Άμβλωση

@brenda Με την επιθυμία θα μείνεις  

@Black Butterfly Oταν πάει κάποια στο 3ο μήνα και του δίνει την επιλογή του γάμου ή της νομικής οδού τι στα κομμάτια είναι; Γιατί δεν πήγε να τον ενημερώσει όταν το ανακάλυψε η ίδια; Γιατί ήθελε χρόνο;

 

Δεν ξέρω, καλό μου, πότε ακριβώς το ανακάλυψε και γιατί δεν το είπε εγκαίρως. Αυτό που βλέπω είναι ότι της έχεις δώσει τον ρόλο της μέγαιρας, που κατέστρεψε το καημένο το παιδάκι και γι' αυτόν και μόνο τον λόγο, πρέπει να σε αναλάβει η @brenda .

 

Να σου πω κάτι; Θα μπορούσε να ζητούσε παράδειγμα από τους δικούς της βοήθεια για να αναθρέψει το παιδί, εκείνος να τελείωνε και να είχαν όλα ένα αίσιο τέλος; Αν ένα παιδί κοστίζει 300 ευρώ που 600 κοστίζει αλλά τέλος πάντων, θα μπορούσαν ας πούμε οι οικογένειες να συμφωνήσουν να μεγαλώσουν το παιδί, να τελειώσει και ο άλλος και να είναι όλα καλά.... Αλλά δεν ήθελε έτσι... ήθελε εκβιαστικό γάμο και ο άλλος να αναλάβει καθήκοντα πατέρα άρα τι είναι;

 

Θα μου επιτρέψεις να μην κρίνω καταστάσεις και ανθρώπους που δεν γνωρίζω προσωπικά.  
Αφού όμως παντρεύτηκαν, γιατί δεν βοήθησαν οι παππούδες, ώστε να πάει και το "παιδάκι" στα εργαστήριά του;

(Η @brenda εξαφανίστηκε, θα πήγε να φέρει τα μαστίγια.)

 

Γιατί μόνο ένας μπορούσε από τους δύο να συνεχίσει και επειδή η γυναίκα του ήταν στη φαρμακευτική όπου αν την τελείωνε την περίμενε έτοιμο φαρμακείο όπως και έγινε, παρόλο που αυτή τη στιγμή δεν εργάζεται σε αυτό, αλλά σε φαρμακευτική ενώ διατηρεί και το φαρμακείο. Ελπίζω να κατάλαβες τώρα...

 

Μπροστά στην αλλαγή του νόμου για τις αμβλώσεις

Το γυναικείο σώμα δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης: εμείς οι γυναίκες αποφασίζουμε.

 

Ως προς το ζήτημα των υποχρεώσεων ενός άντρα προς ένα παιδί που δεν θέλει και την υποχρέωση καταβολής διατροφής έκανα απλή αναφορά στο πλαίσιο που επικρατεί σήμερα. Και σήμερα, επί του πρακτέου, καμία άλλη υποχρέωση δεν έχει, κι αυτήν την παραβιάζει σε πολλές περιπτώσεις, ενώ η κοινωνία, που θα κουνήσει το δάχτυλο στη μάνα που παράτησε το παιδί της (υπό όποιες συνθήκες κι αν το έφερε στον κόσμο), σπανίως, έως ποτέ, ενδιαφέρεται στην περίπτωση του πατέρα που εγκαταλείπει τα παιδιά του. Ο "επιβήτορας" θεωρείται φυσιολογικό να συνεχίζει τη ζωή του απρόσκοπτα, ακόμα κι αν δεν αντιτάχθηκε ρητά στην απόκτηση παιδιού, όπως γίνεται συχνότατα στην περίπτωση διαζυγίου.

Περαιτέρω, το θέμα που θίγετε νομίζω εντάσσεται στο ζήτημα της ύπαρξης ή μη δικαιωμάτων του άνδρα σε τυχόν διαφωνία του με την κυοφορούσα ως προς τη συνέχιση ή μη της κύησης. Το θέμα αυτό έχει δύο πλευρές, νομίζω. Η μία είναι αυτή που αναφέρετε, δηλαδή τι γίνεται σε περίπτωση που ο άντρας αντιταχθεί ρητώς στην απόκτηση παιδιού ενώ η κυοφορούσα θέλει να το κρατήσει.

Η άλλη, πολύ πιο σπάνια, είναι τι γίνεται στην περίπτωση που ο άντρας θέλει τη συνέχιση της κύησης αλλά δεν θέλει η κυοφορούσα, η οποία θέλει να κάνει έκτρωση.

Πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι αν ο άνδρας έχει δικαίωμα να απαιτήσει την διακοπή ή τη συνέχιση της εγκυμοσύνης, δεδομένων των υποχρεώσεων που απορρέουν από την απόκτηση ενός παιδιού ή της δικής του προσωπικής επιθυμίας να γίνει πατέρας. Έχουν υπάρξει διεθνώς και -ελάχιστες- περιπτώσεις ανδρών που επιχείρησαν ακόμη και δικαστικά να αποτρέψουν την έκτρωση, δηλώνοντας ότι θα αναλάβουν οι ίδιοι το παιδί, ακόμη και δίχως τη συμβολή της κυοφορούσας.

Αντιστοίχως, υπάρχουν πολλοί άνδρες που αντιτίθενται στη συνέχιση της κύησης και επιθυμούν την έκτρωση, αν και προσπάθεια από τον πατέρα επιβολής έκτρωσης δικαστικώς δεν έχω υπ' όψιν μου.

Και στις δύο περιπτώσεις, θεωρώ ότι το πρόβλημα που υπάρχει είναι καθαρά βιολογικό-πρακτικό. Καλώς ή κακώς, η γυναίκα κυοφορεί και γεννάει, η γυναίκα υφίσταται την έκτρωση και αυτό δεν αλλάζει, ούτε αποτελεί επιλογή κανενός. Είτε η διακοπή είτε η εξακολούθηση της κύησης και η γέννα θα έχουν επιπτώσεις πάνω στο σώμα της γυναίκας. Η διακοπή της κύησης χωρίς τη ρητή συναίνεσή της είναι βαριά σωματική βλάβη. Πώς μπορεί να γίνει αποδεκτή η επιβολή μιας βαριάς σωματικής βλάβης μόνον κατόπιν επιθυμίας ιδιώτη (δηλαδή του πατέρα) ;

Έπειτα, κι αν ακόμη μπορεί πρακτικά να εξαναγκαστεί μια γυναίκα να κάνει έκτρωση (όπως γίνεται στην Κίνα για λόγους ελέγχου του πληθυσμού-δηλαδή δημοσίας τάξης-άλλου παπά ευαγγέλιο αυτό), πώς μπορεί να εξαναγκαστεί πρακτικά να γεννήσει αν είναι αποφασισμένη να μην το κάνει; Θα πρέπει να την προσέχουν συνεχώς για να μην προκαλέσει η ίδια αποβολή με αμφίβολης ασφάλειας μεθόδους.

Η επιβολή του ενός ή του άλλου έπειτα από επιθυμία του πατέρα λοιπόν, δεν νομίζω ότι μπορεί να σταθεί λογικά ή να γίνει πρακτικά. (Μην παρεξηγηθώ, θεωρώ ότι και για λόγους δημόσια τάξης είναι απάνθρωπο να επιβληθεί έκτρωση, ειδικά έπειτα από ένα στάδιο της κύησης, και η κατάσταση στην Κίνα είναι απαράδεκτη, αλλά τώρα μιλάμε για τον πατέρα και τι θα μπορούσε να κάνει αυτός).

Η απόφαση, βιολογικά, ανήκει στην κυοφορούσα. Και όχι από επιλογή, αφού κανείς δεν επιλέγει το φύλο του.

Το δεύτερο ερώτημα, έπειτα από αυτό, είναι ποια είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του πατέρα στη μία ή στην άλλη περίπτωση.

Αν γίνει η έκτρωση ενώ ο πατέρας δεν θέλει, μόνον για αποζημίωση θα μπορούσε να κάνει λόγο κανείς, κάτι που δεν μπορεί να σταθεί αν μιλάμε για νόμιμη διακοπή της κύησης. Αν μιλάμε για παράνομη διακοπή της κύησης όμως, νομίζω θα μπορούσε.

Αν δεν γίνει έκτρωση και γεννηθεί το παιδί, ενώ ο πατέρας είχε δηλώσει ρητά την αντίθεσή του, τότε μπορεί να γίνει δικαστική αναγνώριση και ο πατέρας έχει υποχρέωση διατροφής. Η κατάσταση είναι προβληματική. Το παιδί δεν φύτρωσε και κάπως πρέπει να συντηρηθεί, υποχρέωση διατροφής έχουν και οι δύο γονείς από κοινού και ο νόμος λύνει το πρόβλημα κατά την παροιμία "την υπογραφή σου και το πουλί του πρόσεχε πού τα βάζεις", ως προς το οικονομικό σκέλος και μόνο. Δεν μπορεί να επιβληθεί, ούτε θα ήταν προς το συμφέρον του παιδιού να επιβληθεί επικοινωνία με έναν πατέρα που δεν το θέλει.

Τα επιχειρήματα που αναφέρετε είναι ορθά εκ πρώτης, αλλά το ζήτημα νομίζω είναι ιδιάζον και πρέπει να ληφθούν και κάποιες άλλες παράμετροι υπ' όψιν.

Ως προς την ενεργητική συμμετοχή της γυναίκας στην τεκνοποίηση, συμφωνώ, αλλά εκτός από τη γυναίκα που είναι υπεύθυνη για την αυτοπροστασία της και την αντισύλληψή της, την ίδια υποχρέωση έχει και ο άντρας. Κι αυτός μπορεί να προστατευτεί με την χρήση προφυλακτικού, που μάλιστα το φοράει ο ίδιος, τη χρήση του οποίου μπορεί να επιβάλλει άνετα κι αν θέλει να είναι ακόμη πιο βέβαιος, μπορεί να συνδυάσει με το προφυλακτικό και τη διακοπτόμενη συνουσία.

Πέραν αυτού, το σύστημά μας είναι παιδοκεντρικό. Δηλαδή, όταν συγκρούονται το συμφέρον του παιδιού και το συμφέρον του γονέα, υπερισχύει το συμφέρον του παιδιού, όπως κι αν προήλθε αυτό το παιδί. Άλλωστε, άπαξ και γεννηθεί το παιδί, δεν έχουμε πλέον να κάνουμε μόνον με την κυοφορούσα και το σώμα της, έχουμε να κάνουμε και με έναν νέο άνθρωπο, τα συμφέροντα του οποίου, ως ανηλίκου, ζυγίζουν περισσότερο στη ζυγαριά από τα συμφέροντα των ενηλίκων γονέων του. Είναι μια συμβιβαστική λύση, δεν είναι τέλεια, αλλά θεωρώ ότι είναι καλύτερη από το να μην δοθεί και αυτή η επιλογή προς προστασία του παιδιού.

Προσωπικά, αν και συμφωνώ με την επιλογή αυτή του νόμου να κάνει στάθμιση και να προτάξει το συμφέρον του τέκνου, δεν ξέρω αν θα προέβαινα σε δικαστική αναγνώριση και απαίτηση διατροφής αν βρισκόμουν σε τέτοια θέση. Η διαδικασία είναι ψυχοφθόρα και συχνά τα πλήγματα που αποκομίζει ένα παιδί, αλλά και μια μάνα απ' αυτή τη διαδικασία, είναι περισσότερα από τα οφέλη.

 

Κανένα μαχαίρι σε κανένα λαιμό. Οι ευθύνες του πατέρα έπειτα από δικαστική (δηλαδή αναγκαστική, επειδή δεν θέλει να το αναγνωρίσει) αναγνώριση του παιδιού είναι ούτως ή άλλως περιορισμένες. Αν ο ίδιος νοιώθει ηθική υποχρέωση (και καλώς κάνει και νοιώθει) και την αναλαμβάνει (και καλώς κάνει και την αναλαμβάνει) είναι δικό του θέμα. Και μπράβο του που το χειρίζεται με βάση την ηθική του υποχρέωση.

Ανύπαντρη μητέρα δεν μπορεί να ζητήσει διατροφή για τον εαυτό της και η πρώην σύζυγος μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις δικαιούται πλέον κάτι τέτοιο. Μόνον για το παιδί είναι δεδομένη η υποχρέωση διατροφής και αυτό ανάλογα με τις οικονομικές δυνάμεις του πατέρα.

Να ξαναπώ ότι δεν θεωρώ την άμβλωση μέσο αντισύλληψης; Να το πω άλλη μία μπας και γίνει κατανοητό.

Με την παρατήρηση ή επισήμανση ή όπως θες πες το, ασχολήθηκα ως προς το περιεχόμενό της κι όχι ως προς το πώς θα την ονομάσεις.

Εσύ μπορεί να το θεωρείς ανόητο, αλλά όσοι τρέχουν στα δικαστήρια για να τους καθορίσει το ποσό της διατροφής, και είναι πάρα πολλοί, έχουν άλλη άποψη. Ανόητο ή όχι, είναι μια πραγματικότητα.

 

εχω μια απορια.στο ειπε προσωπικα πως το μωρο του κατεστρεψε τη ζωη?και αν ναι να εισαι σιγουρος πως για καθε αντρα η και γυναικα που ενιωσε ετσι υπαρχουν πολυ περισοτεροι που ενιωσαν τυχεροι για το δωρο που τους δωθηκε.

 

Αν η λέξη "φόνος" (για την έκτρωση) κουβαλάει βαρύ φορτίο, πόσοι κατανοούν το φορτίο που κουβαλάει η λέξη "γονιός"?

 

Είναι φίλος και μου το είχε πει προσωπικά πως ένιωσε ότι έχασε τη ζωή του... άλλη ζωή είχε σκοπό να κάνει και άλλη του προέκυψε

 

Αν ρωτήσεις 10 ανθρώπους, οι 9 τουλάχιστον θα σου πούνε το ίδιο. Βάλε μέσα σε αυτούς και εμένα. Αλλιώς ξεκινήσαμε και αλλού βρεθήκαμε. Ίσως όχι για τον ίδιο λόγο. Αλλά ξέρεις, καμιά φορά ο λόγος μπορεί να είναι κάτι πολύ χειρότερο από την χαρά που τελικά σου προσφέρει ένα μωρό. Ωστόσο, σφίξαμε τα δόντια και προχωρήσαμε, χωρίς να γκρινιάζουμε για όσα χάσαμε. Απλά προσπαθούμε να νοιώθουμε ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε.

Συγγνώμη βρε seduced, αλλά μου ανάβουν τα λαμπάκια.