Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

κατά βάθος είμαι αισθηματίας...

 

άνευ πλάκας, και είναι όμορφο...μας αρέσει...καλά θα κάνεις να συνηθίζεις σ΄αυτά τα συναισθηματικά, μπορεί να σου χρειαστούν στο μέλλον.... 

 

Τα λόγια είναι περιτά πιστεύω

 

Τη θυμάστε αυτή την ταινία???

 

Από την ταινία του 1970, "Love Story"

 

@brenda, την έχεις δει?

 

Με τόσο ρομαντισμό, θα πλαντάξουν στο κλάμα και οι πιο άγριες Mistresses!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

o @conner, δίνει πόνο....................

 

Τα χέρια μου είναι δυο βαριά άχρηστα ζώα
αφού δε σ' αγκαλιάζουν
μισώ τα μάτια μου
που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου
θα 'θελα να συντρίψω με τις γροθιές μου
τους δρόμους, τα λεωφορεία, τα τραμ
που κάποτε μας πήγαιναν στην ευτυχία
και να φτιάξω μια πόλη ερειπωμένη
απ' την πελώρια απουσία σου...

Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τ. Α΄, σ. 232

Αφιερωμένο....γιατί είμαι σκληρή, έχω μάθει να χτίζω τοίχους, αλλά ώρες-ώρες με πιάνει...

 

Και εδώ είχε έρωτα....

 

Αυτός ο έρωτας
Αυτός ο έρωτας
Τόσο βίαιος
Τόσο εύθραυστος
Τόσο τρυφερός
Τόσο απελπισμένος
Αυτός ο έρωτας
Όμορφος σαν τη μέρα
Κι απαίσιος σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι απαίσιος
Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας τόσο όμορφος
Τόσο ευτυχισμένος
Τόσο χαρούμενος
Και τόσο μηδαμινός
Που τρέμει από φόβο σαν παιδί στο σκοτάδι
Και τόσο ήρεμος για τον εαυτό του
Σαν ήρεμος άντρας στη νύχτα
Αυτός ο έρωτας που έκανε τους άλλους να φοβούνται
Που τους έκανε να μιλάν
Που τους έκανε να χλωμιάζουν
Αυτός ο έρωτας παραφυλαγμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε παραφυλάξει
Καταδιωγμένος, πληγωμένος, ποδοπατημένος, αποτελειωμένος, απαρνημένος, ξεχασμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε καταδιώξει, πληγώσει, ποδοπατήσει, αποτελειώσει, απαρνηθεί, ξεχάσει
Ολόκληρος αυτός ο έρωτας
Τόσο ζωντανός ακόμη
Και τόσο ηλιόλουστος
Είναι ο δικός σου
Είναι ο δικός μου
Εκείνος που υπήρξε
Αυτό το πάντα καινούριο πράγμα
Και που δεν άλλαξε
Όμοια αληθινός σαν φυτό
Όμοια τρέμοντας σαν πουλί
Όμοια ζεστός όμοια ζωντανός σαν καλοκαίρι
Μπορούμε κ’ οι δυο
Να φεύγουμε και να ξαναγυρνάμε
Μπορούμε να ξεχνάμε
Και μετά να ξανακοιμόμαστε
Να ξυπνάμε να υποφέρουμε να γερνάμε
Να κοιμόμαστε ακόμη
Να ονειρευόμαστε το θάνατο
Να ξυπνάμε να χαμογελάμε και να γελάμε
Και να ξανανιώνουμε
Ο έρωτας μας στέκει εκεί
Πεισματάρης σαν γαϊδούρα
Ζωντανός σαν πόθος
Σκληρός σαν μνήμη
Ηλίθιος σαν κλάψα
Τρυφερός σαν ανάμνηση
Κρύος σαν μάρμαρο
Όμορφος σαν μέρα
Εύθραυστος σαν παιδί
Μας κοιτάει χαμογελώντας
Και μας μιλάει χωρίς να λέει τίποτα
Κι εγώ τον ακούω τρέμοντας
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα και για όλους όσους αγαπιούνται
Και αγαπήθηκαν
Ναι του φωνάζω
Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
Που δεν ξέρω
Στάσου εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν άλλοτε
Στάσου εκεί
Μην κουνιέσαι
Μη φεύγεις
Εμείς αγαπιόμαστε
Σε ξεχάσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν έχουμε παρά εσένα πάνω στη γη
Μη μας αφήσεις να κρυώσουμε
Πάντα πολύ μακρύτερα
Κι αδιάφορο πού
Δώσε μας σημάδι ζωής
Πολύ αργότερα στη γωνιά κάποιας δεντροστοιχίας
Στο δάσος της μνήμης
Πρόβαλε άξαφνα
Τέντωσέ μας το χέρι
Και σώσε μας.
Jacques Prevert

 

Ναι.. και που λες εγώ.
Νευρικος και απότομος και συχνά εγωίστης ή και εγωκεντρικος..
Η πολύ κοινωνικος και τρομακτικά κλειστος.
Με την ουσία και τις δικές μου αποχρώσεις.
Με τα σωστά μου και όλα μα όλα μου τα λάθη.
Με τα νεύρα μου και τις απότομες αντιδράσεις.
Με τις λέξεις μου, τις φωτογραφίες μου, με την μουσική μου
και μ' εσένα που με διαβάζεις τώρα.

Ναι εγώ λοιπόν..
δεν υποστήριξα ποτέ οτι είμαι εύκολος άνθρωπος
ή οτι θα σου είναι εύκολο να με αντέξεις.
Μα άπαξ και τα καταφέρεις να με κρατήσεις και με σεβαστείς όπως είμαι.
Αν μ' αγαπήσεις για όσα είμαι και όχι για όσα μου ζητάς...
Τότε.. δεν κρατάω για πάρτη μου τίποτα...
Οτι έχω θα 'ναι και δικό σου.

Μόνο που θέλω χώρο και χρόνο.
Μην με πιέσεις. Μην με πνίξεις.

Άσε με ελεύθερο για να γυρίζω πάντα σε σένα.