Story challenge

Ο @whisperer , η @brenda έβαλε το φυτίλι με τον ενθουσιασμό της κι εγώ... μπουμ!!! Ορίστε λοιπόν το νήμα!
Story challenge!

Οι κανόνες: οι ιστορίες να είναι αληθινές! Και να μην είναι πολύ μεγάλες για να μπορούμε να τις διαβάζουμε σχετικώς εύκολα.

Πάμε λοιπόν  

 

Και δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω εγώ...  
------------

…You became the light on the dark side of me… You remain my power, my pleasure, my pain…

Δεν θυμάμαι αν ποτέ Σου είχα περιγράψει εκείνο το παιχνίδι που έπαιζα από πολύ μικρή: χωμένη μέσα σε ένα δεντρόσπιτιο, το λάξευα, το σκάλιζα, το κάρφωνα, το οχύρωνα...
Ήθελα να το κάνω πολύ σκληρό, πολύ ανθεκτικό, άτρωτο!
Μόνο που δεν κατάλαβα πως από την πολλή προσπάθεια όλο και έσφιγγα το σώμα μου, τα δόντια μου, το μυαλό μου.
Το κέρδος ήταν – νόμιζα- ότι δεν θα με διαπερνούσε ποτέ τίποτε αρκετά για να με πονέσει... Και τι έχανα; Τίποτε δεν με διαπερνούσε αρκετά... για τίποτα...
Και εκείνη τη στιγμή ήταν όλα εκεί: ο πόνος, η απόγνωση, ο τρόμος, η πίκρα, το σκοτάδι μου...

- Χτύπα Με... όπως μπορείς, όσο μπορείς!
- (ψιθυριστά) Ποτέ!
- σε πόνεσα...
- (ακόμη πιο ψιθυριστά) Μόνον Εσύ έχεις το δικαίωμα να το κάνεις αυτό. Είπαμε, όλα δικά Σου! Κι αυτό!

Ένα άγγιγμα που κάτι θύμισε ήταν η παραδοχή πως ήταν όλα εδώ...

*Ψιθυριστά... δεν ακούγεται καν*
Τώρα θέλω να σε πονέσω, να σ’ αγαπήσω, να σου δείξω ότι Με πόνεσες κι εσύ και Με τρόμαξες κι εσύ... Το θυμάμαι στο είχα πει «αν πω... θα φύγουν όλοι». Είχες πει «όχι εγώ». Το πιστεύεις ακόμη; Θέλω να δω ότι το πιστεύεις ακόμη. Δώσε Μου το για πάντα, στο ζήτησα πολλές φορές αλλά ψιθυριστά, να μην ενοχλήσω...

- Θέλω να σε πονέσω!
- Κι εγώ Κύριε!

*Ψιθυριστά... δεν ακούγεται καν*
Θέλω να Σε ευχαριστήσω που μου θύμισες πώς πονάω εγώ, πώς εγώ ξέρω να νιώθω, πόσο πολύ, πόσο βαθιά, πώς εγώ αγαπάω...

Μια άλλη στιγμή αυτά με λόγια, τώρα ένα φιλί... ατελείωτο...

 

Σε κείνα τα μέρη που είχαμε γνωριστεί ήταν - όσο και να το πεις- απαγορευμένα αυτά.

Ένστικτο ή το ότι για μένα η ψυχραιμία των ανδρών είναι απόλυτο αφροδισιακό; Όπως και να έχει το φιλικό αλλά γειωτικό (για οποιαδήποτε άλλη φιλοδοξία) στυλ με τράβηξε και με διατήρησε κοντά. Και μάλιστα με πλήρη αποδοχή των όρων που ετέθησαν σιωπηρά: με πλησιάζεις, σε πλησιάζω πέραν τούτου... ουδέν! Την καύλα σου; Δεν ξέρω - τόκισε τη, κάνε την τρανς!

Με τον καιρό τελείωσαν οι κοινές υποχρεώσεις...

- Πάμε για ποτό;

- Ναι, θα πούμε και στα παιδιά; Ποιους να πάρω;

- Γιατί ρε κοριτσάκι μου; Ένα ποτό οι δυο μας δεν το αξίζω; Δεν είμαι σε μουντ για κόσμο...

- Ναι... πως... εννοείται!


Πόσο ωραίος ο ναργιλές το χειμώνα! Μυρίζει όλος ο χώρος...

Γιατί παίζει με το κασκόλ μου τώρα; Τι σχέση έχει με αυτά που λέμε;


Με την ίδια ατάραχη έκφραση και σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτε, όταν σηκώνω τα χέρια μου να τεντωθώ μου τα πλέκει με το κασκόλ που είναι τυλιγμένο χαλαρά γύρω από το λαιμό μου.

Για λίγα δευτερόλεπτα με κρατά εκεί και με κοιτάζει. Χαμόγελο υπεράνω πάσης υποψίας...

Με την ίδια φυσικότητα μου κατεβάζει τα χέρια, μου τα λύνει και ξαναπιάσει το ναργιλέ...


Trail set... Για ένα βράδυ περίπου 2 εβδομάδες μετά... Χρυσή αρετή η υπομονή... Α και αφροδισιακό και αυτή - σας το είπα;  

Υ.Γ. Μαργκώ - @whisperer 2-0 για την ώρα  

 

Πιο μικρή δεν μπορούσα να βάλω...Είναι όμως αληθινή...Αν και λίγο παλιά...του 2007...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Άσχημες ψυχές ζωντανών που η νιότη βρήκε...Έτσι, για να παραφράσω τον Καβάφη και τις επιθυμίες του...ανεκπλήρωτες, μπορεί χιλιομυρηκασμένες...
Που σίγουρα κάποιοι στραβοκατάπιανε...Λαίμαργα στόματα, χείλη μισοσβησμένα σαν το κραγιόν που φορούν...
Και τα δόντια? Αιχμηρά, έτοιμα να δαγκώσουν το παραμικρό ψίχουλο συγκινήσεως...
Το πορτοφόλι ανάμεσα στα στήθη...ξεφτισμένο...σαν την σκιά σου...Που δεν γεμίζει ούτ' ένα φλιτζανάκι του καφέ...
Προετοιμάσου, μάσκαρα για να σου σχεδιάσει ένα ζευγάρι μάτια, αν και μονάχα ένα θα σου έφτανε και θα σου περίσσευε...
Δεν είναι τυφλός, εκείνος που δεν βλέπει τζόγια μου...
Ακριβώς, μόλις χρησιμοποίησα την αγαπημένη σου φράση και ξάπλωσα στο ντιβάνι...Σαν εκείνο που σου κρατούσε παρέα μετά τον χωρισμό σου από κείνον...

"Λυπήθηκα" κι εγώ, ήπια σταγόνα σταγόνα την απόγνωση σου...Συγχώρεσε με, αν λάκισα στην αποκορύφωση του δράματος σου...
Ο κρύος ιδρώτας που μου χάρισε το βλέμμα σου μέσα στο δικό μου...μ' έκανε να υπαναχωρήσω απ' την ιδέα, του να ικανοποιήσω μέχρι τέλους την πείνα σου...
Λένε ότι ο "κυριούλης", δεν θέλει σκέψεις...το αιδοίο δεν ξέρω πως λειτουργεί...
Όμως, είσαι σχεδόν ολόιδια με κείνη στο ημίφως...και το δέρμα μου ακόμη ουρλιάζει, για να καθαριστεί απ' τ' άγγιγμα της...και ας έχουν περάσει μήνες...ασφυκτιά...
Εσύ όμως συνέχισε με τις προετοιμασίες σου, μην σε νοιάζει αν το σπίτι είναι ακατάστατο...Αν ο νεροχύτης ξεχειλίζει από βρώμικα πιάτα...Φρέσκαρε ήσυχη το εκμαγείο σου...
Άφησε μονάχα μια λωρίδα από τον κώλο σου ακάλυπτη...έχουμε ανάγκη από κλειδαρότρυπες και ήρωες...για να τους παρατηρούμε...ενώ συντρίβονται...ευτυχισμένοι...
Να τους συνθλίβουμε το κρανίο με την σόλα...να αιμορραγούν σαν τα γουρούνια που έσφαξαν στο γόνατο...

Εγώ? Σε προτιμώ καλλωπισμένη με ψέματα...όπως πάντα ήσουν...με μισές αλήθειες...δικαιολογίες...
Να σε φιμώσω με τις κορδελίτσες σου...τον οργασμό που κρύβεις στο τσεπάκι...και τα επίθετα των μεγάλων περιστάσεων στα όρια της απογείωσης...
Θα ήμουν λίγο μπάσταρδος, το γνωρίζω...Να σου πετάω τώρα σε κείνο το αγγελικά ρυτιδιασμένο μουτράκι την αλήθεια...Ότι θέλω απλά να σε γαμήσω και τίποτ' άλλο...
Ίσως και να πρεπε να σου χυμήξω καθώς ανεβαίναμε τις σκάλες...Να σ' "αποπλανήσω", όλο "μαγεία"..."αναπάντεχα"...Να σου πλέξω στα μαλλιά μπλε γιασεμιά και φιλιά από περγαμόντο...

Εκτός από τον πούτσο...αρκετά σκληρό, όπως σου αρέσει...την γλώσσα ανάμεσα στα σκέλια...μια ομοβροντία από σκαμπίλια στα μάγουλα...τα πλευρά...
Κέρδισες ένα τρίωρο δίχως κρίσεις...Είναι παραμονή Χριστουγέννων και σου δώρισα κάποια λεπτά παραπάνω απ' το σύνηθες...Μην μείνεις παραπονεμένη, η πεις ότι δεν είμαι γενναιόδωρος...

Aνάβω τσιγάρο...σιγοτραγουδάω λόγια που δεν καταλαβαίνεις...με την ησυχία σου...στο λέω ξανά...Εδώ θα μείνουμε...δεν θα πάμε πουθενά...
Εσύ κι εγώ πουθενά...ποτέ μας δεν θα πάμε...
Αλλά, ενώ σου βασανίζω τους λοβούς...Μια ερώτηση σου κάνω...Όταν μπήκες στην κρεβατοκάμαρα μου, συνάντησες την αντιλόπη?
Κι αν ναι...πες μου...είμαι περίεργος...την είδες κόκαλα να μασουλάει?

Τώρα στο μπάνιο πήγαινε...μην φοβάσαι να βρέξεις τις καινούριες σου τις γόβες...
Κόψε λίγα φύλλα χαρτιού υγείας... Ας προσποιηθούμε ότι είναι το εισιτήριο...για να εισέλθεις στο παραδεισένιο σύμπαν της ανυπαρξίας σου...
Την μίζερη σου προβολή στον γυμνό μου τοίχο...
Όταν ξυπνήσεις...θα σε περιμένει ένα κρουασάν βουτύρου, που θα σου 'χω αγοράσει με αηδία...περιφρόνηση...
Μια χάρη σου ζητώ σκύλα μου λατρεμένη...
Τις κουρτίνες μην τις μετακινήσεις, φύγε πριν χτυπήσει το θυροτηλέφωνο, περπάτα σιγανά, ξυπόλυτη...
Για σένα δεν έχω ρόδα, ούτε μαυσωλεία λαμπρά...

*****

 

Εκπληκτικό νήμα!μπράβο παιδιά ο καθένας να παραθέσει την ιστορία του.Ειναι ανάγκη όμως να είναι οπωςδήποτε αληθινή?Και μια φαντασίωση με αφήγηση θα ήταν εξίσου ομορφη!

 

Δεν εχω εμπνευση Μαργκω μου αυτες τις μερες....δε μου βγαινει καλα η αποτυπωση στο γραπτο λογο...επιφυλασσομαι

 

https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Το-ξεκινημα-της-πρωτης-ΒΔΣΜικης-σχεσης-μου.49389/

 

και ενα μικρο παραμυθακι: https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Οι-καρποι-του-ρυζιου.49372/#navigation

 

@Tenebra_Silente Πανέμορφη όπως και να έχει   Και καθόλου δεν πειράζει που δεν είναι μικρή  

ΘΑ προτιμούσα πραγματικές αλλά αν κάποιος την αλήθεια του μπορεί να την εκφράσει καλύτερα μέσα από μια φαντασίωση, κανένα πρόβλημα  

Δεν πειράζει καλέ μου   Θα περιμένω  

 

Εφηβικό bdsm...

Θα τα νε δεν θα τα νε δεκαοκτώ, με τα μαλλιά κοντοκουρεμένα, μοικάνα που τότε δεν ήταν καθόλου της μοδός, προκλητικά διαφορετική, με μαύρο στενό τζιν, που διέγραφε γλουτούς, μηρούς και γάμπες, πιο ωραία κι από γυμνούς, μαύρο στενό μπλουζάκι των Zepellin, που πίεζε ασφυκτικά το υπερπλούσιο κι ατίθασο μπούστο της, μαύρο αρβυλάκι με λυμένα κορδόνια, έτσι για την αλητεία της πρόκλησης που πάντα είχε στο τσεπάκι...
Πήγε να τον βρει στον ''Καρκίνο'', το μαγαζί που είχε...
Τα είδε τα βλέμματα αυτών που γυρνούσαν, υποτίθεται διακριτικά, όπως τα είδε κι εκείνος...
_Βρε, βρε, καλώς τηνε την πέρδικα...(χαμηλόφωνα μετά) Σου είπα να μην ξαναβάλεις αυτό το τζιν πουτανάκι, θα τους πεταχτούν τα μάτια έξω...
Γέλασε δυνατά, μ΄εκείνο το δυνατό και γάργαρο γέλιο που τον μούρλαινε...
_Σκάσε, γιατί μέσα στον κόσμο θα την φας την ανάποδη, σκάσε πουτανί...(πάλι σιγά)

Τούρλωσε τον κώλο, έσκυψε στο μπαρ, έβαλε ναζιάρικα τις παλάμες κάτω απ΄το πηγούνι της, κρατώντας το πρόσωπό της στα χέρια κι άρχισε να του βγάζει γλώσσα, εκείνη την τεράστια, υγρή της γλώσσα...Κουνούσε πίσω μπρος το πόδι της, τεντωμένη προς το μπαρ, έχοντας απόλυτη επίγνωση ότι τον εκνεύριζε...
Αυτό ήθελε να κάνει άλλωστε...
_Πίσω... πάμε κουζίνα ΤΩΡΑ!!!! Φώναξε τον σερβιτόρο να κάτσει στο μπαρ και τραβώντας την απ΄το χέρι την πήγε στην κουζίνα που ήταν στο πίσω μέρος του μαγαζιού...
Έκλεισε την πόρτα, κλείδωσε και χωρίς καμία καθυστέρηση έβγαλε τη ζώνη του...
Τα μάτια της άστραψαν, κατάλαβε πως ήρθε η ώρα να εξαργυρωθεί η πρόκλησή της με τον γνωστό τρόπο...
Κι εκεί που ετοιμαζόταν να τις φάει, ξαφνικά της πιάνει τα χέρια, τα δένει με μια ποδιά που βρέθηκε μπροστά του και της περνάει την ζώνη γύρω απ΄το κεφάλι, σφίγγοντάς της στο στόμα....
Ξεκούμπωνε ήδη το παντελόνι του, ενώ την κόλλαγε στον τοίχο....
_Όοοοοχι πουτανάκι, δεν θα τις φας σήμερα (της μιλούσε μέσα στο αυτί πια)
Σήμερα θα πονέσεις πραγματικά...
Η στύση του ήταν ήδη βασανιστική, με το που την είδε σεινάμενη κουνάμενη να στρίβει από την γωνία, από την τζαμαρία, να κοιτάζει μ΄εκείνο το πονηρό γελάκι που ζωγραφιζόταν στα πρόστυχα χείλη της...
Η κίνηση ήταν ακαριαία, της κατέβασε το παντελόνι, μαζί με το βρακί, μέχρι τα γόνατα και μπήκε από πίσω τόσο βίαια κι απότομα, ολόκληρος, που την ένιωσε να συσπάται ολόκληρη...
Το κωλαράκι της ήταν σφιχτό και σφιγμένο, η καύλα του εκτοξεύθηκε στην στρατόσφαιρα...
Η μουσική μπροστά έπαιζε, τα πνιγμένα από την ζώνη βογκητά της δεν ακούστηκαν καν...
Ήταν τέτοια η ένταση της στιγμής, που το μόνο που ήθελε ήταν κυριολεκτικά να την ξεσκίσει, να της δώσει ένα μάθημα, χαμένος μέσα στην καύλα της στιγμής ταυτόχρονα...
Όταν ένιωσε τα πρώτα δάκρυά της στα δάχτυλά του, είχε ήδη αρχίσει να χύνει...
Καρφώθηκε μέσα της ως το τέρμα, δαγκώνοντας ταυτόχρονα τον ώμο της...
Βγαίνοντας είδε το αίμα που είχε πλημμυρίσει τα πάντα...
Της τράβηξε το μαλλί από την πίσω μεριά του κεφαλιού και της είπε πάλι ψιθυριστά....
_Τράβα στην τουαλέτα να πλυθείς λίγο, μην εμφανιστείς έτσι έξω...
Αυτή, μυξοκλαίγοντας, ανέβασε το παντελόνι και πήγε από την πίσω πόρτα στην τουαλέτα...
Δεν το πίστευε...
Θα πρεπε να είναι έξαλλη, θα πρεπε να αρχίσει να φωνάζει, η λογική της αυτό της έλεγε, το είχε κι αυτός παρατραβήξει αυτήν την φορά...
Κι όμως, τον ένιωθε ακόμη να παλινδρομεί, σαν να μην είχε βγει ποτέ από μέσα της, κι ήταν τόσο πλήρης...
Σκουπίστηκε, ψευτοπλύθηκε, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και είδε τις σπίθες που πεταγόντουσαν από την ματιά της...
''Τον καργιόλη'' σκέφτηκε...''Με ξεπάτωσε και το φχαριστήθηκα όσο τίποτε άλλο''
Όταν βγήκε, αυτός καθόταν στο μπαρ και τακτοποιούσε ποτήρια...
Με το κεφάλι μισοσκυμμένο, έστρεψε μόνο το βλέμμα του πάνω της...
_Όλα εντάξει μπέμπα? Τι λες? Θα το ξαναβάλεις το παντελόνι?
Τα διαόλια μέσα της χόρευαν σε ρυθμούς Cure...
_Φυσικά και θα το ξαναβάλω...είπε και γέλασε γάργαρα, αφήνοντάς τον για μια στιγμή σαστισμένο...

 

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει λίγο τσαπατσούλικα μέσα...


- Τι εννοείς όταν μου είπες να μην ξυριστώ σήμερα; Πρώτον είναι δυνατόν να κυκλοφορώ έτσι; Αφού ξέρεις ότι σιχαίνομαι τις τρίχες μπλιαχ... Και δεύτερον ξέρεις ότι δεν ξυρίζομαι, κάνω κερί ή μηχανή... Α τι πίνεις; Τεκίλα ε; Λευκή; Χμ, καλή αλλά προτιμώ την κίτρινη, εντάξει θα το ανεχθώ και αυτό... χαχα... Τσίαρς... λέει και του βουτάει το παγωμένο μπουκάλι.

- Χαιρετάει ο κόσμος όταν μπαίνει...

- Καλά μωρε εντάξει... τυπικούρες μεταξύ μας;; Γελάει και του σκάει ένα γλωσσόφιλο με δαγκωτό τελείωμα.

Στην οθόνη κάτι έφτιαχνε αυτός...κάτι περίεργα σχήματα.


- Ααα... Τι είναι αυτό; Σαν φράκταλ είναι!!! Να δω να δω!!

- Πρέπει να τα ξέρεις όλα;;

- Τα ξέρω όλα απλά θέλω να μαθαίνω ακόμη περισσότερα... του λέει και του βγάζει γλώσσα πιτσιλώντας τον επίτηδες με μερικές σταγόνες τεκίλας από το στόμα της.

- Καλάααααα... Μια εκπαίδευση τη θες! Στρατιωτική κιόλας επίμονο καργιολάκι!

- Χαχα... είμαι τέλεια όπως και να έχει, αν μπορείς κάνε με τελειότερη... Εδώ είμαι! Ξεκαρδίζεται...

Τα σχήματα και τα χρώματα στην οθόνη είναι πραγματικά μεσμερικά... Εναλλάσσονται αργά με μια πολύ smooth ροή...

- Τι είναι; Τι είναι; Έλα πες τι είναι; Φράκταλς; Γιατί τα φτιάχνεις;

- Σςςςςςς!

- Μη μου λες σουτ, έλα μη λες έτσι, πες μου τι είναι...

Με μια κίνηση ακαριαία (ή και όχι ακαριαία απλά την είχαν απορροφήσει απόλυτα τα υπνωτιστικά σχήματα που στροβιλίζονταν στην οθόνη) εκείνος βγάζει το t-shirtτου, το κάνει στριφτάρι και της κλείνει το στόμα.


Εκείνη το δέχεται... την ανακουφίζει κιόλας...

Γυρνάει στα μεσμερικά του σχήματα... Εκείνη σχεδόν υπνωτίζεται κοιτώντας τον. Το αυτοσχέδιο φίμωτρο λειτούργησε καλά!


Ένα κοφτό «στο γραφείο!!!» την μισοξύπνησε. Της έδειξη το γραφείο. Εκείνη κάθισε επάνω. Εκείνος την γράπωσε από τη μέση και την ξάπλωσε τραβώντας τη λεκάνη προς το μέρος του.


- Μπα δεν φοράμε βρακάκι; Τέλεια! Της είπε και της έσφιξε χείλη και κλειτορίδα μέσα στη μεγάλη του χούφτα.

- Εεεε όχι... αναστέναξε χαρούμενα εκείνη.

Χωρίς να κατεβάσει το παντελόνι του, απλά βγάζοντας το έξω και χωρίς καμία άλλη «προειδοποίηση» την κάρφωσε πάνω του.

Τα σπρωξίματα που έκανε μέσα της ήταν πολύ γρήγορα και δυνατά.


Τραβήχτηκε εξίσου απότομα.


- Έλα όχι!!! Τι:;;; Όχι όχι δεν μπορείς να σταματάς τώρα... δεν... έλα θέλω κι άλλο, έλα θέλω να χύσω!!! Γιατί σταματάς;;;

- Πού είναι η τεκίλα μου;

- Εκεί δίπλα... ξέρω γω... ποια τεκίλα; Έλα δεν μιλάς σοβαρά! Γιατί σταμάτησες;;;

- Εκτός από γλωσσοκοπάνα, το καργιολάκι μου είναι και λυσσάρικο! Αλλά δεν πειράζει γιατί κάνει και άλλα πράγματα καλά με το στόμα του... λέει και την σπρώχνει προς τα κάτω πάλι αποθαρρύνοντας την κίνηση μου έκανε εκείνη να ανασηκωθεί.

- Λοιπόν! Ακίνητη εκεί μέχρι να γυρίσω! Και μιλάω σοβαρά!


Τα μεσμερικά σχήματα που είχαν αποτυπωθεί στο μυαλό της στροβιλίζονταν τόσο ονειρικά που ούτε κατάλαβε πόση ώρα έκανε εκείνος να γυρίσει.


- Τι το θες το ποτήρι και το σαπούνι; Τον ρώτησε όταν τον είδε πάλι από πάνω της.

- Ξέρεις τι κάνουν στην εκπαίδευση ε; Ξυρίζουν τους φαντάρους! Είπε και έβγαλε ένα ξυραφάκι από το συρτάρι.

Εκείνη ξεκαρδίστηκε στα γέλια.

- Αλήθεια τώρα; Θα με ξυρίσεις; Τι; Αφού δεν έχω σχεδόν τίποτα! Χαχαχα...

- Δεν πειράζει, κάτι θα βρω!

- Διψάω! Θέλω ποτάκι!

- Και κακομαθημένο το καργιολάκι μου!

- Έλα μωρεεε... για λίγο ποτάκιιιιι...

Μπουκώνει μια γενναία γουλιά και της την αδειάζει στο στόμα. Εκείνη την κατεβάζει και πιπιλάει τη γλώσσα του λες και είναι η τελευταία πηγή νερού στον πλανήτη...


Οι κινήσεις του με το ξυράφι είναι οριακά ανατριχιαστικές...

Αλλά ωραίες...


- Μμμμ! Κι άλλο θέλω τέτοιο!!

- Θες κι άλλο τέτοιο, θες ποτό, θες πήδημα; Τίποτε άλλο;;;; Τι το κάναμε εδώ μέσα;;;

- Ε αφού θέλωωωωω... του λέει ναζιάρικα.

- Ε άμα θες... και επειδή έκατσες πολύ καλό κορίτσι όταν σε ξύριζα να μη σου χαλάσω το χατήρι... της λέει και μπουκώνει μια τεράστια γουλιά.

Εκείνη ανοίγει πάλι το στόμα της, γλώσσα έξω και μάτια κλειστά.

Αλλά εκείνος σκύβει και κολλάει το στόμα του σαν βεντούζα πάνω στο φρεσκοξυρισμένο τρίγωνο της.


Ο σπασμός της είναι σχεδόν αυτόματος! Λες και τη χτυπάει ρεύμα! Δεν ξέρει τι την καίει πιο πολύ: το φρεσκοξυρισμένο δέρμα ή η κλειτορίδα της μέσα στην τεκίλα...


- Αχ καίει... καίει... δε... δεν μπορώ... δεν μπορώ... καίει, σταμάτα!!!! Σταμάτα σου λέω... Και... Και... Αχ κι άλλοοοοοοοοοοοοοοοο!!!!

Ήταν τα τελευταία λόγια που πρόλαβε να πει πριν τελειώσει.

Εκείνος σηκώνεται και της πιάνει το λαιμό.

- Ωραίο κοκτέιλ τα υγρά σου με τεκίλα! Την επόμενη φορά να θυμηθείς να μου το σερβίρεις σε ποτήρι, όχι στο στόμα κατευθείαν... της λέει και γελώντας καρφώνεται πάλι επάνω της...

- Σειρά μου τώρα να χύσω...

Και πράγματι, δεν άργησε καθόλου!!!

 

Έχω γράψει κι εγώ μία ιστορία BDSM, 28 σελίδες σε (.word) αλλά την είχα γράψει ως αφιέρωση σε κάποια ψυχή, οπότε χωρίς την άδειά της δεν μπορώ να την αναρτήσω επειδή είναι για εκείνη.