοι που για διάφορους λόγους δεν κάνουν σεξ, αλλά παραμένουν στρέιτ. Δεν είναι η σεξουαλική πράξη που καθορίζει τον σεξουαλικό προσανατολισμό, αλλά η ερωτική επιθυμία. Συνεπώς, το να λέω/δείχνω ότι είμαι γκέι δεν αφορά το «τι κάνω κρεβάτι μου» αλλά ολόκληρη τη ζωή μου.

Οι ετεροφυλόφιλοι που με τουπέ ανοιχτομυαλιάς διακηρύσσουν ότι δεν τους ενδιαφέρει τι κάνουμε οι γκέι στο κρεβάτι μας, μας τρίβουν συνεχώς στη μούρη τι κάνουν εκείνοι στο κρεβάτι τους! Όταν ο γείτονας περπατά χέρι-χέρι με τη γυναίκα του, μου δείχνει απροκάλυπτα «τι κάνει στο κρεβάτι του». Όταν μια κοπέλα λέει «μωρό μου» στον σύντροφό της στο λεωφορείο και του σκάει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα, ξεδιάντροπα αποκαλύπτει σε όλους «τι κάνει στο κρεβάτι της». Όταν ο υπάλληλος στην τράπεζα έχει φωτογραφία της γυναίκας του στο γκισέ, ανερυθρίαστα δηλώνει τον σεξουαλικό προσανατολισμό του. Τρελό δεν ακούγεται; Βάλτε «γκέι» στις παραπάνω προτάσεις και ωπ! ξαφνικά ακούγεται τόσο συνηθισμένο.

Όταν λοιπόν ως γκέι άντρας περπατώ αγκαλιά με τον σύντροφό μου στον δρόμο, δεν «προκαλώ», ούτε δείχνω «τι κάνω στο κρεβάτι μου». Τι κάνω; Ζω τη ζωή μου ολοκληρωμένα και φυσιολογικά όπως οι στρέιτ.

Μόνο που δεν είναι τόσο απλό. Δυστυχώς, ακόμα κι όταν ο κοινωνικός περίγυρός μας δεν έχει πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία μας, έχουμε εμείς. Ταλαιπωρούμαστε απ’όλη την εσωτερικευμένη ντροπή με την οποία έχουμε γαλουχηθεί από μικρά παιδιά – μια πολύ βαθιά και εξουθενωτική ντροπή. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Που όχι, δεν αφορά το «τι κάνουμε στο κρεβάτι μας».

( http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=30647 )

 

Οι ιερές "τσούλες"

 

Η συγγραφέας και καθηγήτρια Καμίλ Πάλια έχει θέσει το ζήτημα στην σωστή του βάση : «Παρά τα όσα ισχυρίζονται οι φεμινίστριες, η πόρνη δεν είναι θύμα των ανδρών αλλά μάλλον ο κατακτητής τους, μια παράνομη που ελέγχει τον σεξουαλικό δίαυλο ανάμεσα στη φύση και τον πολιτισμό». Κατέχοντας το προνόμιο του «αρχαιότερου επαγγέλματος στον κόσμο», οι αλλοτινές ιέρειες της Αφροδίτης υποβαθμίστηκαν σε «πεταλούδες της νύχτας», για καταλήξουν «κολ γκερλ» τηλεφωνικών ή διαδικτυακών ραντεβού. Στις αρχές, βέβαια, το επάγγελμα προκαλούσε (τουλάχιστον) σεβασμό στην πολυώνυμη πελατεία και αντί για νταβατζή, οι θεραπαινίδες του έρωτα είχαν κάποιον αρχιερέα (και την σκέπη της θεάς) να τις προστατεύει. Σε πολλές αρχαίες κοινωνίες, η πορνεία ήταν συνδεδεμένη περισσότερο με το ιερό παρά με το βέβηλο. Αποτελούσε αναπόσπαστο στοιχείο σε θρησκευτικές τελετές, παρόλο που με την πάροδο των χρόνων η θρησκεία στράφηκε εναντίον, θεωρώντας την κακό, άσεμνο και βρομερό επάγγελμα. Λέγεται ότι τα αρχαία σανσκριτικά περιλάμβαναν πάνω από 300 συνώνυμα της πορνείας. Ανάμεσά τους και τη λέξη khumbhadasi, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει πτυελοδοχείο σπέρματος. Πρώτοι οι προφήτες της Βίβλου διατύπωσαν την ιδέα ότι το σεξ με τις εταίρες των ναών δεν ήταν τόσο ιερό πράγμα. Μετά, ήλθε ο χριστιανισμός για να εκκοσμικεύσει ακόμα περισσότερο το επάγγελμα: εφεξής οι πόρνες θα ήταν «εργάτριες του σεξ» αντί για θεές του σεξ.

Πολλούς αιώνες πριν οι Χριστιανοί, οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι εμφανισθούν στο προσκήνιο της Ιστορίας κομίζοντας τις αυστηρές απαγορεύσεις, την ενοχή και τις τιμωρίες, οι άνδρες μπορούσαν να μπαίνουν άνετα στους ναούς της περιοχής τους και να κάνουν έρωτα με τις ιερές πόρνες . Πληρώνοντας ένα μικρό honorarium (κάτι σαν την σημερινή ταρίφα) μπορούσαν να διεισδύσουν ταυτόχρονα στο κορμί της και στα θεία μυστήρια του σύμπαντος. Οι Σουμέριοι ιερείς προσλάμβαναν νεαρές κοπέλες που συνέβαλαν στα έσοδα των ναών με τις προσφορές των πιστών -και ταυτόχρονα εραστών τους. Στη Βαβυλώνα, οι νεαρές κοπέλες αναλάμβαναν μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά στο ναό της Ιστάρ, θεάς της γονιμότητας και του έρωτα, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Δεν τους επιτρεπόταν να εγκαταλείψουν το ναό μέχρι να βρεθεί κάποιος πιστός που θα ακουμπούσε ένα νόμισμα (οποιασδήποτε αξίας) στην ήβη τους, λέγοντας τη φράση: «Σε καλώ στο όνομα της Θεάς». Στην αρχαία Ινδία, από την άλλη, υπήρχαν οι devadasis: αξιοσέβαστες πόρνες που ανήκαν στα υψηλά κοινωνικά στρώματα των ινδουιστών. Είναι γνωστές χάρη στα ανάγλυφα που διασώζονται στις προσόψεις διαφόρων ναών, όπου παρουσιάζονται σε «καυτά» ερωτικά συμπλέγματα εφαρμόζοντας τις στάσεις του Κάμα Σούτρα.

Η πιο διάσημη πόρνη (ή μάλλον, εταίρα) από τα χρόνια της αρχαιότητας, είναι η «δική μας» Φρύνη. Δικαίως, αν σκεφτεί κανείς ότι ξεγυμνώνοντας τα κάλλη της ενώπιον του δικαστηρίου όπου δικαζόταν για ασέβεια, κατάφερε να κάνει την «τυφλή» Δικαιοσύνη να ξεστραβωθεί για να θαυμάσει, και αυτή, το θεϊκό κορμί της. Οι Ρωμαίοι που ακολούθησαν, αποκαλούσαν τις πόρνες meretrices, που σημαίνει απλά γυναίκες που κερδίζουν. Οι ίδιοι, βέβαια, το παράκαναν στις ακολασίες –τόσο με τις ενήλικες πόρνες, όσο και με ανήλικα παιδιά. Ο αυτοκράτορας Τιβέριος, για παράδειγμα, τις ήθελε τόσο μικρές , ώστε υποχρέωνε ακόμα και βρέφη να του κάνουν στοματικό έρωτα. Προκειμένου να εξαλείψει παρόμοια κρούσματα ο αυτοκράτορας Δομιτιανός απαγόρευσε με νόμο, το 84 μ.Χ., την πορνεία σε κάθε κορίτσι που ήταν κάτω των 7 ετών (και οι παιδόφιλοι συνέχισαν απτόητοι τη δουλειά τους). Οσο περνούσαν οι αιώνες, τόσο χειροτέρευαν τα πράγματα για τις τέως προνομιούχες του σεξ. Οι πόρνες τιμωρούνταν, σε παλαιότερους καιρούς, με τους πιο φριχτούς τρόπους. Τους έκοβαν τις μύτες, ή τις θηλές του στήθους. Τις έκαιγαν με πυρωμένα σίδερα. Τις έκλειναν σε κλουβιά και τις έριχναν στη θάλασσα. Στην καλύτερη περίπτωση τις περιέφεραν δεμένες από το λαιμό, με τον κόσμο να τις γιουχάρει και να τους πετά σκουπίδια και άλλες βρομιές. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα σήμερα. Το εμπόριο λευκής (και έγχρωμης) σάρκας αποτελεί έναν από τους στυλοβάτες του παράνομου κέρδους. Τα θύματα του τράφικινγκ πολλαπλασιάζονται, τα ναρκωτικά και το aids θερίζουν, τα κυκλώματα των σωματεμπόρων θησαυρίζουν. Η πραγματικότητα απέχει από τις μυθοπλασίες της πορνείας. Ούτε η Σίρλεϊ Μακ Λέιν-Γλυκαιά Ιρμα στην «Τροτέζα»,, ούτε η Μελίνα Μερκούρη-Ιλυα στο «Ποτέ την Κυριακή», αλλά ούτε και η Τζούλια Ρόμπερτς στο πιο πρόσφατο «Pretty Woman» αποκάλυψαν από οθόνης τη φοβερή αλήθεια. Το έκαναν όμως η (ανήλικη τότε) Τζόντι Φόστερ στον «Ταξιτζή» και κυρίως η Σαρλίζ Θερόν στο «Monster». Αναλαμβάνοντας ρόλο συνηγόρου, η αμερικανίδα ακτιβίστρια Φλόρινς Κένεντι φωτίζει τα πράγματα από μια άλλη γωνία: «Οι πόρνες κατηγορούνται ότι πουλάνε το κορμί τους. Οι πόρνες, όμως, δεν πουλάνε το κορμί τους, το νοικιάζουν. Οι νοικοκυρές είναι αυτές που το πουλάνε, όταν παντρεύονται».

( http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=12945 )

 

Χρύσα,

Διάβασα με ενδιαφέρον την δραστηριότητα του Λουδοβίκου ΙΕ' , όπως είχε την καλοσύνη να αναπαράγει η @Madeleine Rk από το Protagon.
Η προβοκατόρικη φύση μου με σπρώχνει να αναρωτηθώ αν για τους βασιλείς προβλέπονται εξαιρέσεις από τον ηθικό κώδικα του Χριστιανισμού (τον οποίο ησπάζετο ,υποθέτω ο Λουδοβίκος) , όπως αυτός αποτυπώνεται ρητά στο ιερόν Ευαγγέλιον, απόσπασμα των οποίου παρέθεσα στο ποστ #7.
Χριστιανός Χριστιανός ο Λούης, αλλά τα ματάκια του δεν τα εξόρυξε επειδή σκανδαλίστηκε από την Πομπαντούρ, τα εξόρυξε με την Πομπαντουρ!
Η μοιχεία του βασιλέως αλλά και της μανταμίτσας δεν γνωρίζω επίσης να ετάραξε την συνείδηση του Πάπα και των υπόλοιπων ταγών του Καθολικισμού της εποχής.
Αυτοί διάολε(φτου φτου φτου),θα εγνώριζαν τα σχετικά περί μοιχείας χωρία, δεν μπορεί! Ωστόσο ο Πάπας εποιήσε την πάπιαν...

Οταν λοιπόν μιλάω για την διπρόσωπη, υποκριτική, ανεφάρμοστη ηθική του Χριστιανισμού διαχρονικά και σε όλες τις κοινωνίες των οποίων υπήρξε ο κύριος κανονιστικός παράγων, εχω άδικο ο Χριστιανός ;
Hμαρτον Θε μου...