Οργασμός κατ' εντολή

allegro, ma non tropo..

 

Φυσικά και τον εκχωρώ, όταν θέλω να τον εκχωρήσω...αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι...όχι να τον εκχωρήσεις στο άνετο και στο χαλαρό, αυθυποβαλόμενος/η ότι αυτό έχεις ανάγκη, αλλά να επιλέξεις πολύ προσεκτικά που θα τον εκχωρήσεις, συνεπώς να τον εκχωρήσεις εκεί που θέλεις πέρα από τον ίδιο τον έλεγχο και τον ίδιο τον ασκούντα αυτόν...
Θέλω να σε επιθυμώ...(στέκει @lexy?) 

 

Περπατάει κιόλας, @brenda  

 

Δηλαδή, να εκχωρήσεις τον έλεγχο... ελεγχόμενα...

Μάλλον αυτό το "γοητευμένος mood" μειώνει την αντίληψή μου....

 

Αν επιλέγεις τι θέλεις να σου αρέσει και που δεν θέλεις να έχεις έλεγχο...ελέγχεις.
Αν δεν νιώθεις την ανάγκη να έχεις έλεγχο και αντιδράς πιο αυθόρμητα και νιώθεις αντί να σκέφτεσαι...δεν ελέγχεις.

 

Με άλλα απλά και λίγα λόγια, η συναίνεση, ο έλεγχος και όλα τα συμπαραμαρτούντα αυτών δίδονται στο πρόσωπο...αυτό επιλέγουμε κατ΄ουσίαν και πέραν τούτου ουδέν...σαφέστερο? 

 

Λοιπόν... το "γοητευμένος" ήταν δόλωμα, @brenda

 

Τον ξέρω κι από χθες καλή μου, μη νομίζεις....  (και ξέρω ότι εκτός από ευγένεια, έχει και χιούμορ...) 

 

Έχει, λίγο, ναι  

 

Αυθυποβολή  

 

Εεε...χμμμ... εδώ!. Ναι, εδώ είμαι!

 

Συγγνώμη που παρεμβαίνω αν και δεν απευθυνόταν σε μένα η ερώτηση  

Σε περιπτώσεις σχέσεων ειδικά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς παρά να δίδεται συναίνεση στο πρόσωπο και πέραν τούτου ουδέν  

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν έχεις μηχανισμούς "επαλήθευσης".

Καταρχήν είναι αδύνατον κατά τη γνώμη μου να ελέγχουμε πάντα και τα πάντα. Ας πούμε τι γίνεται με αυτά που δεν μπορούμε να φανταστούμε; Αν προκύψουν; Σταματάμε και λέμε "μισό να το εξετάσω το θέμα"; (φαντάζεστε;;; )

Υπάρχουν ας πούμε πολλά πράγματα που θέλουμε να τα κάνουμε (οκ ίσως θέλουμε και ένα μικρό σπρώξιμο αλλά θέλουμε). Εκεί δεν έχει σημασία η συναίνεση (ή η εντολή), έτσι κι αλλιώς θέλουμε να τα κάνουμε. Υπάρχουν όμως και πράγματα που δεν ξέρουμε τι είναι, αν θέλουμε να τα κάνουμε ή και πώς θέλουμε να τα κάνουμε. Εκεί λειτουργεί η εμπιστοσύνη και η πεποίθηση ότι ο Άλλος τα ξέρει καλά (καλύτερα από μας), τα κάνει καλά, θα τα κάνει καλά και ακόμη και αν κάνει λάθος, θα τα φτιάξει όλα ώστε να λειτουργήσουν τελικά για το καλό (μας).

Υπ' αυτή την έννοια τελικά όλα παίζονται (κατ' εμέ) στη δεύτερη περίπτωση και εν τέλει στο "ναι" στο Πρόσωπο.  

Μηχανισμός επαλήθευσης είναι όμως και το πώς έχουν λειτουργήσει μέχρι τώρα τα όσα έχει κάνει ο Άλλος.