Χαμένη στα δαιδαλώδη μονοπάτια της σακατεμένης λογικής μου...

Όλα από μέσα μας ξεκινάνε.

 

Δε θελω να επαναλαμβανομαι. Συμφωνουμε οτι διαφωνουμε. Εν μερει.

 

Είδα πως είχα το παιδί σου μέσα μου.
Ήθελα να το βγάλω, δεν ήταν σωστό . Όχι .
Δε το ήθελα. Μα πώς έγινε; Ποιου δαίμονα ήταν αυτό;
Γιατί; Και κουνιόταν , και μου έπιαναν την κοιλιά μου.

Και εσύ με παντρεύτηκες , σε ένα στενό δρομάκι με έναν παπά με μαύρα ράσα.
Τα δαχτυλίδια μας ενώνονταν με αλυσίδες.
Γιατί να το κάνεις αυτό;
Κι εγώ γιατί δέχτηκα; Σε τι πλάνη έπεσα;

Ξύπνησα σφίγγοντας την κοιλιά μου , είχε σημάδια από τα νύχια μου.
Έσπασαν στη προσπάθειά τους να χωθούν πιο βαθιά να κόψουν τις σάρκες μου.
Μην έχοντας αέρα στα πνευμόνια μου , ήταν βουβή η κραυγή μου.
Τα δάκρυα είχαν μουσκέψει το μαξιλάρι και την μπλούζα μου σε συνδυασμό με τον ιδρώτα μου.

Συνειδητοποιώ που βρίσκομαι, κοιτάω γύρω μου, η Ι κοιμάται δίπλα μου ατάραχη.
Πίνω ένα ποτήρι νερό.
Ξανά κοιμάμαι.

Siren_Peisinoe
15/2/2015​

 

Πολύ ενδιαφέρον νήμα . Το είχα νιώσει αυτο που λες και εγώ πρόσφατα. Ομως ξέρεις τι κατάλαβα; Η λογική και η προσμονή, ανάγκη για να βρούμε το ένα και μοναδικό άτομο που θα μας κάνει να ξεχάσουμε το όνομά μας δεν συμβαδίζουν. Εγω εχω αφήσει ελεύθερο τον εαυτό μου για να μπορεσω να απολαύσω αυτό που ζω τώρα, έστω και με μερικές... αναταράξεις. Ζήσε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία, γιατί καλύτερα να μετανιώσεις για πράγματα που έκανες, παρά γι αυτα που δεν έκανες.

Αλήθεια, πως με λένε;;

 

έρχεται μια στιγμή που μαθαίνεις ότι τίποτα δεν έχει σημασία. Μία εξέταση αίματος, μια σπάνια ασθένεια εκ γενετής και λες, βρε δε γαμιούνται όλα..

 

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Κάποιες στιγμές χρειάζεσαι κάτι να σε ταρακουνήσει για να ξυπνήσεις και να δεις γύρω σου. Τότε καταλαβαίνεις ότι αυτόν/αυτή που έχεις παραμελήσει ή έχεις απογοητεύσει έχει τεράστια σημασία για εσένα και τότε απλά τα σβήνεις όλα από το μυαλό σου και κοιτάς να είναι δίπλα του/της. Αν είσαι τυχερός/η το προλαβαίνεις, προτού χάσεις τον άλλον/η.

 

Θα μπορούσες μαζί μου να έχεις τα πάντα.
Ξέρω τι θέλεις.
και ξέρω πως θα μπορούσα να στα δώσω όλα.
όχι μονομιάς,
οπως ακριβώς χρειάζεται να τα πάρεις.

Και θα μου δινες και εσύ σταδιακά αυτά που εγώ χρειάζομαι και θέλω.
Μα , δεν έχουμε κοινούς στόχους και όνειρα.
Είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.

Εγώ θέλω άλλη ζωή.
Διαφορετική από αυτήν που εσύ βαδίζεις.

Ίσως είναι για το καλύτερο έτσι.
Που δεν έχουμε ποτέ υπάρξει μαζί πραγματικά.

Γιατί αν ξέραμε πως θα είναι, αν είχαμε πάρει τη γεύση,
θα ταν πολύ δύσκολο να κάνουμε πίσω.

Και θα έπρεπε να κάνω πίσω.
Θα μουν δυστυχισμένη.

12/6/15

 

But just because it burns
Doesn't mean you're gonna die

 

Δε θα καώ απλως με το συγκεκριμένο άτομο.
Θα μπω στον κλίβανο ζωντανή

 

γράψτε κι αλλό Σειρήνα

 

όταν μου έρθει η όρεξη γλυκέ μου γουρούνη.  

 

Ηταν ενα πολύ δύσκολο δεκαήμερο... Για ολους.
Δεν ήταν μονο η σωματική κούραση αλλά και η ψυχολογική φθορά.
Μέρα με τη μέρα κάτι έσπαγε μέσα μας.
Αυτή η αναμονή...
Μας σκότωνε.
Με σκότωνε.

Νεύρα τεντωμένα σαν χορδές παρακουρδισμενης κιθάρας.
Η πιο μικρη κίνηση προκαλούσε παραφωνίες, εντάσεις.
Νόμιζα οτι δε θα αντεξω.
Δε το είχα ξανά ζησει.
Έλεγα θα λυγισω. Για ποσο λιποψυχη με έχω;

Δέκα μέρες. Σαν κάθε μέρα να ταν η μέρα που οι μανιες ξενυχτάνε το νεκρό.
Δεν πήγα καθόλου απο κει. Θα ξεσπαγα και δεν ήταν ωρα.
Τόσες δυσκολίες μέχρι να σε φέρουν απο την αλλη άκρη του κόσμου.

Μα αυτός που ήρθε, Αλέκο μου, δεν ήσουν εσύ.
Ηταν ενα άδειο κέλυφος, παραμορφωμένο και ταριχευμένο.
Τοσο κίτρινος.
Δεν ηταν ο θείος μου αυτός.
Τόσο πρησμένο το προσωπο σου, ακίνητο, τα σπιθοβολα ματια σου κλειστά.

Σε στολισαμε όμορφα , σου φέρανε πολλά λουλούδια. Νεκρή φύση για τους νεκρούς, ποσο ταιριαστό και ειρωνικό συνάμα.
Έχουν μια ομορφιά στο θάνατό τους πιο πολύ απο όσο όταν είναι με τα κοτσάνια τους, πριν τα κόψουμε.

Σε φίλησα στο μέτωπο, σου χαιδεψα τα μάγουλα και τα μαλλια σου.
Δάκρυα στα ματια μου καυτά.
Κοίταξα γύρω μου. Βεβαιώθηκε αυτό που ηδη ήξερα κι ένιωθα.
Πόσος κόσμος πονουσε για τον χαμό σου, αλλά πιο πολύ για τα ορφανα που άφησες πίσω.

Δεν αντεξα αλλο το βάρος όλου αυτου του πόνου. Πρωτη φορα δε μπορουσα να κρατήσω αλλο κλειστους τους διακοπτες μου.
Οι άμυνες μου είχαν πεσει προ πολλού. Πως να αποκλεισω τα συναισθηματα 80 ανθρωπων που τα ενιωθα καθε λεπτο σε κυμματα να ερχονται απο ολες τις κατευθυνσεις; Δεν έχω μαθει τέτοιο έλεγχο.

Μετα βίας κρατιομουν απο μια ρανίδα λογικης που είχε απομείνει , να μην κάνω τη θεια μου να σπαραξει.

Άρχισαν να κυλάνε τα δάκρυα αλλεπάλληλα.
Το σώμα μου ταλαντευόταν σε μια επαναλαμβανόμενη κινηση.
Το νιώθω να φουσκώνει και να γιγαντώνεται.
Δε χωράει πλέον μέσα μου.
Προλαβαινω να πεταχτώ έξω.

Οιμωγή...

Δε με νοιάζει πόσος κόσμος γύρισε και με κοίταξε.
Ήταν η αρχή των ατερμονων δακρύων.
Πλέον δε μπορούσα να το κρατήσω άλλο πίσω.

Πονούσα. Πονούσα πολύ.
Χρειαζομουν να ελευθερωθώ.
Ετρεμα ολόκληρη.

Η καμπάνα χτυπάει.

Μεταφερόμαστε στην εκκλησία.
Μέσα σε παραζάλη πέρασε η τελετή.

Δεύτε τελευταίον ασπασμόν.

Σε ξανά φίλησα.
Χαιδευα το φέρετρο με τρεμάμενα δάχτυλα.

Τόσο μικρό που φαινόταν για έναν τόσο μεγάλο άνθρωπο.

[..] πέρασε ο κόσμος, 200 και είκοσι δύο.

Σε χαιδεύω για άλλη μια φορά.
Άξαφνα θέλω να σε αγκαλιάσω, μα δε μπορώ.
Βλέπω κινουνται γύρω σου.
Όχι, που τον πάτε, γιατί;
Μην τον πάρετε.
Πανικός.
Τελική συνειδητοποίηση.

Με βλέπει , έρχεται κοντά μου. Καταλαβαίνει.
Ξυπνάω για λίγο απο την παγωμάρα μου, απομακρύνομαι , πριν σταματήσω να έχω κάθε έλεγχο του εαυτού μου.

Στα μνήματα...
Λίγο χώμα, να κι άλλο λίγο....

Δε μπορω, οχι άλλο. Οχι απόψε