Σχεσεις απο αποσταση...εχουν ελπιδες?

Εξαρταται απο την αποσταση.

 

Ότι σπέρνεις θερίζεις σε αυτή τη ζωή οπότε νομίζω την απάντηση μου την πήρες.

 

Εξαρτάτε από πάρα πολλά αλλά αν το μοναδικό πρόβλημα είναι η απόσταση και η σχέση είναι δυνατή και έντονη, εγώ θα έλεγα piece of cake... Βέβαια ποτέ δεν είναι η απόσταση το μόνο πρόβλημα.

 

υπαρχουν ενα σωρο προβληματα που δημιουργουντε λογω αποστασεως..... (εμπειρογνωμον)

 

Μήπως το να βρεις κάποιον ή κάποια που να είναι κοντά, σαν κριτήριο, συνιστά από μόνο του μία μεγάλη έκπτωση?
Βολικότερο είναι, κανείς δεν αντιλέγει, αλλά και πάλι, ο καθένας έχει κάποια ζητούμενα τα οποία οφείλει να σέβεται, δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο να το παλέψεις από απόσταση (χιλιομετρική), αλλά αν αξίζει τον κόπο, μπαίνεις στην διαδικασία να το διερευνήσεις τουλάχιστον...
Σε κάποιες περιπτώσεις βρίσκονται ισορροπίες, ειδικά αν θέλεις να τις βρεις, γιατί ποθείς την ουσία του άλλου και όχι μόνο την φυσική του παρουσία....
Και όπως πολύ σωστά ειπώθηκε, η ψυχική απόσταση/διάσταση είναι τραγική, ή ακόμη χειρότερα, το να μπορείς να είσαι με τον άλλον και να μην τον ποθείς..

 

μάτια που δεν βλέπονται, γοργά λησμονούνται...

 

Τάκη η η η η ?????αν δεν με θέλεις πες το. 8 χρόνια είναι που έχεις φύγει.. να ξέρω κι εγώ να κάνω την ζωή μου..!!
 

 

Απόσταση (χιλιομετρική)... τι πράγμα κι αυτό. Γνωρίζεις κάποια/οιον στην ίδια πόλη και με τον καιρό, ίσως και αρκετά νωρίς κάποιες φορές, βλέπεις ότι υπάρχει άλλου είδους απόσταση, που κανένα μεταφορικό μέσο δεν μπορεί να καλύψει και να σε φέρει τόσο κοντά της/του.

Και γνωρίζεις άτομο χιλιόμετρα μακριά, και έρχεται η στιγμή, που λες "σε λάθος πόλη ζω, γαμώτο.. γιατί να μου συμβαίνει εμένα αυτό";

Η χιλιομετρική απόσταση αποτελεί όντως θέμα. Δυσχεραίνει σημαντικά την επαφή και τις συναντήσεις. Από την άλλη όμως για μένα δεν αποτελεί ανασταλτικό απαραίτητα παράγοντα, αν δω ότι πρόκειται για κάτι "κομμένο και ραμμένο" στα μέτρα μου. Ή εν πάσει περιπτώσει για κάτι αξιόλογο, που με κάνει να περνάω όμορφα και, αν μη τι άλλο, με κάνει να θέλω να δοκιμαστώ αλλά και να δοκιμάσω.

Θεωρώ κρίμα να "πετάξω" μία ενδιαφέρουσα στα μάτια και την καρδιά μου γυναίκα. Λόγω απόστασης και μόνο. Με όσες δυσκολίες ή και ιδιαιτερότητες μπορεί να υπάρχουν.

 

Ζητώ συγνώμη για τη μορφή του κειμένου. Δεν μου το διορθώνει αλλά θα δοκιμάσω ξανά αργότερα. Άτιμη τεχνολογία  

 

Ως προς το πρώτο σκέλος συμφωνώ απολύτως μαζί σου...
Ως προς το δεύτερο, πάλι δίκιο έχεις που λες ότι η απόσταση από μόνη της, θα ήταν "κουτό" να εκληφθεί σαν μοναδικός παράγοντας απομάκρυνσης...
Αλλά πολλά εξαρτώνται και από τον χρόνο που διαρκεί η απόσταση και από την συχνότητα των συναντήσεων...
Όσα και να νιώθεις για κάποια/ον, όσο και να σε τραβάει/θεωρείς ότι σου ταιριάζει...
Η απόσταση δεν βοηθάει για να "εντρυφήσεις" όσο θα ήθελες...
Αλλοιώνει και παραμορφώνει την ιδέα που έχεις για τον/την άλλο/η...
Κάποιες φορές τον/την εξιδανικεύει...Άλλες τον/την "θαμπώνει"...
Και ζεις με αναμονές...προσδοκίες...φαντασιώσεις...Συχνά πυκνά ζεις τον/την άλλο/η μέσα στο μυαλό σου και την καρδιά σου...
Προγραμματίζεις και γεύεσαι έτσι τα πράγματα...Που όταν έρθει η ώρα με τον/την άλλο/η να μπορέσεις να τα κάνεις...
Δεν έχουν πια γούστο...Η είναι λειψά...
Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχουν κανόνες και πολλά εξαρτώνται από το πόσο "παρθένος" οργανισμός είναι κάποιος/α...
Τι αντοχές έχει...
Η απόσταση με κάποιον/α για τον/την οποίο/α νιώθεις πολλά...
Πονάει όλο και περισσότερο...Μέχρι που "μουδιάζεις"...Κάποιοι/ες "μουδιάζουν"...

 

Μέγα θέμα, που πονάει. Γενικά και ειδικά. Όσα κι αν πούμε, το "μακριά" έστω και μία φορά στη ζωή μας θα το νιώσουμε. Θα το ζήσουμε.

 

Για μένα το σοβαρότερο πρόβλημα με αυτές τις σχέσεις είναι ότι όταν ο άλλος ζει χιλιόμετρα μακρυά, η φαντασία σου (δεν το λέω υποτιμητικά, πείτε το σκέψη, πείτε το μυαλό) αναγκαστικά καλύπτει τα κενά. Και η κάλυψη των κενών είναι φυσικός νόμος, πολλώ δε μάλλον ψυχολογικός. Και εκεί ξεκινούν τα προβλήματα...