Moναξιά ή ελευθερία;

χμμμ... κι όμως, εγώ θα το έλεγα μοναξιά,
τύχη θα ήταν να βρίσκαμε πληθώρα τέτοιους ανθρώπους γύρω μας!

 

Και ελευθερία και μοναξιά.
Ελεύθερος νιώθω όταν είμαι καλά και περνάω καλά και μπορώ να είμαι όπως θέλω, από την άλλη και στους μεγάλους έρωτες μου ένιωθα έτσι αλλά όχι ελεύθερος.
Η μοναξιά είναι μια πολύ ωραία κατάσταση την οποία πάντα επιδιώκα μεταξύ δύο σχέσεων, περνάω καλά μόνος και μπορώ ασχοληθώ με τα ενδιαφέροντα μου.
Με την παροδο του χρόνου κατάλαβα ότι οι σχέσεις είναι φυσικά τα θέλω η επικοινωνοία η καυλα και ο έρωτας αλλά θέλουν και αρκετους μεγάλους η μικρούς συμβιβασμούς αν εκεί χωρέσουν τα ενδιαφέροντα και των δύο και η κατανόηση του ελεύθερου χρόνου του καθένα μονο του τότε δεν βρίσκω λόγω για την μοναξιά.

 

όσο περισσότερο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου,τόσο περισσότερη ελευθερία νιώθεις
ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτα ελεύθερος όμως
είσαι πάντα δέσμιος του εαυτού σου..

 

Αυτό θα ήταν πληθωριστικό  
Τύχη είναι για μένα γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν βρίσκουν ούτε ελάχιστους τέτοιους...
Και ακόμη περισσότεροι που έχουν αλλά δεν τους βλέπουν...

 

Δεν νιώθω μοναξιά γιατί έχω κάνει καλύτερη φίλη τον εαυτό μου. Νιώθω ελεύθερη γιατί είμαι πειθαρχημένη για να πετύχω τους στόχους μου. (άλλο μοναχικότητα άλλο μοναξιά).

 

Η μοναχικοτητα κρυβει πλουτο.

 

Οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες χρυσά μας κάγκελα.

 

Το να είσαι μόνος κατ' επιλογήν συνεπάγεται πιστεύω άμεσα με την ελευθερία... Έχει να κάνει και με τους λόγους που διάλεξες να είσαι μόνος βέβαια!
Τώρα το να είσαι απόλυτα ελεύθερος το θεωρώ πρακτικά αδύνατον!
Οποιαδήποτε ανάγκη, όποια κατάκτηση, επιθυμία, προκατάληψη, όποιο συναίσθημα, η ηδονή, τα πάντα γενικά, μας στερούν την ελευθερία μας.
"Είτε είναι ένα κελί, είτε είναι ο κόσμος όλος, είτε μια αγκαλιά σφιχτή, η φυλακή είναι φυλακή" που λέει και κάποιος φίλος.

 

"Πληθωριστικός" είναι τεχνικός όρος της οικονομίας, μάλιστα, ο πληθωρισμός είναι ο μόνιμος φόβος της Γερμανικής οικονομίας!
Τίποτα δεν μας εμποδίζει όμως να ανάγουμε την οικονομολογία σε κοινωνιολογία και από ‘κεί στη φιλοσοφία.

Υιοθετώ το γεγονός ότι μεταξύ δύο ανθρώπων υπάρχει μια προκαθορισμένη χημεία. Aπό εκεί και έπειτα υπάρχει ή επίκτητη εξέλιξη της προσωπικότητας.
πιστεύω δηλαδή πως δύο άνθρωποι είτε πέντε χρονών είναι μαζί είτε τριάντα στην ουσία τους και μεταξύ τους, δημιουργούνται ίδια συναισθήματα.
Μετά τη χημεία υπάρχει η επικοινωνία, η υπομονή, η ψυχολογία, η δεκτικότητα να μπορείς να δεις έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης ή τρόπο ζωής.
Όλα αυτά καλλιεργούνται, αρκεί όμως να το θελήσεις εσύ ο ίδιος. Είναι απαραίτητη η προϋπόθεση!

Πάρα πολλοί άνθρωποι κρατούν την αρχική τους χημεία όμως δεν θέλουν να δουν κάτι παραπάνω, μένουν βυθισμένοι στα
στερεότυπα τους, στα κόμπλεξ, σε κλειστοφοβικές κοινωνίες. Αυτός είμαι, έτσι είμαι και μη μ' ενοχλείτε.

Μιλάμε την ίδια γλώσσα μα διαφορετική! Παρατηρήστε πως κάτι που λέτε σε μία παρέα δέκα ατόμων ας πούμε, μια άποψη, ένα αστείο
(που δεν προσβάλλει), σας καταλαβαίνουν. Σε μια άλλη παρέα σας κοιτούν σαν εξωγήινο. Φανταστείτε να μιλάτε με πέντε
διαφορετικούς τρόπους, επί δέκα άτομα, πενήντα ξεχωριστές προσωπικότητες, με κάποιες ταιριάζετε λιγότερο με κάποιες περισσότερο.
Και αν δεν ήσασταν οι μόνοι που το κάνετε, πόσοι περισσότεροι άνθρωποι θα γνωριζόμασταν μεταξύ μας? Ή αν δοκιμάζατε
μια ξένη γλώσσα? Από το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό που πήγα μόνος μου στα εικοσι δύο, ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τη ζωή άλλαξε!

Σας έχει τύχει ποτέ? πηγαίνετε σε μία σχετικά άγνωστη και μέτριων τόνων παρέα μέτριων τόνων και επειδή
είσαστε σχετικά ενθουσιώδης να πείτε "Πως περνάτε σ'αυτήν την όμορφη παρέα?"
να μην προλαβαίνετε να εισπράξετε απάντηση διότι
απλά σας απαντούν όλοι ταυτόχρονα, άλλος δυνατά άλλος πιο σιγανά και όλοι χαμογελούν!
Λίγο παρακάτω, όμοια παρέα, τους προσεγγίζετε με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι σας κοιτούν σαν δαιμονισμένο τύπο στο φανάρι
που πλησιάζει απειλητικά με ένα βρόμικο καθαριστήρι απειλώντας να το ακουμπήσει εκβιαστικά στο καθαρό παρμπρίζ σας,
κάποιοι δεν σας κοιτούν καν.

Κάτι πιο απλό, κυκλοφορείς στο δρόμο, στη καθημερινότητα έχεις ανάγκη να επικοινωνήσεις, εγώ το έχω, να μοιραστώ φευγαλέα δύο σκέψεις,
ένα αστείο, οι περισσότεροι δεν προτίθενται να επικοινωνήσουν να γνωρίσουν, σέρνονται ο καθένας από μια άγκυρα.
Πως λοιπόν να αναγνωρίσουμε έναν άνθρωπο με καλή επικοινωνία ή έναν φίλο ή έναν πολύ καλό φίλο ή τον ποθητό σύντροφό μας?

Ένα πρόσφατο και ίσως ακραίο, κοντοστάθηκα τυχαία κάπου, δίπλα μια ζητιάνα μάλλον ζάκι. Μου λέει κάτι άσχετο που σκεφτόταν, πήγαμε απο
σχόλιο σε σχόλιο, της είπα μια ατάκα και γελάγαμε. Έτσι αυθόρμητα, χωρις να σκεφτούμε ποιος είναι τί να μου ζητήσει κάνα ευρώ και να πώ
πήγαινε παραπέρα. Από κάτι τέτοια αυθόρμητα αισθάνομαι γεμάτος την υπόλοιπη μέρα. Μα αντιλαμβάνομαι συχνά την κοινωνική μοναξιά και με πιάνει μια θλίψη.

Κάποιοι θα πουν πως μέσα στους πολλούς μοιράζεσαι. Σαφώς και κρατάμε κάποιες σκέψεις για τον εαυτό μας, να τις επεξεργαστούμε μόνοι μας.
Στο κάτω κάτω έχουμε μια προσωπική ταυτότητα. Εάν ακούς εκατοντάδες απόψεις, ναι, μα γιατί να το πάμε τόσο μακριά?

Γιατί να βρισκόμαστε βυθισμένοι δεμένοι σε μια άγκυρα?

Γιατί να μην είμαστε και καλλιεργημένοι και πληθωρικοί?

 

 

Εγω πάντως ξέρω οτι το ψάρεμα συνιστά την απόλυτη ελευθερία, διπλα σε φιλους, ή ακομη καλύτερα, μεσα στην αγια, απελευθερωτικη μοναξιά!!!  

 

Πληθωρικοί να είμαστε   Πληθωρικότατοι   Πληθωριστικοί όχι κατά τη γνώμη μου  
Ωραία περιγραφή και χαίρομαι που τη διάβασα πρωί, μου έφτιαξε τη μέρα. Κι εγώ μιλάω πάρα πολύ στους ανθρώπους έξω, πάρα πολύ και τους βλέπω να αιφνιδιάζονται. Αλλά δεν νομίζω ότι τελικά δεν τους αρέσει  

 

"Όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου απορρέουν απ' την ανικανότητά του να καθίσει σ' ένα δωμάτιο μόνος και σιωπηλός." Πασκάλ. Στους καιρούς μας, η μοναξιά θεωρείται απειλή, ήττα. Στο όνομα τούτου του τρόμου, αποφασίζονται και οι βαρύτεροι συμβιβασμοί. Συμβιβασμοί στη συντροφιά, στη δουλειά, στους φίλους, στις ιδεολογίες, στο γάμο.

Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να κοιμούνται με τον εχθρό τους, να μοιράζονται την κάθε μέρα τους με κάποιον που περιφρονούν, που τους μειώνει, τους αποδιοργανώνει το χαρακτήρα, παρά να ζήσουν, έστω και για ένα διάστημα, μόνοι.

Λέγεται ότι «φόβος μοναξιάς είναι φόβος εαυτού» ίσως και γι' αυτό είναι τόσο ισχυρός, ολοκληρωτικός φόβος. Όταν ο ίδιος ο εαυτός μας, μας είναι άγνωστος, απωθημένος, παραποιημένος και ξένος, τον αποφεύγουμε.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να ζεις μέσα τους χωρίς να ζεις μαζί τους. Όπως και άνθρωποι που ενώ ζεις μαζί τους είναι αδύνατον να ζεις μέσα τους, έγραφε ο Γκαίτε.

Με άλλα λόγια, μέσα σε πολυμελή οικογένεια, μέσα σε φασαριόζικη παρέα που γλεντοκοπά, μέσα σε μια ομάδα που εκδράμει, η εσωτερική μοναξιά, η αληθινή γνήσια μοναξιά ενός μέλους μπορεί να φτάνει στην απελπισία. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για να παντρευτούν, δεν είναι όλοι γεννημένοι για να γεννούν παιδιά. Κοινωνικός δεν είναι ο κοσμικός. Κοινωνικός είναι ο άνθρωπος που μπορεί να συμπαθήσει τον άλλο. Να τον ακούσει με βαθιά προσοχή, να του ανοίξει την καρδιά του. Την κοινωνικότητα την ορίζει η ικανότητα της συμπάθειας και της αλληλοκατανόησης, ενώ την κοσμικότητα η σωματική συνύπαρξη για κάποιου είδους υλική συνεργασία: για να φωτογραφηθούμε, για παράδειγμα, σε κάποιο κοσμικό περιοδικό ή για να ανταλλάσσουμε επισκέψεις με σκοπό να παραμείνουμε σε ένα επίπεδο μελών καλής οικονομικής τάξεως κ.λπ.

«Αν και έχω χρόνια να σε δω, δεν έλειψες ποτέ από τη ζωή μου», έγραψε κάποιος σε παλιό του δάσκαλο.

Αυτές όμως είναι εμπειρίες που μόνο οι θαρραλέοι της μοναξιάς μπορούν να χαρούν. Γιατί ημοναξιά σου ασκεί το κουράγιο, σου εκλεπτύνει τη διαίσθηση, σου στερεώνει την αυτάρκεια και τη σεμνότητα που καταλήγει να επιλέγει κάθε σοβαρός άνθρωπος. Γιατί η μοναξιά είναι το σχολειό της αυτογνωσίας. Και όπως λέει ο Λάο-Τσε: «Αν όλο τον κόσμο γνωρίσεις, γνώρισες πολλά. Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, τα έμαθες όλα».

Προσέξτε ότι οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν βλέμμα βαθύ, ικανό να περιπλανηθεί συγκεκριμένο μέσα στον βαθύ τους εαυτό και μέσα στον βαθύ άλλον που κοιτάζουν. Δείχνουν να γνωρίζουν κάτι παραπάνω απ' όλους όσοι ολημερίς τρέχουν κι ανακατώνονται σε ατελείωτες απασχολήσεις, φλυαρίες και παρέες.

Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν τη μοναξιά, είναι εκείνοι που κάνουν τις χειρότερες σχέσεις. Με τους φίλους, με τα παιδιά τους, και κυρίως με τον ερωτικό τους σύντροφο. Αντιθέτως, εκείνοι που τα έχουν βρει με την ψυχή τους, καταφέρνουν τους πιο πλούσιους δεσμούς. Αγαπούν και είναι σε θέση να νοιάζονται.

Κάποιος ρώτησε ένα σοφό γέρο: «Μα γιατί δεν μπορώ τελικά να κρατήσω ένα φίλο κοντά μου, αφού το θέλω τόσο πολύ;» Και ο σοφός του απάντησε: «Ακριβώς επειδή το θες πάρα πολύ». Η λαχτάρα για σχέση φαρμακώνεται από τη λαχτάρα για ταύτιση, για εξάρτηση, για προβολές, για ρούφηγμα, για χρήση εντέλει. Με τέτοιες ανάγκες για στόχους, δε συνδέεσαι. Συνεργάζεσαι μόνο για να ανταλλάσσεις αρρώστιες, παθογόνους ερεθισμούς και προφάσεις. Για να αποφεύγεις την πραγματικότητά σου που τρέμεις. Τέτοιες διαθέσεις σύντομα γίνονται αντιληπτές και κάνουν τον άλλον να ασφυκτιά και να απομακρύνεται.



Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο παλιάτσος και η Άνιμα» της Μάρως Βαμβουνάκη – εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ