Story challenge

Μια περίληψη έστω;;;    

 

Αυτό μπορώ. Λίγο υπομονή μόνο επειδή τώρα μιλάω με κάποιο πρόσωπο και σε λίγο αφήνω και το PC για έξω.  

 

"Once upon a time, fuck you. The end."

 

Μμμμ... να σου πω την αλήθεια είχα στο μυαλό μου μια λίγο μεγαλύτερη περίληψη Beatrix_ ...  

 

Λέω να γράψω δύο χωρία, ένα από την αρχή κι ένα από το τέλος. Τα υπόλοιπα, ε, αν κανείς δεν βαρεθεί και τα διαβάσει μπορεί να αφήσει τη φαντασία του ελεύθερη.  

Άλλωστε το ενδιάμεσο περιέχει σκληρό BDSMικό υλικό που ίσως φανεί ακατάλληλο για ορισμένους αναγνώστες...   (Σόρρυ, σαχλό και κρύο αστειάκι της κακιάς ώρας, το παίρνω πίσω...  )



Χωρίο Νο. 1, από σελ. 2 μέχρι 5:


"...Το βλέμμα της ήταν λιγάκι κουρασμένο και βαριεστημένο, αλλά αυτό το έκανε ακόμα πιο όμορφο. Ήταν όμορφη γενικά. Μου άρεσε. Να της το’ λεγα άραγε?

Άσε, Γ. συγκεντρώσου. Έχεις έρθει για δουλειά εδώ…

Πριν περάσουν ούτε πέντε λεπτά που δουλεύαμε σε κάτι μαζί γυρνά και μου λέει απότομα: «Αυτό πες στους δικούς σου ότι ξέχασαν να μας το στείλουν!».

«Χαλάρωσε. Γι’ αυτό έρχομαι συνέχεια εδώ, για τέτοιου είδους εκκρεμότητες.» της εξηγώ ήρεμα.

Όταν ήταν πιεσμένη μπορούσε να γίνει μεγάλη σκύλα. Γενικά πάντως ήταν γλυκιά και νόστιμη, πολύ νόστιμη θα έλεγα, αλλά δεν της το είχα δείξει ποτέ ότι το ένοιωθα αυτό.

Άσε καλύτερα έλεγα μέσα μου, αν και ένα κομμάτι του εαυτού μου συνέχεια με κορόιδευε και μου έλεγε περιγελώντας με ότι απλώς είμαι ένας χέστης που δεν έχω το θάρρος να της μιλήσω και να της πω ότι μου άρεσε.

Το αγνοούσα αυτό το κοροϊδευτικό κατσάδιασμα από μέσα μου, αλλά δεν μπορούσα να μην το ακούω και να μη νοιώθω λίγο άσχημα για αυτό. Κατά βάθος έτσι πίστευα κι εγώ ότι ήταν αλλά είμαι κι εγωιστής. Κάτι που πάντως σημειώνω κάνει ακόμα πιο οδυνηρό το «χέστης» που μου έλεγε η φωνούλα μέσα μου επειδή αν είσαι χέστης δεν μπορεί να είσαι συνάμα και αληθινός εγωιστής. Εσωτερική φωνή – Φωνή λογικής: 2-0.

Τέλος πάντων, γυρίζει και μου ρίχνει μία αυταρχική ματιά όλο σπίθες: «Να χαλαρώσω? Πώς να χαλαρώσω δηλαδή? Από το πρωί είμαι εδώ!».

«Και αύριο δεν δουλεύουμε» της λέω πια κι εγώ προκλητικά καθώς είμαι κι εγώ λίγο κουρασμένος και δεν έχω και τόση υπομονή. Είχε αρχίσει να μου τη δίνει λιγάκι αυτή τη στιγμή.

«Αααα, έτσι ε? Αλλά ο δικός μου κώλος θα είναι εκτεθειμένος την άλλη εβδομάδα, όχι ο δικός σου!» μου λέει με φωνή που έβραζε...

«Ας τα ζητούσατε Μ.! Χέσε με!» της λέω τσαντισμένος.

Παύση… Τι έπαθε?

Γυρνά προς τον υπολογιστή αργά και με ένα μυστήριο και σατανικό χαμόγελο στο πρόσωπό της και στρέφει την οθόνη προς εμένα.

«Τα ζητήσαμε, αγαπητέ Γ.. Δες το email. Σημερινό» λέει και κάθεται πίσω στην πολυθρόνα της, σταυρώνει τα χέρια της στο στήθος και τα πόδια της σε μία αυτάρεσκη όλο χαιρεκακία στάση.

Ωχ, είχε δίκιο! Είχε στείλει emailκαι μάλιστα σε…μένα!! Τι μαλάκας είμαι?

«…δεν το είδα Μ. μου…» λέω ντροπαλά.

«Το φαντάστηκα αγαπητέ! Την πάτησες τώρα! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, ε?» μου λέει ειρωνικά.

Ήξερα. Τη Δευτέρα αν μαθευόταν αυτό θα γινόταν πόλεμος. Κι εγώ θα ήμουν... ο στόχος των βομβαρδιστικών… Αμάν!

Όχι ότι δεν μαζευόταν. Αύριο θα της έστελνα τα στοιχεία που χρειαζόταν από το σπίτι, πάντα έχω backup σπίτι, και θα τελείωνε τη δουλειά της μέσα στο Σαββατοκύριακο.

Αυτό και της είπα.

«Σοβαρά?» μου λέει χαμογελώντας ειρωνικά. «Και θα κάθομαι να δουλεύω εγώ μέσα στο Σαββατοκύριακο επειδή εσύ δεν μου έστειλες εγκαίρως αυτά που σου ζήτησα?» μου λέει κάπως πιο απότομα με εκείνο το αυταρχικό ύφος που παίρνει όταν θυμώνει.

«Πριν λίγους μήνες κάλυψα κι εγώ εκείνη τη μαλακία που είχες κάνει Μ. μου σε εκείνη την υπόθεση, θυμάσαι? Και ήταν σοβαρότερη από αυτήν εδώ! Μαλακίες συμβαίνουν!» της είπα στα μούτρα όλο νεύρα.

«Α, ναι?» μου λέει… «Μόνο που τώρα πια δεν μπορείς να αποδείξεις τίποτα για εκείνο, και σε ευχαριστώ παρεμπιπτόντως, χα! Χα!», «Εδώ όμως…έχω αυτό το email αγαπητέ! Σε έχω στο χέρι!».

«Μ., ξέρεις ότι θα με γαμήσουν αν δεν γίνει η δουλειά. Δεν είναι τίποτα μια δυο ωρίτσες δουλειά αύριο μεθαύριο!»,

«Χμμμ… μπορεί και να μην προλάβουν να έχουν την πρώτη γεύση από αυτό που λες…» μου λέει με ένα μυστήριο τόνο, ενώ ταυτόχρονα αρχίζει να δαγκώνει κάπως νευρικά αλλά όχι με υπερένταση το στυλό της ενώ με καρφώνει με τα μάτια της και με ένα κάπως…κακό αλλά χαμογελαστό βλέμμα. Τι την έπιασε τώρα? Πρώτη φορά τη βλέπω έτσι. Τι εννοούσε με αυτό που είπε?

«Τι εννοείς Μ.?» της λέω.

Βάζει τότε τα χέρια της πίσω από το κεφάλι της σε μια άνετη στάση, γυρνάει και κοιτά αλλού, πού κοιτάει?..., και μου λέει με ένα σκληρό, άχρωμο κι αδιάφορο ύφος:

«Δεν σκοπεύω να δουλέψω το Σαββατοκύριακο. Δευτέρα πρωί εξηγώ τι έγινε και είμαι Οκ.» λέει ήρεμα αλλά με έναν τόνο κακίας.

«Μα…» πάω να πω και τότε γυρνά απότομά προς τα μένα και μου λέει αυστηρά διακόπτοντάς με: «Θέλεις να με χώσεις να δουλέψω στην αργία μου αγαπητέ? Ξέχασέ το! Εκτός αν…» μυστήριος ο τόνος της φωνής της…

«Αν θέλεις Δευτέρα να μην έχει ιστορίες και να σε καλύψω μέσα στο ΣΚ σήκω όρθιος και στάσου μπροστά από το γραφείο. ΤΩΡΑ!» λέει κοφτά.

«Μ. νομίζω ότι…», «ΤΩΡΑ ΕΙΠΑ!» μου λέει κοφτά και άγρια. Δεν σηκώνει αντιρρήσεις.

Σηκώνομαι, σπρώχνω πίσω την καρέκλα μου και πάω και κάθομαι από την άλλη πλευρά του γραφείου μπροστά, με ένα κυνικό ύφος όλο ξινίλα στο πρόσωπό μου και με τα χέρια μου στη μέση τσαντισμένος.

«Οκ, τώρα δηλαδή τι θες?...», «ΣΚΑΣΜΟΣ! Αν δεν θέλεις τη Δευτέρα να έχεις ιστορίες το βουλώνεις και κάνεις Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ! Συνεννοηθήκαμε?» μου λέει κοφτά και αυστηρά.

Μέσα μου βράζω. Μου έρχεται να την αρπάξω από το μαλλί και να της αστράψω μια ξανάστροφη… τη σκύλα!

Αλλά υπομονή. Άσε να δούμε πού το πάει. Άστη να ξεθυμάνει για να τελειώνουμε με δαύτο.

«Βγάλε τα ρούχα σου.» μου λέει ήρεμα.

«ΑΑΑΑΑΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ…» της λέω και κάνω να κινήσω εναντίον της…

«Μήπως θέλεις να με χτυπήσεις αγαπητέ?» μου λέει με μία… αβυσσαλαία ηρεμία που με αφοπλίζει τελείως! Νοιώθω τεράστια έκπληξη!

«Μόνο εσύ κι εγώ αυτή την ώρα εδώ, ο φύλακας το γνωρίζει, εγώ σημαδεμένη τη Δευτέρα από τη βία σου, και ένα ενοχοποιητικό email… ξέρεις εσύ… Τς, τς, τς…».

Σταματάω κοκκαλωμένος. Έχει δίκιο. Με έχει στο χέρι η σκύλα! Γιατί όμως συμπεριφέρεται έτσι? Δεν είναι φυσιολογικό αυτό για μια δυο γαμημένες ώρες μέσα στο ΣΚ! Πού το πάει?...

«Το φαντάστηκα.» μου λέει χαμογελώντας ειρωνικά, προφανώς με την αδυναμία μου...

«Λοιπόον, αφού συνεννοηθήκαμε σε αυτό, ξεκίνα κατ΄ αρχήν να βγάζεις τα ρούχα σου.», μου είπε ήρεμα αλλά αποφασιστικά.

Κατ΄ αρχήν? Τι θέλει να πει άραγε? Σκέφτηκα. Τέλος πάντων, το πράγμα άρχισε να ξεφεύγει αλλά και τι έχω να χάσω? Άστη να παίξει.

Και έβγαλα αρχικά το πουκάμισό μου, μετά τη φανέλα μου, μετά τα παπούτσια και τις κάλτσες μου και τέλος το παντελόνι μου, λίγο διστακτικά για να λέω την αλήθεια, καντοστάθηκα, αλλά ένα αυστηρό βλέμμα της με έκανε να το βγάλω τελικά.

Είχα μείνει πια μόνο φορώντας το εσώρουχο. Έβαλα αυθάδικα τα χέρια στη μέση μου κοιτώντας τη αγριεμένα.

«Όταν λέμε όλα εννοούμε όλα.» μου είπε τότε ήρεμα αδιάφορα, αλλά με φωνή που έβραζε. «Δεν θα το πω δεύτερη φορά» Συνέχισε.

«Οκ» λέω και το βγάζω. Κάθομαι πλέον τελείως γυμνός μπροστά της. Τότε την κοιτάω ξανά, εξεταστικά αυτή τη φορά. Είναι όμορφη. Η αυταρχικότητα και ο αέρας αυτοπεποίθησης που δείχνει τώρα με κάποιον τρόπο την κάνει ελαφρώς… γοητευτικότερη… δεν ξέρω… ρε μήπως μου έχει στρίψει τελείως? Σκέφτομαι.

Είναι μία εκβιάστρια σκύλα. Θα το θυμάμαι αυτό και θα της το ξεπληρώσω κάποια στιγμή. Αλλά τώρα άστη να δούμε τι θα γίνει.

Το ίδιο κάνει κι εκείνη, με κοιτά εξεταστικά. «Κάνε μία στροφή αργά να σε δω καλύτερα» μου λέει κοφτά.

«Θες μήπως και να σου χορέξω κιόλας?» της λέω ειρωνικά. «Κάνε αυτό που σου λέω και άσε τις εξυπνάδες. Θα σου κοστίσουν αυτές στη συνέχεια ξέρεις…» μου λέει με έναν μυστήριο και λιγάκι φοβιστικό τόνο στη φωνή.

Άσε μην την εκνευρίζω περισσότερο σκέφτομαι και κάνε αυτό που μου λέει.

«Μμμμμμμμ…όμορφα!....όπως σε φανταζόμουν μέσα από τα ρούχα σου. Πολύ όμορφα για την ακρίβεια!...» λέει κάπως ακαταλαβίστικα.

«Τώρα θέλω να έρθεις και να σταθείς στα γόνατα μπροστά μου με την πλάτη γυρισμένη προς τα μένα.» λέει ήρεμα αλλά κοφτά κι αποφασιστικά.

Τι θα μου κάνει άραγε? Τρελή είναι? Σκέφτομαι αλλά χωρίς αντίρρηση ή δισταγμό, περίεργο…, νοιώθω τα βήματά μου να εκτελούν την εντολή της αυτόματα και τελικά βρίσκομαι μπροστά της, στην πολυθρόνα που κάθεται,

με την πλάτη μου γυρισμένη σε εκείνη να κοιτάω τον απέναντι τοίχο με τα παράθυρα που έχουν τραβηγμένες τις κουρτίνες και κατεβασμένα τα στόρια.

Ακούω κάτι θορύβους σαν να ανοίγει ένα συρτάρι και να ψαχουλεύει μέσα σε αυτό με κάτι ήχους που είναι σαν να ανακατεύει σκληρά υφάσματα. Μα τι ψάχνει?

«Τώρα φέρε τα χέρια σου πίσω από την πλάτη σταυρωτά.» μου λέει ήρεμα αλλά άτονα και λίγο… αυταρχικά, με τόνο που δεν σηκώνει αντιρρήσεις.

...)

...to be continued...

 

Χωρίο Νο. 2, από σελ. 26 μέχρι 28.
(Σ.Σ.: Στις ενδιάμεσες 21 σελίδες περιλαμβάνονται σωρεία περιγραφών αισθησιακών αλλά και ορισμένες φορές ωμών BDSM σκηνών με μεγάλη λεπτομέρεια  , αλλαγές χώρων τέλεσης...απολαύσεων και μετακινήσεις πρωταγωνιστών (!)  , πλοκή με απρόβλεπτες εξελίξεις και αγωνία για το τι επακολουθεί   , ανατροπές και εκπλήξεις   κλπ. κλπ.):


"...

«Να σε λύσω τώρα ή να σε αφήσω έτσι έρμαιο στις ορέξεις μου κι άλλο?» μου λέει σκανταλιάρικα.

«Κάνε όπως νοιώθεις» της απαντώ.

"Θα είσαι φρόνιμος ελπίζω, αλλοιώς θα σε ξαναδέσω αμέσως πολύ σφιχτά, θα σε ξαναφιμώσω πολύ γερά, θα σε αφήσω έτσι για πολύ περισσότερο χρόνο και θα υποστείς πολύ χειρότερα από μένα και...απολαυστικότερα για μένα από πριν, οκ? Κατανοητόν?" μου λέει κλείνοντάς μου το μάτι χαδιάρικα και αργά αργά σηκώνεται και με λύνει. Πρώτα τον λαιμό, μετά τα χέρια μου που έχουν πια μουδιάσει μετά από τόσες ώρες δεμένα πισθάγκωνα και έτσι σφιχτά, και τέλος τα πόδια μου.

Επιτέλους είμαι ελεύθερος. Δεν είμαι πια ερωτικός αιχμάλωτός της. Ή μήπως τώρα είμαι αληθινά αιχμάλωτός της?... Δεν ξέρω… δεν με νοιάζει πια…

Τρίβω λίγο τους καρπούς μου και τους αστράγαλούς μου να ξεμουδιάσουν. Κουνώ τα χέρια μου αργά.

Σκύβω και την αρπάζω στην αγκαλιά μου τρυφερά. Εκείνη αφήνεται τελείως βογκώντας αδύναμα από κάτω μου.

Αρχίζω να τη φιλάω και να τη χαϊδεύω παντού παθιασμένα, τα στήθη της έχουν πρηστεί και οι ρόγες της είναι σκληρές σαν καρφιά, έχουν κοκκινήσει κι εγώ τις χαίδεύω, τις ζουλάω και τις ρουφάω αχόρταγα ενώ εκεί βογκάει δυνατά και λαχανιάζει,

το κορμί της μυρίζει υπέροχα, έχει ιδρώσει, όπως κι εγώ, και η αίσθησή του είναι ακόμα πιο όμορφη, είναι τέλεια,

το πίσω μέρος των αφτιών της, ο υπέροχος λαιμός της, τα πλευρά της, η κοιλιά της,τα χέρια της, οι γλουτοί της, το αιδοίο της όλα δέχονται ατελείωτο καταιγισμό χαδιών και φιλιών, ρουφηγμάτων και ζουληγμάτων από το αχόρταγο στόμα μου και τα δραστήρια, παρότι ταλαιπωρημένα από τα προηγούμενα δεσμά τους, χέρια μου,

χαρτογραφώ ασυγκράτητος κι εξερευνώ όλο το κορμί της με τη γλώσσα μου και τα χείλη μου και τα δάχτυλά μου, και είναι η αίσθση μοναδική, χάνομαι πάνω της,

εκείνη βογκάει πότε αδύναμα πότε δυνατότερα, βαριανασαίνει συνέχεια και λαχανιάζει, κι ανταποκρίνεται με απίστευτη ενέργεια στις αδηφάγες περιποιήσεις μου,

και το στόμα της είναι εξαιρετικά δραστήριο κι ευαίσθητο, με διεγείρει συνέχεια όπου κι αν ακουμπούν τα χείλη και η γλώσσα της,

ειδικά όταν ρουφάει το πέος μου σαν να κάνει τη διαδικασία όμοια με αρχαίο και μυστηριακό τελετουργικό εκστασιασμένη!...

Εκστασιάζομαι, κάθε κύτταρο του κορμιού μου πάλλεται ότι τη θέλει, κάθε πτυχή της ύπαρξής μου εκείνη τη στιγμή δονείται ότι τη θέλει,

τη θέλω δική μου, ολοδική μου, και ο χρόνος ξανασταματά, και χάνομαι σαν σε έναν ωκεανό, να πλέω μέσα στο νερό σαν δελφίνι τεμπέλικο που αφήνει τα υπόγεια ρέματα να το χαϊδεύουν και να το αιωρούν παιχνιδιάρικα μέσα στο ήσυχο και μαγικό από υρδόβιους ήχους νερό...

Μπαίνω μέσα της, αργά, τρυφερά, αλλά αποφασιστικά, και όταν μπαίνω χαίδεύω τα μαλλιά της ενώ της φιλάω και της γλύφω τον εκτεθιμένο και τεντωμένο λαιμό της που ξεροκαταπίνει...

Μπαίνω ξανά… και ξανά… και ξανά… και ξανά… και στην αρχή αργά και τρυφερά, και μετά όλο και πιο δυνατά και πιο βαθιά,

Και εκείνη βογκάει, και λαχανιάζει, και ξεροκαταπίνει, και ανά διαστήματα αρχίζει να συσπάται άγρια και να ουρλιάζει από οργασμό,

Και ξανά… και ξανά… και ξανά… και ο χρόνος εκεί σταματά…

ΩΩΩΩΩΩΩΩΩωωωωωωωωωωωωωω...

Την επόμενη φορά οι ρόλοι θα αλλάξουν. Υπόσχομαι στον εαυτό μου να της επιστρέψω τα "βασανιστήρια" που υπέμενα στα χέρια της
(Σ.Σ.: και στα πόδια της, και από τα υπέροχα χείλη της και τη ζωηρή γλώσσα της, και από πολλές άλλες ζώνες του κορμιού της, και από ό,τι χρησιμοποίησε ως toys, και από την αστείρευτη φαντασία της...)...

Στο πολλαπλάσιο... θα υποφέρει εκείνη την επόμενη φορά... Θα την υποτάξω εγώ απόλυτα. Γλυκά και ηδονικά, αλλά θα υποφέρει μέχρι να λοιώσει από βογκητά, αγωνία, φόβο και ηδονή... Σϊγουρα, σκέφτομαι ήρεμος αλλά αποφασισμένος μέσα μου...

Σειρά μου την επόμενη φορά...Χμμμμ...κι έχω πολλές ζουμερές ιδέες για αυτό...πολλές...πάρα πολλές... Αρχίζω πάλι να πρήζομαι ανάμεσα στα πόδια μου και μόνο με αυτές τις σκέψεις!...

Αλλά τώρα δεν είναι ακόμα η ώρα. Είμαι εξαντλημένος. Όχι τώρα. Τώρα απολαμβάνω την εσωτερική ηρεμία και πληρότητά μου χορτασμένος κι εκστασιασμένος. Ρουφάω τη στιγμή.

Τη χαζεύω έτσι αδύναμα και ναζιάρικα που έχει γείρει στην αγκαλιά μου σαν αβοήθητο μωρό, διαστροφικά αρμονική αντίθεση σε σχέση με το πώς ήταν το ίδιο πλάσμα όλη την προηγούμενη ημέρα, ειρηνική να ανασαίνει απαλά και κοφτά, χορτασμένη και ήρεμη, με τα μάτια κλειστά, γεμάτη από απόλαυση και χορτάτη από ηδονή...

το κορμί της ιδρωμένο να γυαλίζει και να διαγράφεται το ανάγλυφό της υπέροχο...

το πρόσωπό της γαλήνιο...

Η μυρωδιά της να μου στέλνει ριπές γλυκιάς ανατριχίλας στη ραχοκοκκαλιά μου κάθε φορά που αναπνέω και τη δέχομαι...

Ετοιμάσου Μ. μου, σκέφτομαι με νόημα μέσα μου... Αυτό είναι μόνο η αρχή."



Αυτά από μένα.  

 

Δεν είναι ακριβώς περίληψη όπως υποσχέθηκα αρχικά, αλλά εφόσον είπα ότι θα γράψω κάτι μετά από ευγενική αίτηση της αγαπητής margarita_nikolayevna έπρεπε να γράψω.  

Στην ουσία copy-paste έκανα...  

Ελπίζω να σας αρέσει  , ή τουλάχιστον να με πάρετε από τα μούτρα με τακτ αν τυχόν το βρείτε ανιαρό ή αδιάφορο...  

 

Μας αρέσει, μας αρέσει, εμείς οι ιστοριολάγνοι το διαβάζουμε και σε συνέχειες, εδώ ή όπου αλλού θέλετε...πάρτε εσείς την άδειά της για την πλήρη δημοσίευση και εμείς θα την περιμένουμε... 

 

Η αίτηση μου ικανοποιήθηκε και μάλιστα στο ακέραιο!!!!!! Εξαιρετικές περιγραφές, περιμένουμε με χαρά τη συνέχεια ή κάποιο κομμάτι ή ο,τιδήποτε!!!       

 

Ευχαριστώ margarita_nikolayevna.  

 

Εμείς όλοι για την υπέροχη συμβολή στο θέμα  

 

Στο μυαλό μου κάνουν αντήχηση οι φωνές του εφιάλτη...

Φωνάζουν το όνομα μου; - δεν ξέρω... Γνώριμη η φωνή τους έτσι κι αλλιώς και όμως τόσο διαφορετική κάθε φορά.

(με) φωνάζουν... (με) φωνάζουν... (με) φων...



Στο παιδικό δωμάτιο, όλα τα σημάδια της παρηγοριάς και της ανακούφισης είναι εκεί: μερικά παιχνίδια, η συλλογή των βιβλίων με τα παραμύθια, τα cd, το επιπλάκι με ταπετσαρία από κόμιξ... Και όμως αντί να ανακουφίσουν με τρομάζουν ακόμη περισσότερο.


Νιώθω πως έχω ανοίξει την πόρτα σε ένα παιδικό δωμάτιο που έχει παγώσει στο χρόνο, όλα τρομακτικά ακίνητα... Μόνον ο παράφωνος ήχος ενός καρουζέλ που γυρνάει ακόμη σπάει την αιωνιότητα και την ανυπαρξία...

Πού είναι το παιδί; Που μένει σε αυτό το δωμάτιο; Α αυτό το παιδί είναι νεκρό...

Ανοίγω τα μάτια μου μήπως και βγουν σαν χείμαρρος οι φωνές από εκεί και σταματήσουν τη στοιχειωτική αντήχηση στις σήραγγες του μυαλού μου.

Κι όμως με φωνάζουν ακόμη... Ξέρουν το όνομα μου...


Η κούκλα με το πορσελάνινο πρόσωπο που με κοιτάζει με τρομάζει. Θα ήθελα να έχω την ευειδή πλην πάντα παγερή έκφραση της. Θα ήθελα;


Υποσχέθηκες να με βγάλεις από κει μέσα... Κι όταν πήγες να το κάνεις τότε είναι που... Πού είναι το χέρι Σου; Το υποσχέθηκες!

Άνοιξες ένα από τα βιβλία με τα παραμύθια. Μου διάβασες την πρώτη σελίδα, τη δεύτερη, την επόμενη την έσκισες. Σε ρώτησα προσπαθώντας να συγκρατήσω το βούρκωμα μου (η πορσελάνινη κούκλα δεν θα έκλαιγε ποτέ...) «θα Μου γράψεις εσύ μια καλύτερη;» - «Όταν μπορέσω...» μου αντιγύρισες ξερά.

Όλες οι φορές που τα χέρια σου κατέβηκαν στην πλάτη μου χαϊδεύοντας τη τώρα μασιές πυρακτωμένες που με γδέρνουν μέχρι τα σωθικά.

Είναι κι αυτό που πιστεύω στην ισχύ βλέπεις...


Παρατάω το παραμύθι με τη σκισμένη σελίδα, πετάω την κούκλα κάτω να γίνει θρύψαλα η πορσελάνη της.

Θα βγω έξω...

«Θέλω να έρθω μαζί σου» μου λες και επιμένεις - δεν θέλω να Σου πω όχι...

Οκ απλά για λίγο θέλω να περπατάς μερικά βήματα μπροστά, μη γυρίσεις να με κοιτάξεις, απλά να μου ζητάς να σου μιλάω να ξέρεις ότι είμαι εκεί... Προχώρα μέχρι το φλοίσβο λίγο παρακάτω... θα Σε βρω εκεί. Να ατενίσουμε μαζί τη θάλασσα, ίσως είναι μια καλή αρχή...