Οργασμός κατ' εντολή

Ναι αλλά αν δεν το πιστέψεις και συμβεί;;; Δεν είναι πιο υπέροχο και από υπέροχο;;;  

 

Όντως!!! Εγώ ομολογώ ήμουν λιγουλακι δυσπιστη στη αρχη.. 

 

Δεν πειράζει   Είχες και τη χαρά της αποκαλύψεως...   εγώ παραήμουν ρομαντική και ευκολόπιστη και τα περίμενα όλα..χαχαχα

 

Γιεπ, είναι εφικτό (το έχω κάνει με άτομα που "το'χουν", αλλά αμφιβάλλω αν είναι εφικτό από όλες), αλλά για μένα τίποτα περισσότερο από ένα εντυπωσιακό παιχνιδάκι και το να πεις "ατσά, τι γαμαουάθρα αρχιντόμαρχος που είμαι".

Γνωρίζω οτι θα ακουστώ αιρετικός, αλλά βρίσκω λίγο πληκτικό και άκρως σκλαβοκεντρικό (το hype γύρω από) τον έλεγχο του οργασμού. Ναι, έχω ασχοληθεί με αυτό (ενίοτε ακόμα ασχολούμαι) και έχω πάρει ικανοποίηση από αυτό, αλλά καθώς ωριμάζω βρίσκω περισσότερο οτι είναι στημένο και θεατρικό το παιχνίδι αυτό, παρά (οτι είναι) σουπεργουάου έλεγχος σε primal urges.

 

Aθανάσιε τι είναι τούτα τα αιρετικά που γράφεις?
Α, α, α, θα τα χαλάσουμε αδερφέ.
Δεν γνωρίζεις πως στο Ελ. ΒDSM o βεριτάμπλ ΜΑΣΤΕΡ / ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ (γουατέβερ) είναι ο δούλος της εκάστοτε υπό / σκλάβας. Του προτέκτ εν του σέρβ δε παουερλέζ έντ νάθιν έλς ντιάρ? (κάτι σαν τον Μαικλ Νάιτ στο πιο σαδομαζό του βέβαια).   Δεν γνωρίζεις πως ο σωστός ΜΑΣΤΕΡ είναι ΑΙΜΑ, ΤΙΜΗ, ΧΡΥΣΟ ΚΛΟΥΒΙ?

 

Ή, για να είμεθα και πιο οντοπικοί, ΑΙΜΑ ΤΙΜΗ ΧΥΣΕ ΜΩΡΗ.

 

Προσπαθώ να πετύχω το χύνειν δια των παλαμακίων.
Παλαμάκια άπαξ: Χύσε σκλάβα.
Παλαμάκια δις: Χέσε σκλάβα (λόγω φετίχ)
Παλαμάκια τρις: Χάσου σκλάβα.

Η λεγόμενη "μη λεκτική επικοινωνία"...

 

Αυτή είναι η λεγόμενη μη λεκτική επικοινωνία;;;  

 

Ένα χρόνο μετά, ας δευτερολογήσω στο νήμα που -με κάποια συγκίνηση ομολογώ- διάβασα πάλι χθες. Καλύτερη κατανόηση? Δεν ξέρω.
Αυτό που ξέρω είναι ότι πρόκειται για μυστηριακή διαδικασία σε ό,τι με αφορά, την οποία και δεν έχω αποκρυπτογραφήσει πλήρως, ούτε και θέλω, να σάς πω την αλήθεια. Ίσως αν την καταλάβαινα κιόλας να χανόταν όλη αυτή η μαγεία. Ας πάω στο περιστατικό, έτσι όπως το βίωσα.

Κλαίγοντας κάποια στιγμή, από την αφόρητη ψυχολογική πίεση που ένιωθα, λόγω της τρίτης και μετέπειτα της τέταρτης επανάληψης των κατ΄εντολών οργασμών, ένιωσα να μισώ και να λατρεύω ταυτόχρονα το πρόσωπο που μου τους προκάλεσε και το μόνο πράγμα που μου βγήκε εντελώς φυσικά, εκτός από το κλαίω με λυγμούς, επί μακρόν και εντελώς λυτρωτικά, ήταν να σκεφτώ το πόσο μεγάλη υπέρβαση ήταν και για τους δύο κάτι τέτοιο. Και καλά εγώ που ένιωθα όλο αυτό το ζόρι, με την απίστευτη καύλα που πλημμύριζε κάθε κύτταρο του κορμιού μου, προσπαθώντας να είμαι εστιασμένη μόνο στις εντολές που άκουγα, αλλά εκείνη την δύσκολη στιγμή που έχεις σπάσει εντελώς μέσα σου, που νιώθεις ότι το κορμί σου και η ηδονή σου δεν σου ανήκει, είχα μία απίστευτη έκλαμψη, σκέφτηκα πόσο έντονα καυλωτικό, αλλά ταυτόχρονα και απίστευτα δύσκολο να οριοθετηθεί πρέπει να ήταν και γι αυτόν που μου το προκαλούσε, αφού ήξερε μεν ότι θα υπακούσω, αλλά έπρεπε να βρει τον τρόπο να το κάνει να συμβεί και μία ακόμη φορά, και άλλη μία και στην συνέχεια πάλι, μισολιπόθυμη, να βρει το όριο του πόσο μακριά ακόμη μπορώ να πάω, ξεπερνώντας τα όποια εμπόδια μου όρθωνε ο εαυτός μου εμπρός μου.
Ευτυχώς είχε έρθει το ξημέρωμα και η λυτρωτική σωματική κούραση και για τους δύο.
Οι δύο ασυνάρτητες συνοδές σκέψεις, μετά την ολοκλήρωση του κύκλου εντολών -που στ΄αλήθεια δεν έχει σημασία πώς ήρθε αυτή η ολοκλήρωση, αλλά ήταν επίσης εξόχως αλγοηδονική-, ήταν εντελώς ασύνδετες μεταξύ τους.
Η πρώτη ήταν το πόσο καλή και ανακουφιστική ένιωθα την ακατάσχετη δακρύρροια, που για μένα δεν είναι και τόσο συχνή -δεν αντιδρώ ούτε καν στον πόνο έτσι, παρά μόνο σε καταστάσεις εξόχως έντονης πίεσης εκ των έσω, ήταν σα να με διαφέντευε το σώμα μου που το διαφέντευε απ΄ευθείας αυτός- και η δεύτερη ήταν πόσο ευγνώμων ένιωθα για μία ακόμη φορά σε αυτόν που μπόρεσε να με βάλει σ΄αυτό το υπέροχο τριπάκι αναίρεσης του γνωστού εαυτού μου και να βουτήξω για μία ακόμη φορά στο ασυνείδητο, χωρίς αναπνευστήρα.
 

 

Πάντα μού άρεσαν αι απόψεις που λένε πως οτιδήποτε λειτουργεί στο χ άτομο και σε μας δεν λειτουργεί ή λειτουργεί διαφορετικά, χρειάζεται να τεθεί στο ορισμένο πλαίσιο αναφοράς του σχολιάζοντος, διγιότι αν τεθεί και νοηματοδοτηθεί/ερμηνευτεί κατά το πρέπον, θα παύσει (?) να ισχύει ως γεγονός που προκαλείται/πυροδοτείται/δημιουργείται από τα ψ αίτια που εν προκειμένω τίθενται εν αμφιβόλω διγιότι ένα είναι το αίτιον και το όνομα αυτού Μήτσος ή κάπως έτσι, τεσπά...

 

Το infinity από το διπλό LP 666, των Aphrodite's Child , που κιεκλοφόρησε το 1971 στην Γαλλία -μεσούσης της Ελληνικής χούντας- σε κατακόκκινο "βινύλλιο", χρειάζεται να ακουστεί από τα θήλεα άτινα για τους όποιους λόγους αισθάνονται πως δεν μιλάνε καλά με τον οργασμό τους.
Για την ιστορία, το infinity ερμηνεύεται κα κατατίθεται ως πραγματεία στην φύση του γιεναικείου οργασμού από την Ειρήνη Παππά, στο χρονικό apex της παγκόσμιας σεχουαλικής επανάστασης ήτις ήρχισεν να πνέει τα (ο)λοίσθια μετά το '84 αποβιώσασα μετ' ου πολύ, αναβιώνουσα δε ντεμέκ από την στιγμή που ανακαλύφτηκε το αρχείο gif.
(Στο ίδιο LP επίσης ακούγεται και ο Γιάννης Τσαρούχης κράζων το "έξελθε όφι κατηραμένε...").

 

Κατανοώ ότι ο καθείς έχει την οπτική του επί του θέματος και τις δικές του εμπειρίες, οπότε δεν τίθεται θέμα ομόνοιας στο προκείμενο.
Btw, εγώ Μήτσους στην ζωή μου συνάντησα δύο, όχι ότι τους έψαχνα επί τούτου, δεν γίνεται αυτό, προφανώς.
όχι ότι εγώ ήμουν διαφορετικός άνθρωπος, ο ίδιος άνθρωπος ήμουν σε κάθε περίπτωση, άρα?
Επίσης οι Μήτσοι τούτου του κόσμου, πιθανότατα, έχουν την δυνατότητα να πράξουν ανάλογα σε περισσότερες της μίας τυχαίας περίπτωσης.