Τι σκέφτεσαι τώρα ?

Οχι αισιοδοξα πάντως...

 

Με δραχμή, με ευρώ ή με ανταλλακτική οικονομία,
η νεσκαφέ δεν πρόκειται να χάσει σε πωλήσεις

 

Πόσο πρέπει να εξευτελιστεί αυτή η χώρα?
Πόση ενοχή κουβαλάμε?
Πόσο ραγιάδες είμαστε?
Πόσα θα ανεχτούμε ακόμα?

 

To είδα και μου άρεσε...
Χαρούμενο ραμαζάνι !
18 Ιουνίου- 16 Ιουλίου 2015

 

Όσο ζυγιζόμαστε με το στομάχι...
Με τον πέοντα...το γουνί...
Με το πως να φαινόμαστε...
Με το πως να μπούμε στο μάτι του κάθε μαλθάκα...

Μέχρι την στιγμή που θα δεχτούμε...
Ότι η φούσκα μας έσκασε...
Θα κάτσουμε να μας πηδάνε για ψίχουλα...
Και θα βρίσκουμε δικαιολογίες μεταξύ μας...
Θα κρυβόμαστε πίσω από το φαγωμένο δάχτυλο μας...

Να πόσο φίλε μου...
Ε το λοιπόν...
Καλύτερα ρακένδυτος...πεινάλας...
Παρά ραγιάς...
Και δεν είμαι ο μόνος που το σκέφτεται έτσι...
Γιατί όταν εμείς οι "άρρωστοι" σηκώσουμε ξανά κεφάλι...
Και ας έχουμε σαπίσει από την "ασιτία"...
Θα "θρέψουμε" με ψυχή...κουράγιο και αξιοπρέπεια και τους/τις δειλούς/ες...
Γιατί έτσι είμαστε...
Και δεν θέλουμε ν'αλλάξουμε...

Γιατί πάνω απ'όλα είμαστε άνθρωποι...
Και όχι δίποδα ποντίκια...

 

Τι μου θύμισες τώρα...

«Να φοβάσαι και τη μέρα που θα σταματήσουν οι απεργίες, μ’ όλο που θα υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι ιδιοκτήτες-γιατί η κάθε μικροαπεργία που χτυπιέται, είναι μια απόδειξη πως έγινε το βήμα. Πρέπει κι αυτό να ξέρεις-να φοβάσαι τη μέρα που ο Συνειδητός Άνθρωπος θα πάψει να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ιδέα, γιατί αυτή και μόνο η ιδιότητα είναι το θεμέλιο του Ανθρώπινου Συνειδητού, κι αυτή και μόνο η ιδιότητα κάνει να είναι ο άνθρωπος ένα όν ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν.
Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή. Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή. Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους…
Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο.
Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν.
Θα βρίσκομαι εκεί» …

Από το βιβλίο του Τζων Στάινμπεκ "Ανθρωποι και ποντίκια"

 

Tom Joad φίλε μου...Tom Joad...
Τι να σου πω πια...
Το "στόμα" σου μιλάει και για μένα...
Καλύτερα από μένα...
Σιωπώ και σε θαυμάζω...
Όπως σε πολλά νήματα τις τελευταίες ημέρες...

 

Κάτι μαγικό συμβαίνει τις τελευταίες μέρες.
Παίρνω την κλωστή από εκεί που την αφήνεις και συνεχίζω.
Κι εσύ πιάνεις το νήμα μου και υφαίνεις τις φωνές μας.

Λέγεται διάδραση, αγαπητέ. Η, αν προτιμάς, φιλία...

 

Προτιμώ φιλία αγαπητέ...
Και εγώ λατρεύω...
Να βλέπω τους φίλους μου να λάμπουν...
Να είναι "μπροστά"...
Και να τους κάνω "χάζι"...

 

          χαχαχα...