Βιβλία με bdsm υπόνοιες και αναγνώσεις

δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ πρόθεση να περιοριστεί σε.....υπόνοιες!

 

"Ο Παράμεσος" Yogo Ogawa, εκδόσεις: ΑΓΡΑ
Η γραμματέας προσφέρεται να ταριχευτεί, να γίνει κομμάτι της ιστορίας του αφεντικού της.....περισσότερα εντός των σελίδων. έτσι κι αλλιώς είναι μικρό βιβλίο.

 

Το "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε" του Λουίτζι Πιραντέλλο.

Ο κύριος Πάντζα θρυλείται ότι κρύβει τη γυναίκα του σε ένα δυσπρόσιτο διαμέρισμα σε κακόφημη συνοικία της πόλης. Μόνο η μαμά της μπορεί να την επισκέπτεται και αυτή όμως μένει στην αυλή και αφήνει γράμματα σε ένα καλάθι που κατεβάζει η κόρη της, χωρίς να φαίνεται, από το πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας όπου είναι έγκλειστη. Είναι πολύ ευτυχισμένες και οι δύο, μάνα και κόρη.

Οι Άλλοι προσπαθούν να καταλάβουν τι παίζει. Καλύπτουν τα κενά της ιστορίας με ολοφάνερα αυτοαναφορικές υποθέσεις. Λίγο λίγο η ιστορία ξετυλίγεται. Η μάνα είναι τρελαμένη, η κόρη της έχει πεθάνει πριν τέσσερα χρόνια, ο κύριος Πάντζα παντρεύτηκε άλλη γυναίκα και τώρα την κρύβει για να μην της κάνει κακό η μάνα της πρώτης του γυναίκας. Η μάνα όμως λέει ότι ο κύριος Πάντζα είναι ο τρελός. Η κόρη της είχε χαθεί για λίγο καιρό, μετά επέστρεψε και τώρα ο κύριος Πάντζα την κρύβει για να μην του ξαναφύγει.

Κανείς δεν βρίσκει άκρη.

Γιατί άραγε;  

 

Το πιο τέλειο απ όλα και η μεγάλη σαδομαζοχιστική φαντασίωση όλων, πριν από την "Ο".

Το "όχι ορχιδέες για τη Μις Μπλάντις" το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα του Τζέημς Τσέιζ.



Μια συμμορία γκάγκστερς απαγάγει την καλοαναθρεμμένη δεσποινίδα Μπλάντις. Την κρατάει στο παλιόσπιτό του ένας σαλός σαδιστής που κάθε βράδυ την δέρνει με σιδεροσωλήνα και την γαμάει ενώ η μαμά του στον κάτω όροφο ρίχνει πασιέντζες με τη ρόμπα. Κάποια στιγμή οι άνθρωποι του πατέρα της βρίσκουν τη δεσποινίδα Μπλάντις. Αυτή αρνείται να τους ακολουθήσει γιατί θέλει να μείνει με τον σαδιστή της. "Είμαι έγκυος" λέει "δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά."

Η δεσποινίς gaby που διάβαζε το μυθιστόρημα τα έβρισκε όλα ωραία και καλά εκτός από ένα "από καριέρα τι θα κάνει αυτή η Μπλάντις" αναρωτιόταν "δεν θα δώσει εξετάσεις να μπει σε καμία σχολή, όλο με μωρά και το πουλί του άντρα της θα ασχολείται;"

 

Μέσα απο ένα Lied που συνάντησα καθως διάβαζα τη βιογραφία του Beethoven στο κεφάλαιο της γνωριμίας του με τη Bettina Brentano,
βαλθηκα να ψαχνω τη "Mignon" του Goethe διαδικτυακα..
στη πορεία ταυτίστηκα με τη Μignon,την αεικίνητη ακροβάτισσα που αφοσιώθηκε στον Wilhelm Meister ως ακόλουθός του,στην πορεία τον αναγνώρισε ως Μεντορά της,τον αγάπησε πλατωνικά και εξαιτίας της λύπης της,πέθανε απο την εύθραυστη καρδιά της που την πρόδωσε περιμένοντάς τον..
εδώ βλέπουμε τη Mignon να τραγουδά το ομώνυμο lied ντυμένη άγγελος (προοικονομία)

 
Do you know the land where the lemon-trees grow,
In darkened leaves the gold-oranges glow,
A soft wind blows from the pure blue sky,
The myrtle stands mute, and the bay tree high?
Do you know it well?
It’s there I’d be gone,
To be there with you, O, my beloved one!
Do you know the house? It has columns and beams,
There are glittering rooms, the hallway gleams,
Are those figures of marble looking at me?
What have they done, child of misery?
Do you know it well?
It’s there I’d be gone,
To be there, with you, O my true guardian!
Do you know the clouded mountain mass?
The mule picks its way through the misted pass,
And dragons in caves raise their ancient brood,
And the cliffs are polished, smooth, by the flood;
Do you know it well?
It’s there I would be gone!
It’s there our way leads! Father, we must go on!

είναι όντως προφανές πως το βιβλίο δεν περιέχει καμία σαδομαζοχιστική εικόνα
ωστόσο,η until death αφοσίωση της Μignon στον Aφέντη Βίλχελμ (Wilhelm Meister) (η καρδιά της την πρόδωσε καθώς έτρεξε να τον προυπαντήσει μόλις τον είδε στην αυλή) και η αέναη προσπάθειά της για αυτοβελτίωση ωστε να του αρέσει και να τον ευχαριστήσει για τη σωτήρια παρέμβασή του στη μέχρι πρότινος θλιμμένη ζωή της,αποτελεί έναν αντικατοπτρισμό της δικής μου σχέσης με τον Κυρίαρχο
ενδεχομένως στην πιο αιρετική μορφή του συμφωνα με τα δεδομένα του χώρου.

η σκηνή του αποχωρισμού
"Nothing is more touching than the first disclosure of a love which has been nursed in silence, of a faith grown strong in secret, and which at last comes forth in the hour of need, and reveals itself to him who formerly has reckoned it of small account. The bud, which had been closed so long and firmly, was now ripe to burst its swathings, and Wilhelm’s heart could never have been readier to welcome the impressions of affection. 16
She stood before him, and noticed his disquietude. “Master!” she cried, “if thou art unhappy, what will become of Mignon?” “Dear little creature,” said he, taking her hands, “thou too art part of my anxieties. I must go hence.” She looked at his eyes, glistening with restrained tears; and knelt down with vehemence before him. He kept her hands; she laid her head upon his knees, and remained quite still. He played with her hair, patted her, and spoke kindly to her. She continued motionless for a considerable time. At last he felt a sort of palpitating movement in her, which began very softly, and then by degrees with increasing violence diffused itself over all her frame. “What ails thee, Mignon?” cried he; “what ails thee?” She raised her little head, looked at him, and all at once laid her hand upon her heart, with the countenance of one repressing the utterance of pain. He raised her up, and she fell upon his breast; he pressed her towards him, and kissed her.She replied not by any pressure of the hand, by any motion whatever. She held firmly against her heart; and all at once gave a cry, which was accompanied by spasmodic movements of the body. She started up, and immediately fell down before him, as if broken in every joint. It was an excruciating moment! “My child!” cried he, raising her up, and clasping her fast; “my child, what ails thee?” The palpitations continued, spreading from the heart over all the lax and powerless limbs; she was merely hanging in his arms.
All at once she again became quite stiff, like one enduring the sharpest corporeal agony; and soon with a new vehemence all her frame once more became alive; and she threw herself about his neck, like a bent spring closing;while in her soul, as it were, a strong rent took place, and at the same moment a stream of tears flowed from her shut eyes into his bosom. He held her fast. She wept, and no tongue can express the force of these tears. Her long hair had loosened, and was hanging down before her; it seemed as if her whole being was melting incessantly into a brook of tears. Her rigid limbs were again become relaxed; her inmost soul was pouring itself forth; in the wild confusion of the moment, Wilhelm was afraid she would dissolve in his arms, and leave nothing there for him to grasp. He held her faster and faster. “My child!” cried he, “my child! Thou art indeed mine, if that word can comfort thee. Thou art mine! I will keep thee, I will never forsake thee!” Her tears continued flowing. At last she raised herself; a faint gladness shone upon her face. “My father!” cried she, “thou wilt not forsake me? Wilt be my father? I am thy child!”

http://www.bartleby.com/ebook/adobe/314.pdf



και παρομοίως το αυτοβιογραφικό "Memoirs of a Geisha"

οπου η μικρή Chiyo συναντά τον Πρόεδρο μια θλιμμένη μέρα στη γέφυρα..

 
Η γενναιοδωρία και η καλοσύνη του,της δίνει ένα αίσθημα να υπηρετήσει ως στόχο ύπαρξης..
"In that moment, I changed from a girl facing nothing but emptiness, to someone with purpose. I saw that to be a geisha could be a stepping stone to something else... a place in his world."

Ετσι,μερικά χρόνια αργότερα αποφασίζει να περάσει τα πάνδεινα..



ετσι ωστε να εκπαιδευτεί και να μεταμορφωθεί στη Geisha Sayuri..

 

κι επομένως κάποια μέρα να μπορέσει να τον πλησιάσει και να γίνει ο Ντάνα της..
(οπερ και εγένετο στο χαπυ εντ..)
 
"Can't you see? Every step I have taken, since I was that child on the bridge, has been to bring myself closer to you."

 

Δεν έχω υπ' όψη μου βιβλία που αναφέρονται σε καθαρό και τακτοποιημένο βδσμ. Με μιά πρόχειρη σκέψη προτείνω:

- Εντεκα χιλιάδες βέργες, Γκιγιώμ Απολλιναίρ
- Οι βαθύπλουτοι Βεντούρα και οι ανθρωποφάγοι, Χοσέ Δονόσο

Δεν αναφέρω τίποτα για την υπόθεση, άλλωστε η γραμμική αφήγηση δεν ειναι το δυνατό σημείο των δύο βιβλίων...  

 

Ναι αυτό λέω κι εγώ   Απλά επειδή στο θέμα αναφερόμουν σε "υπόνοιες". Αλλά όλα είναι ευπρόσδεκτα!!!

Εξαιρετικό βιβλίο!!!!! Γενικά η Ογκάουα είναι πολύ δυνατή στις περιγραφές τέτοιων σχέσεων χωρίς να τους βάζει "τίτλους"!!
Και το "Ξενοδοχείο Ίρις", της ίδιας επίσης! Μια έφηβη κοπέλα, που δουλεύει στο πανδοχείο της μαμάς της ξεκινά μια έντονη και βαθειά σχέση με έναν μεσήλικο (και βάλε) μεταφραστή Ρωσικών που ζει σε ένα κοντινό νησάκι. Υπάρχει περιγραφή μαστιγώματος που σπάει κόκκαλα και λιγώνει. Καλά είχα και προσωπική ταύτιση με την έφηβη λόγω συνθηκών της ζωής μου τότε αλλά είναι εξαιρετικό βιβλίο.
Αντίθετα ο "Αγαπημένος Μαθηματικός Τύπος του Καθηγητή", το προσπαθεί πιο εμφανώς από όλα αλλά δεν το πετυχαίνει...  

 

Υπέροχο!!! Θα το διαβάσω μόνον και μόνον για αυτό      

 

@margarita_nikolayevna
αν και το μυθιστόρημα είναι φαινομενικά νουάρ - είδος που δεν αγαπώ - ένιωθα σε κάθε σελίδα που ολόκληρωνα πως είχα πάνω μου μία ακόμα σταγόνα "μοιραίας" Τέχνης.
Προσωπικά, την εισέπραξα ως διαδρομή σε ένα άλλοτε αργό κι άλλοτε πολύ πολύ γρήγορο τραινάκι ονειρικό, φιλοσοφικό, στοχαστικό, υπαρξιακό.
Μοιραία, το ερωτεύτηκα μα δεν το αγάπησα  

 

Ενα βιβλιο που μου εκανε δωρο ενας φιλος στα 17 μου,αλλα αντιληφθηκα πολυ αργοτερα γιατι μου αρεσε τοσο τοτε!Οχι απο τα πολυ δυνατα βιβλια που εχω διαβασει,αλλα εχει συναισθηματικη αξια καθως ηταν το εναυσμα,για να αρχισω να αντιλαμβανομαι..... 
"Οι Επικινδυνες Σχεσεις",Laclos
Ανηκει στην επιστολογραφια του 19αι..Ενα απο τα πιο ενδιαφεροντα κομματια του βιβλιου ειναι η ευρεια χρηση του πληθυντικου..(χαρακτηριστικο των επιστολων βεβαια,αλλα καθως το περιεχομενο ειναι ερωτικο,ο πληθυντικος στο μυαλο μου το καθιστουσε ακρως bdsmικον!)..Παρολο που συνομιλουν ολοι ανεξαιρετως στον πληθυντικο,υπαρχει μια υποβοσκουσα ασυμμετρια στις μεταξυ τους επιστολες...
......"Οχι,δεν θα χαρει τις απολαυσεις της αμαρτιας και τις τιμες της αρετης.Δεν μου αρκει να την κατεχω,επιθυμω να μου παραδοθει με τη θεληση της...
......"Συντασσω μια κατηχηση της ερωτικης κραιπαλης προς χρησιν της μαθητρίας μου..."

 

"Oι επικίνδυνες Σχέσεις" πιστεύω ότι σκιαγραφούν πετυχημένα αρκετές πτυχές του bdsm.
Ένα άλλο βιβλίο που είναι μέσα στο bdsm (έστω κι αν το χρησιμοποιούσε σαν μέσω για να δικαιολογήσει την όλη... παράνοια) είναι το "Εξουσιαστική Μανία" της Chrita Faust.
Δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο ανάγνωσμα, αλλά το διάβαζα πρόσφατα οπότε....

 

Ο Μάγος του Τζον Φόουλς

Ένας νεαρός Άγγλος καθηγητής, ο Νικόλας, έρχεται σε ένα ελληνικό νησί, τη Φράξο (οι Σπέτσες είναι όπου ο Φόουλς έμεινε για 2 χρόνια νομίζω) για να διδάξει. Εκεί γνωρίζει έναν απίστευτα κοσμοπολίτη, μυστηριώδη άνδρα που ακούει στο όνομα "Κόγχις". Δεν αργούν να γνωριστούν και ο Νικόλας περνά τα Σαββατοκύριακά του στη βίλα του Κόγχι.

Ο Κόγχις ενορχηστρώνει ένα παίγνιον, ένα θέατρο (ο ίδιος το λέει "Θεοπαίγνιον" - μα τι λέξη!!!) όπου πρόσωπα γοητευτικά και συνάμα τρομακτικά εμφανίζονται στον Νικόλα. Σε πολύ λίγο εκείνος ζει μόνον για τα ΣΚ.

Μια βίλα πάνω στη θάλασσα, ένας απέραντος κήπος με μυστικές κόγχες και κρυψώνες είναι η "σκηνή" του θεάτρου.

Εκτός από το αδιανόητο mind game που κάνει ο Κόγχις στο νεαρό καθηγητή, η ιδέα του ότι του στήνει έναν ολόκληρο κόσμο μέσα στον οποίο τον καλεί να ζήσει, να παραβεί και να υπερβεί, είναι για μένα το απόλυτο βίωμα του πραγματικού Κ/υ...

Μπόνους μια απίστευτα ερωτική παγανιστική σκηνή - τελετή!