Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

[Μηχανή Αναζήτησης Έρωτος] Του Κάκου Αθανασιάδη

 

ε_
ενικόςΛεπτό προς λεπτό όλες οι εξελίξεις στην πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία, τα media και το lifestyle. Εδώ μιλάμε στον ενικό.


ερ_
έρα

ΕΡα Αιγαίου. Ελληνική Ραδιοφωνία Αιγαίου. Το ραδιόφωνο που σας ταξιδεύει στην πιο όμορφη θάλασσα της…

ερω_
ερωδιός

…Σε αυτή την οικογένεια ανήκουν οι ερωδιοί. Είναι πουλιά με μακριά πόδια και ράμφος. Είναι όλα σαρκοφάγα είδη με τα περισσότερα να τρέφονται κυρίως με…

ερωτ_
ερώτημα

Ένα αναπάντητο ερώτημα. Στις 6 Δεκέμβρη κλείνουν 5 χρόνια από την μεγάλη εξέγερση της νεολαίας, με αφορμή…


 

ερωτα_
έρωτα
Αγαπά πολύ λίγο όποιος μπορεί να διηγηθεί τον έρωτά του. Δάντης.

ερωτας
έρωτας

Έρωτας, ο του συγκροτημένου ενικού δολιοφθορέας
ως αγέρας, της πιο όμορφης θάλασσας ανίερα έρα.
Ερωδιέ αρπακτικέ, σπαρακτικέ της καρδιάς
ερώτημα αναπάντητο, αντάμωμα της φωτιάς,
της επανάστασης, ψυχική ανάταση.
Ερωτα άηχε
Έρωτα ιαχή.

 

[Τα Έντερα Και Τα Άλλα] Της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ

 


Τα έντερα τα εσώτατα που διοχετεύουν πάθη και κάνουν αισθητή την κάθοδο της μεμψίμοιρης μέρας το στομάχι η σακούλα του παλιού έρωτα η φτώχεια της πέψη ςη εξωτερική αύξηση η εσωτερική στέρηση τα αγγεία με τα στεκάμενα αίματα της προσωπικής μου αποτυχίας κι οι φλέβες τα χοντρά σκοινιά της ύπαρξής μου που μ’ έδεναν μαζί σου όταν το ρολόι του σώματός σου χτύπαγε κι άδειαζε μέσα μου το χρόνο

 


το συκώτι
το λαβωμένο σκούρο τριαντάφυλλο
οι κυκλικές σκηνές
των σπλάχνων
η υψηλή τραγωδία
του λαιμού,
το μέσα της σήψης
το έξω της επιβίωσης
η σκοτεινή συντεχνία
πώς μυστικά συνεργάζονται
τα όργανα που σε καταρρακώνουν
τα βαριά τα σιωπηλά
κλειδιά του θανάτου
κρατώ
μα δεν το ξέρω
κι ολόκλειστο κουτί
ακόμη ταξιδεύω
στη θάλασσα την κόκκινη
που θα με κουκουλώσει.

 

 

.. Ύπνος ερωτικός μετά τον έρωτα. Ιδρωμένα σεντόνια
κρεμάμενα απ' την κλίνη στο πάτωμα. Στον ύπνο μου ακούω
το δυνατό ποτάμι. Ο ρυθμός αργοπορεί. Κορμοί μεγάλων δέντρων
κυλούν μαζί του. Στα κλαδιά τους χίλια πουλιά
ακινητούν ταξιδεύοντας μ' ένα μακρύ τραγούδι
από νερό και φύλλα, διακοπτόμενο από άστρα. Περνάω
το χέρι μου κάτω από το λαιμό σου ελαφρά, με το φόβο
μη σταματήσω το τραγούδι των πουλιών στον ύπνο σου. Αύριο στις 10,
όταν θ' ανοίξεις τα παντζούρια κι εισορμήσει στα δωμάτια ο ήλιος
θα φανεί στον καθρέπτη καθαρότερα το δαγκωμένο κάτω σου χείλι
και το σπίτι θα γίνει κατακόκκινο, διάστικτο όλο
με χρυσά πούπουλα και μακρινούς ασυντέλεστους στίχους....


Από τον Σάρκινο Λόγο, Γ. Ρίτσος.

 

Τα Μάτια της Μαργαρίτας

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα βιβλία που δεν έγραψα
Πεδιάδες,δάση, πολιτείες, ορίζοντες, κανάλια.
Βρήκα τ’αυτοκρατορικά όρη της γης κι’ απάνω τους
τις δύσες με τα κόκκινα σύνεφα. Τα μεγάλα
ταξίδια που δεν έκανα βρήκα μέσα στα μάτια σου.
Βρήκα μέσα στα μάτια σου τους γελαστούς μου φίλους
που μου τους σκέπασεν η γης, η χλόη, το χιόνι, η νύχτα.
Τα λόγια που θα μούλεγαν βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Αύριο, όταν φύγω, γύρισε τα μάτια σου να ιδεί,
να ξέρει ο ήλιος, τουτ’ η γης να ιδεί, όσα με γνώρισαν
όλα να ιδούν στα μάτια σου. Σου αφήνω αυτό που είμαι,
να ιδούν ότι έμεινα ο πιστός του ανθρώπου. Την ψυχή μου,
αυτόν το λαβωμένο Ιησού, αφήνω μέσα στα μάτια σου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

[Τελευταία Πνοή] Του Άγγελου Τζιβελέκη

 


Ξεπροβάλλεις γυμνή
από σκοτεινά μονοπάτια
με πληγωμένα οστά
φασκιωμένα
πρόχειρους έρωτες.

Στη ράχη
μαστίγια βλέμματα.
Ραμμένες σιωπές
στα χείλη.
Οι ουλές που χάραξες
αυταρχικοί οικοδεσπότες
ενός έρημου βίου.
Ο ήχος τους κόκκινος
κυλά στις φλέβες
σαν μεταλλικές παπαρούνες.

Γονατίζεις
μπροστά στο δήμιο
υποτακτικά.
Του φιλάς το χέρι
ρουφώντας του θάνατο.
Στους βολβούς των ματιών
περιστρέφονται όνειρα
σκιές και μαύρα πουλιά
τελευταία πνοή
η ομίχλη.

Υπάρχεις και δεν υπάρχεις.

 

Aπο το ιδιο

Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω. Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα. Καλυμμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν. Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα. Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴν πράξη τοῦ ἔρωτα (…) Κάτω ἀπὸ τὴν κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα, πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση. Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει. Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

 

ΣΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ

Την προσοχή μου κάτι που είπαν πλάγι μου
διεύθυνε στου καφενείου την είσοδο.
Κ' είδα τ' ωραίο σώμα που έμοιαζε
σαν απ' την άκρα πείρα του να το 'καμεν ο Έρως-
πλάττοντας τα συμμετρικά του μέλη με χαρά
υψώνοντας γλυπτό το ανάστημα
πλάττοντας με συγκίνησι το πρόσωπο
κι αφίνοντας απ' των χεριών του το άγγιγμα
ένα αίσθημα στο μέτωπο, στα μάτια, και στα χείλη.

Κ. Π. Καβάφης (1915)

 

Έρωτας, η παιδική αρρώστια της Αγάπης.

Αχ ο Έρωτας,
επαναστατικός,
δυναμικός,
τρυφερός,
ριψοκίνδυνος.

Οι μαλακίες
αυτές
που ζαχαρώνουν
τα σκατά
είναι γλυκιές.

Ο Έρωτας,
εξουσιαστικός,
παροδικός,
ψεύτης,
δολοπλόκος.

Σε υποτάσσει,
την κυριεύεις,
Ξεσηκώνεσαι.
Σε καταστέλλει
με γαμήσια.

Αχ ο Έρωτας,
η παιδική αρρώστια
της Αγάπης.
Το είπε ο σύντροφος,
ο Βλαντιμίρ Τρελαίνειν.

ΥΓ:
Η Αγάπη είναι ιδεαλιστική,
ας την σκοτώσουμε.

 

(δεν)

 

 

Ισόβια αγάπη!


 

 

Μαλβίνα Κάραλη
(παραλήρημα… ερωτικό)

Υπάρχει μια πάθηση που λέγεται στατικός ίλιγγος.
Στη Φυσική ορίζεται ως "εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο".
Στον έρωτα, το λένε Εξομολόγηση.

Από όταν έμαθα πως οι ερωτευμένοι κινδυνεύουν από τους χειρότερους ιλίγγους,
με όλο το σεβασμό προς τη Φυσική,
τσεκάριζα καθημερινά πάνω στα τακούνια μου το Επίπεδο Ταλάντωσης.
Το έβρισκα σταθερό, ανακουφιζόμουν κι έτρεμα.
Πως όπου να’ ναι, θα έπαυα ν’ αντιστέκομαι στη δύναμη Κοριόλις,
το επίπεδο θα άλλαζε κι εγώ θα έβλεπα τη Γη να έρχεται τα πάνω κάτω.
Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες.
Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης.
Αυτοί που, αν ποτέ επιχειρούσαν την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στο βυθό. Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν.

Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι, πιστεύουν πως,όποιος αγαπάει, ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του.
Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς.
Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτά σου, τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό…
Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς,
γιατί μπορεί να σε τσακίσει, ή να σε υποπτευθεί, ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψεις την (αισθητικώς άψογη και υπαινικτική) ασάφεια σε δήλωση.

Έβρισκες οπλοστάσια κουκλίτσα μου.
Οι έρωτές μας, έλεγες στα ψέματα, πίστεψέ με, δεν πρέπει να πάσχουν από υπερβολική σιγουριά αλλά από ευθραυστότητα…
Ισχυριζόσουν ακόμα πως τους έρωτές μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι, (αλλά τότε, πώς θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι 

Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα.
Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι’ αυτό και δίνει τον ορισμό:
«Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο».
Όλο λόγια, και πόσο με βλάπτεις έρωτά μου, αφού από όταν σ’ ερωτεύτηκα,πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου…
Ποιας δύναμης αλήθεια; Δεν ξέρεις τίποτα η άπειρη.
Μεγάλωσες, κουράστηκες, μίκρυνες, ξαναρχίζεις. Για να ξαναμεγαλώσεις και να ξανακουραστείς. Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία – Κάθετη Πτώση.

Φοβάσαι τον ίλιγγο μα τώρα, πιο πολύ απ’ όλα,
φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή…
Και πάλι η αμφιβολία.
Αν του το πεις, μήπως ψυλλιαστεί πως στην ουσία διαμαρτύρεσαι για τον απρόβλεπτο χαρακτήρα των αισθημάτων σου, η εγωίστρια, για το αυτεξούσιο σου που απόλλυται;
Μήπως δεν υπάρχει καμιά γλυκύτητα στην ομολογία σου, αλλά μόνο η βίαιη επιθυμία να εγκατασταθείς μέσα στα αισθήματα του άλλου;
Και, αν εξομολογείσαι τον έρωτά σου, για να αρχίσει εκείνος ο μηχανισμός που βασίζεται στη βία της αμοιβαιότητας, αλλά που σου χαρίζει έναν ήσυχο ύπνο;
Εκεί όπου το εξομολογημένο «αγαπώ» σου δεν θα σημαίνει εν τέλει παρά ένα επιτακτικό «αγάπα με κι εσύ».
Αν δεν αντέχεις να το πεις και να μείνεις, σκέφτομαι τελευταία, μπορείς τουλάχιστον να το πεις και, όχι να φύγεις – να χαθείς… Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες, θα καταλάβει.
Πως αυτό που ζητάς όταν χάνεσαι – και όχι όταν φεύγεις – είναι πάντα η εγκατάσταση…
Διάλειμμα:ο Φλωμπέρ μου:
«ξέρεις τι θα χρειαζόταν γιε μου, η γυναίκα σου η Έμμα; Βαριές δουλειές, χειρωνακτικές δουλειές.
Αν εργαζόταν, δε θα διάβαζε βλαβερά ρομάντζα και δεν θα είχε αυτή τη θολούρα στο κεφάλι…»!Δεν τα βγάζεις πέρα κουκλίτσα μου. Παράτα τα.
Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται.
Ο πρωτότοκος γιος της Γνώσης, αν αυτό σου λέει κάτι, λεγόταν Μύθος…
Δύο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις, και η μία, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές,είναι πιο κρύα απ’το θάνατο. Πάνω απ’ το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο:
«Μα πώς το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά»…

Τηλέφωνο-
-Τι γράφεις τώρα; με ρωτάνε.
- Κάτι για το πώς να μην μετατρέπεις τη συγκίνησή σου σε αίτημα, απαντάω η ψεύτρα…