Βιβλία με bdsm υπόνοιες και αναγνώσεις

'Α μόλις το θυμήθηκα το τρίτο βιβλίο από τους μύθους των Οτόρι (τι λέει τώρα ο    ). Έχει μια ελαφρά υπόνοια.

 

Θα ειχε ομως εξισου ενδιαφερον να σταθουμε λιγο περισσοτερο στο β σκελος του νηματος που εθεσε η @margarita_nikolayevna (εξαιρετικο btw,με εχει βαλει σε σκεψεις)..Βιβλια που ακομα κι αν δεν περιεχουν bdsmικες υπονοιες,εμεις για καποιο λογο τα εχουμε αναγνωσει με το δικο μας τροπο...Ενταξει δεν φανταζομαι να εχει αντιληφθει κανεις διαφορετικα την Συγκριτικη Ιστοριογραφια αλλα υπαρχουν βιβλια που ενω δεν θα μπορουσαν φαινομενικα να παρερμηνευτουν,εμεις για καποιο λογο κατα τη διαρκεια της αναγνωσης ξεφυγαμε και ειδαμε αλλα???Κι αν ναι,ποιο ηταν το εναυσμα??

 

"Τα γενέθλια του κόσμου" της Ούρσουλα Κ. Λε Γκεν.

 

Kατιτίς παραπάνω για την υπόθεση;  

 

Φανταστείτε έναν πλανήτη στον οποίο οι γυναίκες έχουν την απόλυτη οικονομική και πολιτική εξουσία, και οι άνδρες ζουν απομονωμένοι σαν καλοζωισμένοι και πολύτιμοι επιβήτορες, κι έναν άλλο στον οποίο οι κάθε άνθρωπος αλλάζει φύλο κατά διαστήματα, κι έναν ακόμα στον οποίο οι αναγνωρισμένοι γάμοι γίνονται από τέσσερα άτομα, δυο άνδρες και δυο γυναίκες, με συγκεκριμένες σεξουαλικές υποχρεώσεις και απαγορεύσεις ανάμεσά τους! Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο λευκοί εργάζονται ως δούλοι σε φυτείες μαύρων, κι έναν ακόμα που τα μέλη μιας και μοναδικής οικογένειας λατρεύονται ως απόλυτοι θεοί!
(https://www.ianos.gr/ta-genethlia-tou-kosmou.html#tab-description)

 

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ερώτηση    

Θα μπορούσε να είναι η "στιγμή"; Θα μπορούσε να είναι η φάση που περνάγαμε εκείνο τον καιρό; Θα μπορούσε να είναι κάποια υπόρρητη ισορροπία που ούτε και ο ίδιος ο συγγραφέας δεν εντόπισε; Θα μπορούσε να είναι η κατάσταση υπαγωγής σε άλλους κόσμους που ειδικά για εμάς τους υποτακτικούς είναι πολύ βασικό στοιχείο του τρανς; Θα μπορούσε να είναι ένα τρανς που δεν είχε υποχωρήσει;;;

Πάρα πολύ ωραία ερώτηση  

 

...επίσης το κάθε βιβλίο μπορεί να έχει διαφορετική επίδραση ανάλογα με το φύλο ή το στάτους του αναγνώστη ...

 

"Great Expectations"
Charles Dickens

“The unqualified truth is, that when I loved Estella with the love of a man, I loved her simply because I found her irresistible. Once for all; I knew to my sorrow, often and often, if not always, that I loved her against reason, against promise, against peace, against hope, against happiness, against all discouragement that could be. Once for all; I love her none the less because I knew it, and it had no more influence in restraining me, than if I had devoutly believed her to be human perfection.”

“Love her, love her, love her! If she favours you, love her. If she wounds you, love her. If she tears your heart to pieces – and as it gets older and stronger, it will tear deeper – love her, love her, love her!”

“I loved her against reason, against promise, against peace, against hope, against happiness, against all discouragement that could be.”

“Suffering has been stronger than all other teaching, and has taught me to understand what your heart used to be. I have been bent and broken, but - I hope - into a better shape.”

“You must know,’ said Estella, condescending to me as a beautiful and brilliant woman might, ‘that I have no heart—if that has anything to do with my memory.’
I got through some jargon to the effect that I took the liberty of doubting that. That I knew better. That there could be no such beauty without it.
‘Oh! I have a heart to be stabbed in or shot in, I have no doubt,’ said Estella, ‘and, of course, if it ceased to beat I should cease to be. But you know what I mean. I have no softness there, no—sympathy—sentiment—nonsense.’
… ‘I am serious,’ said Estella, not so much with a frown (for her brow was smooth) as with a darkening of her face; ‘If we are to be thrown much together, you had better believe it at once. No!’ imperiously stopping me as I opened my lips. ‘I have not bestowed my tenderness anywhere. I have never had any such thing.”

 

 

Ann Radcliffe
Ο Ιταλός
Το εξομολογητήριο του Μαύρου Αναχωρητή

«H μορφή του σε γέμιζε δέος, χωρίς να είναι ιδιαίτερα γοητευτική... καθώς περπατούσε με αργά αγέρωχα βήματα, τυλιγμένος με το μαύρο ένδυμα των ιερωμένων, ανέδυε έναν αέρα φρίκης, κάτι πέρα από τα ανθρώπινα...»


Η δράση του παρόντος ξετυλίγεται στην Νότια Ιταλία του 1764, σ’ έναν σκιώδη κόσμο όπου το έγκλημα, η καχυποψία, ο φόβος, οι βασανισμοί, ο έρωτας, η Ιερά Εξέταση και η θρησκευτική πίστη διαδέχονται το ένα το άλλο σε μία παράξενη ισορροπία. Ο μοχθηρός καλόγερος Σκεντόνι, ο Ιταλός, ίσως το πιο σατανικό συγγραφικό δημιούργημα της Ράντκλιφ, αλλά και μια από τις κλασικότερες μορφές «κακού» στην ιστορία του μυθιστορήματος, θα μετατρέψει τον αδάμαστο έρωτα της Έλενας και του Βιντσέντσιο σε μιαν ατελείωτη καταδίωξη, υποκινούμενος από τους προσωπικούς του δαίμονες αλλά και με την σύμπραξη της αδίστακτης μαρκησίας Βιβάλντι. Μυστήριο, σασπένς, υπερβολή και παράφορος συναισθηματισμός κατακλύζουν τον αναγνώστη που σε κάθε σελίδα ανακαλύπτει την μοναδική ικανότητα της συγγραφέως να δημιουργεί ζωγραφικά ταμπλώ από σκηνές ενός κόσμου γεμάτου μυστήριο, σκοτεινά αινίγματα, πινελιές φρίκης και αδιόρατου φόβου...
Η κυριαρχία του υπερφυσικού πάνω στο φυσικό κατακλύζει την μοίρα των ανθρώπων και την ροή των πραγμάτων...

 

 

santa moutramas του Κοντοδήμου

 

Κάποιος είπε: "Τα πιό ενδιαφέροντα βιβλία είναι εκείνα που σου λένε αυτό που ήδη ξέρεις".
Το βιβλίο αγγίζει το κομμάτι μας που παλεύει να εκφραστεί και -για κάποιο λόγο- δε μπορεί. Γι αυτό κάποια βιβλία μας συγκλονίζουν. Γιατί είμστε "σαν έτοιμοι από καιρό"...

 

Δεν μπορώ να πω πόσο συμφωνώ με αυτό   Γενικά είμαι της άποψης ότι όλα τα πράγματα που μας αγγίζουν, τα ξέρουμε ήδη με κάποιο τρόπο από πριν, αλλιώς δεν θα έβρισκαν δίοδο προς εμάς, δεν θα μας ακουμπούσαν καν, σαν νερό θα έπεφταν ίσως πάνω μας αλλά θα γλύστραγαν και θα έφευγαν