Επέστρεφε...

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...
K.Π. Καβάφης, Επέστρεφε​

Παραδινόταν συχνά στις ηδονές και τις αισθήσεις, ήξερε πως έτσι ήταν ζωντανός. Γαϊτανάκια ερώτων μιας ή περισσότερων βραδιών, γλυκειές συνυπάρξεις που διαρκούσαν για λίγες ώρες, λίγες μέρες…

Και όμως κάποια βράδια και κάποιες μέρες, δεν μπορούσε να νιώσει ζωντανός με όλα αυτά. Ειδικά κάποια βράδια, σαν και το αποψινό…

Έψαχνε να τη βρει, να την αναγεννήσει, μέσα από τις σκέψεις, τις αισθήσεις που του είχαν μείνει από κείνη. Πάει καιρός, μέρες κι άλλες μέρες, κι άλλες κι άλλες… πέρασε ο καιρός. Επέστρεφε όμως και παρακαλούσε τη σκέψη εκείνη να επιστρέφει συχνά, να τον παίρνει μαζί της.

Είχε βυθιστεί στη σκέψη εκείνης της νύχτας, τόσο όμοιας με πολλές άλλες που είχαν περάσει μαζί και όμως πάντα διαφορετικής. Την καλούσε να ξαναζήσει… Ανάσκελα στο κρεβάτι του, με το φως σβηστό, ένα ρόγχο κάποιου κλιματιστικού πέρα, αρκετά μακρυά.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις…

Εκείνη μπήκε κοντά του κάτω από το μισοριγμένο σεντόνι. Εκείνος την ένιωσε μα δεν κουνήθηκε. Το στηριγμένο στο μέτωπο του χέρι έπεφτε βαρύ.


Του είπε ένα μυστικό, ένα γλυκό αστείο, γέλασαν. Του έγλειψε τις λίγες στάλες ιδρώτα στη σχισμή του λαιμού του – πόσο του έλεγε πάντα ότι της άρεσε ο ιδρώτας του, η γεύση του, η μυρωδιά του…Της άρεσε να μυρίζει σε αυτόν τις γεύσεις που εκείνος είχε γευτεί, τα οινοπνεύματα που είχε βάλει στο σώμα του, τα σαπούνια και τα μύρα που αρωμάτιζαν το σώμα του…


Γελούσε εκείνη ακόμη όταν γύρισε και την καβάλησε. Έκοψε το γέλιο της μα δεν σταμάτησε. Τον κοίταξε προκλητικά, πάντα τον προκαλούσε, πάντα τον ήθελε…


Του είχε δώσει όμως και άφθονο εκείνο το σπιρίτο εκείνο το βράδυ – μήπως ήταν τελικά μαγικό ματζούνι σαγήνης; Θυμήθηκε να σηκώνει και να μυρίζει το παγωμένο μπουκάλι λίγο πριν γευτεί το δυνατό «ύδωρ» που είχε μέσα του. Κρυσταλλάκια στην επιφάνεια της μποτίλιας, που ίδρωναν πάνω στο χέρι του, άρωμα δυνατό και καθαρό – μήπως εκείνη είχε βάλει το βόρειο σέλας σε ένα μπουκάλι και τον πότιζε με αυτό;


Τον νίκησε η αλκοόλη και ξανάπεσε στο κρεβάτι. Έκλεισε τα μάτια. Όταν κατάφερε να τα μισανοίξει, είδε τη μορφή της ενώ σήκωνε το σώμα της πάνω στο ξαπλωμένο δικό του. Τίναζε το σώμα της και τα μαλλιά της, τεντωνόταν μέσα στο σκοτάδι. Δεν ήταν ψηλή αλλά πόσο μακρύς του φαινόταν ο κορμός της, σαν κύκνος που τέντωνε το λαιμό του. Έσκυψε λίγο από πάνω του, του ήρθε η μυρωδιά από τα μαλλιά της, έκανε να τη φιλήσει, εκείνη με μια προσποίηση το απέφυγε γελαστά.


Ξανάπεσε βαρύς, έκλεισε τα μάτια. Καταραμένο σέλας μέσα στη μποτίλια…


Την έχασε για λίγο για να δει τη σιλουέτα της να επιστρέφει μέσα στο σκοτάδι. Του ακούμπησε στο μέτωπο μια δροσερή πετσέτα, του φίλησε τα μάτια, του χάιδεψε το σώμα με την πετσέτα – πόσο τον ανακούφιζε αυτό…


Έφτασε μέχρι τα πόδια του. Έκατσε πάνω στο ένα του πόδι γυμνή. Την ένιωσε να γλυστρά με την υγρασία της προς το μέρος του.


Την έπιασε από τη μέση. Καταραμένη – πόσο φορές την είχε βλαστημήσει πάνω στον πόθο του. Την ήθελε την ήθελε την ήθελε κολασμένα! Ήθελε να τη συνθλίψει μέσα στα χέρια του, να τη λιώσει. Και όμως μόλις πήγαινε να την ακουμπήσει η τρυφερή του λατρεία για εκείνη τον κατέκλυζε και δεν μπορούσε να ακουμπήσει ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά της. Καταραμένη! Την έπιανε σαν πεινασμένο ζώο και μόλις τον κοιτούσε με λαγνεία εκείνη μπορούσε μόνον να την ακουμπά σαν ιερό έργο τέχνης, εύθραυστο και επιβλητικό.


Έβγαλε τη γλώσσα της και διέτρεχε λαίμαργα το κορμί του. Μπορούσε μόνον να βογκήξει. Της έπιασε το κεφάλι. Εκείνη χώθηκε ανάμεσα στα πόδια του και άφησε το σάλιο της, δροσερό και υγρό να στάζει πάνω του.


Καταραμένη! Τον νικούσε όπως το μαγεμένο σέλας που του κερνούσε ποτήρι το ποτήρι όλο το βράδυ.


Εκείνη αμείλικτη του πρόσφερε υγρές χοές με το στόμα της. Αμείλικτη μέχρι να τον αφήσει ξέπνοο. Αμείλικτη. Σταμάτησε μόνον όταν άκουσε το τελευταίο βαθύ γρύλισμα του οργασμού του. Τον ακούμπησε πάλι με την δροσερή πετσέτα. Του χάιδεψε το πρόσωπο. Μισάνοιξε τα μάτια του, την είδε να του χαμογελάει. «Τι;;;» τον ρώτησε με γλύκα. Μπορούσε μόνον να της χαμογελάσει. Καταραμένη! Αφέθηκε στα χάδια της όπως νωρίτερα στο κρύο, δυνατό ποτό που τον σέρβιρε…

Έκανε μια κίνηση να την πιάσει πλάι του – δεν τη βρήκε εκεί. «Έλα!» την πρόσταξε ουρλιάζοντας βουβά.


Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με— όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη…

 

Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.
Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.
Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να ’ρχονται από μακριά,
σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.

Μοναχικοί Ταξιδιώτες...Χρίστος Λάσκαρης
​

Το κείμενο σου το είχα ήδη διαβάσει, όταν το έβαλες εδώ...
Χθες επέστρεψα και το ξαναδιάβασα...
Ξεκίνησα να γράφω κι εγώ...Πολύ...
Όμως άλλαξα γνώμη και έσβησα τα πάντα...
Θα ήταν, σαν να έμπαινα απρόσκλητος στο "σπίτι" σου με τα βρώμικα μου παπούτσια...

Σου αφήνω κάτι που είπα σε κάποια την περασμένη 18 του Μάη...
Κάποια που "επέστρεψε" όταν πια ίσως και να ήταν πάρα πολύ αργά...
Στο ημίφως ενός λιτού δωματίου με τα ελάτια να ρίχνουν πάνω στα γυμνά κορμιά μας την σκιά τους...

Δυο τσιγάρα να καίγονται ταυτόχρονα...Τα μάτια της ακόμη πιο πράσινα από κείνο που θυμόμουν...

M' aveva tenuto per così tanto tempo compagnia la tua assenza...
Ed ora che ti sei rintruffolata tra le mie braccia, mi sento solo...
( Μου είχε κάνει για τόσο καιρό συντροφιά η απουσία σου...
Και τώρα που τρύπωσες ξανά μέσα στα χέρια μου, νιώθω μόνος...)

------------------------------------------------------------------------------------

Συγνώμη για τις αεορολογίες...Το κείμενο σου ακούμπησε "νεύρα" ακάλυπτα...
Και δεν ήθελα να μείνει δίχως ίχνος από κανέναν...

Υ.Γ. Επάνω δεξιά το μοναδικό "κατάλοιπο" από κείνα που χθες δεν σου "άφησα"...
Κατ' εμέ πολύ όμορφο κομμάτι...Με κείνο ξεκίναγαν τα λόγια μου...Ίσως και να πάρεις κάποια ιδέα, για μια άλλη ιστορία...
Καλή σου μέρα και σ' ευχαριστώ για την "φιλοξενία"...

Επέστρεφε λοιπόν...

 

@Tenebra_Silente Αγαπητέ και συμπαθέστατε μου συνομιλητή    
Βούρκωσα με αυτά που έγραψες!!! Με όλα  
Ίσως γιατί κι εγώ έχω κάποια νεύρα "ακάλυπτα" αυτές τις μέρες αλλά και γενικά στη ζωή μου  

Ήταν κάθε λέξη διαμάντι!!!

Θα χαιρόμουν απίστευτα να τα έγραφες όλα μα όλα εδώ. Στο σπίτι μου είναι όλοι ευπρόσδεκτοι, όσο βρώμικα και αν είναι τα παπούτσια τους. Δεν με νοιάζει να ρίξω σφουγγάρισμα, με νοιάζει πολύ όμως να θέλουν να μπαίνουν οι άνθρωποι στο σπίτι μου και να τους ανοίγω την πόρτα με χαρά   Άσε που τα παπούτσια σου ήταν πεντακάθαρα και το πάτημα σου τόσο ελαφρύ που μου προσέφερε γαλήνη  

Για τις ιστορίες δεν έχω απλά άδεια, έχω εντολή   Εκείνος λέει ότι εκφράζομαι πολύ πολύ καλύτερα με τις ιστορίες παρά με την έκφραση γνώμης κλπ και πάντα - λέει- το αποτέλεσμα είναι υπέροχο   Άρα ναι, θα έρθουν κι άλλες ιστορίες, το υπόσχομαι  

Έχω όμως και μια ιδέα ακόμη... Άσε με λιγουλάκι να τη δουλέψω στο μυαλό μου και θα την δεις σύντομα  

Μια ειλικρινέστατη και τεράστια αγκαλιά  

 

@margarita_nikolayevna φίλτατη και συμπαθέστατη, χαίρομαι που τα λόγια μου σου άρεσαν...
Εγώ συγκινήθηκα από το κείμενο σου...
Κάπου πήγε να φύγει κάποιο δάκρυ, ενώ το διάβαζα...
Μα έμεινε πνιγμένο μες τις κόρες...
Αφού για λόγους που προτιμώ, να κρατήσω για μένα...
Τα μάτια μου πια έχουν στερέψει...

Θα ήθελα να μπορούσα να τα ξαναγράψω...
Αλλά γράφω πάντα όταν έχω "ποτάμι", δίχως να κρατώ σημειώσεις...
Ακόμη και όταν γράφω μυθιστόρημα/πεζογραφία και όχι "ποίηση"...
Ίσως στο μέλλον να γράψω και ν' αφήσω εδώ την πρώτη και τελευταία μου "βουδουσουμίζουσα" ιστορία...
Τ' "οδοιπορικό" μου με κείνη την γυναίκα από το 2007 έως...έως τότε που θα την ξαναδώ τον ερχόμενο Ιούλιο...

Ως προς την εντολή για τις ιστορίες...Εσύ και ο Κύριος σου γνωρίζεται καλύτερα...  
Πάντως έχεις την "πνοή" και είναι όμορφο δώρο εκείνο που πάντα μας κάνεις...
Αφήνοντας εδώ τα "λεκτικά σου κοσμήματα"...

Μια φιλική, αληθινή και τεράστια αγκαλιά κι από μέρους μου...
Και σ' ευχαριστώ ξανά και για τις φιλοφρονήσεις και για το πανέμορφο κείμενο σου...

Υ.Γ. Σίγουρα θ' απολαύσω ιδιαιτέρως και τις επόμενες σου ιστορίες...
Σαν ένα ποτήρι παλιό brandy συνοδευόμενο από κάποια τζούρα χαρμανιού μαύρου skandinavik αναμειγμένου με clan και φωτιά στο τζάκι καθώς έξω χιονίζει...
Και οι Άλπεις να είναι έτοιμες να σκύψουν και να μου ψιθυρίσουν νανουρίσματα αγάπης και οργής...
Μια από τις πιο αγαπημένες εικόνες της ζωής μου δηλαδή...   

 

Σου αφήνω και κάτι άλλο...
Επειδή στο τέλος τα "κατάφερες"...
Να με ξανακάνεις να δακρύσω...
Από το ένα μάτι, τ' αριστερό...
Εκείνο που στάζει όταν με πιάνει μελαγχολία...

--------------------------------------------------------

Η σελήνη στον καθρέφτη
άπειρα μίλια μακρυά
αγναντεύει τον εαυτό της
ποτέ της δε χαμογελά
πέρα από κάθε ύπνο, ή
κοιμάται το πρωί, μπορεί.

Από τον κόσμο ξεχασμένη
στο διάoλο θα τον έστελνε
και ένα σώμα από νερό
ή έναν καθρέφτη θά 'βρισκε
μέσα εκεί να κατοικεί τι κάθεσαι λοιπόν κι εσύ;
Τύλιξε αγάπη στο υφάδι
και πέταξέ τη στο πηγάδι

Σ΄αυτόν τον κόσμο τον στραβό
που το ζερβό είναι δεξό
κι είναι ουσία οι σκιές

όλην τη νύχτα ξαγρυπνάς
κι όσο ρηχοί οι ουρανοί
τόσο η θάλασσα βαθιά
και μ αγαπάς.

Aϋπνία...Elisabeth Bishop​

Εκείνη : Επέτρεψε μου να σε ψηλαφίσω...
Έτσι όπως κοίτεσαι στο στρώμα λαβωμένος...
Πες μου πως μ'αγαπάς ακόμη...

Εγώ : Είναι ο ουρανός της Τεργέστης ακόμη μωβ?
Σαν εκείνο τ' απόγευμα τ' Απρίλη?

Εκείνη : Εγώ ποτέ να σ' αγαπώ δεν έπαψα...

Εγώ : Πόσο θα ήθελα λέξεις να σου πω...
Σου έγραψα τόσες αυτούς τους μήνες...Κρυφές...που δεν τις είδες...
Δάχτυλα ήταν και ας μην σε ακουμπούσαν...

Εκείνη : Σου λείπουν δυο πλευρά...
Αγάπη μου σου λείπει απ' την καρδιά σου ένα κομμάτι...
Οι φλέβες σου μοιάζουν με βιολί...
Οι τένοντες σου το κόκαλο δοξάρι..

Εγώ : Μυρίζει δεντρολίβανο και ελάτι το κορμί σου...
Μα έχεις την ψυχή σιτάρι...
Και εγώ για το ψωμί σου πείναγα για μήνες...
Για έξι χρόνια ενώ κοιμόσουν...
Εγκατέλειπα την κλίνη μας...
Στο μπαλκόνι έβγαινα, το κρύο να με μουδιάσει...
Και μου αφαιρούσα φλέβες και πλευρά...
Κουβέρτα να σου πλέξω...
Δικά μου κόκαλα βασάνιζα και τένοντες...
Την ομίχλη της ζωής σου, να την γεμίσω μελωδίες...
Και το κομμάτι της καρδιάς που λείπει...
Αντίγραφο των Φάρων σου που λάτρευες...Livorno, Genova, Trieste...
Σκοτάδι μην σε πνίξει...


...όλην τη νύχτα ξαγρυπνάς
κι όσο ρηχοί οι ουρανοί
τόσο η θάλασσα βαθιά
και μ αγαπάς...

------------------------------------------------------------

Να τι ήταν εκείνη η γυναίκα για μένα...
Να τι είναι...Η "Cremona" μου κι εγώ μαζί της Paganini...
Και δεν μου είναι εύκολο εκείνο το "βιολί" να το παρατήσω...
Όχι τώρα που ήρθε να με "ξανάβρει"...
Αυτός ο "διάλογος" από πάνω έγινε τον Ιούλιο του 2014...
Πέρα για πέρα αληθινός (έγραφε και γράφει κι εκείνη...Μεγάλο ταλέντο)...
Συχνά έτσι μιλούσαμε μεταξύ μας...
Σε κάποιους μπορεί να φανεί χαζό, γελοίο...
Σε κάποιους...

Και το "Σ'αγαπώ", δεν μπόρεσα να της το ξαναπώ από τον Νοέμβριο του 2013 που είχαμε χωρίσει...
Ενώ με ψηλαφούσε, της είχε ξεφύγει το λαρύγγι μου...
Δεν είδε ότι μου έλειπαν και κάποιες από τις φωνητικές χορδές...
Σε κείνη τις είχα αφήσει...Για να μπορέσει το σ' αγαπώ να το πει σε κάποιον άλλο...

Εγώ?
Συνειδητοποίησα πλέον...Ότι από τότε...Από τον Νοέμβρη του 2013...
Εκείνες τις ελάχιστες φορές που λόγια αγάπης τα είχα χαρίσει σε κάποια...
Το είχα κάνει από συνήθεια, από ψευδαίσθηση...Τα χάριζα σε "κείνη"...
Αλλά το τελευταίο μου αληθινό "σ' αγαπώ" είχε μείνει ναυαγισμένο στ' αυτιά της...
Στ' αυτιά της SKy...
Και θα το ξαναπώ η σε κείνη...
Η στην τωρινή μου σύντροφο...
Που ξανάβαλε το γέρικο σκαρί μου σε θάλασσα με κύματα τεράστια αλλά γεμάτα ειλικρίνεια...
Πάθος...Γλύκα...Υπομονή...

Ένα κομμάτι της καρδιάς μου στο παρελθόν που ίσως ξαναγίνει μέλλον...
Δυο κομμάτια της καρδιάς μου στο παρόν που ίσως γίνει παρελθόν...

Και δεν μπορώ να ζω ακόμη για πολύ με την καρδιά μοιρασμένη...


Είδες που στο τέλος δεν "ντράπηκα" ? Και σου άφησα κάτι "παραπάνω"? ....
Σ'ευχαριστώ ξανά...Και συγνώμη για την φλυαρία...
Είναι κάτι Κυριακές...Που κάτι λείπει...Κάποια λείπει...Πολύ...
Ας είναι ήρεμοι οι άνεμοι στο νησί της...Και ας με σκέφτεται χαμογελαστό...
Ακόμη και αν δακρύζω...Να 'σου...Ακόμη δάκρυ...Και από τα δυο τα μάτια αυτή την φορά... 

Υ.Γ. Άσε τα "νεύρα" ακάλυπτα...Άσε τα να σε κατασπαράξουν...Η γιατρειά εκεί είναι...Στο σιωπηρό το "τσάκισμα"...
Τίποτε δεν είναι αιώνιο...Πόσο μάλλον οι πληγές... 

 

Αν και είναι όλο υπέροχο, μένω στο υστερόγραφο γιατί τα άλλα δεν θα τολμούσα να τα "ακουμπήσω" ποτέ     Είναι βιώματα και τα βιώματα είναι σεπτά!!
Όχι, όντως οι πληγές δεν είναι για πάντα. Ή ίσως και να είναι αλλά υπό μορφήν σημαδιών που όπως λέει ο πολυαγαπημένος μου μπαμπάκας είναι "τα σήματα της παλικαριάς μας".
Δεν νομίζω ότι μπορούν να με κατασπαράξουν, θα ζω απλά με αυτά πάντα.
Δεν θα πεθάνω από αυτά αλλά με αυτά  
Κάτι που έμαθα σχετικά πρόσφατα στη ζωή μου είναι ότι για μένα έχει πολύ περισσότερη σημασία να αγαπάω εγώ τους άλλους. Αν με αγαπούν και αυτοί, καλοδεχούμενο αλλά αν
όχι, δεν πειράζει. Και επίσης μπορώ να αγαπάω τους άλλους ακόμη και αν δεν είναι εκεί ποτέ πια  

 

Ο πατέρας σου είναι σοφός άνθρωπος... 
Εγώ αφήνω να με "γονατίσουν", να με λιώσουν...Ορμάω επάνω τους...
Αλλά στο τέλος τις "καταπίνω"...τις εξαφανίζω..Αφήνω μόνο κάποιες ξεθωριασμένες ουλές...
Να μου θυμίζουν...Δεν αγαπάς με ζυγαριά...Δίνεις όσο και μέχρι εκεί που το θέλεις...
Εγώ έμαθα ότι υπάρχουν συναντήσεις που σε ταλανίζουν για καιρό...
Πολύ σύντομες για να τις ονομάσω έρωτα, η αγάπη...
Που τυχαίνουν σε λάθος "καιρούς" για εμάς...
Και μας κάνουν να νομίζουμε ότι...
Αλλά κάποτε καταλαβαίνουμε ότι δεν...
Υπάρχουν έρωτες που στοιχειώνουν για καιρό...
Αλλά που αγάπη ποτέ δεν γίνονται...
Και υπάρχουν κάποιες αγάπες...Που δεν επιστρέφουν ποτέ...Γιατί ποτέ δεν έφυγαν από μέσα μας...
Και κείνες, έρχεται η στιγμή που ξαναβρίσκονται μπροστά μας με σάρκα και οστά...
Και εκεί διαλέγεις αν θα ήθελες να τους ξαναδώσεις φλόγα...Να τους δώσεις νερό και καταφύγιο...
Η να σβήσεις τις στάχτες τους και να τις βάλεις στο δοχείο τους μια για πάντα...
Και τέτοιες αγάπες αν κάποιος/α είναι τυχερός στη ζωή του/της...
Ίσως και να ζήσει μια, άντε δυο...Μπορεί και καμία...

Κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι για μένα τουλάχιστον πηγαίνουν πολύ πέρα από την σάρκα...
Δεν έχουν χρόνο, δεν έχουν πια πίκρα, δεν έχουν αποστάσεις...
Αυτή είναι η μια...Την άλλη ευτυχώς την έχω ακόμη στα "χέρια" μου μέσα τώρα...
Και ξέρω ότι μαζί της...Όπου και αν βρεθούμε...εκείνο που ήδη ρουφήξαμε ο ένας από τον άλλο...
Εκείνο που δεν ήταν σημάδια, δεν ήταν κρέας, ηδονή...
Αλλά ψυχή...Δεν θα πάψει ν' αγαπάει τον άλλο...Και θα είναι πάντα δίπλα του...

Ρίξε μου ένα χαστούκι να σταματήσω, γιατί από BDSM φόρουμ στο έκανα, καφενέ για αμπελοφισολοφία της δεκάρας χαχαχα...
Φτάνει...Σε παρά "γέμισα"...Και αν για κάτι χαίρομαι...
Είναι ότι το κείμενο σου ξαναβγήκε στον "αφρό" και εύχομαι να το διαβάσουν και άλλοι/ες...
Και ν' αφήσουν έστω και μια λέξη...
Γιατί του αξίζει ειλικρινά...  

Υ.Γ. Από τα λόγια/σκέψεις μου...Ακόμη και τα/τις πιο προσωπικά/ες...
"Ακουμπάς" ότι θέλεις...Γιατί ο σεβασμός, η ευγένεια και η ευαισθησία σου δεν κρύβονται...
Και "δαχτυλιές" του είδους, για μένα είναι τιμή...  

 

Βράδυ θέρους στο κρεβάτι
το air-condition νεκρό...
σε κοιτάζω με λαγνεία
μες στα χείλη και ιδρώνω...ιδρώνω.....
και διψώ...

Είναι το στόμα σου πηγάδι..
φέρει εικόνες...μα τον Άδη..!
ο αέρας να φυσάει...
και να λιώνεις σαν το παγωτό...

Τη πετσέτα φέρνεις ξάφνου...
δώρο ικεσία..
μια στιγμή μονάχα
στη καυτή απελπισία..
δρόμο ανοίγεις δροσερό και χνουδωτό...

Σαν παλιά μποτίλια στάζεις
σάλια.....σάλια...
κρύα
δροσερά
και υγρά

 

@D.T πάρα πολύ όμορφο  

@Tenebra_Silente εγώ λατρεύω αυτές τις συζητήσεις, δεν πρόκειται να τις σταματήσω