"Αν εμφιλοχωρεί Έρως....." πού παει το M/s-D/s?

Eίμαστε διαφορετικοί, τι δεν καταλαβαίνεις; Σώνει και ντε να έχουμε πρόβλημα;
Βαρετό, τσκ,...τσκ 

 

Eυτυχως.  

 

Σχέση κ/υ που αντέχει τα ρίχτερ του έρωτα βγαίνει από το ταρακούνημα ενισχυμένη.
Κυρίαρχος και υποτακτικός μετρούν τις πληγές τους και συνεχίζουν
με την κατακτημένη γνώση πως αυτό που δεν τους χώρισε τους ένωσε περισσότερο...

Οποιος φοβάται τον έρωτα χτίζει λιμάνι χωρίς κυματοθραύστη.
Δε θα γνωρίσει φουρτούνες, μήτε καράβια τρικάταρτα.
Για το μεγάλο ταξίδι ποτέ δε θα κινήσει.
Θα συναντά στην αποβάθρα εμπόρους υποσχέσεων
Θα παζαρεύει ηδονές και προκάτ συγκινήσεις
Μα όταν μετρά τα νομίσματά του θα τα βρίσκει πάντα λειψά...

 

Οι ρομαντικοί άνθρωποι ερωτευμένοι με τον Έρωτα καθώς είναι δυσκολεύονται να κατανοήσουν, ότι διαφορετικής ιδιοσυγκρασίς άνθρωποι διαφορετικά ερωτεύοναι. Προφανώς, αν ο μόνος έρωτας,που υπάρχει ή που αξίζει να υπάρχει είναι αυτός ο MEGA Έρωτας, που τόσο ωραία έχει περιγραφεί στα περιοδικά, στις διαφημίσεις, στα άρλεκιν και ενιότε στα έργα καταραμένων ποιητών, τότε ένας Κυρίαρχος αργά ή γρήγορα θα απωλέσει την αυτοκυριαρχία του. Πόση τρέλλα πια να αντέξει κι αυτός. Αν όμως είναι ένας έρωτας μεστός ουσιαστικός με ένα γήινο ατελές Πρόσωπο, σε τί θα τον εμποσδίσει στην κυριαρχία του;

 

Ο έρωτας δεν είναι κάτι ξεχωριστό από αυτόν που ερωτεύεται. Δεν υπάρχει μεγάλος και μικρός έρωτας. Υπάρχουν μεγάλοι και μικροί άνθρωποι.

Ο έρωτας καταλαμβάνει το χώρο που του αφήνεις.

 

Τι είναι ο έρωτας λοιπόν ; “Έρωτας είναι να δίνεις κάτι που δεν έχεις … σε κάποιον που δεν το θέλει”, θα πει ο Λακάν. Θα προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε σε τούτη τη φράση στην πορεία του κειμένου. Προς το παρόν θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στα μονοπάτια της λακανικής ψυχανάλυσης, αναζητώντας μιαν απάντηση. Έρωτας είναι όταν πιστεύεις ότι αυτή/-ος που ερωτεύεσαι μπορεί να σου απαντήσει στο ερώτημα “ποιος είμαι;” (“μέσα από εσένα βρήκα εμένα”, έλεγε ο στίχος που μου έκανε εντύπωση λίγο πριν). Ίσως ερωτευόμαστε τούτη την απάντηση, η οποία πιστεύουμε ότι είναι η αλήθεια μας. Πολύ σχηματικά θα λέγαμε ότι δεν ερωτεύομαι την/τον Χ, αλλά την εικόνα που έχει η/ο Χ για εμένα και αυτό διότι πιστεύω ή θέλω να πιστεύω ότι τούτη η εικόνα είναι η αλήθεια μου.

Μα καλά, θα με ρωτούσες, δεν ξέρω ποιος είμαι ; Αλήθεια, ξέρω ; Ξέρω τι επιθυμώ, τι σκέφτομαι κ.ο.κ. ; Πράγματι ρωτάμε συχνά “ποιος είμαι;” και στην πραγματικότητα η απάντηση που δίνουμε, αν δίνουμε, δεν μας ικανοποιεί, διότι ποτέ δεν μπορώ να είμαι αυτό που λέει η γλώσσα για εμένα. Το ίδιο συμβαίνει και με την εικόνα – είμαι κάτι άλλο από αυτό που βλέπω. Υπάρχει μια διαρκής έλλειψη, ένα χάσμα, το οποίο μας αλλοτριώνει. Ένα χάσμα ανάμεσα σε αυτό που υποτίθεται ότι είμαι και σε αυτό που είμαι. Αυτό περίπου ονομάζει ο Λακάν “συμβολικό ευνουχισμό” – το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που είμαι άμεσα και στον συμβολικό μου τίτλο. Αυτή που ερωτεύομαι είναι αυτή, στην οποία μεταβιβάζω τη γνώση μου, είναι “το υποκείμενο που υποτίθεται ότι γνωρίζει”, ότι γνωρίζει την αλήθεια μου, γνωρίζει την απάντηση στο ερώτημα “ποιος είμαι;” και “τι θέλω πραγματικά;” και ίσως είναι αυτό που με κάνει να την ερωτεύομαι.

Ίσως τώρα μπορούμε να επιστρέψουμε στη φράση του Λακάν: “έρωτας είναι να δίνεις κάτι που δεν έχεις σε κάποιον που δεν το θέλει”. Ας χωρίσουμε τη φράση στα δυο. “Έρωτας είναι να δίνεις κάτι που δεν έχεις” σημαίνει πως έχεις αναγνωρίσει και αποδεχτεί την έλλειψη που σε χαρακτηρίζει και την τοποθετείς στον άλλο. Δίνεις κάτι που είναι πέρα από εσένα, κάτι που σου είναι άγνωστο και σκοτεινό, κάτι ανεξιχνίαστο, ας το πούμε Χ, που υπάρχει μέσα σου και το οποίο προκαλεί τον έρωτα. Τούτο το στοιχείο Χ ωστόσο είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που “στα αλήθεια” είσαι. “…σε κάποιον που δεν το θέλει” συνεχίζει η φράση. Ίσως βοηθήσει να σκεφτούμε την αντίδραση μας τη στιγμή που καποια /-ος μας εκμυστηρεύεται τον ερωτά της /του. Είναι ένα παράδειγμα που δίνει ο Ζίζεκ και συνεχίζει λέγοντας ότι η πρώτη αντίδραση ανεξάρτητα από την θετική ή μη ανταπόκριση είναι ένα αίσθημα καταναγκασμού. Είναι σαν να λεμε “Με ποιο δικαίωμα γεννάς την επιθυμία μέσα μου ;”

Από μια άλλη σκοπιά, ο Φρόιντ στο βιβλίο που μιλά για τον ναρκισσισμό (Ναρκισσιμός, Μαζοχισμός, Φετιχισμός) μας λέει πως ερωτεύεται / αγαπά κανείς αυτό που είναι ο ίδιος, δηλαδή τον εαυτό του, αυτό που ήταν ο ίδιος, αυτό που θα επιθυμούσε να είναι ο ίδιος ή το πρόσωπο που ήταν ένα μέρος του εαυτού του. (Αυτά σύμφωνα με τον ναρκισσιστικό τύπο, ο Φρόιντ διακρίνει και άλλον έναν τύπο, τον ανακλιτικό – ερωτευόμαστε αυτή-ον που αισθανόμαστε ότι μας προστατεύει πχ την διατρέφουσα γυναίκα, θα πει ο Φρόιντ ή τον προστάτη άντρα). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, κατά κάποιον τρόπο, ερωτευόμαστε τον ευατό μας ή μάλλον τη ναρκισσιστική εικόνα του εαυτού μας.

dubiumn.com

 

πφφφ... τι ξέρουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι από έρωτα.
Ο ίδιος ο Γιάλομ χαρακτήρισε τον εαυτό του ως "δήμιο του έρωτα".

Ανάλυσέ το... σκότωσέ το.

 

Κόσμος που δεν έχει πάρει ποτέ ναρκωτικά μιλά για ναρκωτικά,
Κόσμος που δεν ερωτεύεται μιλά για έρωτα, κόσμος που δεν καταστρέφεται υμνεί καταστροφές, κόσμος χωρίς ελπίδα εύχεται, κόσμος μιλά χωρίς λόγο..

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μόνο οι γυναίκες ξέρουν ν' αγαπούν».
Αυτό!

 

Το θηλυκό κομμάτι μέσα μας είναι το αγαπησιάρικο.
Το αρσενικό είναι το βουλητικό.

 

Ο Freud, διαβάζω, έλεγε ότι στους άνδρες ισχύει η "αρχή της υποβάθμισης της ερωτικής ζωής": ο διαχωρισμός έρωτα και σεξουαλικής επιθυμίας. Με αυτόν τον τρόπο, λέει, επιστρέφουν στην ανδροπρεπή θέση που αναστέλλουν όταν είναι ερωτευμένοι (άρα, ευνουχισμένοι). (Ενδιαφέρον)

Μοτίβα. Πώς να ξεφύγεις απ' αυτά, αν δεν μπορείς καν να τα δεις;

 

Kαι για πείτε μας, ποιοι είναι οι" μεγάλοι" και ποιοι οι" μικροί" άνθρωποι και σε ποιους αντιστοιχούν δικαιωματικά οι μικροί και οι μεγάλοι έρωτες;

 

Μικροί είναι αυτοί που φοβούνται να ζήσουν, γιατί βλέπουν τη ζωή ως διαρκή απειλή.
Αγαπούν τους κανόνες, την τάξη, τις εντολές.
Απεχθάνονται τις πρωτοβουλίες, τις ευθύνες, τις αλλαγές.
Ολοι θέλουν να τους βλάψουν, ενώ οι ίδιοι είναι διαρκώς "θύματα της ανιδιοτέλειάς τους".
Αγαπημένες εκφράσεις: Ζω ένα δράμα, έχω το μαλακομαγνήτη, γιατί σε μένα, για όλα φταίει ο/η/το.....

Μεγάλοι είναι αυτοί που βλέπουν τη ζωή ως ταξίδι, ως διαρκή πρόκληση να ξεπεράσουν τα όριά τους.
Αγαπούν την ελευθερία. Τη διεκδικούν για τους ίδιους και για τους άλλους.
Παίρνουν πρωτοβουλία και αναλαμβάνουν την ευθύνη.
Απεχθάνονται τους κανόνες, την κοινή λογική, την κοινή ηθική, τη μετριότητα.
Οι άλλοι είναι γι αυτούς πεδίο έκφρασης, εξέλιξης, αυτοπραγμάτωσης.
Αγαπημένες εκφράσεις: Μαθαίνουμε, τώρα, μαζί, δεν πειράζει, φύγαμε.

Ολοι είμαστε εν δυνάμει Μεγάλοι. Η μικρότητα, η μικροπρέπεια, η κοντή θωριά είναι επιλογή μας.