Σε τι συναινούμε ξεκινώντας μια σχέση Κυριαρχίας – υποταγής;

Η δική μου άποψη ότι η συναίνεση δίνεται στο πρόσωπο, στηρίζεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί κανείς, ούτε και θα ήταν χρήσιμο, να διαπραγματευτεί τα πάντα.

Ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ πρώτης επαφής και πρώτης συνάντησης είναι φυσικά ζωτικής σημασίας για τον καθορισμό της δεύτερης και η εξέλιξη της επικοινωνίας σηματοδοτεί τον εύθετο χρόνο.
Το απολύτως βέβαιο είναι ότι δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους. Ο βαθμός συμβατότητας ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αλλάζει κιόλας εάν υπάρξει διάθεση και από τις δύο πλευρές για υπέρβαση ορίων. Ωστόσο δεν είναι εύκολο να ανεβείς πολλά επίπεδα υποτακτικότητας ή κυριαρχικότητας μόνο και μόνο γιατί θέλεις να είσαι με κάποιον/αν, παρεκτός και αν του το εμπνεύσει ο άλλος πηγαία και αυθόρμητα με την προϋπόθεση ότι ενυπάρχει το αντίστοιχο εσωτερικό/ψυχικό υπόβαθρο. Το σύνηθες είναι να βιάζονται κάποιοι να ανέβουν τα στάδια τρέχοντας, αγνοώντας το ποιον έχουν απέναντί τους.

Η αξιολόγηση του άλλου κατατείνει στο πόση εκτίμηση σου εμπνέει τελικά, χωρίς διαχωρισμό των στάτους. Θεωρώ ότι και οι Κυρίαρχοι αξιολογούν πριν μπουν σε μία σχέση και μάλιστα, επί της ουσίας πιο αυστηρά, καθώς τα υποτακτικά άτομα διαφέρουν παρασάγγας μεταξύ τους, άρα πρέπει να διακρίνουν αυτά με τα οποία θέλουν πραγματικά να αποτολμήσουν την δια ζώσης επικοινωνία, επαφή έως και σχέση.
Η συναίνεση δεν είναι η ίδια κάθε φορά σε κάθε άνθρωπο.
Με κάποιους/ες είμαστε έξτρα επιφυλακτικοί, προσεκτικοί και με άμυνες, ενώ με κάποιους άλλους/ες αυτό λειτουργεί κάπως πιο αυτόματα και καταλυτικά.
Το βέβαιο είναι ότι μέσα σε μία σχέση βαθαίνει ή αναιρείται η συναίνεση.

Στην αρχή λοιπόν κατ´ουσία δεν γνωρίζουμε μέχρι που θα επιθυμούσαμε ή θα μπορούσαμε να φτάσουμε με τον άλλον, εκτός αν παρόλο που ψυχανεμιζόμαστε βραχύβια ή περιορισμένων δυνατοτήτων σχέση, προχωράμε αδιαφορώντας ή πιστεύοντας στο θαύμα.
Ελάχιστες εξαιρέσεις στον κανόνα, σχέσεις που υπάρχουν αβίαστοι αυτοματισμοί, ανυπέρβλητη έλξη σε συνδυασμό με υψηλή συμβατότητα ευθύς εξαρχής και από τις δύο (τουλάχιστον) πλευρές.
Amen

 

Wish(per)ful thinking... 

 

Οταν ξεκινάει μια σχέση Κ -υ συναινούμε στις προβολές μας για το άλλο πρόσωπο και στις προβολές του άλλου προσώπου για εμάς και ενίοτε και στις προβολές μας για τον εαυτό μας.

 

Εγω προσωπικά, κατα το πρωτο session, συναινω στο ρολο που εχω ως υποτακτικη και στο ρολο που καλείται να εχει ο εν δυνάμει Dom. Παραλληλα, με την παροδο των sessions και του χρόνου αποκαλυπτω τα hard και soft limits μου..τη συναίνεση στο προσωπο του, τη δινω στο τελος, εφόσον γνωριστούμε πλέον καλα, και διαπιστώσω προοπτική δημιουργίας σχεσης D/s.

 

Μπερδεύτηκα, δίνεις συναίνεση για πράξεις αρχικά και όχι στο πρόσωπο;

 

Όλοι οι άντρες είναι ίδιοι  

 

Καλά κάνεις και το βάζεις!!!   Αν δεν ίσχυε αυτό θα είχαμε πολλούς μα πάρα πολλούς ευτυχισμένους ανθρώπους εδώ μέσα και εκεί έξω! Και δεν έχουμε...  

Ναι αλλά αν αυτό... πώς αυτό;;;

... με μπερδέψατε λίγο!!  

Συμφωνώ απολύτως με αυτό. Θεωρώ την υπομονή και την ικανότητα να περιμένει κανείς ένδειξη του καλού και πραγματικού Κυριάρχου  

Κατά τα άλλα που λέτε, συμφωνώ στο ακέραιο!!!  

Η έκφραση μου άρεσε τόσο που ψήνομαι να την κλέψω      

 

Αυτό είναι κάτι πολύ πολύ επικίνδυνο. Καθώς και πολύ πολύ ανώριμο.

 

Αν μου επιτρέπεις, και αν το αντιλαμβάνομαι σωστά αυτό που λέχθηκε είναι το να καταλαβαίνεις αν δόθηκε πλήρης ή μερική συναίνεση σε συνάρτηση με την συνολική εξέλιξη της σχέσης. Μπορεί να διαπιστώσεις μετά το πέρας της ότι εσύ δεν αφέθηκες πλήρως συναινώντας στον βαθμό που θα σε έκανε να βουτήξεις σε πραγματικά βαθιά D/s, ή M/s νερά για παράδειγμα....
Είναι οι μισές αλήθειες που εγώ τουλάχιστον τις έχω βιώσει, είτε από φόβο, είτε από απειρία, είτε από έλλειψη συμβατότητας, ή σοβαρότητας...
Μπορεί μπαίνοντας σε επόμενες σχέσεις να διαπιστώσεις ποια είναι η ''πραγματική'' συναίνεση που δεν αποτολμήθηκε ή για την οποία κάποιος/α δεν ήταν έτοιμος στις προηγούμενες σχέσεις του...Ή να γνωρίσεις τον κατάλληλο άνθρωπο ο οποίος θα σε εμπνεύσει να δώσεις πλήρη ή απόλυτη συναίνεση...
Αυτό δεν συμβαίνει πολλές φορές στην ζωή μας νομίζω...Ακριβώς γιατί δεν έχεις εικόνα του πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ο άλλος ευθύς εξ΄αρχής...Δεν μπορείς να την δίνεις πλήρως και ολοκληρωτικά σε κάθε περίπτωση, χωρίς κριτήρια επιλογής, αυτό θα ήταν καταστροφικό...
Όταν είσαι μέσα στην σχέση συχνά δεν μπορείς να αξιολογήσεις τον βαθμό της συναίνεσης, αυτό είναι κάτι που το βλέπεις αρκετά αργότερα, όταν η σχέση είτε συνεχίζεται είτε τελειώνει...Μου έχει τύχει μετά το πέρας μακρόχρονης σχέσης να πω ότι κακώς την έδωσα, δεν την άξιζε ο άνθρωπος αυτός, απλά εγώ ικανοποίησα την δική μου ανάγκη να την προσφέρω, αλλά και το αντίθετο, να μην την έχω δώσει από φόβο και να το μετανιώσω εκ των υστέρων, καθώς αυτό οδήγησε στην λύση της...
Για όλους αυτούς τους καθαρά υποκειμενικούς παράγοντες λέω λοιπόν ότι η συναίνεση δίνεται στο πρόσωπο...
Αν το πρόσωπο απαξιωθεί στην πορεία του χρόνου, τότε αξιολογούμε και τις επιλογές μας αντίστοιχα...Ειδικά αν όντας άπειροι/ες τα δώσαμε όλα χωρίς αντίκρυσμα ή φοβηθήκαμε να βαθύνουμε την συναίνεση γιατί φοβόμασταν τον ίδιο μας τον εαυτό και τις υπερβάσεις...
Και πίστεψέ με αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο και ακόμη πιο ανώριμο από την όψιμη αξιολόγηση (η οποία καλό είναι να εντάσσεται στο πλαίσιο της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας)...
Με κάθε υποκειμενική επιφύλαξη και με σεβασμό στην αρχική τοποθέτηση...

 

@brenda φυσικά και επιτρέπω (δεν σουϊτσάρω σήμερα   )

Αντιλαμβάνομαι τη συναίνεση ως συναίνεση μετά την αρχική διαπραγμάτευση και δεν την διαχωρίζω σε πλήρη και μερική. Ναι ή όχι, δηλαδή. Ξεκάθαρο.

Θεωρώ, τουλάχιστον έτσι λειτουργεί σε εμένα, οτι στο τέλος της σχέσηςδ εν "τοποθετήσε" απέναντι στο βαθμό συναίνεσης που υπήρξε μα απέναντι στο γεγονός αυτό καθε αυτό : την αποδέσμευση, τους λόγους που ζητήθηκε ή δόθηκε, τη διαδρομή και την πορεία της σχέσης, το πως μπήκες και πως βγήκες από αυτή ( το θεωρώ κομβικό αυτό), τη διαχείρηση.

Η εκ των υστέρων αναίρεση της συναίνεσης, μετά το τέλος της σχέσης, δεν αναιρεί τη συναίνεση που κάποτε δόθηκε. Εκεί το negotiation είναι με τον εαυτό μας μόνο, πλέον.

Παρακαλώ, να συμπεριληφθώ στην παραπάνω "προσευχή".

Amen, δις  

 

Excusez moi once more, ναι ή όχι.
Περιπτώσεις
α) Πάρε την μήτρα μου και χτύπα την στα βράχια.... (κι αν την πάρει και την χτυπήσει?) 
β) Κάνε μου ότι θέλεις...(αρκεί να με κάνεις ότι θέλω εγώ.../Τιιιιιιιιιι???????? Double hook? δεν κάνω εγώ τέτοια...) 
γ) Συναινώ σε ότι έχεις φανταστεί και σε μερικά παραπάνω (και ανακαλύπτεις ότι έχεις να κάνεις με πολύ περιορισμένη φαντασία στην πορεία, μετά από το 12ο στην σειρά spanking session πχ) 
δ) Το Κ είναι σχιτζής και ενώ ξεκινά καυλοπαίγνιο, καταλήγεις completement ντεκαυλέ με σωματικές βλάβες (όχι απαραίτητα κακοποίηση, αλλά άγνοια και κατάχρηση, ή άγνοια ορίων) 
ε) Δίνεις συναίνεση και ανοίγεις τα πόδια, περιμένοντας από τον έρμο τον Κ να καυλώσει με την παθητική απραξία σου... (προβατίνα style)  

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις δόθησε συναίνεση, so what? Δόθηκε καλώς? Δεν μπορείς εκ των υστέρων να αμφισβητήσεις την ορθότητα της επιλογής σου?
Δεν πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου? Δεν πρέπει να τις χρησιμοποιήσεις ως χρήσιμη γνώση για το μέλλον?
Αν όντως δόθηκε συναίνεση? Αν καλώς δόθηκε? Αν δεν κάνω λάθος σ΄αυτά αναφερόμαστε κι αν μπορούμε να τα αμφισβητήσουμε εκ των υστέρων.... 

Ps Amen, αν λατρεύεις σαν σκύλα/ος, γεννήθηκες ''άρρωστη'' και επιζητάς να σε διατάξει να ''γίνεις καλά'', παραφράζοντας τόσο δα και τον Hozier....Μπες μόνη σου στην προσευχή αν τα αποδέχεσαι αυτά... 

 

Τότε, @brenda , υπήρξαν "δημιουργικές ασάφειες" (thanks Jianis) ή/ και ανειλικρίνεια στην αρχική διαπραγμάτευση ή/και στις, κάθε φορά που κρίθηκε σκόπιμο, επαναδιαπραγματεύσεις.