ΘΕΛΩ

Ποιός θέλει να καταργήσει το ΘΕΛΩ από το λεξιλόγιο του homo sapiens sapiens? Θέλω να τον γνωρίσω...  

 

Δεν έχει σημασία ποιος ΘΕΛΕΙ... Σημασία έχει ότι δεν μπορεί, κανείς ποτέ δεν μπόρεσε και κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει....
Ο νους μας είναι αληταριό, πάντα θα δραπετεύει...
Κι όσοι νομίζουνε πως έχουνε τον έλεγχο των επιθυμιών μας, ξεχνούν ότι τούτη δω η παράσταση είναι και ολίγον θεατράλε...
Στηρίζεται σε παραδοχές, που όταν επί της ουσίας δεν ισχύουν, τότε όλα είναι υπό αναίρεση...
Η παράσταση κατεβαίνει, σαν από κείνες που ο σκηνοθέτης απέτυχε οικτρά, και φεύγει νύχτα, καθώς προσέγγισε το έργο με τον λάθος τρόπο...
Γι αυτό σου λέω, πίστεψέ με, δεν θέλεις... 

 

Ακριβώς. Το πιό χειμμαρώδες ποτάμι είναι η βούληση. Μπορείς να το εκτρέψεις, μα δε μπορείς να το σταματήσεις...

 

Από το θέλω στο μπορώ, ένα φοβάμαι δρόμος....
Άμα δεν φοβάσαι όμως, τότε όλα τα μπορείς....
Μπορείς και να διεκδικείς τα θέλω σου, χωρίς να σε σκιάζει φοβέρα καμιά...
Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να μείνεις μόνος...
Και τι έγινε? Μόνοι είμαστε κατ΄ουσίαν, ακόμη κι όταν νομίζουμε ότι είμαστε με κάποιον, όταν αυτό είναι κούφιο κι ανούσιο...
Μόνοι γεννηθήκαμε, μόνοι θα πεθάνουμε...
Κάτι κενά στα ενδιάμεσα καλύπτουμε, άλλοτε με ευχάριστο και αρμονικό τρόπο, άλλοτε με κάτι εξτραδάκια...
Ευχαριστώ πολύ, δεν θέλω άλλα εξτραδάκια...
Δεν θέλω να είμαι το πιόνι κανενός, κανενός η επιβεβαίωση...Βαρέθηκα...

 

Η ζωή είναι ένα ποτάμι που ρέει. Το ποτάμι δεν έχει κενά. Ο φόβος είναι που φτιάχνει τα κενά. Κι ύστερα μας βάζει και τρέχουμε να τα γεμίσουμε.

Σκέψου, αγαπητή μου, όποτε γινόμαστε το όχημα για την επιβεβαίωση κάποιου, είναι γιατί κι εκείνος είναι η δική μας επιβεβαίωση. Το "εξτραδάκι", όπως το λες. Κάποια ανάγκη μας καλύπτει. Οταν το συνειδητοποιήσουμε, θα γελάσουμε με την ανθρώπινη φύση μας, θα λυτρωθούμε, θα σηκώσουμε το κεφάλι και θα πούμε: Καλό ήταν όσο κράτησε. Πάμε παρακάτω...

 

Α, να γεια σου...Πήγαμε ήδη...
Πήραμε εκατέρωθεν τις επιβεβαιώσεις μας, για άλλο πράγμα ο καθένας, και προχωράμε...
Ώρα καλή στην πρύμνη του κι αέρα στα πανιά του...
Τα δικά μου τα πανιά ανεμίζουν ήδη...

 

@brenda, αφιερωμένο: Sailing, Cristopher Cross
(δεν ξέρω αν "βγήκε", το ανέβασα στα τυφλά)

 

Πριν κάποιες μέρες είχα γράψει ότι θέλω αλήθεια...
Αναφερόμουν στις ανθρώπινες σχέσεις...
Η αλήθεια βρίσκεται εκεί που χαλάει ο προτζέκτορας και σκίζεται το πανί...
Να τι θέλω ( για να μείνω στο νήμα )...
Να μην είμαι προτζέκτορας μήτε πανί...
Θέλω να μην προβάλλω σε κανέναν και να μην προβάλλει κανείς επάνω μου σκιές...προσδοκίες...άχτια και κενά...
Αλλά να βλέπουμε ο ένας την ταινία του άλλου όπως είναι...
Με τις όμορφες σκηνές και τα "νεκρά" της σημεία...
Και όσο κι αν συμφωνώ με κείνους που λένε...
Ότι όλα είναι περαστικά...
Όλα είναι αιώνια για όσο διαρκέσουν...
Θέλω κάτι αληθινά παντοτινό...
Και δεν θα το βάλω κάτω μέχρι να το βρω...
Γιατί κουράστηκα να είμαι "πανδοχείο"...
"επισκέπτης" σε και για παρουσίες "χάρτινες"...
Θέλω ψυχή...πάθος, όχι κακόφωνα βογγητά...
Θέλω καρδιά φρέσκια να μπήξω μέσα της τα δόντια μου...
Όχι κατεψυγμένα κόκκινα πλατάρια...
Θέλω τσακισμένα δέρματα...τρεμάμενα χέρια...
Θέλω αγάπη σιωπηλή που μιλάει με πράξεις...
Θέλω τ'αδύνατο...
Γιατί μόνο για τ'αδύνατο ένας "τρελός"...
Θα ήθελε ακόμη και τους ωκεανούς να διασχίσει κολυμπώντας...
Και θέλω να συνεχίσω να εκφράζομαι...
Σαν γραφικός και ξεχασμένος μαλάκας...
Γιατί θέλω μόνο εκείνοι οι λίγοι να με νιώθουν...
Και ας μην με καταλαβαίνουν...

 

Αχ, φίλε μου, πόσο σε καταλαβαίνω...
Μόνο που όλοι μας είμαστε προτζέκτορες και πανιά. Κάποιοι μεγαλώνοντας βάζουμε σκοπό της ζωής να γίνουμε το δικό μας έργο. Δύσκολο, γιατί οι έξωθεν παρεμβολές θολώνουν τα θέλω μας. Κι εμείς με τη σειρά μας ψάχνουμε για θεατές, που τους βαφτίζουμε συμπρωταγωνιστές.

Τρέλα χρειάζεται, φίλε μου. Αλλά όχι εκείνη του θολωμένου μυαλού. Η τρέλα που δίνει το φως, η καθαρότητα της ανιδιοτέλειας, το σπάσιμο των δεσμών του εγώ, η τρέλα των ανοιχτών οριζόντων. Η τρέλα που σε κάνει αυλητή στο Μαγικό Αυλό του Μότσαρτ. Η τρέλα που φέρνει κι άλλους, παρασυρμένους από τη μέθεξη, συνταξιδιώτες που έρχονται για τη χαρά του ταξιδιού, όχι για να φάνε τις σάρκες σου...

 

Άργησα φίλε μου...
Άργησα αλλά ίσως και ν'άρχισα να τα καταφέρνω...
Να βάλω στο πάθος μου χαλινάρι...
Δίχως να το πνίγω...
Να βλέπω κι όχι απλά να κοιτάζω...
Και το βιβλίο μου το αφήνω στο τραπέζι πάντα ελάχιστων...
Δεν φταίω εγώ για κείνους που θέλουν...
Να γυρίζει τις σελίδες από μόνο του...

Να άλλο ένα θέλω μου...
Θέλω εκείνοι...η καλύτερα εκείνες...
Που από μένα διάβασαν μια...το πολύ δυο σελίδες...
Και κείνες βιαστικά...με την λάμπα καμμένη...
Να πάψουν ν' ακκίζονται ότι με ξέρουν...
Γιατί τους "ξέφυγαν" τουλάχιστον άλλες 998...
Δεν έφτασαν ποτέ καν να ρίξουν μια ματιά στα "απόκρυφα" μου...

Θα ήθελα να καταλάβουν ( αυτό δίχως παραλήπτη )...
Ότι το φως πάει χέρι χέρι με το σκοτάδι...
Ότι δίχως τις πληγές...τα κουσούρια και τ'αγκάθια μας...
Δεν θα ήμασταν ικανοί για χάδια...δοτικότητα...κατανόηση...έρωτα...
Το συντροφικό ταξίδι είναι γεμάτο λαιστρυγόνες...
Απεχθάνεται τους λωτοφάγους...
Και δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογέννεσης...

 

Καλέ μου φίλε, να ένα ΘΕΛΩ από το οποίο οφείλουμε να απελευθερωθούμε: Την εικόνα που φτιάχνουν στο μυαλό τους για μας οι άλλοι.
Αυτοί/ές που διαβάζουν μία ή περισσότερες σελίδες του βιβλίου μας θα καταλάβουν αυτά που θέλουν και μπορούν. ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙ ΑΥΤΟ. Η μόνη δική μας ευθύνη είναι η καθαρότητα των προθέσεων και των πράξεών μας. Τίποτα περισσότερο.

Θα πορευτούμε με εκείνους που αντέχουν το φως και το σκοτάδι μας και μείς το δικό τους. Ετσι κι αλλιώς, μόνοι ξεκινάμε, μόνοι τερματίζουμε. Το ταξίδι όμως είναι πολύ όμορφο για να το χαραμίσουμε με αυτούς που δε μπορούν να το εκτιμήσουν. Ας πάρουν το δικό τους δρόμο...