Σε τι συναινούμε ξεκινώντας μια σχέση Κυριαρχίας – υποταγής;

οτι εχω φαει στο χανιωτη ειναι σουπερ...αλλα οι πατατες του οντως ειναι αλλο πραγμα...

 

Γενικά δεν μιλώ για καθήκοντα και ευθύνες Κυρίαρχων και έχω τη γνώμη ότι τα πάντα εν BDSM είτε είναι από επιθυμία είτε κρατούν ελάχιστα, για να μην πω ότι μένουν μόνον στα λόγια  

Τις παλιές πληγές τις σβήνει μια σχέση αγάπης, ΜΟΝΟ. Κατά τη γνώμη μου πάντα. Τώρα πια. Γιατί σε παλιότερες εποχές μπορεί να υπήρχε η δυσφορία του ατόμου που ζούσε βανίλλα ενώ ήθελε στην πραγματικότητα να είναι υποτακτική ή σκλάβα, δε φαντάζομαι όμως να ισχύει και στην εποχή μας.

Τώρα, επί του θέματος, θα πω λίγα πράγματα, κάποια άλλη στιγμή γιατί τώρα έχω χτυπήσει το πόδι μου και πονάω  

Αλλά, χωρίς να έχω διαβάσει με απόλυτη λεπτομέρεια, έχω την απορία, λένε πολλοί ότι συναινούν σε πρόσωπα. Αν σε κάποια υποτακτική αρέσει πχ ο Μάστερ Γιάννης ως άντρας αλλά δεν γουστάρει διόλου το BDSM που θέλει να κάνει ο Μάστερ Γιάννης με την υποτακτική του, τότε τι γίνεται; Αν σε κάποιαν αρέσει πολύ ως άντρας ο Νίκος Ντομ αλλά αυτός θέλει μόνον υποτακτικές και αυτή είναι Ντόμα, τότε τι γίνεται; Μη βιαστείτε να πείτε "τίποτα" γιατί μπορώ να διαφωνήσω με αποδείξεις απτές (που έφαγαν τα μούτρα τους) άλλο αν δεν θα το κάνω  

 

Κατ' αρχάς, περαστικά  

Κατά δεύτερον, συμφωνώ απόλυτα ως προς τη σχέση αγάπης  

Κατά τρίτον, σχετικά με τη συναίνεση στο Πρόσωπο, μιλώντας για μένα πάντα, και αν και μάλλον έχεις καταλάβει πόσο περίπλοκο και ρευστό θεωρώ το ζήτημα της συναίνεσης γενικά, όταν πάντως λέω κάτι τέτοιο, εννοώ στον άνθρωπο γενικά. Κι ο άνθρωπος, για μένα, περιλαμβάνει και την Κυριαρχικότητα, γιατί δεν τη θεωρώ ρόλο αλλά βασικό κομμάτι της προσωπικότητας.

Τα παραδείγματα που φέρνεις, νομίζω ότι έχουν να κάνουν με ασυμβατότητα και το ότι έφαγαν τα μούτρα τους απαντά, θεωρώ, στο περιβόητο ερώτημα "ερωτεύεσαι και μετά υποτάσσεσαι ή πρώτα υποτάσσεσαι και μετά ερωτεύεσαι;". Προσωπικά, θεωρώ ότι πρώτα υποτάσσεσαι, σε άλλη περίπτωση είναι εξαιρετικά σπάνιο να μην καταλήξει η αλληλεπίδραση σε Βατερλώ.

 

Σαφώς και μας έχει τύχει ο ''Θεός'' που σαν άντρας τα ''έσπαγε'' κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο οποίος μας μετέδιδε διάθεση για παράδοση ελέγχου ίση με το βλέμμα της γελάδας, το πόσο ανούσιο είναι αυτό το καταλαβαίνεις όταν ένας άνδρας χωρίς εκπληκτικά χαρακτηριστικά ή σώμα γίνεται για σένα Θεός γιατί σε κάνει να νιώθεις έτσι όπως νιώθεις, γιατί Αυτός είναι, αυτός που είναι....
εκεί μπορεί ακόμη και να πεθαίνεις να σου τον αφαιρέσει τον έλεγχο, να ποθείς αυτήν την πίεση και την επιβολή στην οποία αναφέρθηκε η @Janine...
αν δεν υπήρχε αυτό άλλωστε, δεν θα μιλούσαμε και για υποτακτικής ψυχολογίας γυναίκες, θα μιλούσαμε για κάτι άλλο...
όταν λοιπόν λέγαμε προηγουμένως για συναίνεση σε πρόσωπα, δεν μιλάμε για συναίνεση στον Χ άνδρα, αλλά για συναίνεση στον Χ Κυρίαρχο και ότι συνεπάγεται αυτό...(τον ίδιο σαν φυσικό πρόσωπο, σαν άνθρωπο, σαν επίπεδο Κυριαρχίας, σαν ψυχοδομή, σαν άνδρα εν τέλει)
συναινείς να του εκχωρήσεις τον έλεγχο κάποια στιγμή, και όσο αυτό επεκτείνεται όλο και περισσότερο, και δεν έχεις συχνά να αντιμετωπίζεις τέτοια διλήμματα, καθώς δεν έχεις πλέον τον έλεγχο κάποιων θεμάτων...εκ του αποτελέσματος βεβαίως κρίνονται όλοι...και όλα...

 

@Janine
μόλις λίγα χρόνια πριν ήμουν σίγουρη πως επρόκειτο για "αφαίρεση" και όχι, με τίποτα, για "παράδοση" ελέγχου. Μοιάζει παιχνίδι λέξεων, κοινό το αποτέλεσμά τους -η απώλεια.

Προσωπικά, χρησιμοποιούσα την λέξη "αφαίρεση" για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν πως ήμουν πολύ υπερήφανη για να παραδεχτώ πως "παρέδωσα" κάτι τόσο πολύτιμο όπως ο έλεγχος. Η "αφαίρεση" εμπεριείχε, για εμένα, και λίγο από "κλοπή" και αυτό, τότε, ήταν ένα πολύ ισχυρό παυσίπονο -και λίγο από άλλοθι - πραγματικά χρήσιμο για την ενα-με-το-πάτωμα υπερηφάνεια μου.
Ο δεύτερος λόγος ήταν η πανίσχυρη ανταγωνιστικότητά μου. Ένιωθα πως πρωταγωνιστούσα στο έργο "αντέχω πιο πολύ εγώ από ότι εσύ". Εντάξει, εδω έσπασα καλά τα μούτρα μου  

Νομίζω πως ο καθένας μας λειτουργεί διαφορετικά και ό,τι λειτουργεί για τους 2 είναι ο.κ.

 

Γνωμη μου ειναι πως σε οτι αναφερεστε ο ορος που ταιριαζει ειναι αξιος η ανταξιος αν θελετε.
Η μεν @Janine αναλυει τι ακριβως θα ηθελε (η μαλλον καλυτερα,απαιτουσε ) απο καποιον ωστε να μη παψει να τον ακολουθει (δλδ να της δειξει οτι ειναι αξιος να τον ακολουθει η αν θες να φανει ανταξιος της θελησης της για μεταβιβαση/αφαιρεση),ενω τους λογους που αναφερεις τους ερμηνευω ως εξης
α) θα σου φαινοταν πιο ομαλη η διαδικασια οταν καταλααβαινες οτι ο αλλος ηταν αξιος να στο κλεψει ...θα το παρααδεχοσουν ευκολοτερα
β) ηταν ανταξιος της ανταγωνιστικοτητας σου ...τη τιθασευε....
Τελικα μηπως η συναινεση δινεται στον αξιο/ανταξιο?

 

......

Bingo!!!! Φυσικά, και στον ανώτερο....αλλά τουλάχιστον στον ισάξιο, όπως το λες.... 

 

Συμφωνώ στο ότι καθένας μας λειτουργεί διαφορετικά  

Προσωπικά, χρησιμοποιούσα τη λέξη "παράδοση" γιατί σ' αυτήν έβρισκα ακόμη ένα μέρος ελέγχου. Ήταν μια δική μου πράξη αυτό, μια ενέργεια δική μου. Εγώ παρέδιδα τον έλεγχο, μέσω αυτού εξακολουθούσα να διατηρώ τον έλεγχο, που υποτίθεται ότι παρέδιδα... Και κάθε φορά ζητούσα επαναδιαπραγμάτευση και νέα παράδοση ελέγχου στο κάθε τι. Εγώ ήμουν το κέντρο αυτής της διαδικασίας, νομίζω ότι όλο αυτό πήγαζε από εγωισμό και ανασφάλεια. Ίσως ήταν καλά για την αρχή. Ίσως ήμουν περισσότερο προστατευμένη στην αρχή; Δεν ξέρω. Πλήρως ικανοποιημένη δεν ήμουν πάντως.

Για να "παραδώσω" μάλιστα τον έλεγχο, ζητούσα να με πείσουν. Να με μαγέψουν, να με εμπνεύσουν. Έβαζα υψηλά κριτήρια που καμία σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα, ουσιαστικά δυναμίτιζα η ίδια τις σχέσεις μου.

Την πρώτη πρώτη φορά που κάποιος μου "αφαίρεσε" τον έλεγχο, που αναγνώρισε τις αντιστάσεις μου και έμεινε αμετακίνητος στις θέσεις του, που με ανάγκασε να έρθω αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και το παιχνιδάκι της "παράδοσης" που έπαιζα (γιατί για μένα ήταν παιχνιδάκι, αυτό ήταν το άλλοθί μου, ότι έδινα τη συναίνεσή μου, άρα τίποτα δεν γινόταν δίχως τη δική μου άδεια) έκανα να του μιλήσω 4 μέρες, προτού επιστρέψω με την ουρά στα σκέλια.

Δεν με κυνήγησε αυτές τις 4 μέρες, και ευτυχώς για όλους μας  

Όχι, η αφαίρεση για μένα δεν είναι κλοπή, είναι η απογύμνωση από τις αντιστάσεις μου. Κ και υ είναι μια ομάδα, εγώ τουλάχιστον έτσι το βλέπω. Τις αντιστάσεις οφείλω να τις υπερπηδήσω. Αλλά όχι μόνη μου  

Όσο για την ανταγωνιστικότητα... Για μένα, οι σχέσεις στις οποίες παρεισφρέει ο ανταγωνισμός έχουν ήδη τελειώσει.  

Πέραν της συμβατότητας, για μένα η συναίνεση μπορεί να δοθεί στον/αποσπαστεί από αυτόν που μπορεί να με αντέξει. Ως άνθρωπο, ως γυναίκα, ως προσωπικότητα, κυρίως δε, ως υποτακτική. Δεν αντέχεται εύκολα η υποταγή  

Τώρα αν είναι ανώτερος ή άξιος ή αντάξιος αυτός... Δεν ξέρω. Θα έλεγα ότι είναι ταιριαστός. Κι αυτό αρκεί  

 

Αποψή μου είναι οτι η συναίνεση δίνεται στο πρόσωπο. Αυτή είναι μία γενική αρχή στις ανθρώπινες σχέσεις, κατ' επέκταση και στις βδσμικές.

Εστω οτι είσαι άτομο υποτακτικής ψυχολογίας και γνωρίζεις κάποιον. Η φυσική σειρά των πραγμάτων είναι:
- Η πρώτη εντύπωση. Με βάση αυτήν αποφασίζεις εαν θέλεις να τον εξερευνήσεις περισσότερο.
- Η γοητεία. Κατά πόσο αυτός ο άνθρωπος σε ελκύει, σε μαγνητίζει.
- Η οικειότητα. Αρχίζεις να σκέφτεσαι το "μαζί", και το πώς νιώθεις με αυτό.
- Εμπιστοσύνη. Παίρνει χρόνο, λίγο ή πολύ ανάλογα με την ευκολία/δυσκολία σου να εμπιστευτείς.

Ποιά θέση έχει ο έρωτας σε αυτή τη σειρά? Μπορεί να προκύψει αφού δημιουργηθεί εμπιστοσύνη, μπορεί αμέσως μετά τη γοητεία, μπορεί ποτέ!
Το ίδιο ισχύει για την παράδοση του ελέγχου (Παρένθεση: @lexy , η "κλοπή" του ελέγχου είναι ένα όμορφο νοητικό κατασεύασμα. Στην ουσία πάντα παραχωρούμε τον έλεγχο). Το μόνο απαραίτητο στοιχείο είναι η γοητεία. Για τους περισσότερους νομίζω -χωρίς να έχω κάνει έρευνα- οτι είναι απαραίτητη και η εμπιστοσύνη.

Εδώ μπαίνει ένας κρίσιμος παράγοντας, τον οποίο έθιξαν η @gaby και η @brenda . "Αν σε κάποια υποτακτική αρέσει πχ ο Μάστερ Γιάννης ως άντρας αλλά δεν γουστάρει διόλου το BDSM που θέλει να κάνει ο Μάστερ Γιάννης με την υποτακτική του, τότε τι γίνεται; Αν σε κάποιαν αρέσει πολύ ως άντρας ο Νίκος Ντομ αλλά αυτός θέλει μόνον υποτακτικές και αυτή είναι Ντόμα, τότε τι γίνεται;"
Πιστεύω πως ναι μεν θα της αρέσει, αλλά δε θα γοητευτεί από αυτόν, γιατί ένα κρίσιμο συστατικό της γοητείας του (όπως το προσλαμβάνει μιά υ) είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Χωρίς αυτά, δύσκολα θα γοητεύσει μία υποτακτική. Αλλά ακόμα και αν γοητευτεί, θα είναι πρόσκαιρο και μάλλον "θα σπάσει τα μούτρα της"...

Η συναίνεση στη διαδικασία ακολουθεί τη συναίνεση στο πρόσωπο. Σε αυτό το στάδιο νομίζω πως η εμπιστοσύνη παίζει σημαντικό ρόλο, ακόμα και αν δεν ήταν αναγκαία για την παράδοση του ελέγχου. Ο λόγος είναι οτι η διαδικασία συμφωνείται και απο τα δύο μέρη. Η τήρηση της συμφωνίας στο χρόνο προϋποθέτει την ύπαρξη εμπιστοσύνης.

Οσο για τον έρωτα, είναι η χρυσόσκονη που κάνει τη σχέση να λάμπει. Οι περισσότερες όμως σχέσεις που βλέπω γύρω μου δείχνουν να χρειάζονται ένα καλό γυάλισμα...

 

και ως τέτοιο κατασκεύασμα, το περιέγραψα. Θα επανέλθω σε 2-3 πράγματα όταν θα έχω χρόνο.

 

@Janine ,@lexy ,@brenda ,

Εχω την εντύπωση πως όλη αυτή η κουβέντα που έχετε ανοίξει μεταξύ σας έχει σαν υπόβαθρο -και κοινή συνισταμένη - τον πανάρχαιο αγώνα κατίσχυσης μεταξύ των ανθρώπων.Επιδιώκετε να παραδώσετε η να σας αφαιρεθεί (μικρή σημασία έχει η διατύπωση) ο έλεγχος σε η από κάποιον για τον οποίον θέλετε να είστε βέβαιες οτι μπορεί -και θέλει βεβαίως- να κατισχύσει έναντί σας, και δεν αναφέρομαι ασφαλώς στην σωματική ρώμη...

 

για μενα ολα ειναι καθαρα θεμα ταιμινκ.αν ειμαστε στη σωστη διαθεση την καταλληλη στιγμη ακομα και η πρωτη κουβεντα μπορει να φτασει.ολα τα αλλα ερχονται σαν φυσικη εξελιξη.