Το βαλς των σκιών

Ήταν οι υφές και οι μυρωδιές… Ήταν οι γεύσεις και οι ήχοι… Που θα μπλέκονταν, που το ένα θα έπαιρνε τη θέση του άλλου… Τι γεύση έχει το βελούδο; Τι υφή έχει ο καφές; Πώς μυρίζει ένας ψίθυρος;

Το δωμάτιο ήταν σαν στη μέση του τίποτα. Ήταν οι τοίχοι άραγε που έκαναν να μην ακούγεται τίποτα;

Υφή βυσσινί, χρώμα βελούδινο, παχιά η μοκέτα σαν απέραντη παραλία πούδρας – πόσο μέσα μπορεί να σε βυθίσει;

Τι μορφή έχεις; Δεν ξέρω! Παρ’ όλα αυτά όταν ανοίγεις την πόρτα επιμένω να κοιτάω προς τον τοίχο απέναντι.

- Πώς με λένε;

- Δεν ξέρω…

- Δεν με ξέρεις;

- Σε ξέρω αλλά δεν ξέρω το όνομα σου…

Σταθερά κοιτάω προς τον τοίχο… βυσσινί, με κάποια ανεπαίσθητα σχέδια… Τι υφή έχει το βυσσινί;

Ο ψίθυρος στο αυτί μου μυρίζει φύλλα καπνού.

- Τι χρώμα έχουν τα μάτια μου;

- Γκρι…

- Γκρι;

- Γκρι βαθύ, ανθρακί, σχεδόν μεταλλικό…

- Και πώς με φαντάζεσαι;

- Μια ανδρική φιγούρα από σκοτάδι…

Το χέρι του έχει κάτι μεταλλικό… βραχιόλι; Δαχτυλίδι; Ίσως και τίποτα. Τι γεύση να έχει; Καπνισμένο μπέρμπον μάλλον…

- Θες να με κοιτάξεις;

- Όχι, δεν είναι απαραίτητο…

Παίρνει ένα μαντήλι και μου κλείνει τα μάτια. Τι γεύση να έχει ένα μαύρο μαντήλι; Γιασεμί! Γεύση από γιασεμί! Και τι ήχο; Συριγμό γλώσσας φιδιού…

Κάτι μεταλλικό διατρέχει τη σπονδυλική μου στήλη και βαραίνει τον ώμο μου.

- Αλυσίδα!

- Σωστά – λέει ο ψίθυρος που μυρίζει φύλλα καπνού.

Κάτι υγρό διατρέχει τον άλλο ώμο μου, φτάνει μέχρι την κοιλιά μου στάζοντας. Μυρίζει ψύχρα.

- Μελάνι!

- Σωστά και πάλι! Μέχρι να με αφήσεις να σου αφήνω σημάδια εγώ, το δέρμα σου είναι λευκό και με προκαλεί να το μαρκάρω.

- Τι γεύση έχει το δέρμα μου;

Πλησιάζει. Γλείφει τη σπονδυλική μου στήλη. Φτάνει μέχρι το αυτί μου.

- Άχνη. Ζάχαρη άχνη…

Νιώθω τη βαθειά δαγκωματιά στο σβέρκο μου. Ουρλιαχτό από τα βαθιά… Πώς μυρίζει το ουρλιαχτό; Τσακμακόπετρα!

Στέκεται μπροστά μου, μπορώ να μυρίσω τη σκιά.

- Άνοιξε το στόμα σου.

Λίγες στάλες, έχουν σίγουρα χρώμα κεχριμπάρι.

- Ουίσκι.

- Ναι. Από εκείνο το ιρλανδικό που πίνω συχνά…

Και άλλες λίγες στάλες.

- Σάλιο!

- Σωστά! Θα ήθελα να ξεχωρίζεις το σάλιο μου ακόμη και αν πιείς 1000 ποτά…

Πιάνει το σβέρκο μου και με ακουμπάει στο δέρμα του. Μυρίζει γλυκάνισο… ή δεν ξέρω τι…

- Θα ήθελα σε ένα δωμάτιο με 100 γυμνούς ανθρώπους να μπορείς με αυτό εδώ το μαντήλι στα μάτια να ξεχωρίσεις τη μυρωδιά μου, να με βρεις!

Τραβιέται… Η σκοτεινή φιγούρα είναι πάλι πίσω μου. Τραβάει το μαντήλι από τα μάτια μου. Μένουν μισόκλειστα έτσι κι αλλιώς. Κολλάει επάνω μου. Δέρμα πάνω σε δέρμα. Μάλλον μυρίζει ορχιδέα. Και ακούγεται σαν νερό που σχηματίζει σταλακτίκες στους αιώνες.

Βάζει το δάχτυλο του στο στόμα μου. Μετά από μια βόλτα πάνω στις γραμμές της γλώσσας μου το τραβάει. Αφήνει κάτι, ένα μικρό κόκκο.

- Καφές!

- Σωστά – γρυλίζει και με καθίζει επάνω του.

Τι υφή έχει ο κόκκος του καφέ; Μετάξι! Ηλεκτρισμένο μετάξι! Τι ρυθμό έχει ο χορός στον οποίο με εξαναγκάζει το σώμα του μέσα στο δικό μου; Βαλς! Σίγουρα βαλς…

Κλέβω μια ματιά από τις ενωμένες σκιές στον τοίχο. Βαλς, είναι σίγουρα βαλς. Και ο καφές έχει γεύση ηλεκτρισμένο μετάξι…

 

Η πλήρης κατάδυση του ενός μέσα στον άλλο κρατώντας όμως τις αναγκαίες αποστάσεις...
Ο διαχωρισμός της "προσοχής", εσύ, ο έτερος, το περιβάλλον...

Συναισθησία...

Όμορφο κείμενο, "ρέει" και δίνει την γεύση, την οσμή και τους ήχους μέσα από τις λέξεις, συγχαρητήρια...

Υ.Γ.

Για μένα είχε την οσμή της βρεγμένης οργάντζας...την γεύση του Φα # και τον ήχο του αλατιού... 

 

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά λόγια              

 

Με εκανες να βρεθω μεσα σε αυτο το δωματιο και να παρακολουθώ με Ολες τις αισθησεις την ολη σκηνη...
Πολυ Ωραιο @margarita_nikolayevna

 

απόσπασμα απο κάποιο βιβλίο ή δικό σου;...φανταστικό ήταν και πολύ διεγερτικό

 

Ευχαριστώ πάρα πολύ  

Δικό μου βέβαια   Και πραγματική ιστορία, ποτέ δεν γράφω φανταστικές ιστορίες, δεν έχω ταλέντο σε αυτό  
Αν ήταν από βιβλίο θα έβαζα παραπομπή  

 

μπράβο σου πάρα πολύ ωραίο!

 

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ  

 

Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο !!!!!!  
Ένα ψυχεδελικό, επίμονο παιχνίδι όλων των αισθήσεων .... που οδηγεί αναπότρεπτα στην όξυνσή τους σε βαθμό παροξυσμού κι επιταχύνει την αναπότρεπτη κορύφωση της ηδονής του σώματος , αλλά κυρίως του μυαλού .... με ανεξίτηλα κατάλοιπα αναμνήσεων και παραστάσεων που πάντοτε στο χρόνο θα αντέχουν και μαρτυρικά θα επιστρέφουν πάντα !!! Ευχαριστούμε για την εμπειρία αυτή Μαργαρίτα !!!  

 

Μου 'χε ξεφύγει αυτό το Μαργαριτα-ράκι... 

 

Σας ευχαριστώ εγώ όλους για τα καλά λόγια  

 

Ode to...