Ο Κυρίαρχος ως εραστής της υποτακτικής του

Κι ο εγωισμός, αντιστρόφως ανάλογος με τα σύνδρομα στέρησης και τις ελλείψεις των συμμετεχόντων...
Αν μου επιτρέπεις να το προσθέσω...Πόσο ''αφοσιωμένος'' μπορείς να είσαι, όταν νιώθεις ότι είσαι ''αναλώσιμος''?
Η γνήσια, βλακώδης απορία μου καλά κρατεί εδώ και χρόνια...
Και δεν έχει σχέση με την αποκλειστικότητα, αλλά με την ουσιαστική ή μη σύνδεση δύο ανθρώπων, πρωτίστως ερωτικά και ακόμη και μέσα σε σχέσεις κ-υ...

 

Η απάντηση είναι προφανής: Καθόλου.

 

Και γιατι να νιωθεις αναλωσιμος σε μια σχεση ?
Γιατι να εισαι σε μια σχεση που σε κανει να νιωθεις ετσι ?

 

Προφανώς δεν νιώθεις έτσι εξαρχής...αν το αισθανθείς όμως στην πορεία, αυτό ανατρέπεται?
Η χρηστικότητα του ενός στον άλλον επιτρέπει και την χρήση?
Να χρησιμοποιείς και να σε χρησιμοποιούν?
Λόγω προσωπικής διαστροφής διαχωρίζω την χρηστικότητα από την χρήση, έξω από τα ερωτικά παιχνίδια και πέρα από την υποταγή, η οποία δεν συνεπάγεται αφοσίωση, τουλάχιστον όχι εξ΄ορισμού...
Αναλώσιμος νιώθεις όταν δεν νιώθεις ξεχωριστός, ενώ ο άλλος είναι για σένα...
Δεν θεωρώ ότι είναι συστατικό της ασυμμετρίας η αναλωσιμότητα λοιπόν...

 

Γιατί κάποιες φορές σε κάνουν να νιώθεις έτσι...  

 

Η αποκλειστικότητα είναι απόφαση που παίρνουμε εφ' όσον μας καλύπτει μιά σχέση. Θα έλεγα οτι ακόμα και αν δε μας καλύπτει 100%, προτιμάμε να είμαστε μόνο με έναν άνθρωπο για λόγους οικειότητας, αλλά και για να μη "σκορπιζόμαστε" δεξιά και αριστερά, πράγμα που έχει το κόστος του σε ψυχικές μονάδες. Ας μην κοροϊδευόμαστε, ακόμα και οι θιασώτες της πολυγαμίας φαντάζομαι πως θα θέτουν όρια στον αριθμό των ατόμων με τα οποία σχετίζονται.

Ολοι έχουμε μιά "ψυχική ζυγαριά". Εϊναι η αίσθηση/διαίσθηση που μας λέει οτι μιά σχέση δε μας ικανοποιεί πλέον και είναι ώρα να την κάνουμε με ελαφρά. Απλά πολλές φορές μας κρατά η δύναμη της συνήθειας ή ο πληγωμένος μας εγωισμός...

 

Χμμμ .... θα μεινω σε μια προταση

Μα ειμαι ξεχωριστος ειμαι οτι καλυτερο μπορει να βρει ο/η συντοφος μου και αν δεν μπορει να το εκτιμησει αυτο ...υπαρχουν πολλοι που το εκτιμουν και περιμενουν να κανουν το λαθος για να με διεκδικησουν ...

Να μην αφησεις κανεναν να σε κανει να νιωθες ετσι ...

 

Νιώθεις καλά με τον εαυτό σου? Νιώθεις καλά στη σχέση?
Αναρωτήσου τι είναι αυτό που σε κρατά. Εϊναι "σωστό" για σένα ή σου προκαλεί "ψυχική αφαίμαξη".
Αφουγκράσου τις ανάγκες σου...

 

Ομοιοπαθής και εσύ ε; Περαστικά μας!  

 

Δεν ειναι κατι προσωπικο ...
εισαι , ειμαι , ειμαστε οτι καλυτερο ετσι δλδ πρεπει να νιωθουμε

 

Οι άνθρωποι είμαστε φύσει πολυγαμικά όντα (για λόγους καλύτερης αναπαραγωγής). Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι η μονογαμία ξεκίνησε πολύ πολύ αργότερα από την εμφάνιση του είδους μας, μετά τη γεωργική επανάσταση και ως άμεση συνέπεια της ανάπτυξης της έννοιας του "έχειν". Είναι κοινωνικά επιβεβλημένη έννοια. Αλλά ας μην το πλατιάσω, δεν είναι του παρόντος  


Άρα δεν νομίζω ότι παίρνουμε την απόφαση μονογαμίας και αποκλειστικότητας επειδή μας καλύπτει μια σχέση αλλά για 1000 άλλους λόγους όπως: έτσι μάθαμε ότι πρέπει, δεν θέλουμε να πληγώσουμε τον άλλο που επίσης έτσι έμαθε ότι πρέπει κλπ κλπ


Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως ναι και "οι θιασώτες της πολυγαμίας" και όλοι δεν βάζουμε όρια στον αριθμό των ανθρώπων με τους οποίους σχετιζόμαστε. Αυτό όμως έχει να κάνει με το γεγονός ότι στις σχέσεις μας δεν κάνουμε μόνον σεξ και για όλα τα υπόλοιπα θέλουμε ψυχικό κεφάλαιο, χρόνο κλπ. Και δεν είναι άπειρα αυτά. Και επίσης δεν είμαστε μόνον ερωτικά όντα (δουλεύουμε, σπουδάζουμε, έχουμε οικογένεια, φίλους, κοινωνικές υποχρεώσεις κλπ). Και απαιτούν και αυτά χρόνο και ψυχικό κεφάλαιο.  


Και συμφωνώ στις "άγκυρες" που μας κρατούν σε μια τελειωμένη σχέση.

 

Έτσι είναι αλλά κάποιες φορές έρχεσαι προ τετελεσμένου