Movie Challenge

Εξαιρετική επιλογή η ταινία, η αγαπημένη μου από την τριλογία (Antichrist, Melancholia, Nymphomaniac).
Ο σχολιασμός όμως από τον τύπο στο cine.gr άθλιος.
Θα πρότεινα criterion.com, ακόμα και japantimes.co.jp...

 

Τις άλλες ταινίες δεν τις έχω δει, αλλά η συγκεκριμένη με συγκλόνισε.
Δεν εψαξα ενδελεχώς να βρω τον καταλληλότερο σχολιασμό. Ωστόσο θεώρησα σωστό να αναφέρω την πηγή.
Ευχαριστώ για την επισημανση  

 

 

Το αμάρτημα της Θλίψη …

«Πρέπει να στύψεις 1000 ταινίες για να βγάλεις μια τέτοια», σχολίασε ένας φίλος όταν τέλειωσε η προβολή.

Το 1963 o Ingmar Bergman σκηνοθετεί το «Χειμωνιάτικο Φως». Αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας άτυπης τριλογίας που οι κριτικοί ονόμασαν ''Τριλογία της Σιωπής''. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης προτιμούσε να τις χαρακτηρίζει ταινίες δωματίου όπου τα δρώμενα περιορίζονταν σε κλειστούς χώρους προκαλώντας δυσφορία και αίσθημα κλειστοφοβίας στον θεατή.

Ο ιερέας Tomas Ericsson έχοντας χάσει την αγαπημένη του σύζυγο βρίσκεται σε μια συνεχή υπαρξιακή αναζήτηση και αμφισβήτηση. Η πνευματική του κρίση τoν ωθεί να ασκεί μηχανικά τα καθήκοντά του προς το εκκλησίασμα του. Όταν καλείται να βοηθήσει έναν ταραγμένο ενορίτη του, θύμα του φόβου για έναν ενδεχόμενο πυρηνικό αφανισμό, ο ίδιος τρομοκρατείται διαπιστώνοντας ότι δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα πέρα από τη δική του αβεβαιότητα. Αγάπη, πίστη, ελπίδα τον έχουν εγκαταλείψει. Είναι πλέον άδειος.

(Συγκλονιστική η σκηνή όπου το φως εντείνεται στον μέγιστο βαθμό του, ο χώρος χάνεται ολοκληρωτικά, η ηχητική παρουσία του χρόνου εξαφανίζεται καθώς σωπαίνουν τα κοφτά χτυπήματα του ρολογιού και η κάμερα ζουμάρει σε ένα fortissimo του προσώπου του ιερέα, καθορίζοντας την απόλυτη αλλαγή, αναγγέλλοντας την διαύγεια και την κρίση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ενώ τα χείλη του αρθρώνου, ως άλλος εσταυρωμένος: «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;».)

Με το «χειμωνιάτικο φως», ο Bergman διερευνά την αναζήτηση της λύτρωσης στην αγωνία μιας ύπαρξης δίχως νόημα, ρίχνοντας μια συνταρακτική ματιά πάνω στην ανθρώπινη λαχτάρα για προσωπική επιβεβαίωση, για πίστη, σε έναν κόσμο που φαινομενικά εγκαταλείφθηκε από αυτή.

Θλίψη, αγωνία, απελπισία, θυμός, άδειασμα, κενό, συναισθήματα γνώριμα που βαραίνουν λίγο πολύ όλους μας αυτήν την περίοδο. Ενώ τελείωνε η ταινία, έχοντας στο μυαλό μου αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, καθώς ζούμε πράγματα πρωτόγνωρα, αναρωτήθηκα, αν οι άνθρωποι που κατέχουν μια θέση «αυθεντίας» στην υποστήριξη της κοινωνίας βρίσκονται και οι ίδιοι μέσα στην δίνη της κρίσης, πόσο χρήσιμοι θα μπορούσαν να είναι σε αυτή; Ο Τόμας συνειδητοποιώντας την αγωνία του , έχει περάσει από την απελπισία στην παντελή έλλειψη πίστης, σε μεγάλη αντίθεση με αυτό, στο τέλος της ημέρας στον εσπερινό, συνεχίζει τα καθήκοντά του απαγγέλλοντας έναν δοξολογικό ύμνο. Αναρωτήθηκα επιπλέον, αν δεν είσαι εσύ «ασφαλής» όπως ορίζει ο πρώτος κανόνας στις περιστάσεις έκτακτης ανάγκης, πώς μπορείς να βοηθήσεις τους άλλους; Είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό που έρχεται άραγε;

Στη συζήτηση που ακολούθησε πάνω στη διαχείριση της Θλίψης προέκυψε ως απάντηση η ανάγκη της συνεύρεσης με άτομα που ανήκουν σε κάποια ομάδα και που μοιράζονται τις ίδιες εμπειρίες, κυρίως γιατί η κρίση μας μπορεί να μην είναι στην καλύτερη κατάσταση, ώστε να παράγουμε έργο αυτή την εποχή.

Λίγα άτομα χθες σε αυτή την μικρή προβολή που βρέθηκα, κενές καρέκλες. Ποιος αντέχει να δει Bergman καλοκαιριάτικα και με αυτά που τραβάει η Ελλάδα τις τελευταίες μέρες; Ακόμα και ο σχολιαστής τραβούσε ζόρι. Όμως με τους προβληματισμούς και την κουβέντα που ακολούθησε, σαν να μου φάνηκε πως η «Σιωπή», αν θέλουμε, έχει ήχο.

 

Match Point

O Κρις Γουίλτον, νεαρός δάσκαλος τένις, εισέρχεται στον κύκλο μίας εύπορης οικογένειας όταν αναλαμβάνει να κάνει μαθήματα σε ένα μέλος της. Με τον τρόπο αυτό θα εισχωρήσει στον κόσμο της υψηλής κοινωνίας, αλλά και σε μία αναπάντεχη ερωτική ιστορία που θα τον διχάσει ανάμεσα σε δύο γυναίκες. Θα ακολουθήσει μία παράνομη σχέση που θα τον βυθίσει ολοένα και περισσότερο σε αδιέξοδο και, όταν αποφασίσει να αναλάβει δράση για να ξεφύγει, θα δει ότι οι φιλοδοξίες του έχουν τρομακτικές συνέπειες.

Δείτε την ταινια online Εδω--->http://streamin.to/ts1qc2clldqb

 

 
- I could tell my life story as a train of coincidences.

 

Just Another Love Story, ένα μεταμοντέρνο φιλμ νουάρ

 

Kærlighed på Film / Just Another Love Story / Μία Ιστορία με Θέμα την Αγάπη (2007, Ole Bornedal, Δανία)
Πρωτογνώρισα τον Μπόρνενταλ με την πρώτη του ταινία (αναζητήστε το εκπληκτικό θρίλερ Nattevagten στην original μορφή του στα 1994 και όχι στο αμερικάνικο ριμέικ που έκανε ο ίδιος το 1997) και τον ξαναείδα στο μάλλον μέτριο Possession του 2012. Εδώ όμως έχουμε την κορυφή της φιλμογραφίας του και μάλλον ένα απ’τα αριστουργήματα για τον ευρωπαϊκό σινεμά της προηγούμενης δεκαετίας.
Ο Jonas, ένας φωτογράφος της αστυνομίας, παντρεμένος με δυο παιδιά, εμπλέκεται σε ένα τροχαίο με μια κοπέλα που καταλήγει στο νοσοκομείο σχεδόν τυφλή και με απώλεια μνήμης. Όταν μετά από μερικές μέρες από απλό ενδιαφέρον πάει να την δει όλοι οι δικοί της υποθέτουν ότι πρόκειται για τον γκόμενό της με τον οποίο ζούσαν για κάποια χρόνια στο Ανόι. Κι αυτός, θες από μια ανάγκη περιπέτειας, θές επειδή την ερωτεύεται αποφασίζει να παίξει το ρόλο του γκόμενου κλέβοντας την ταυτότητά του και εκμεταλευόμενος την κατάστασή της. Η Τζούλια όμως κρύβει ένα μυστήριο, η ιστορία της στο Ανόι δεν ήταν και τόσο ρόδινη και ο δικός της δεν ήταν και τόσο καλό παιδί.
Οπότε τι είναι τούτο δω τώρα? Μία ακόμα ιστορία με θέμα την αγάπη? No fuckin’way!!! Μια απλή ιστορία οικειοποίησης της ταυτότητας ενός άλλου? Ούτε τόσο απλό είναι. Εδώ αρχίζει για τον φίλο μας ένας δρόμος χωρίς γυρισμό. Το κήτος της Παλαιάς Διαθήκης καταπίνει τον Ιωνά και το θηρίο που καταπίνει τον Jonas είναι ο έρωτάς του για την Τζούλια αλλά και το ψέμα πάνω στο οποίο πατάνε όλα. Αλλά όπως του λέει και ένας συνάδελφός του «όμορφη γυναίκα και μυστήριο, κάπως έτσι ξεκινάνε όλα τα φιλμ νουάρ». Όμως η ταινία δεν είναι ένα απλό νουάρ αλλά προχωράει πολύ παραπέρα και βλέπεται σε πολλά κινηματογραφικά αλλά και θεματολογικά επίπεδα. Είναι και ερωτικό-ψυχολογικό δράμμα, είναι και αστυνομικό θρίλερ, είναι όλα αυτά μαζί που μπερδεύονται σε σωστές δόσεις αλλά με το βάρος να πέφτει στον ψυχολογικό αντίκτυπο του ψέματος στον ήρωα και στο πόσο άσχημα έχει μπλέξει.
Οι φιλμικές αναφορές του Μπόρνενταλ είναι σοφά διαλεγμένες: η εισαγωγή που παραπέμπει στο κλασσικό Sunset Blvd του Μπίλι Γουάιλντερ, το βασικό στόρι που μας θυμίζει το Professione Reporter του Αντονιόνι. Και τέλος η σκηνοθεσία του που σκίζει. Η αφηγηματική του οικονομία άψογη, δεν πετάς ούτε μισό καρέ. Οι ρυθμοί του καθόλου αργοί όπως ίσως θα περίμενε κανείς από μια ταινία της σκανδιναβικής σχολής. Και η ατμόσφαιρά του εκπληκτικά σκοτεινή αλλά και με έναν επαγγελματισμό εκπληκτικό που τελικά το κάνει έτσι όπως πρέπει να είναι ένας σωστός mainstream κινηματογράφος μακρυά από ανοησίες αλλά και ελιτισμούς. Κοινώς μην σας ξεφύγει.

 

Βad Τiming, Η Δύναμη της Σάρκας

 

Η καλύτερη ταινία του Roeg με την εκπληκτική Theresa Russell στο ρόλο μιας ασταθούς, παθιασμένης γυναίκας που οδηγείται σε απόπειρα αυτοκτονίας λόγω της σχέσης της με έναν συντηρητικό γιατρό (ανέλπιστα καλός ο Art Garfunkel) και τον ντετέκτιβ Harvey Keitel που προσπαθεί να βγάλει άκρη μιας και κάτι του βρωμάει.
Πάνω απ’όλα πρόκειται για ένα σκηνοθετικό θαύμα μιας και ο τρόπος που αφηγείται την ιστορία ο Roeg είναι τόσο πρωτοποριακός που καταργεί όλα τα αφηγηματικά μοντέλα του σινεμά. Το παρόν εκτυλίσσεται σε δυο παράλληλα κομμάτια την ανάκριση του Garfunkel από τον Keitel και την προσπάθεια των γιατρών να σώσουν την Russell. Και σφήνα σε όλα αυτά μπαίνουν κομμάτια απ’το παρελθόν του ζευγαριού σε ανάκατη χρονολογική σειρά. Και αν αυτός ο τρόπος αφήγησης μοιάζει με σπαζοκεφαλιά είναι γιατί έχουμε ίσως συνηθίσει να βλέπουμε σινεμά με έναν γραμμικό χρονολογικά τρόπο αφήγησης που εξυπηρετεί μεν τη δραματουργία αλλά είναι απλά μη ρεαλιστικός. Απλά αναλογιστείτε πως όλοι μας θυμόμαστε τα γεγονότα απ’τη ζωή μας με κάποιον άνθρωπο. Με χρονολογική σειρά? Όχι φυσικά. Και βέβαια η μαεστρία του Roeg έγκειται στο ότι όλη αυτή την αλληλουχία την κάνει να ρέει τόσο φυσικά, χωρίς κοιλιές και με κάθε ανοιχτόμυαλο θεατή απλά να αφήνεται στην εξέλιξη όλου αυτού του πλάνου.
Εκτός όμως απ’τα παραπάνω η ταινία παίρνει άριστα και στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Σπάνια βλέπεις στο σινεμά μια περσόνα τόσο έντονη σαν αυτή της Milena που να σε πείθει ότι το εννοεί στο 100% την κάθε λέξη που λέει. Το πόσο αταίριαστοι μοιάζουν αυτοί οι δυο τους αλλά πως δεν μπορούν να ξεκολλήσουν ο ένας απ’τον άλλο. Και το πως με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξουν εκεί που κατέληξαν. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που κάποιοι την χαρακτήρισαν σαν μια «άρρωστη ταινία, φτιαγμένη από άρρωστους ανθρώπους που απευθύνεται σε άρρωστους ανθρώπους».

 

 

H πιο γλυκιά ταινία του Κισλάφσκι για μένα...Με μία μελαγχολικά όμορφη πρωταγωνίστρια την καλλονή Ιρέν Ζακόμπ, εκπληκτική μουσική επένδυση, το αφιέρωσα πριν μερικές μέρες στην @Ana Steel ακριβώς για τα νοήματα που περιέχει το συγκεκριμένο κομμάτι που θεωρώ αριστουργηματικό...Οι μαριονέτες και η σύνδεσή τους με την πραγματική ζωή...
Δεν ξέρω να κάνω κριτικές...δεν με νοιάζει το copy-paste που αφορά τις γνώμες των ειδικών...
Σαν θεάτρια απλή, μπορώ να πω ότι είναι από τις ταινίες που αν αγγίξει μία συγκεκριμένη χορδή σου, σε έχει πάρει μαζί της και σε έχει ταξιδέψει στον χωροχρόνο, μαζί με τις δύο κοπέλες που μοιράζονται μία περίεργη ενσυναίσθηση....
Η μία κουβαλάει μέσα της την άλλη, με κάποιον περίεργο τρόπο....
Όταν η μία πεθαίνει, η άλλη συναντιέται με την αγάπη, μέσα από την οποία αποκαλύπτεται ότι δεν ήταν ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή πραγματικά μόνη της, ακριβώς όπως το ένιωθε...
Η μουσική τις ένωνε με παράξενο τρόπο, στην ζωή και στον θάνατο...Ο Πράισνερ στα καλύτερά του κατά την γνώμη μου, με τον φανταστικό συνθέτη του σεναρίου, να παίρνει υπόσταση από την μουσική του, που είναι ένα ποίημα, μία μαγική στιγμή έμπνευσης για την διαχρονικά παγκόσμια μουσική...

Επιστρέψτε μου να σας αφιερώσω ένα ακόμη κομμάτι, το οποίο εμένα με έκανε να κλαίω, όχι τόσο λόγω της εικόνας, όσο της μουσικής...
Οι δύο λατρεμένοι Πολωνοί δημιουργοί, μεγαλούργησαν μαζί στην συγκεκριμένη περίπτωση, που ήταν για μένα και η ευτυχέστερή τους (και δική μας) συνάντηση...

 

wings of desire
wim wenders

ο Δαμιηλ μονολογεί απανωτά ρητορικά ερωτήματα στο φιλοσοφικού αέρα,οπενινγκ της ταινίας...
When the child was a child, it was the time of these questions. Why am I me, and why not you? Why am I here, and why not there? When did time begin, and where does space end? Isn't life under the sun just a dream? Isn't what I see, hear, and smell just the mirage of a world before the world? Does evil actually exist, and are there people who are really evil? How can it be that I, who am I, wasn't before I was, and that sometime I, the one I am, no longer will be the one I am?

μαζι με τον φιλο του συναγγελο Καστιελ παρατηρούν αιώνες τώρα τη ζωή στο βερολίνο,αλλα πλεον έχουν ρουτινιάσει στην αγγελική ζωή και ονειρεύονται κάτι πιο σκανταλιάρικο..κατι πιο αντιαγγελικό φερ ειπείν...
 
D:It's great to live by the spirit, to testify day by day for eternity, only what's spiritual in people's minds. But sometimes I'm fed up with my spiritual existence...
To lie! Through one's teeth. As you're walking, to feel your bones moving along. At last to guess, instead of always knowing. To be able to say "ah" and "oh" and "hey" instead of "yea" and "amen."
C:Yeah, to be able, once in a while, to enthuse for evil. To draw all the demons of the earth from passers-by and to chase them out into the world. To be a savage...Keep serious! We can only be savages in as much as we keep serious.

κατα μια παράξενη,αντιαγγελική σύμπτωση..ο φακός παρατηρήσεως των αγγελοπρωταγωνιστών εστιάζει μοναχά στις ζωές διάφορων βερολινέζων που αντιμετωπίζουν προβλήματα...κι επίσης συμπτωματικά συχνά αντιλαμβάνονται και οι δύο,τη μακάβρια επιθυμία των άτυχων τουτων ανθρώπων για "αποχώρηση",ως κάποια ανακουφιστική λύτρωση..

 

 
 


ανάμεσα σε όλα αυτά ο Δαμιήλ ερωτεύεται μια ταλαντούχα νεαρή ακροβάτισσα σε τσίρκο...
 

αρκετά ευλύγιστη ομολογουμένως...
 

η οποία στο φινάλε της ταινίας,οπου επιτέλους καταφέρνουν να βρεθούν μαζι σ ενα μπαράκι,του εξομολογείται τα συναισθήματά της....
M:Now it's serious. At last it's becoming serious. So I've grown older. Was I the only one who wasn't serious? Is it our times that are not serious? I was never lonely neither when I was alone, nor with others. But I would have liked to be alone at last. Loneliness means I'm finally whole. Now I can say it as tonight, I'm at last alone.
Only with him could I be alone, open up to him, wholly open, wholly for him. Welcome him wholly into me. Surround him with the labyrinth of shared happiness. I know... it's you...

κι έτσι ενώνονται σ ένα χάπυ εντ του οποίου γινόμαστε περισσότερο κοινωνοί στο β΄ μέρος...
faraway,so close!

εκεί ο Δαμιήλ εκπτωτος πλεον και ευχαρις...εργάζεται στην πιτσαρία Casa dell'Angelo

 
ενώ μια περιπέτεια που παρολίγο να κόστιζε τη ζωή στο εγγονάκι ενος Ναζι(οπου διέφυγε βέβαια στις Η.Π.Α με το ονομα Baker..με τη βοήθεια ενος κατα τα αλλα άκακου σωφέρ...)
 
κάνει τον συνάγγελο Καστιελ να εκπέσει ωστε να το σώσει..(καμία υπόνοια λύτρωσης βέβαια σ αυτη την περίπτωση του άριου και χωρίς προβλήματα προς καιάδολύτρωση απογονοναζιστακίου του β΄ μέρους του ουρανού του βερολίνου..)

 

 
κατα τη μετέπειτα θνητή του πορεία μετα την ηρωική πράξη,ο πρωην αγγελος Καστιελ καταλήγει να κάνει μπιζνες με εναν μαφιοζο ενω στο τελος ολοι μαζί φορτώνουν τα όπλα του μαφιόζου σ ενα φέρυ και πάνε στην ακρογιαλιά (που έλεγε και η Μερκούρη..)

 

 

  

Για άπειρα thumps up!!!!                      
Νομίζω ότι είναι η ταινία που έχω λατρέψει περισσότερο στην ζωή μου, ένα από τα μαγικά αριστουργήματα της έβδομης τέχνης....
Η ακεραιότητα, ακόμη και σε ένα μέρος όπου η ζωή σου καταρρέει, η δυνατότητα να σταθείς όρθιος όταν όλα συναινούν στο να διαλυθείς, η φιλία, η επινοητικότητα, η νέμεσις που είναι νομοτέλεια, είναι οι λόγοι που την λατρεύω...
Το καστ για μένα, έστω και εξ΄αντανακλάσεως, γιατί τον πρωταγωνιστικό ρόλο του τραπεζίτη Andy Dufresne τον απέρριψαν πολλοί άλλοι, προέκυψε όμως το διαμάντι Tim Robbins και ο ανυπέρβλητος Morgan Freeman (free man, άλλη μία σύμπτωση ), ήταν ούτως ή άλλως ο ιδανικός, ψυχοσυνθεσιακά για τον ρόλο του Red, κάνοντας το λογοπαίγνιο, όταν ρωτήθηκε από που πήρε το όνομά του..."Maybe it's because I'm Irish."
 

Δεν το κρίνω ως μεταφορά, γιατί όσο καλός και να είναι ο Stephen King και το βιβλίο του, η κινηματογραφική εκδοχή έχει δικά της φτερά, με την ευαίσθητη σκηνοθεσία του Darabond, που κατά πως φαίνεται αγάπησε τα φιλμ φυλακών (κι εμείς το φάγαμε το κόλλημα, η αλήθεια είναι...), συνεχίζοντας αργότερα με το πιο εμπορικό Πράσινο Μίλι, και τις εκπληκτικές ερμηνείες όχι μόνο των πρωταγωνιστών, αλλά και όλων των υπόλοιπων. Το κάστινκ της ταινίας είναι για μένα υποδειγματικό....

 
Η αφίσα στην οποία οφείλει η ταινία τον Ελληνικό της τίτλο, μέρος του αρχικού τίτλου του King, σύμβολο της εποχής και της γυναικείας απουσίας...
 
Η ελευθερία και τα κόστη της...αλλά και η αξιολόγησή της...

Το soundtrack παρότι επαινέθηκε και προτάθηκε για Όσκαρ (κλάιν δλδ), δεν ξέρω αν έχει αυθύπαρκτη δυναμική, αλλά συνόδευσε ιδανικά τις εικόνες....



Και ο Mozart, οι δύο σοπράνο και η λεπτή ειρωνεία που διαφαίνεται, εμπλέκοντας και την απιστία στην μέση, που συγκίνησαν τον ''λαϊκό'' Red...



Θεωρώ ότι είναι μία ταινία που αξίζει κανείς να δει...Εγώ την βλέπω κάθε τρία-τέσσερα χρόνια και την απολαμβάνω, ανακαλύπτοντας όλο και καινούρια πράγματα που μου είχαν διαφύγει....