Μην πυροβολείτε τις μοιχαλίδες

Μαντάμ Ντουντού, η «θρυλική τσατσά» στα πορνεία των Βούρλων. Η «Δράκαινα» που έτρεμαν οι ιερόδουλες και οι πελάτες. Από ποια πόρνη βγήκε και η φράση «άντε μωρή Λουμπίνα»...

Βούρλα Δραπετσώνας δεκαετία ’20. Μια περιοχή που οι ενδιαφέρομενοι εισέρχονταν από μια και μόνη πόρτα. Μια απλή ορθογώνια κόκκινη σκέτη παλιόταβλα, με διαστάσεις τρία μέτρα ύψος και πλάτος δύο. Φαίνεται ότι η είσοδος στην κόλαση δεν ήταν τόσο πλατιά όσο την περιγράφουν οι «γραφές». Συνήθως με κιμωλία ήταν γραμμένη πάνω της «Βλέπε και Φεύγα!…»...

Ακριβώς από την έξω πλευρά στεκόταν ένας χωροφύλακας. Ο φρουρός του Άδη; Ίσως αν λάβει κάποιος υπόψη του πως πολλοί αποκαλούσαν το συγκεκριμένο σημείο, είσοδος στον Άδη! Ο ένστολος επέβλεπε εκ του προχείρου, μην τυχόν και εισέλθει στο Βασίλειο, κάποιος ανήλικος, κάποιος που δεν έπρεπε να μπει. Από την είσοδο αυτή έμπαινες στην πόλη της αμαρτίας. Μια σχεδόν πόλη περιτοιχισμένη, που μέσα της ζούσαν εκατόν πενήντα και βάλε ανώνυμα σώματα. Δεν είχαν σημασία επίθετα και ονόματα, ήταν ιερόδουλες. Ο ασβεστωμένος φράχτης χώριζε την κοινωνία των ζωντανών από τα θανατηφόρα αφροδίσια νοσήματα και την ανηθικότητα. Όταν κάποιος εισερχόταν στα Βούρλα τη δεκαετία του ’20 και σχεδόν του ’30 έμπαινε στο Βασίλειο της τσατσάς Ντουντού!

Η αποκαλούμενη «Δράκαινα των Βούρλων». Χοντρή, ογκώδης, αχανής, λιγομίλητη, σχεδόν άφωνη, που όλοι μα όλοι φοβόντουσαν. Κρατούσε στα δυο της χέρια τα στοιχεία εκείνα που όποιος τα κατείχε, αφέντευε όλη την περιοχή. Τις μάρκες κατανάλωσης και τα κλειδιά των κελιών! Με αυτό τον υπέροχο τρόπο μας περιγράφει το σύστημα της λειτουργίας των Βούρλων σε ένα μοναδικό του άρθρο ο Μανώλης Κανελλής το 1929 στον ημερήσιο Τύπο (Ελληνική, Ανεξάρτητος) που φέρει τίτλο «Βούρλα το κάτεργο των ιερόδουλων. Μια ματιά στον Άδη της ηδονής και του θανάτου. Πως ζουν οι σάπιες εταίρες». Ο Κανελλής είχε εμφανιστεί με την συλλογή «Κατακάθια» και αρθρογραφούσε έχοντας πάντα ως βάση ιστορίες των περιθωριακών ατόμων. Αρθρογραφούσε και στην βραδυνή, Καθημερινή, Ελληνικό Μέλλον, Ασύρματος, Ελληνικό Αίμα κ.α. πολλές φορές με το ψευδώνυμο Σίσυφος. Ο Κανελλής σύγχρονος των Βούρλων για όσα μας διηγείται αναφέρει πως ο ενδιαφερόμενος που έμπαινε, πρώτα πήγαινε στην Ντουντού. Τα χρήματα που έδινε, μετατρέπονταν σε μάρκες. Βλέπετε τα χρήματα δεν έπρεπε ποτέ να καταλήγουν απευθείας σε χέρια ιερόδουλης. Αυτό ήταν δική της εργασία.

Ο αριθμός των μαρκών καθόριζε και το είδος της πτέρυγας, της πρώτης, δεύτερης ή τρίτης κατά συνέπεια και της γυναίκας, χωρίς όμως αυτό να είναι απόλυτο. Η τσατσά Ντουντού δεν ήταν μόνη της στο έργο. Είχε δύο κατηγορίες βοηθών: Τις «πορτιέρισσες» και τις «κουβαδίστρες». Οι πρώτες οι «πορτιέρισσες» οδηγούσαν τον πελάτη στο κελί εκείνο που ανταποκρινόταν στο ποσό που είχε πληρώσει με αντίτιμο μια δραχμή η διαδρομή. Οι δεύτερες οι «κουβαδίστρες» κουβαλούσαν τους κάδους του νερού στις ιερόδουλες. Πέντε δραχμές για κάθε κουβά. Οι διάλογοι σήμερα θα αντηχούσαν παράδοξα στα αυτιά μας! – Ρε βλάμη είμαι χαρμάνισσα…λίγο τσιγαριλίκι. Αριστερά της εισόδου, το «Καφενείο». Ένα απλό ισόγειο παράπηγμα που εκτός από καφέ, πωλούσε δύο ακόμη πράγματα, Ούζο και κονιάκ....

 

Ιερόδουλες στα Βούρλα, δεκαετία ’30 Στην γωνιά του Καφενείου ένας φωνόγραφος γκρίνιαζε σερέτικα ενώ οι συγκεκριμένοι θαμώνες αυτού του μαγαζιού παρατηρούσαν. Όποιος έμπαινε ντυμένος διαφορετικά ήταν ύποπτος. Και ύποπτοι στα Βούρλα ήταν τρεις διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων, οι «τσίληδες», οι αστυνόμοι και οι δημοσιογράφοι. Αν κάποιος ανήκε σε μια από τις κατηγορίες αυτές και οι θαμώνες το ανακάλυπταν, θα περνούσε ένα πολύ δύσκολο τέταρτο της ώρας! Συνήθως η εισαγωγή στο μιλητό γινόταν με τον γνωστό τρόπο. – Ρε κύριος με το ρεπουπλίκι! Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Δεν είσαι για τα μας! Είσαι για το θέατρο, είσαι τον κινηματόγραφο, πάντως για τα μας δεν είσαι. Κι αν κάποιος ακόμη ξεπερνούσε τον σκόπελο του φρουρού, του Καφενείου και της τσατσάς Ντουντού και παρόλα αυτά εισέρχονταν στα ενδότερα για να μιλήσει με τα κορίτσια, έπεφτε πάνω σε ένα τείχος σιωπής! Τέλη δεκαετίας ’20 αρχές ’30, το πρώτο κορίτσι της μάντρας, στοίχιζε σαράντα δραχμές! Σαράντα ήταν πολλά λεφτά. Οι άλλες οι καλές είχαν τριάντα, οι μέτριες είκοσι και οι πεθαμένες δεκαπέντε. Αυτή με τις σαράντα ήταν ας πούμε το πρώτο όνομα! Και η κόλαση φαίνεται πως έχει ιεραρχία....

 

Κική Λουμπίνα. Το ψεύτικο όνομά της έγινε τόσο γνωστό, όχι μόνο στα Βούρλα, ώστε ανταγωνίζονταν ελεύθερες και σπιτωμένες της Τρούμπας. Για πολλά χρόνια, μέχρι σήμερα το επίθετό της κυκλοφορεί ακόμη στον Πειραιά σαν απαξιωτική βρισιά και προσταγή μαζί «Σώπα μωρή Λουμπίνα!..». Σήμερα οι γλωσσολόγοι και οι ειδικοί που συναγωνίζονται να εξηγήσουν την προέλευση του όρου «Λουμπίνα» παραβλέπουν από τις εισηγήσεις τους την μεγαλύτερη ιερόδουλη των Βούρλων, την Κική Λουμπίνα. Δεξιά της πόρτας, απέναντι δηλαδή από το καφενείο ήταν το οίκημα της Χωροφυλακής, που χάρη συντομίας αποκαλούσαν «Σταθμό». Μέσα σ΄ αυτόν εκτός του εξωτερικού φρουρού κάθονταν επιπρόσθετα και δύο τρεις ακόμη. Η πελατεία ήταν ζόρικη. Αγαπητικοί, αβανταδόροι, σερέτηδες, ζόρικοι, μάγκες και νταβατζήδες. Οι τελευταίοι λαμβάνουν από τα κορίτσια τους τη «μίτζα» που συνήθως την εξαργυρώνουν σε χασίσι. Συνήθως φέρουν γύρω από την μέση τους μαντήλι ζώνη μαύρη αλλά και κόκκινη παλαιότερα. Μέσα σε αυτήν κρύβονταν η κάμα. Οι λογαριασμοί ξεκαθάριζαν με αγκαλιάσματα. Μεταξύ μιας δήθεν φιλικής αγκαλιάς αντρών ή σκοτώνεις ή σκοτώνεσαι! Όταν τα ρεμπέτικα μιλούν για θάνατο σε αγκαλιά, αυτή την αγκαλιά εννοούν!...


 

Οι τρεις ζώνες των Βούρλων όπου κατανέμονται οι ιερόδουλες ανάλογα με την αξία τους αποτελούνται από μικρά κελιά που στην γλώσσα τους καλούνται «Μπούκες». Σε κάθε μπούκα από μια ιερόδουλη. Μια κλίνη, μια καρέκλα και ένας νιπτήρας από τενεκέ η επίπλωση. Έξω από κάθε μπούκα, πάνω στην πόρτα ένας αριθμός. Το νούμερο κάθε ιερόδουλης κι από κάτω μια μικρή λευκή ταμπελίτσα με κάποια στοιχεία, ψεύτικα φυσικά. Μαίρη Φρουφρού, Νίτσα Σερσέμα, Φρόσω Αλλίμονο. Πριν όμως εισέλθεις (δηλαδή μπουκάρεις) στις μπούκες υπήρχε και ένας ξεχωριστός χώρος. Το λεγόμενο «μπανιστήρι»! Ήταν η σάλα της αποκάλυψης! Εκεί ανέμενε κόσμος ετερόκλητος δύσκολα συννενοήσιμος. Θερμαστές, ναυτικοί, απάχηδες, ξένοι, πρόσφυγες, κακοποιοί, δραπέτες και ισοβίτες. Μιλούσαν παράξενα και ακατάλυπτα – Αδερφάκι, καρούμπα, άρπαξα την μαστούρα. – Βιεν πουπούλ! – Μπιρ Αλλάχ! Όλοι τους περίμεναν. Τι περίμεναν; Την παρέλαση των ιερόδουλων. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε ένα μέρος ψηλότερο από το υπόλοιπο δάπεδο της σάλας οι ιερόδουλες εκτίθονταν σε κοινή θέα γυμνές. Αυτή ήταν μια μικρή μόνο γεύση από τα Βούρλα που ήταν μια κοινωνική μάστιγα με κρατική οντότητα και τίποτε περισσότερο....

( http://www.mixanitouxronou.gr/manta...ia-porni-vgike-ke-i-frasi-ante-mori-loumpina/ )

 

Η Κινέζα πόρνη που έγινε η βασίλισσα των πειρατών. Είχε τεράστιο στόλο με 80 χιλιάδες άνδρες και όσοι την πρόδιδαν τους κάρφωνε τα πόδια στο κατάστρωμα. Στο τέλος έγινε αριστοκράτισσα...

 


Η Ching Shih (ή Zheng Shi) ήταν μια Κινέζα ιερόδουλη που άλλαξε ριζικά τη ζωή της μένοντας στην ιστορία ως ο «Τρόμος της Θάλασσας της Νότιας Κίνας» και αρχηγός του «Στόλου της Κόκκινης Σημαίας». Γεννήθηκε το 1775 και το βαφτιστικό της όνομα ήταν Shii Xiang Gu. Στα 26 της χρόνια ξεκίνησε να εργάζεται ως πόρνη σε έναν πλωτό οίκο ανοχής στο εμπορικό λιμάνι Καντόνα, της νότιας Κίνας. Το 1801, ο Zheng Yi, φημισμένος πειρατής που διοικούσε έναν μικρό στόλο πλοίων γνωστός και ως «Στόλος με την Κόκκινη Σημαία», διεκδίκησε έντονα την Ching Shih....

 


Υπάρχουν πολλές ιστορίες σχετικά με τον τρόπο που την κέρδισε. Υπάρχει η θεωρία ότι την πήρε ως λάφυρο από τον οίκο ανοχής που δούλευε αφού πρώτα τον είχε λεηλατήσει, ενώ άλλες φήμες υποστηρίζουν ότι απλά τη ζήτησε σε γάμο. Η κοπέλα τελικά τον ακολούθησε υπό την προϋπόθεση ότι θα της έδινε ίσο μερίδιο από τα λάφυρα και θα συμμετείχε ενεργά στη διοίκηση του στόλου. Με τον Zheng Yi και την Ching Shih ενωμένους, ο «Στόλος της Κόκκινης Σημαίας» αυξήθηκε γρήγορα από 200 πλοία σε περισσότερα από 600 και τελικά ξεπέρασε τα 1.800 πλοία. Ο στόλος τους είχε «χρωματικό κώδικα». Με κυρίαρχο τον κόκκινο, ακολουθούσαν ο μαύρος, λευκός, μπλε, κίτρινος και πράσινος. Κατάφεραν να συγκροτήσουν την «Πειρατική Συμμαχία της Καντόνα» μαζί με τον πειρατή Wu Shi’er. Ο Zheng Yi πέθανε το 1807, μόλις έξι χρόνια μετά το γάμο του με την Ching Shih. Τότε ο «Στόλος της Κόκκινης Σημαίας» μετρούσε περίπου 50.000 – 70.000 πειρατές. Η Ching Shih δεν επιθυμούσε να επιστρέψει στην παλιά της ζωή γιατί ήξερε πως αυτή ήταν η ευκαιρία της να γίνει η αρχηγός του «Στόλου της Κόκκινης Σημαίας». Η Shih έπεισε τον δεύτερο αρχηγό του στόλου του Zhèng Yi, τον 21 ετών Chang Pao, να την υποστηρίξει. O Pao ήταν ο υιοθετημένος γιος της Shih και του Yi. Οι δυο τους μοίρασαν τις αρμοδιότητες και έτσι ο Pao ηγούνταν των επιδρομών και η μητέρα του κατέστρωνε τη στρατηγική για την επέκταση και την εδραίωση του στόλου τους....

 

Η Ching Shih θέσπισε νόμους για την προστασία των πειρατών και είχε 70.000-80.000 πειρατές υπό τις διαταγές της. Συνεργαζόταν με αγρότες για την εξασφάλιση της τροφοδοσίας του στόλου της και με οποιονδήποτε θεωρούσε ότι θα μπορούσε να την ωφελήσει έμπρακτα. Κατάφερε να κυριαρχήσει στη Νότια Θάλασσα της Κίνας και ως αδίστακτη πειρατίνα που ήταν, δεν άφηνε κανένα εμπορικό πλοίο χωρίς να πάρει αυτό που θεωρούσε ότι της ανήκε. Όποιος αντιστεκόταν, πέθαινε, βασανιζόταν καρφώνοντας τα πόδια του στο κατάστρωμα ή λεηλατούσε την περιουσία του με τη βία....

 

Έμεινε γνωστή ως ο «Τρόμος της Νότιας Κίνας» Στην προσπάθεια της να κατατροπώσει τον στόλο του Αυτοκράτορα που την πολεμούσε και προσπαθούσε να την αφανίσει επί δυο χρόνια, κατάφερε να του κλέψει 63 πλοία που είχε στείλει ο ίδιος για να την εξοντώσει. Ύστερα από αδιάκοπες μάχες και ήττες, ο Αυτοκράτορας άλλαξε στρατηγική και πρόσφερε αμνηστία σε εκείνη και τους πειρατές της. Εκείνη αρνήθηκε γιατί δεν ήθελε να προδώσει τους ανθρώπους που την στήριξαν. Ωστόσο, το 1810 ζήτησε από τον Διοικητή της επαρχίας της Guangdong να συνάψουν ειρήνη υπό όρους. Κατάφερε να κρατήσει τα λάφυρα της στο ακέραιο, αλλά δεν μπόρεσε να προστατέψει όλους τους πειρατές της. Άλλοι εκτελέστηκαν και μερικοί καταδικάστηκαν για τα εγκλήματα τους. Όσοι έμειναν ελεύθεροι μπήκαν στον στρατό, μαζί με αυτός και ο θετός της γιος Chang Pao. Η πειρατίνα Ching Shih κέρδισε τον τίτλο της «Κυρίας με αυτοκρατορικό διάταγμα», ο οποίος της παρείχε νομική προστασία ως μέλος της αριστοκρατίας. Συνταξιοδοτήθηκε και άνοιξε ένα οίκο ανοχής στην Guangzhou, τον οποίο διηύθηνε μέχρι που πέθανε σε ηλικία 69 ετών.

Δείτε την ιστορία της πανίσχυρης πειρατίνας Ching Shih...



Ching Shih – Wikipedia...

Ching Shih (1775-1844) Princess of the Chinese Seas – Rejected Princesses....

Zheng Shi, Pirate Lady of China – About Education. ...

( http://www.mixanitouxronou.gr/i-kin...to-katastroma-sto-telos-egine-aristokratissa/ )

 

Όσο κι αν ακούγεται παράξενα,
αυτό που έκανα καλά στη ζωή μου,
ήταν η μαστροπεία.
Μάλιστα!
Μαστροπός ολκής,παρακαλώ!
Μαστροπός των ονείρων μου!
Σας τα προμήθευα,μαλάκες,
σας έκλεινα βίζιτες κι έπαιρνα μίζα. Το 'κανα για να μην την παίζεται μόνοι σας και πέφτετε σε αποχαύνωση.
Για να σκάσει λίγο το χειλάκι σας
και να αισθανθείτε γαμίκοι!
Τη μίζα σάς την πετούσα πάντοτε στη μούρη. Μα εσείς πάνω στη χαρμάνα σας
χαμπάρι δεν πήρατε ποτέ.
Ούουου!Ούχα σας!
Και παριστάνετε και τους μαγκίτες!
_ Αλκυόνη [ οι καργιες ]

 

Πώς βγήκε η φράση: «Της επί χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα», γνωστή και ως της «πουτ…ας το κάγκελο»; Έχει αναφορά σε αληθινά γεγονότα της σύγχρονης αστικής ιστορίας...

 

Στην Ελλάδα το κάγκελο έχει την τιμητική του. Έχει γίνει σύνθημα, «τα μυαλά στα κάγκελα», έχει γίνει τραγούδι «κάγκελα, κάγκελα παντού», έχει εμπνεύσει και παραλληλιστεί με τη στέρηση της ελευθερίας «της φυλακής τα σίδερα (κάγκελα) είναι για τους λεβέντες». Ένα όμως είναι το πιο γνωστό κάγκελο, αυτό ..«της επί χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα». Ήταν λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν στον όρμο του Φαλήρου, στη μεγάλη ξύλινη εξέδρα της παραλίας του Νέου Φαλήρου, στήνονταν οι ιερόδουλες της εποχής, προσμένοντας υπομονετικά τα ναυτάκια του συμμαχικού στόλου για να κάνουν «σεφτέ»....

Στα σιδερένια κάγκελα αυτής της εξέδρας, οι ιερόδουλες, με θέα την Ακρόπολη, δημιουργούσαν τέτοιο συνωστισμό, που από ένα σημείο και μετά αναγκάστηκε η κάθε μια τους να γράψει το όνομά της στο κάγκελο που έκανε πιάτσα, θέλοντας να «κλειδώσει τη θέση στη βιτρίνα της». Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι ντόπιοι κάτοικοι απαγόρευαν στα παιδιά τους να παίζουν κοντά στα κιγκλιδώματα του αγοραίου έρωτα. Αν και πιθανότατα, τα παιδιά δεν θα άκουγαν τους γονείς τους....

Μια άλλη εκδοχή της ιστορίας θέλει τα κάγκελα να μπαίνουν για πρώτη φορά στο λιμάνι του Πειραιά για να συγκρατήσουν τις ιερόδουλες που προσέρχονταν κατά συρροή στον χώρο, πάλι χάριν του ανταγωνισμού που προκαλούσε η έλευση του συμμαχικού στόλου. Επίσης, η φράση έχει ταυτιστεί με τον χώρο του νοσοκομείου Αφροδίσιων και Δερματικών Νοσημάτων «Ανδρέας Συγγρός». Οι ιθύνοντες για να βάλουν τάξη στο χώρο αναμονής του νοσοκομείου, όταν οι κοπέλες των κοινών ηθών έκαναν εξετάσεις ,τοποθέτησαν ένα σιδερένιο κάγκελο για να υπάρχει σειρά προτεραιότητας. Όλες οι εκδοχές δείχνουν σωστές, επικρατέστερη όμως είναι αυτή του Φαλήρου. Σήμερα η έκφραση έχει μείνει στην καθομιλουμένη για να δηλώσει το συνωστισμό ή την έλλειψη τάξης, που μπορεί να δημιουργηθεί σε ένα μέρος, από την μαζική και άτακτη προσέλευση κόσμου....

http://www.mixanitouxronou.gr/pos-v...ina-gegonota-tis-sigchronis-astikis-istorias/

 

Μαντάμ Ντουντού, η «θρυλική τσατσά» στα πορνεία των Βούρλων. Η «Δράκαινα» που έτρεμαν οι ιερόδουλες και οι πελάτες. Από ποια πόρνη βγήκε και η φράση «άντε μωρή Λουμπίνα»...

Βούρλα Δραπετσώνας δεκαετία ’20. Μια περιοχή που οι ενδιαφέρομενοι εισέρχονταν από μια και μόνη πόρτα. Μια απλή ορθογώνια κόκκινη σκέτη παλιόταβλα, με διαστάσεις τρία μέτρα ύψος και πλάτος δύο. Φαίνεται ότι η είσοδος στην κόλαση δεν ήταν τόσο πλατιά όσο την περιγράφουν οι «γραφές». Συνήθως με κιμωλία ήταν γραμμένη πάνω της «Βλέπε και Φεύγα!…» Άρθρο του Στέφανου Μίλεση από το pireorama.gr...

Ακριβώς από την έξω πλευρά στεκόταν ένας χωροφύλακας. Ο φρουρός του Άδη; Ίσως αν λάβει κάποιος υπόψη του πως πολλοί αποκαλούσαν το συγκεκριμένο σημείο, είσοδος στον Άδη! Ο ένστολος επέβλεπε εκ του προχείρου, μην τυχόν και εισέλθει στο Βασίλειο, κάποιος ανήλικος, κάποιος που δεν έπρεπε να μπει. Από την είσοδο αυτή έμπαινες στην πόλη της αμαρτίας. Μια σχεδόν πόλη περιτοιχισμένη, που μέσα της ζούσαν εκατόν πενήντα και βάλε ανώνυμα σώματα. Δεν είχαν σημασία επίθετα και ονόματα, ήταν ιερόδουλες. Ο ασβεστωμένος φράχτης χώριζε την κοινωνία των ζωντανών από τα θανατηφόρα αφροδίσια νοσήματα και την ανηθικότητα. Όταν κάποιος εισερχόταν στα Βούρλα τη δεκαετία του ’20 και σχεδόν του ’30 έμπαινε στο Βασίλειο της τσατσάς Ντουντού! Η αποκαλούμενη «Δράκαινα των Βούρλων». Χοντρή, ογκώδης, αχανής, λιγομίλητη, σχεδόν άφωνη, που όλοι μα όλοι φοβόντουσαν. Κρατούσε στα δυο της χέρια τα στοιχεία εκείνα που όποιος τα κατείχε, αφέντευε όλη την περιοχή. Τις μάρκες κατανάλωσης και τα κλειδιά των κελιών! Με αυτό τον υπέροχο τρόπο μας περιγράφει το σύστημα της λειτουργίας των Βούρλων σε ένα μοναδικό του άρθρο ο Μανώλης Κανελλής το 1929 στον ημερήσιο Τύπο (Ελληνική, Ανεξάρτητος) που φέρει τίτλο «Βούρλα το κάτεργο των ιερόδουλων. Μια ματιά στον Άδη της ηδονής και του θανάτου. Πως ζουν οι σάπιες εταίρες». Ο Κανελλής είχε εμφανιστεί με την συλλογή «Κατακάθια» και αρθρογραφούσε έχοντας πάντα ως βάση ιστορίες των περιθωριακών ατόμων. Αρθρογραφούσε και στην βραδυνή, Καθημερινή, Ελληνικό Μέλλον, Ασύρματος, Ελληνικό Αίμα κ.α. πολλές φορές με το ψευδώνυμο Σίσυφος. Ο Κανελλής σύγχρονος των Βούρλων για όσα μας διηγείται αναφέρει πως ο ενδιαφερόμενος που έμπαινε, πρώτα πήγαινε στην Ντουντού. Τα χρήματα που έδινε, μετατρέπονταν σε μάρκες. Βλέπετε τα χρήματα δεν έπρεπε ποτέ να καταλήγουν απευθείας σε χέρια ιερόδουλης. Αυτό ήταν δική της εργασία. Ο αριθμός των μαρκών καθόριζε και το είδος της πτέρυγας, της πρώτης, δεύτερης ή τρίτης κατά συνέπεια και της γυναίκας, χωρίς όμως αυτό να είναι απόλυτο. Η τσατσά Ντουντού δεν ήταν μόνη της στο έργο. Είχε δύο κατηγορίες βοηθών: Τις «πορτιέρισσες» και τις «κουβαδίστρες». Οι πρώτες οι «πορτιέρισσες» οδηγούσαν τον πελάτη στο κελί εκείνο που ανταποκρινόταν στο ποσό που είχε πληρώσει με αντίτιμο μια δραχμή η διαδρομή. Οι δεύτερες οι «κουβαδίστρες» κουβαλούσαν τους κάδους του νερού στις ιερόδουλες. Πέντε δραχμές για κάθε κουβά. Οι διάλογοι σήμερα θα αντηχούσαν παράδοξα στα αυτιά μας! – Ρε βλάμη είμαι χαρμάνισσα…λίγο τσιγαριλίκι. Αριστερά της εισόδου, το «Καφενείο». Ένα απλό ισόγειο παράπηγμα που εκτός από καφέ, πωλούσε δύο ακόμη πράγματα, Ούζο και κονιάκ....

Στην γωνιά του Καφενείου ένας φωνόγραφος γκρίνιαζε σερέτικα ενώ οι συγκεκριμένοι θαμώνες αυτού του μαγαζιού παρατηρούσαν. Όποιος έμπαινε ντυμένος διαφορετικά ήταν ύποπτος. Και ύποπτοι στα Βούρλα ήταν τρεις διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων, οι «τσίληδες», οι αστυνόμοι και οι δημοσιογράφοι. Αν κάποιος ανήκε σε μια από τις κατηγορίες αυτές και οι θαμώνες το ανακάλυπταν, θα περνούσε ένα πολύ δύσκολο τέταρτο της ώρας! Συνήθως η εισαγωγή στο μιλητό γινόταν με τον γνωστό τρόπο. – Ρε κύριος με το ρεπουπλίκι! Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Δεν είσαι για τα μας! Είσαι για το θέατρο, είσαι τον κινηματόγραφο, πάντως για τα μας δεν είσαι. Κι αν κάποιος ακόμη ξεπερνούσε τον σκόπελο του φρουρού, του Καφενείου και της τσατσάς Ντουντού και παρόλα αυτά εισέρχονταν στα ενδότερα για να μιλήσει με τα κορίτσια, έπεφτε πάνω σε ένα τείχος σιωπής! Τέλη δεκαετίας ’20 αρχές ’30, το πρώτο κορίτσι της μάντρας, στοίχιζε σαράντα δραχμές! Σαράντα ήταν πολλά λεφτά. Οι άλλες οι καλές είχαν τριάντα, οι μέτριες είκοσι και οι πεθαμένες δεκαπέντε. Αυτή με τις σαράντα ήταν ας πούμε το πρώτο όνομα! Και η κόλαση φαίνεται πως έχει ιεραρχία....

 

Κική Λουμπίνα. Το ψεύτικο όνομά της έγινε τόσο γνωστό, όχι μόνο στα Βούρλα, ώστε ανταγωνίζονταν ελεύθερες και σπιτωμένες της Τρούμπας. Για πολλά χρόνια, μέχρι σήμερα το επίθετό της κυκλοφορεί ακόμη στον Πειραιά σαν απαξιωτική βρισιά και προσταγή μαζί «Σώπα μωρή Λουμπίνα!..». Σήμερα οι γλωσσολόγοι και οι ειδικοί που συναγωνίζονται να εξηγήσουν την προέλευση του όρου «Λουμπίνα» παραβλέπουν από τις εισηγήσεις τους την μεγαλύτερη ιερόδουλη των Βούρλων, την Κική Λουμπίνα. Δεξιά της πόρτας, απέναντι δηλαδή από το καφενείο ήταν το οίκημα της Χωροφυλακής, που χάρη συντομίας αποκαλούσαν «Σταθμό». Μέσα σ΄ αυτόν εκτός του εξωτερικού φρουρού κάθονταν επιπρόσθετα και δύο τρεις ακόμη. Η πελατεία ήταν ζόρικη. Αγαπητικοί, αβανταδόροι, σερέτηδες, ζόρικοι, μάγκες και νταβατζήδες. Οι τελευταίοι λαμβάνουν από τα κορίτσια τους τη «μίτζα» που συνήθως την εξαργυρώνουν σε χασίσι. Συνήθως φέρουν γύρω από την μέση τους μαντήλι ζώνη μαύρη αλλά και κόκκινη παλαιότερα. Μέσα σε αυτήν κρύβονταν η κάμα. Οι λογαριασμοί ξεκαθάριζαν με αγκαλιάσματα. Μεταξύ μιας δήθεν φιλικής αγκαλιάς αντρών ή σκοτώνεις ή σκοτώνεσαι! Όταν τα ρεμπέτικα μιλούν για θάνατο σε αγκαλιά, αυτή την αγκαλιά εννοούν!...

Οι τρεις ζώνες των Βούρλων όπου κατανέμονται οι ιερόδουλες ανάλογα με την αξία τους αποτελούνται από μικρά κελιά που στην γλώσσα τους καλούνται «Μπούκες». Σε κάθε μπούκα από μια ιερόδουλη. Μια κλίνη, μια καρέκλα και ένας νιπτήρας από τενεκέ η επίπλωση. Έξω από κάθε μπούκα, πάνω στην πόρτα ένας αριθμός. Το νούμερο κάθε ιερόδουλης κι από κάτω μια μικρή λευκή ταμπελίτσα με κάποια στοιχεία, ψεύτικα φυσικά. Μαίρη Φρουφρού, Νίτσα Σερσέμα, Φρόσω Αλλίμονο. Πριν όμως εισέλθεις (δηλαδή μπουκάρεις) στις μπούκες υπήρχε και ένας ξεχωριστός χώρος. Το λεγόμενο «μπανιστήρι»! Ήταν η σάλα της αποκάλυψης! Εκεί ανέμενε κόσμος ετερόκλητος δύσκολα συννενοήσιμος. Θερμαστές, ναυτικοί, απάχηδες, ξένοι, πρόσφυγες, κακοποιοί, δραπέτες και ισοβίτες. Μιλούσαν παράξενα και ακατάλυπτα – Αδερφάκι, καρούμπα, άρπαξα την μαστούρα. – Βιεν πουπούλ! – Μπιρ Αλλάχ! Όλοι τους περίμεναν. Τι περίμεναν; Την παρέλαση των ιερόδουλων. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε ένα μέρος ψηλότερο από το υπόλοιπο δάπεδο της σάλας οι ιερόδουλες εκτίθονταν σε κοινή θέα γυμνές. Αυτή ήταν μια μικρή μόνο γεύση από τα Βούρλα που ήταν μια κοινωνική μάστιγα με κρατική οντότητα και τίποτε περισσότερο....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/manta...ia-porni-vgike-ke-i-frasi-ante-mori-loumpina/

 

Το πέος του άνδρα δεν είναι πολυγαμικό. Αυτό το πολυδιαφημισμένο άκρο που όταν γεμίσει αίμα οδηγεί σε πολέμους, σχίσματα εκκλησιών και φοβερά γρονθοκοπήματα σε κρασοπουλιά, στην πραγματικότητα δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Οι νευρικές του απολήξεις δεν διαθέτουν καμιά ικανότητα αναγνώρισης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τών χώρων υποδοχής του, συνεπώς από μόνο του δεν αποζητά την συχνή εναλλαγή τους. Του αρκεί η εισδοχή και η εκσπερμάτιση, για να νιώσει ότι εξετέλεσε την αποστολή του και να λουφάξει ικανοποιημένο. Το μυαλό του άνδρα όμως, είναι πολυγαμικό.

Το γυναικείο αιδοίο είναι πολυγαμικό. Η σαρκώδης αυτή σχισμή με την κυκλώπεια δύναμη (αφού μπορεί να σύρει κρουαζιερόπλοιο ως την κορυφή του Ολύμπου), μπορεί να αναγνωρίσει με σαφήνεια τα προτερήματα ή τις ελλείψεις του εργάτη που εκμισθώνει. Ένα σκληρό, ευμέγεθες και ευθυτενές ανδρικό όργανο που εκχερσώνει ή χορεύει μέσα στον ζώντα χώρο του αιδοίου, είναι ασφαλώς πιο αναγνωρίσιμο και προτιμητέο από μια σουφρωμένη, μικρή και στραβοχυμένη μπάμια που κολυμπά κάπου εκεί. Δυνητικά, το γυναικείο αιδοίο έχει όλους τους ανατομικούς λόγους να είναι πολυγαμικό, αφού αντιλαμβάνεται και αξιολογεί τις διαφορές. Το μυαλό της γυναίκας όμως, είναι κατά βάση μονογαμικό.

Η ανατομία βέβαια, δεν μπορεί να δώσει επαρκείς απαντήσεις στο θέμα. Αλλά ούτε η ψυχολογία ή η κοινωνιολογία από μόνες τους. Το κέρατο διαπερνά αλλά και καταργεί όλες τις επιστήμες, καθώς αποτελεί μια εξαιρετικά μοναδική (και μοναχική) συμπεριφορά του ανθρωπίνου είδους. Στο ζωικό βασίλειο υπάρχουν πολυγαμικά ή μονογαμικά όντα, όμως σε κανένα ζώο, πουλί ή έντομο δεν συναντάται η έννοια της απιστίας όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος. Αυτό το ιδιόρρυθμο 69 που συγκροτείται από ένα αλλόκοτο (μονογαμικό κάτω και πολυγαμικό πάνω) αρσενικό κι από ένα ακριβώς αντίθετο θηλυκό, μπορεί να τρελάνει και τον πιο σύνθετο πανεπιστήμονα.
Τώρα, αν αποδεχτούμε (για την οικονομία της συζήτησης και με πρόσχημα την ανατομία) την μονογαμικότητα του ανδρικού πέους και την πολυγαμικότητα του γυναικείου αιδοίου, γιατί συμβαίνει κάτι αντίστροφα αντίστοιχο στους εγκεφάλους τους; Λέω εγώ: Θα ήταν αυθαιρεσία να αναζητούμε πανομοιότυπο κέντρο αποφάσεων σ’ ένα θορυβώδες ηφαίστειο που υψώνεται στον ουρανό και σε μια σιωπηλή υπόγεια σπηλιά που οδηγεί στο κέντρο της γης. Το ηφαίστειο ξερνά προς το άπειρο χωρίς κανέναν σκοπό, απλώς και μόνο γιατί στα έγκατα του κορμιού του τα μόρια του κοχλάζουν και αναζητούν έξοδο. Η σπηλιά, μέσα από την μυστηριώδη εσωτερική της αναζήτηση, προσπαθεί να επιλέξει τον εκλεκτό που θα πορευτεί στα καυτά σπλάχνα της προς το κέντρο της ύπαρξης, με στόχο την αναπαραγωγή τής ύπαρξης. Είναι δυνατόν να σκέπτονται και να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, αυτός που ξερνά φωτιά κι αυτή που εγκολπώνεται τη φωτιά; Προφανώς όχι. Τότε, γιατί στις μέρες μας και οι δύο κερατώνουν; Ασφαλώς για διαφορετικούς λόγους.
Νομίζω ότι ο μοναδικός ορισμός που μπορεί να αποδώσει επαρκώς τη ρηχή πολυπλοκότητα της ανδρικής πολυγαμίας, είναι ο ακόλουθος: Ο άνδρας πηγαίνει με πολλές γυναίκες, διότι αναζητά κάθε φορά ένα παρθένο... αυτί για τις ιστορίες του. Να το πούμε αλλιώς; Ο άνδρας δεν είναι το πέος του, αλλά οι ιστορίες του πέους του και όλων όσων υποκαθιστούν το πέος του. Είναι οι ιστορίες της λάβας του. Η εναγώνια αναζήτηση πρόθυμων αυτιών να ακούσουν αυτές τις ιστορίες, να αποθαυμάσουν τον πρωταγωνιστή τους και να επιβεβαιώσουν την παραμονή του στο κέντρο του κόσμου, αποτελεί τη σταθερή βάση αναζήτησης αλλεπάλληλων συντρόφων για το αρσενικό. Και η καλύτερη επιβεβαίωση ότι το αυτί έχει πεισθεί, είναι να παραδοθεί ολοκληρωτικά το αιδοίο που το συνοδεύει. Έτσι θα προστεθεί μία ακόμα ιστορία στη φαρέτρα του πέους, όταν αυτό θα προσπαθεί να πείσει το επόμενο αυτί.
Η γυναίκα, διαθέτει έναν σαφώς πολυπλοκότερο μηχανισμό σκέψης και δράσης. Κατ’ αρχήν, η ύπαρξη της δεν τελειώνει με τον θάνατο της (όπως του άνδρα), καθώς το σώμα της έχει ήδη φέρει (ή προορίζεται να φέρει) στη ζωή τη συνέχεια του. Μην αντιτείνετε ότι ένα παιδί είναι συνέχεια και των δύο, διότι παρακάμπτετε μια ουσιώδη διαφορά: Ο άνδρας το ξέρει, η γυναίκα το νιώθει. Συνεπώς η εναγώνια προσπάθεια τού ανθρωπίνου όντος να εξοβελίσει τη φθορά μέσα από την επιβεβαίωση της νεότητας και σφριγηλότητας του, ακολουθεί διαφορετικούς δρόμους για τον άνδρα και διαφορετικούς για την γυναίκα. Ο άνδρας κερατώνει από φούρια, η γυναίκα από επιλογή.
Το ανδρικό κεράτωμα αφορά το επι-ζην. Το γυναικείο αφορά το ευ-ζην. Το πρώτο είναι ζητιανιά ζωής, ενώ το δεύτερο επιλογή ζωής...

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=6126

 

Το επιλεγόμενο κέρατο, είναι ένας μηχανισμός εκτόνωσης των αδιεξόδων του γάμου, ως εκ' τούτου μηχανισμός ταγμένος στην υπηρεσία της μακροημέρευσης του ιερού θεσμού του γάμου. Πριν επαναστατήσετε από το πρώιμο συμπέρασμα, κοιτάξτε πίσω σας, γύρω σας, μέσα σας. Αν καταφέρετε να προσπεράσετε τα σμιχτά φρύδια των ηθικολόγων, τα επιφωνήματα φρίκης των ευνουχισμένων και τους αφορισμούς των ρασοφόρων, δεν θα δείτε παρά τη (σχεδόν) καθολική επιβεβαίωση αυτού του βέβηλου αξιώματος. Ας είμαστε ειλικρινείς: Το κέρατο είναι ο βόθρος του μεγάρου που ονομάζεται γάμος. Βουλώστε τον και το παλάτι θα γεμίσει σκατά.
Υπάρχουν φυσικά οι εξαιρέσεις: Κάποιοι γάμοι πορεύτηkαν (κατά δήλωση πάντα) σε μια διαρκή λεωφόρο αγνότητας, δίχως να αντιμετωπίσουν ποτέ πρόβλημα απιστίας. Μερικοί χωρίς να διανοηθούν καν τέτοια πιθανότητα. Τυχεροί άνθρωποι. Βρήκαν τον τρόπο, είτε να αγαπιούνται παράφορα είτε να κρύβονται αποτελεσματικότατα. Αποτελούν μια μικρή μειοψηφία, της οποίας τα στέρεα προτερήματα αξίζουν κάθε έπαινο.
Υπάρχουν επίσης και οι αντίθετες εξαιρέσεις του αξιώματος «το κέρατο σώζει»: Κάποιοι γάμοι κεραυνοβολούνται από την ξαφνική αποκάλυψη της απιστίας και μετατρέπονται σε θλιβερά αποκαΐδια μέσα σε μια στιγμή. Άλλοι παθαίνουν χρόνια εκφυλιστική ασθένεια, η οποία συνήθως αποδίδεται στην επαναλαμβανόμενη έκθεση των συζύγων στην αμαρτωλή ακτινοβολία της απιστίας. Μην απατάστε. Η διάλυση των γάμων αυτών δεν ήταν θέμα ηθικής, αλλά μηχανισμός φυσικής επιλογής. Ο θάνατος τους ήταν στατιστικά αναπόφευκτος, καθότι υπήρχε εκ' γενετοίς βλάβη στον πυρήνα της συν-ένωσης των ανθρώπων. Η ευλογία του παπά δεν είναι από μόνη της ικανή να δημιουργήσει στον γάμο έναν ισχυρό μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων, ούτε να του μεταλαμπαδεύσει το χάρισμα της αθρόας γέννησης αντισωμάτων, τα οποία θα αναλάβουν την άμυνα στις έξωθεν επιθέσεις.
Η ερευνητική ερωτική φιλοσοφία θα μετεωρίζεται πάντα ανάμεσα σε δύο ακραίες απόψεις. Η μία θεωρεί την κοινωνική επιθετικότητα του καιρού μας τόσο σαρωτική, ώστε κανένας θεσμός παλαιάς κοπής σαν τον γάμο δεν είναι πλέον ικανός να της αντισταθεί. Η θεωρία αυτή αντιλαμβάνεται το κέρατο ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα εξωτερικής επέλασης. Η άλλη θεωρία αντιλαμβάνεται την απιστία ως Καβαφική δημιουργία εσωτερικών Λαιστρυγόνων και Κυκλώπων. Αφού ο γάμος ασυνειδήτως κατασκευάσει το τέρας της απιστίας μέσα του, το στέλνει έξω με εντολή να ξαναμπεί από τις ορθάνοικτες θύρες του. Και από τις δύο ακραίες θεωρήσεις, κρατείστε το αναπόφευκτο του πράγματος. Αυτό το αναπόφευκτο βιώνει και ο απλός άνθρωπος, που δεν ενδιαφέρεται για τα φιλοσοφικά άκρα και δεν καταναλώνεται σε μάταια ερωτήματα του τύπου «η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα». Ο πρωταγωνιστής της καθημερινότητας, είτε βλέπει να φυτρώνουν κέρατα στο κεφάλι του είτε τα κατασκευάζει αυτός για να τα φορέσουν άλλοι, διαπιστώνει πως η απιστία καταφθάνει περίπου σαν φυσικό φαινόμενο. Δε μπορεί να το εξηγήσει, βλέπει όμως ότι το κέρατο τριγυρίζει κάθε γάμο, όπως ένα λιοντάρι τριγυρίζει ένα κοπάδι γαζέλες.
Στη σαβάνα της ύπανδρης κοινωνίας μας, χιλιάδες κέρατα φυτρώνουν καθημερινά σε κεφάλια και κάθε δειλινό μερικοί από τους κερασφόρους γάμους πεθαίνουν. Κάθε τέτοιος θάνατος κουβαλάει ένα βαρύ συναισθηματικό φορτίο, το αριθμητικό άθροισμα τους όμως δεν σωρεύει στην κοινωνία αντίστοιχο άθροισμα πόνου. Θα βουλιάζαμε. Τριάντα διαζύγια είναι τριάντα διαφορετικές δραματικές περιπτώσεις, αλλά για τον δικηγόρο που τα αναλαμβάνει είναι τριάντα μονότονες επαναλήψεις του ίδιου μοτίβου.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=6097

 

Καθαγιάζοντας τους κρυφούς εραστές
Βέρα Ι.Φραντζή

Ξεκίνησα να γράφω για τη μοιχεία μέσα από την σκοπιά της θρησκείας… το μέγα αμάρτημα των ηθικοπλαστικών ιδεών, η τύφλωση από τα σαρκικά πάθη, η προδοσία του έρωτα, της αγάπης, της συντροφικότητας. Ίσως ήθελα να παραθέσω μια μικρή ιστορία που μου’ χε κάνει εντύπωση από όταν τη διάβασα για μια γυναίκα που στραγγάλισε τα παιδιά της, επειδή ο σύζυγός της την απατούσε. Θα ήταν και συγγραφικό τέχνασμα να παραθέσω μερικές άλλες εξιστορήσεις από μοιχούς άνδρες ή γυναίκες που, από τη μια η πικάντικη και κουτσομπολίστικη έλξη που αισθανόμαστε για τις παρασπονδίες των άλλων από την άλλη ο μισοπεθαμένος καθωσπρεπισμός πυροδοτεί την κριτική, σίγουρα θα μου πρόσφερε την αποδοχή όσων διαβάζουν ή έστω κάποιο ενδιαφέρον αναγνωστικό. Η πραγματικότητα είναι όμως πως, από όταν συνειδητοποίησα τον εαυτό μου, ψαχούλευα τη δική μου θέση μέσα από τις κοινωνικές [συμβάσεις] και τα αναρίθμητα κλισέ σαν μισοπάλαβη αντιρρησίας. Οπότε δεν πρόκειται να διαβάσατε ούτε για απαρχαιωμένο μένος προς τους άπιστους, ούτε ευφυολογήματα για κερατώματα που τόσες φορές έχω γράψει, ούτε καν για συμπαράσταση προς τους μυστικούς έρωτες που ζουν σε δωμάτια ημιδιαμονής στα ποιήματα του Λειβαδίτη.

Η ανηθικότητα που βρίσκω στην απιστία είναι το ψέμα μεταξύ των συζύγων. Δε βρίσκω ανεδαφικούς τους όρκους αγάπης που δόθηκαν υπό τη σκέπη της μυσταγωγίας του πρώτου τους έρωτα. Αυτοί φυσικά και υπάρχουν και ανακουφίζουν την καθημερινότητα, αν εύστοχα καλοταιριάζουν με το κλίμα της σχέσης που έχουν αναπτύξει δυο άνθρωποι. Το γεγονός, όμως, ότι θεωρητικά μια βιολογική ανάγκη πρέπει να ικανοποιείται αέναα με τον ίδιο τρόπο είναι τουλάχιστον ονειροπαρμένο, αν το συντηρεί κάποιος ως στάση ζωής. Κατ’αρχήν ο άνδρας ως «πετ» είναι αδυσώπητα ελεύθερο και ανένταχτο. Ούτε το πανανθρώπινο μήνυμα του χριστιανισμού, ούτε οι κρύες κομπρέσες στα αρχίδια, ούτε το πατσίτσιο με ετοιματζίδικη μπεσαμέλ του εμπορίου μπορούν με κάποιο τρόπο να τους σκιάξουν. Θα αναζητούν το σεξ ό,τι και να συμβεί. Και αν το κυνήγι αυτό δεν είναι αμετροεπές και ζυγιάζεται καλά μέσα σε μια ενδοοικογενειακή ρουτίνα ή λιτή ζωή, θα έπρεπε να μην παλιμπαιδίζουμε πίσω από εγγαστρίμυθες απόψεις περί εκτίμησης και κουραφέξαλα. Αυτό θα ήταν τουλάχιστον ωφέλιμο. Τόσο κυνικά το αντιμετωπίζω, γιατί η σεξουαλική διάθεση είναι κάτι τόσο ωμό όσο το ψάρι στο σούσι και δεν τρώγεται δεύτερη μερα. Γι’ αυτό μη δηλητηριάζουμε τη ζωή μας με σκέψεις χυλώδους ρομαντικότητας και αιώνιου ερωτικού πάθους, αλλά αγάπης ναι… η αγάπη υπάρχει μόνο αέναα.

Και όχι δεν είναι όλο αυτό ξέφραγο αμπέλι. Και ούτε αλαφροΐσκιωτες αρλούμπες διαποτισμένες με εσάνς σεξουαλικής επαναστατικής ρεκλάμας, ανεπίκαιρης σίγουρα. Ούτε καν διάθεση διαφωτισμού του ανθρώπινου γένους με τη δήθεν πραγματική αλήθεια (μου), μα έχω χρόνια καλλιεργήσει το μίσος για αυτά τα δίποδα που θα περιγράψω αυθωρεί και παραχρήμα. Εκείνες οι γυναίκες που προσπαθούν να χωρίσουν τους άνδρες, που υποθετικά αγαπούν, από τα γεννήματά τους μα και τους υπόλοιπους ανθρώπους της ζωής τους. Εκείνους τους άνδρες που με τρόπο ναρκισσιστικό θέλουν να ξεκληρίσουν την οικογένεια της ερωμένης τους, από καθαρά εγωιστική φαλλοκρατική μανία. Αλλά ακόμη πιο μυσαρό και απεχθές είναι ο άνδρας ή η γυναίκα- γονιός να θέλει να διαλύσει μια οικογένεια από κάποιο ερωτικό πάθος αμφίβολης διάρκειας και έντασης για την καύλα μιας στιγμής. Δηλαδή μετά μόνο δακτυλοδεικτούμενος πρέπει να είσαι, τραγελαφικά ανεύθυνος και απροσάρμοστος, που ενώ έχεις βιώσει την χαρά του να είσαι γονιός (και δε χρειάζεται κανένα καλολογικό στοιχείο για να περιγραφεί αυτή η ευτυχία), μπορείς να ακυρώσεις την κατάσταση αυτή και το θεμέλιωμα του ενστίκτου του γονικού και απλώς να είσαι ένα ερωτευμένο υβρίδιο. Εεε… αυτό είναι το μεμπτό.-

 

Να δεις κάπου είχα κάτι γεμιστήρες... α ναι...

 

Και νόμιζα ότι ήδη είχα διαβάσει πολλές μαλακίες στη ζωή μου..

 

..Ετοιμάσου λοιπόν, εδώ μέσα θα διαβάσεις πολλές..

 

Ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες

Για τον μέσο Έλληνα, ηθικός πανικός. Για κάποιους άλλους υπόγεια γοητεία. Ο αγοραίος έρωτας θεωρείται η πιο βάρβαρη μορφή απαξίωσης της γυναίκας. Δεν είναι απλά ένα επάγγελμα, καθώς η παρεχόμενη υπηρεσία ενσωματώνει και την επιθυμία της γυναίκας, αλλά και την αξιοπρέπειά της. Η πατριαρχία και η ζηλοτυπία έχουν επικρατήσει, η θρησκεία αφορίζει όποια γυναίκα κάνει σεξ εκτός γάμου, και η κυρα Εφτέρπη τις αποκαλεί «βρωμιάρες πουτάνες που ξεμυαλίζουν τους άντρες».

Είναι μάταιος κόπος κυρά Ευτέρπη μου να σου εξηγήσει κάποιος ότι το πράμα τους θα το κάνουν ό, τι θέλουν, και δε θα βάλουν κανέναν τελώνη στο μουνί τους. Αγνοείς το προφανές, ότι δηλαδή ο κυρ Νιόνιος της χτύπησε την πόρτα του μπορντέλου, δεν τον απήγαγε η πόρνη γιατί είναι ο απόλυτος εραστής και δεν αντέχει να αποσυρθεί χωρίς να 'χει πάει μαζί του.

Αγνοείς επίσης ότι η «βρωμιάρα» εφόσον είναι νόμιμα εκδιδόμενο πρόσωπο, κάνει κάθε δεκαπενθήμερο τις εξετάσεις που εσύ κάνεις κάθε τρία χρόνια για να σφραγιστεί το βιβλιάριό της. Θα πιαστείς από το ότι εργάζεται σε περιοχή αμιγούς κατοικίας, και θα διαβάλλει τη συνείδηση του γιόκα σου, που στον υπολογιστή του έχει μισό terra τσόντες. Ενοχοποιείς το «ίδρυμα» για τις ενδεχόμενες επισκέψεις του κυρ Νιόνιου, λες και το πρόβλημα στη σχέση σας είναι ότι βρέθηκε κάποια διαθέσιμη, και όχι ότι ήθελε να ξενογαμήσει.

Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι η ιερόδουλη δεν είναι επιτήδεια ταραντούλα που ξερνά καρδούλες για να ξεζουμίσει το πορτοφόλι του επισκέπτη, δεν πουλά έρωτα, αλλά σεξ. Και όταν ο πελάτης ξεχαρμανιάσει, η συνεργασία λαμβάνει τέλος. Ακόμα πιο «νια νια»; Η απόκτηση σχέσης σημαίνει και διακοπή του επαγγέλματος για μια γυναίκα που έχει μάθει σε έναν καλό μισθό, και σε πλήρη αυτοδιάθεση. Πολύ δύσκολα θα τα αλλάξει αυτά. Αν οι επαγγελματίες ερωτεύονταν τους συχνότερους πελάτες, η κυρα Λίτσα η σουβλατζού απέναντι θα είχε παρατήσει τον άντρα της για μένα εδώ και χρόνια.

Α ναι, και ξεκόλλα από την πιπίλα «να πήγαινε να καθαρίσει σκάλες αν δεν έβρισκε άλλη δουλειά». Aν πήγαινε να καθαρίσει σκάλες, αυτή που τις καθαρίζει τώρα τι θα έκανε; Πουτάνα θα γινόταν; Και επειδή είσαι θρήσκα και χριστιανή, άκου και αυτό: Ο Ιησούς του οποίου την ζωή και τις διδαχές ακούς να ψέλνει και να εξιστορεί ο πλέον συντηρητικός θεσμός, γνώρισε την Μαγδαληνή, την άκουσε και την συγχώρεσε. Και το πρωί μετά την βάρδιά της που ξαπλώνει, κατά πάσα πιθανότητα προσεύχεται στον ίδιο Θεό με σένα. Ίσως το διπλανό κερί από το δικό σου στην εκκλησία να είναι δικό της. Με ποια ιδιότητα είπαμε θα την κρίνεις;

Κάποιες είναι όμορφες, ενώ κάποιες άλλες νομίζεις ότι τους πάτησαν το πρόσωπο κοτόπουλα, και αναρωτιέσαι για το αν έχουν πελάτες, και τι πελάτες είναι αυτοί. Και ίσως και να μην έχει καν σημασία, έχουν ένα «φως», που μοιράζονται με όποιον έχει το κατάλληλο αντίτιμο και πρέπουσα καθαριότητα. Δεν εκθέτουν και δεν αναλώνονται σε τυπικότητες, ούτως ή άλλως ο πελάτης έχει σαφώς ορισμένο σκοπό κι αυτές το ταλέντο να παραμερίζουν την αμηχανία.

Καμία τους δε μεγάλωσε «πριγκιπικά», και το χώρο τους τον προστατεύουν, όπως οι λέαινες. Έχουν μεταξύ τους ένα bushido του πεζοδρομίου και αλληλοϋπερασπίζονται. Βρίσκονται σε νομική ομηρεία από μια νομοθεσία που θέλει τις παραβάσεις μιας νόμιμης πόρνης να τιμωρούνται ως πλημμέλημα, ενώ μιας παράνομης να τιμωρούνται ως πταίσμα με χρηματικό πρόστιμο.

Έχουν άριστο ένστικτο και εξίσου άριστα αντανακλαστικά. Θα δεχθούν τους άντρες που άλλες δύσκολα θα πλησίαζαν και θα πάνε με άντρες με κινητικά ή διανοητικά προβλήματα. Ξέρουν να σιωπούν και να μην τρομάζουν ή να βάζουν τα γέλια με κάποια γενετική ή ανατομική ανωμαλία στο σώμα κάποιου. Δε θα του διέλυαν την ψυχολογία, κάτι που ίσως τον έκανε να μισεί τις γυναίκες αδιάκριτα. Τα ‘χες σκεφτεί αυτά κυρά Ευτέρπη μου, ή όπως αλλιώς σε λένε;

Και εν κατακλείδι, μάθε τη διαφορά της πορνείας με την παραπορνεία, που είναι τόσο βασική, όση η διαφορά του καταστήματος με είδη ταξιδίου με το λαθρέμπορο που πουλά τσάντες έξω από το πολυτεχνείο. Ιερόδουλη δεν είναι η ματαιόδοξη φαντασμένη πιτσιρίκα ή γεροντομπεμπέκα που κάνει έκκλητο βίο για να κάνει κοσμική ζωή, ούτε η τοξικοεξαρτημένη γυναίκα που εκπορνεύεται για να βγάλει τη δόση της, ούτε το θύμα του trafficking που την εξώθησαν στο πεζοδρόμιο οι πορνοβοσκοί, ούτε η ευκαιριακή πόρνη. Αυτές είναι είτε θύματα του υποκόσμου, είτε σκλάβες των ναρκωτικών, είτε wannabe μοντέλες που χρησιμοποιούν το σώμα τους με αντάλλαγμα χρήματα, εν πολλοίς φορείς ασθενειών που ίσως και να μη γνωρίζουν, και παράνομες, αφού για να διαφυλάξουν την ανωνυμία τους ή την λαθραία παραμονή τους στο κράτος, αν είναι αλλοδαπές, δεν ελέγχονται, ούτε εκδίδουν άδεια άσκησης επαγγέλματος. Η ιερόδουλη δεν είναι ούτε πόρνη κατά συνήθεια, ούτε κατ’ ανάγκη, αλλά κατ’ επάγγελμα.

Φυσικά δε σε έπεισα ότι είναι γυναίκα με ευαισθησίες, εντιμότητα και αξιοπρέπεια, και δεν πρόκειται. Δεν είναι υποχρέωση να σεβαστείς το επάγγελμα ή την νοοτροπία της. Αλλά έχεις χρέος να αναγνωρίσεις ότι εκτός από τους συνήθεις πελάτες που απλά θέλουν να εκτονώσουν τις ορμόνες τους, εξυπηρετεί και ανθρώπους που πραγματικά δεν έχουν άλλη διέξοδο από αυτήν, και ίσως να μην γνώριζαν και ποτέ το σεξ. Και το κυριότερο, δέχεται τα άτομα που αν δεν υπήρχε αυτή ως λύση στην ανάγκη τους, θα διέτρεχες κίνδυνο εσύ η ίδια, η κόρη σου, η αδερφή μου, η κοπέλα μου.


Αλέξης Φ.