BDSM στα χρόνια της κρίσης

Προσωπικά εγώ που στήριξα αυτή τη θέση ήθελα να πω αυτό που έγραψα στο β' κομμάτι του συγκεκριμένου ποστ μου (#79): ότι το γεγονός ότι κάποιος άνθρωπος είναι δέσμιος κάποιων κοινωνικών καταστάσεων και δομών δεν σημαίνει ότι δεν είναι Κυρίαρχος.
Αλλιώς νομίζω πέφτουμε στο αντίπερα στερεότυπο που θέλει όλους τους Κυριάρχους να είναι από διευθυντές και πάνω και εντολείς σε όλους τους τομείς. Δεν συμφωνώ με αυτό το στερεότυπο.
Και επιμένω στο ότι μόνον βιώνοντας πώς είναι να υπηρετείς κάτι (ακόμη και αν αυτό είναι μια ιδέα ή η ποίηση ή το σιμπάρι ή η όποια τέχνη σου τέλος πάντων) μπορείς να καταλάβεις πώς νιώθει κάποιος που σε υπηρετεί.

 

Το εμπεδώσαμε Mademoiselle.  

 

Κατ' αρχήν σεβαστή και κατανοητή η άποψή σου - με την εξαίρεση του Μπάρμπα Θωμά που έθεσε ο @underherfeet και είναι μια πολύ ισχυρή εικόνα από μόνη της, τόσο που δεν επιδέχεται ερμηνείες και βιώματα  

Μετά, ο άνθρωπος ο "δέσμιος κάποιων κοινωνικών καταστάσεων και δομών" παίζει να μην είναι Κυρίαρχος και ο "διευθυντής και πάνω" συχνά είναι ακόμα πιο δέσμιος καταστάσεων και δομών. Εκτός και αν έχει επιλέξει / αποδεχτεί να είναι δέσμιος για συγκεκριμένους λόγους, συγκεκριμένο χρόνο και με ορισμένες προϋποθέσεις, αυτό είναι άλλο. Σημείωσε ότι εκτός από το δίπολο Κυρίαρχου - υποτακτικού υπάρχει και το δίπολο loser - non loser. Όλοι είμαστε αναγκασμένοι να στεκόμαστε με κάποιον τρόπο μέσα / απέναντι στις δομές και τις καταστάσεις αν δεν θέλουμε να μας ισοπεδώσουν αυτές, όχι μόνον οι Κυρίαρχοι. Άλλωστε, ελλοχεύει επίσης το στερεότυπο του κυρίαρχου εκείνου που δηλώνει τέτοιος ακριβώς επειδή είναι δέσμιος πολλών καταστάσεων και δομών. Τουμπεκί όλη μέρα, ναι σε όλα και μετά, στο skype δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, υπάρχει και αυτό δυστυχώς! Ιδίως όταν διέρχεται μια κάποια κρίση…

 

Ο κυρίαρχος σε μιά σχέση κ/υ δεν είναι κατ' ανάγκη κυρίαρχος στην ίδια του τη ζωή.
Είναι άλλο να κυριαρχείς επί ενός προσώπου και άλλο να είσαι κύριος της μοίρας σου.

Το πρότυπο του Κυρίαρχου ως μπλαζέ, ατσαλάκωτου, σίγουρου για τον εαυτό του είναι πολύ κοσμο-χόλιγουντ.
Κυρίαρχος είναι αυτός που έχει δώσει μάχες, έχει μετρήσει ήττες και νίκες και τραύματα.
Δεν είναι ξερόλας, αλλά είναι σίγουρος γι αυτά που γνωρίζει, γιατί τα έμαθε με το δύκολο τρόπο.
Δεν ψάχνει επιβεβαίωση. Δεν εκβιάζει την εκτίμηση των άλλων, την κερδίζει επειδή είναι αυτός που είναι.
Δεν πλασάρει τον εαυτό του, τον ακτινοβολεί.
Δρα, δεν αντιδρά. Υπηρετεί το δικό του σκοπό, όχι τους σκοπούς των άλλων.
Ακόμα και όταν φαίνεται οτι συναινεί, αποδέχεται, συνεργάζεται με δομές κόντρα στο σκοπό του
το κάνει στα πλαίσια μιάς ευρύτερης στρατηγικής.

Ο Κυρίαρχος δεν επηρεάζεται από κρίσεις. Ξέρει πώς να προστατεύει τον εαυτό του, τον υποτακτικό του και τη σχέση του.

 

Αντε, καταληξτε πώς πρεπει να ναι ο σωστος Κ, ο καραμπουζουκλης, ο ντερμπεντερης, εχουμε κ ενα manual να τυπωσουμε, ειπε ο μεγαλοεκδοτης.

 

Προτείνω την απαλοιφή του "ντερμπεντέρης" γιατί παραπέμπει στο "πρετεντέρης".

 

εχει καταντησει φωτογραφικος διαγωνισμος του δημοσιου....  

 

Συμφωνώ με όλο το ποστ αλλά λάτρεψα το "διέρχεται μια κάποια κρίση"!! Ξεκαρδίστηκα στη σκέψη ενός τρελαμένου wanna but could never be κυριαρχίζοντος που τρώει τα νύχια του εναλλάξ με το να καπνίζει σαν φουγάρο!!! Χαχαχαχαχαχα  

Στα σοβαρά τώρα. Σκέφτηκα αυτό το θέμα και χθες αρκετά. Γιατί έχει κάτι που με ιντριγκάρει, δεν ξέρω τι ακριβώς και δεν έχει και σημασία   Αρκεί να σκεφτόμαστε ενδιαφέροντα θέματα και όχι τη μαυρίλα που υπάρχει γύρω - γκώσαμεν  

Σκεφτόμουν λοιπόν την έννοια της υπηρεσίας, της υποταγής, της υπακοής, της εξουσίας, της Κυριαρχίας.

Και θα βγω λίγο από τα αμιγώς βδσμικα, ελπίζω να μην ξεφύγω πολύ αλλά να κάνω σαφές το point μου. Συγγνώμη αν ξεχειλώνω το θέμα.

Οκ, έξω ο μπαρμπα- Θωμάς.

Όπως ξέρουν ίσως κάποιοι έχω ένα γλυκύτατο σκυλάκι. Γνωστοί αλλά και άγνωστοι στο δρόμο που περπατάμε του λένε συχνά "η αφεντικίνα σου" κλπ - σύνηθες για όσα λέμε για τα σκυλάκια.

Λοιπόν ως "αφεντικίνα" το σκυλάκι αυτό το φροντίζω, το ταΐζω, το πάω βόλτες, το πάω στο γιατρό, πληρώνω για τα εμβόλια του, τις αμπούλες που χρειάζεται για τα παράσιτα και ένα κάρο άλλα πράγματα. Τι κάνει για μένα αυτό το σκυλάκι; Χμ... πρακτικά απλά υπάρχει!

Ποιος "υπηρετεί" ποιον; σκέφτομαι... Η απάντηση δεν νομίζω ότι είναι από τις πλέον εύκολες, όσο και αν φαίνεται.

Τι "περιμένω" από αυτό το πλάσμα; Να με ακούει. Και να κάνει κάποια πράγματα που του λέω, όπως του λέω πρώτον για να συμβιώνουμε καλά και οι δυο και δεύτερον γιατί εγώ θεωρώ ότι αν κάνει αυτά που του λέω θα είναι για το καλό του.

Το τι μου δίνει αυτό το πλάσμα μπορώ να το καταλάβω εγώ, μερικοί άνθρωποι που με ξέρουν καλά και κάποιοι άλλοι ίσως που έχουν σκυλάκια.

Για να επανέλθω στα βδσμικα (όσο και αν εκτοξεύτηκα πέρα), μέσα από τη συνύπαρξη με αυτό έμαθα τι σημαίνει να έχεις κάποιον υπό την ευθύνη σου. Τι σημαίνει να νιώθεις ότι θες το καλό του χωρίς να περιμένεις κάτι άμεσο και χειροπιαστό π.χ. "αν αρρωστήσω, να μου φέρει τα φάρμακα μου ή να με πάει σε ένα γιατρό". Μπορεί να φανεί αστείο σε κάποιους αλλά έμαθα να ακούω και να υπακούω καλύτερα.

Δεν θέλουν όλοι όσοι έχουν σκυλιά το ίδιο πράγμα από τα σκυλιά τους. Όπως δεν κάνουν όλοι οι ιδιοκτήτες για όλα τα σκυλιά.

Στην παρατήρηση του @thanasis (#89) εγώ θα απαντήσω πως δεν θεωρώ ότι υπάρχει ένα πρότυπο του ιδανικού Κ. Κάθε κυριαρχικός είναι Κυρίαρχος για συγκεκριμένους υποτακτικούς, κάθε Κυρίαρχος δεν κυριαρχεί ούτε δένεται στον ίδιο βαθμό ακόμη και με τους υποτακτικούς που πέρασαν από το χέρι του και δεν αναζητά ούτε να πάρει ούτε να δώσει τα ίδια πράγματα σε όλους.

Αναλόγως και κάθε υποτακτικός δεν είναι υποτακτικός για κάθε κυριαρχικό, δεν μπορεί να είναι δίπλα στον οποιονδήποτε Κυρίαρχο, ούτε να τους δώσει, ούτε να τους "υπηρετήσει" το ίδιο. Μπορεί να είναι υποτακτικός συγκεκριμένων Κυριάρχων.

Και μπορεί φαινομενικά ένας άνθρωπος (Κυρίαρχος ή υποτακτικός αδιάφορο πλέον) να δίνει 100 και να παίρνει 1 από τον Ά/άλλο. Ποιος μπορεί όμως να μετρήσει αυτό το 1 τι αξία έχει για εκείνον; Νομίζω κανείς.  

 

Μην την ψάχνεις έχουν συνηθίσει στα λίγα. : ))

 

Πρόβλημα τους, τον εαυτό τους υποτιμούν νομίζω. Άλλο ολιγάρκεια, άλλο σύνδρομο κατωτερότητας  

 

Κάποιος παλιά εδώ μέσα είχε γράψει ότι αν υπάρχει υποταγή, αυτή είναι υποταγή στον Φαλλό, αναφερόμενος στον συμβολικό φαλλό.
Όταν κάποτε σε κουβέντα μας, τον ρώτησα,"τι ισχύει κατά τη γνώμη του για την κυριαρχία", μου απάντησε, αν υπάρχει κυριαρχια, είναι πρωτίστως επί του εαυτού, δηλαδή αυτοκυριαρχία και η οποία επεκτεινεται σε αυτούς που επιλέγει ένας Κυρίαρχος να κάνει κομμάτι του εαυτού του.
Αυτοί οι καιροί, δοκιμάζουν αυτόν τον ορισμό, μιας και καταρρέουν οι εξωτερικότητες, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι ενδείξεις κίβδηλης ή αληθινής κυριαρχίας.

 

Κυριαρχος ειναι κανεις πρωτα απεναντι στον εαυτο του και μετα σε ολους τους αλλους.σιγουρα δεν ταιριαζουν ολοι με ολους.ειναι σαν ενα παζλ.δεν μπορεις να πιεζεις ενα κομματι να μπει εκει που το θελεις εσυ!