Σχεσεις απο αποσταση...εχουν ελπιδες?

Και όμως, το έχασα μέσα από τα χέρια μου...Γυναίκες παιδί μου, τι περιμένεις? Πεταμένα λεφτά...   

 

Έτσιιιι, αναγκαίο κακό

 

Συμφωνώ με όλες τις παραμέτρους που θέτετε. Και υπογραμμίζω αυτή ως πάρα πολύ σημαντική που δεν την είχα σκεφτεί αλλά αμέσως μου έκανε κλικ όταν τη διάβασα. Από την εμπειρία μου, από τότε που είμαι σε δικό μου σπίτι, όντως τα πράγματα είναι πολύ πολύ διαφορετικά! Έχετε πολύ δίκιο  

Από την εμπειρία μου, δική μου και φίλων - γνωστών μου, έχω καταλήξει στο εξής: υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ παντρεμένοι ρε παιδί μου  Εννοώ είναι τέτοιες οι συνθήκες που δεν μπορούν να κάνουν ρούπι. Εκεί δεν είναι απλά "από απόσταση" η σχέση, είναι "από μέσων επικοινωνίας" 

Ναι αμε. Όχι δική μου. Αλλά έχω ακούσει - παρηγορήσει - προσπαθήσει να βρω τι φταίει με πολλούς φίλους που το έχουν περάσει αυτό!
Και κάτι λέει αυτό για αυτές τις σχέσεις κατά την άποψη μου.

@golden slave

Σαφώς μακάρι "ολα τα " κενα" και ολες οι μοναξιες και ολες οι φορες που δεν ειναι ο αλλος μαζι μας, να περιοριζοντουσαν στην χιλιομετρικη αποσταση...". Σαφέστατα  

Πάλι όμως νομίζω κάνουμε ένα κλασικό και αναπόφευκτο λάθος των διαλόγων και της σκέψης μας (όλων, δεν με εξαιρώ φυσικά από αυτό): πάμε να τα συγκρίνουμε όλα μαζί! Αυτό δεν γίνεται! Οδηγούμαστε σε παραλογισμούς και συμπεράσματα τύπου "ο αστυνομικός είναι μπουζούκι" (δεν αναφέρομαι στο συλλογισμό σας εδώ, που είναι ορθά διατυπωμένος και μεστός).

Οι συγκρίσεις για μένα πρέπει πάντα να γίνονται σε ζεύγη.

Έτσι, θα ισχυριστώ ότι: μεταξύ μιας κακής και χωρίς επικοινωνίας σχέσης εκ του σύνεγγυς, ναι, καλύτερη μια σχέση επικοινωνίας από απόσταση.

Αλλά μεταξύ μιας καλής σχέσης από απόσταση και μιας καλής εκ του σύνεγγυς, ναι, πολύ καλύτερη η σχέση εκ του σύνεγγυς.

Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως έχουμε την τάση να χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας (ας μην μείνουμε στον όρο φαντασία αν δεν θέλετε, αν τον φορτίζουμε αρνητικά, ας το αποκαλέσουμε προβολή, σχεδιασμό, αναγωγές, σκέψη, ό,τι...). Και αυτό έχει να κάνει με την τάση μας να βρίσκουμε νόημα (ψυχολογική - νοητική ανάγκη) αλλά και με την ανάγκη μας για οικονομία - εξοικονόμηση (και καθαρά βιολογική ανάγκη).

Και βέβαια εδώ δεν μιλάω για αμυντικούς μηχανισμούς (που ορθά τους αναφέρετε στην αρχή της απάντησης σας.

Ωστόσο, στην εκ του σύνεγγυς επαφή, δεν μπορείς (όσο και να θες) να κλείσεις τα μάτια στην πραγματικότητα. Μπορεί για λίγο να της ξεγλυστρήσεις, όχι για πολύ όμως.

Η απόσταση σε βοηθά να της ξεγλυστήσεις για πολύ περισσότερο (όχι για πάντα βέβαια, ποτέ δεν μπορείς για πάντα   ).

Το "μου κάνει" που αναφέρετε έχει πολλές παραμέτρους, όπως π.χ. το "με βολεύει". Και δεν είναι καθόλου κακό. Κι εγώ και όλοι κάνουμε άπειρα πράγματα γιατί μας βολεύουν.

Απλά, το μόνο που αξιώνω εγώ από τις σχέσεις μου είναι να ξέρουμε για τι μιλάμε τελικά και να μην λέμε ψέμματα στον εαυτό μας.

Αυτή είναι η δική μου άποψη και αντιμετώπιση  

Α! Και ο κύριος με το σύνδρομο του ναυτικού (δικός μου όρος   ) ε;;;

 

Το σύνδρομο του Τάκη χτυπάει και άντρες και γυναίκες...
Εγώ είχα θηλυκό Τάκη που "παραφύλαγε" έξι χρόνια και αφού χώρισα "θυμήθηκε" ότι δεν με είχε ξεπεράσει ποτέ και ότι με "αγαπούσε από πάντα"...
( Λες επειδή ο γκόμενος που είχε εκείνα τα έξι χρόνια και με τον οποίο με είχε κερατώσει και γι' αυτό είχαμε χωρίσει, της είχε βγει άκυρος? Μπααααα δεν νομίζω...)
Και άλλο -πάντα- θηλυκό Τάκη που με "ξέθαψε" στο φατσοβιβλίο μετά από εννιά χρόνια πάντα με "φιλική διάθεση", και γιατί της είχε έρθει η "απορία" του τι κάνω...εννοείται...
Για να μου τα ρίξει χύμα μετά από 5 μήνες...Ποιος πήγαινε να βρει καινούριο πέοντα να κάτσει...Μαλάκας μαλάκας ο Σκοτάδιας, καθίκι, τρελός κτλ κτλ...
Αλλά μια γύρα ακόμη στα "συγκρουόμενα" δεν την χάλαγε...Μετά ο πρώην, ο όποιος πρώην, δεν αυξάνει το "νούμερο"...
Τον ξέρουμε, μας χτενίζει τον πληγωμένο εγωισμό (που μας τσαλαπάτησε κάποιος άλλος), κάτι σαν το απάνεμο λιμανάκι, να πάρουμε δυνάμεις πριν ξαναβγούμε στην θάλασσα...

Και τέλος, είχα και γυναικείο Τάκη που Τάκης αποδείχτηκε ότι δεν ήταν...
Η οποία ξαναεπικοινώνησε μαζί μου μετά από 3 χρόνια σιωπής εκατέρωθεν...
Επειδή αλήθεια είχαμε "τελειώσει" πολύ άδοξα...Είχαμε ανταλλάξει πολύ άσχημες κουβέντες...
Και παρόλα τα χρόνια που είχαν περάσει, κάτι βάραινε και τους δυο μας...
Γιατί νοιαζόμασταν αληθινά ο ένας για τον άλλο και ήταν κρίμα να χαθούμε για πάντα...
Και την ευγνωμονώ για το κουράγιο της...Γιατί εγώ δεν θα την ξαναέψαχνα...
Και γιατί μου χάρισε μια αληθινά πολύτιμη, καθαρή και βαθιά φιλία...
Δίχως εισαγωγικά, η δεύτερες σκέψεις...
Που αν σκεφτόμουν την "κλασική μαλακία" που φουσκώνει τον εγωισμό...
Δηλαδή ότι ήταν το "χαλάκι" μου, που δεν είχε ξεχάσει τον "αξεπέραστο" ( κάτι που οι γυναίκες λατρεύουν να κάνουν ), θα έχανα...
Και θα ήταν κρίμα...

Τουτέστιν, είμαστε πολύ μαλάκες εμείς οι άντρες σε πολλές περιπτώσεις....
Αλλά και οι γυναίκες σε πολλές περιπτώσεις δεν πάνε πίσω...

 

Υποννοείς οτι το ζητούμενο είναι η αποφυγή της πραγματικότητας γιά όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα και η αντικατάστασή της από τη φαντασία?
Γιατί θα θέλαμε να υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε μιά τόσο αγχωτική διαδικασία? Μήπως για να παρατείνουμε την ώρα της διάψευσης που τόσο φοβόμαστε?

 

Αν εξαιρέσουμε τις συγκρίσεις ανά ζεύγος ( που δεν είναι ν' αποκλείεται εντελώς σαν σκέψη )...
Κατ' εμέ κάποιες δυσκολίες είναι αντικειμενικές...
Απλά η διαφορετική "ένταση" του δεσίματος/αισθήματος ανά ζεύγος, μπορεί και το τέλος να το αναβάλει λιγότερο η περισσότερο...Αλλά δεν το αποσοβεί...
Κατά τ'αλλά βαθιά υπόκλιση στα γραφόμενα σας... 

 

Ναι αμε! Για πολλούς ανθρώπους αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό ακριβώς εννοώ (και μάλιστα το διατυπώσατε καλύτερα από μένα   ).
Δεν είναι αγχωτική. Ή μάλλον δεν την αντιλαμβανόμαστε ως τέτοια αλλά ως αγχολυτική. Απλά μια μετάθεση είναι για μένα για την ώρα της διάψευσης ακριβώς  

 

Κατανοώ το σκεπτικό αυτό, αλλά δεν το συμμερίζομαι. Προσωπικά, όσες φορές ξεκίνησα μιά σχέση απο απόσταση, έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να επισπεύσω τη εκ του σύνεγγυς γνωριμία, ακόμα με κίνδυνο να γίνω πιεστικός. Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί η φαντασία να καλπάζει, αλλά οι αισθήσεις λιμοκτονούν. Κι αυτό το βιώνω βασανιστικά.

 

A δεν αναφερόμουν σε τέτοια περίπτωση. Αυτό είναι άλλο και συμφωνώ απολύτως μαζί σας   Κι εγώ λιμοκτονώ αισθητηριακά και δεν το παλεύω αυτό  

 

Οι σχέσεις απο απόσταση αφήνουν χώρο κυριολεκτικά και μεταφορικά..Δίνουν την ευχερεια στη φαντασία να ωραιοποιεί και την ευχέρεια κινήσεων σε παράλληλες δραστηριότητες..
εμένα ποτέ δεν με χωρεσαν τετοιες καταστασεις
ψυχοφθορες.

 

Παρασυρθηκα και μπηκα στη διαδικασια των συγκρισεων, ισως γιατι ηθελα απλα να τονισω ποσο δυσκολο ειναι να βρεις καποιον που σε καλυπτει και σε εκφραζει και που κουμπωνεις. Ισως για αλλους ανθρωπους να ειναι πιο ευκολο, για εμενα δεν ειναι και οταν τελικα κουμπωσεις και εισαι καλα, δεδομενα και θεματα οπως η αποσταση, για εμενα ειναι τιποτα! Ο δικος μου χαρακτηρας, η δικη μου ενεργεια τα βλεπει ως τιποτα!

Απο εκει και περα, αν ο ισχυρισμος σας @margarita_nikolayevna ,οτι αυτο το " κουμπωμα" ειναι ψευδες ακριβως επειδη εχει αλλοιωθει απο την αποσταση (το γραφω με δικα μου λογια, απλοποιημενα αν θελετε), ειναι σωστος η λαθος..δεν το ξερω και προσωπικα..δεν με νοιαζει!
Οπως ολα τα πραγματα στη ζωη μου τα προτιμω γι αυτο που ειναι,και με αυτο εννοω πως τα προτιμω για το αποτελεσμα που εχουν, την επιδραση που εχουν στο "τωρα" μου.

Αν μια σχεση απο αποσταση μελλοντικα η στην αναλυση η στη θεωριαβγαινει λειψη, αν βγαινει μη ρεαλιστικη κτλ αλλα στην απτη πραγματικοτητα της , στην καθημερινοτητα των ατομων δουλευει και τα κανει πραγματικα χαρουμενα τοτε τι; Το ερωτημα ποιο ειναι; τι διαλεγω; φυσικα το δευτερο!

Υ.Γ να πω...πως δεν υπαρχει τιποτα πιο ***** για εμενα, απο το να καταφερνεις να αποδεικνυεις και να επιβεβαιωνεις ο,τι προσδοκια, ο,τι "φαντασιες" και ο,τι εικονες εχεις δημιουργησει στον αλλον!    

 

@golden slave
αν το "κούμπωμα" που αναφέρετε, αφορά σε σχέσεις που γεννιούνται και χτίζονται μετην απόσταση ανάμεσά τους, ενδεχομένως να μην είναι ψευδές - αυτό καθορίζεται από τις ανάγκες και το "πάτημα" των "κουμπωμένων"- μα είναι πολύ πιθανόν να είναι πλασματικό, με την έννοια πως λείπουν πολλά πολλά απαραίτητα στοιχεία που το αποδεικνύουν ως τέτοιο και που μόνο η καθημερινότητα μπορεί να προσφέρει.