Βιβλία με bdsm υπόνοιες και αναγνώσεις

όσο η ελληνική κοινωνία παράγει σαραντάρες χωρισμένες αστές που αποφασίζουν ξαφνικά να γίνουν συγγραφείς....τα δάση του Αμαζονίου, δεν έχουν καμία ελπίδα!!!

 

Ψυχοχαράδρες... χαχαχαχαχαχα
Ειλικρινά αν ήξεραν να μαγειρεύουν αυτές οι κυρίες, πόσο ευτυχισμένα θα ήταν τα δασάκια  

 

οι μισές ανακαλύπτουν κάποια συνταγή της γιαγιάς (συνήθως μικρασιάτισσα)...και δίνουν εντολή στην οικιακή βοηθό να τη μαγειρέψει!
οι άλλες μισές καταφεύγουν σε ένα νησί της άγονης γραμμής και δοκιμάζουν αρχέγονες γεύσεις....γράφουν, ζωγραφίζουν και ερωτοτροπούν με κάποιο ντόπιο.
όλες δε, καταριούνται τη πιτσιρίκα που τους ξελόγιασε τον άντρα.

αλλά....ξεφεύγω από το θέμα του νήματος οπότε δεν γράφω τίποτα άλλο!!! (έχω μπόλικα και για τους σύγχρονους άντρες συγγραφείς)

και για να επανέλθω: "Το σπίτι του ύπνου" (Τζόναθαν Κόου). άτομα σαν υπνοβάτες μέσα σε μια ιστορία αυταπάτης αλλάζουν ονόματα, ταυτότητες...φύλο.

 

Ή παίρνουν τη συνταγή και προσπαθούν να γράψουν ένα βιβλίο γύρω από αυτήν..χοχοχοχο!!
Ωραίιιιιιιο ακούγεται το "Σπίτι Του Ύπνου"!! Πείτε πείτε!! Ψάχνω τι θα διαβάσω τώρα που ευελπιστώ να πάρω καμιά άδεια  

 

Βαλκυριες του Paulo Coelho
Έχουμε την ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν σε τούτο τον κόσμο. Με τη δύναμη της αγάπης μας, της θέλησής μας, μπορούμε να αλλάξουμε το πεπρωμένο μας, καθώς και το πεπρωμένο πολλών ανθρώπων".

Ο ήρωας των Βαλκυριών είναι ένας άνθρωπος που θέλει να αλλάξει τη ζωή του και να ακολουθήσει ένα όνειρο: να πάει στην έρημο Μοχάβη για να βρει το φύλακα άγγελό του και να γνωρίσει επιτέλους σε βάθος τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Ο Πάουλο ξέρει ότι η έρημος δεν είναι τόσο άνυδρη και άδεια όσο φαίνεται. Κρύβει την ευκαιρία για νέες, μαγευτικές συναντήσεις, όπως του έχει πει ο Δάσκαλός του, ο Ζ. Μακριά από το χάος του κόσμου ζουν ένας νεαρός Δάσκαλος της Παράδοσης και μια ομάδα πολεμιστριών, οι Βαλκυρίες, που διασχίζουν την έρημο καβάλα στ' άλογά τους και θα βοηθήσουν τον Πάουλο να πετύχει το στόχο του.

Σε αυτό το μυθιστόρημα, που, όταν πρωτοεκδόθηκε ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του και που ακόμα και σήμερα παραμένει επίκαιρο, ο Πάουλο Κοέλο γράφει με ειλικρίνεια για τη μάχη του με το φόβο και την ανασφάλεια. Περιγράφει συναισθήματα και γεγονότα από την ίδια του τη ζωή και δείχνει τη λεπτή απόσταση ανάμεσα στη μαγική παράδοση στην οποία ανήκει και στον άνθρωπο που πραγματικά είναι ο ίδιος.

 

"Σουέλ" (Καρυστιανη.....πραγματική λογοτέχνης)

η αφοσίωση, μια ιδιότυπη υποταγή, και ένα δέσιμο που κρατά ενωμένους δυο ανθρώπους πάνω από συμβάσεις, συμβιβασμούς, μέσα από χρόνια και πάνω από άπειρα ναυτικά μίλια

 

@Koproskylo ,καρφωνεσαι (ηλικιακα). Μη ξαφνιαστεις αν δεις ερωτησεις σχετικα με το τι ειναι αυτο και ποιος συγγραφεας το εγραψε... 

 

Ηardcorίλες

 

Νομίζω εμπίπτει. Από τη "Βάρδια" του Νίκου Καββαδία.

"Μια φορά ένας αγαπητικός παντρεύτηκε μια καλή κοπέλα. Της έφαγε την προίκα. Άρχισε να την πασάρει σε φίλους, της έβγαλε τα χρυσά δόντια και τα πούλησε. Την πούλησε και την ίδια σε ένα παλιόσπιτο. Πέθανε με τ' όνομα του στο στόμα της. Τον αγαπούσε. (...) Τη φόρτωσε σ' ένα κάρο και την πούλησε στο νεκροτομείο."

 

 


Η original έκδοση

 

 


...και πως ήρθε η κουβέντα,πάνω στον καφέ και στο ναργιλέ,η Μπαγιέτα της διηγιόταν για τους δύσκολους πελάτες της,έτσι,κουβέντα να γίνεται,γυναικείο λακιρντί και τσουπ,ξεφούρνισε το όνομα του Καραμάνου.

Οι Καραμαναίοι ήταν ωραίοι άντρες.Άντρες με τα όλα τους.Φορούσαν τα πιο ακριβά ζαφείρια στα χέρια.Τα πιο ακριβά υφάσματα στα ρούχα τους.Οι Καραμαναίοι δεν είχαν τίποτε το ελληνικό.Μητε το τούρκικο.Θα μπορούσε να ήταν Επτανήσιοι,Γενοβέζοι ή Ιταλοί.Έφερναν κάτι απο Κόμητες και σίγουρα φορούσαν τις ίδιες γραβάτες με αυτούς...
 

Ο μεγάλος αδερφός,ο Σείριος,είχε πρόσωπο σκληρό,με κοψιές και γωνίες,κορμοστασιά νταήδικη,αψηλή,μεγαλοπρεπή.Καθαρή κι ευρωπαΪκή.
 

Ο Κωνσταντίνος Καραμάνος είχε μαύρα μαλλιά,ίσια,χτενισμένα προς τα πίσω.Ήταν άνδρας επιθυμητός.Ασίκης.
 
Ήξεραν πως γλυκοκοίταζε τα θηλυκά,πως του άρεσαν τα τσιλιμπουρδίσματα,αλλα όχι κι αυτά τα βίτσια!
"Καμτσί και κουρμπατσι Μεμέτα μου!Καμτσί και κουρμπάτσι παίρνει στο χέρι,με τούτα ηδονίζεται."

 

"Σε γέμισε μελανιές?"έκανε η Μεμέτα."Σε ζαβλάκωσε με ξυλιές?"
"Όσκε" έκανε η Μπαγιέτα."Δεν αγριεύει το μάτι του.Χαλκάδες γουστάρει να περνά στα νώτα του γιατράκ,να κάνεις τη σκλάβα του.Θεατράλε δηλαδή.Αλλα δε βαράει.ΧαΪδεύει στα ψεύτικα"

 

Η Μπαγιέτα μάσησε έναν χουρμά.
"Εμ έτσι είναι τα πλουσιόπαιδα!...Τις προάλλες δε μου λεγε η Μεντράνα η συναδέλφισσά σου,πως την έβαλε ένας να κάνει την πουλάδα?Και ξέρεις ποιος ήτανε αυτός?Ο νους σου δε θα το βάλει.
"Αμόλα το."
"Ο Σιγώρης ο γιατρός."
"Με τα οχτώ παιδιά,όπου εκκλησίασμα κι εκεί?"
"Μάλιστα αυτός"
"'Εχω δει και χειρότερα" έκανε η Μπαγιέτα.Έφτυσε το κουκούτσι.
"Και δε μου λες" ξαναγύρισε η Μεμέτα τις κουβέντες,"Τούτος ο Καραμάνος που λες,αλλέως δεν μπορεί?"
"Τι αλλέως?"
"Χωρίς το βούρδουλα"
"Εμ,το αλλέως το κάνει και με τη γυναίκα του,κείνο το πεθαμένο χτικιό"