Εμπιστοσύνη, Αφοσίωση, Ειλικρίνεια στις Κ/υ σχέσεις

Πολλά τα σημεία της πολύ ενδιαφέρουσας αυτής απάντησης  
Θα προσπαθήσω να απαντήσω βάσει της δικής μου εμπειρίας (και της συγκεκριμένης περίπτωσης που αναφερόμουν και της γενικότερης   ).
ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΖΩ ότι αναγνωρίζω ότι καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά το θέμα, ειδικά ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.

Κι εγώ μετρώ πάντα μα πάντα την πρόθεση. Αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο να το διαγνώσεις πραγματικά, πολλώ δε μάλλον να το κρίνεις. Και αν οι προθέσεις είναι οι καλύτερες αλλά το αποτέλεσμα βγει στραβό ή λάθος; Χμ... αυτό είναι μεγάλο ερώτημα και δεν έχω καταφέρει να μου το απαντήσω ακόμη.

Επίσης είναι πάρα πολύ ανθρώπινη αδυναμία να θέλουμε να δείξουμε έναν καλό εαυτό στον άλλο, ειδικά αν έχει μια κάποια σημασία για μας. Και είναι πάρα πολύ ανθρώπινο να φοβόμαστε την απόρριψη, ειδικά αν κάποιος μετρά για μας κάπως.
ΔΕΝ λέω ότι είναι καλό, λέω ότι είναι ανθρώπινο και ως τέτοιο προσπαθώ να το κρίνω (τις φάσεις τουλάχιστον που δεν έχω χτυπήσει 9.000 στροφές από το θυμό μου   ).

Και αν η προσπάθεια κάποιου να μη με πληγώσει με οδηγήσει σε ένα επίπλαστο συμπέρασμα;
Είναι απαραίτητα από κακή πρόθεση;
Αν του ξεφύγει κάτι και πάει λάθος; Δεν θα πρέπει να του δώσω το περιθώριο να το διορθώσει αν μου το ζητήσει; Κι εγώ δεν θα ήθελα να μου δοθεί αυτό το περιθώριο;

Έχω υπάρξει πολύ σκληρός άνθρωπος αλλά τελευταία αναθεωρώ πολλά... Γίνομαι πιο μαλάκας; Μπορεί... Αλλά είμαι πιο ήρεμη. Και αυτό κάτι λέει για τη χρησιμότητα των αναθεωρήσεων μου.

Και η γενναιότητα έχει να κάνει νομίζω ακριβώς με το ότι δεν ξέρεις αν θα βρεις ανταπόκριση, αν θα επιδείξει ο άλλος "ισόποση" γενναιότητα κλπ Αλλιώς δεν θα ήταν γενναιότητα, θα ήταν κάτι άλλο, που θα είχε πιο πολύ να κάνει με υπολογισμούς.

Στο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ μου παράδειγμα τώρα που κάλλιστα μπορεί να μην κάνει σε πάρα πολλούς συνομιλητές και το σέβομαι.

Θυμάμαι μια στιγμή πριν κάποιο καιρό... Εκείνος είναι στην πόρτα και Τον φιλάω. Την ανοίγει να φύγει. Την ξανατραβά και με κοιτάζει στα μάτια "να στο πω απλά: αν αυτή τη στιγμή έφευγες θα Με έκανες κομμάτια... κομμάτια".
Δεν μπορώ να αντιδράσω. Είναι λες και κάποιος μου πάτησε το freeze frame. Δεν μπορώ να πω τίποτα, ίσως θα έπρεπε να μπορώ, αλλά δεν μπορούσα.
"εγώ κομμάτια;;; Ποιον;;;; εγώ;;; Εκείνον;;; Πώς;;; Δηλαδή εννοώωωω..." ήταν η σκέψη μου. Δεν ξέρω τι εννοούσα. Μάλλον ότι εγώ αν φύγει Αυτός θα γίνω "δικαιωματικά" πιο κομμάτια από Εκείνον. Γιατί όμως; Είναι λογικό αυτό που λέω; Στέκει; Είναι δίκαιο;;;
Όχι δεν είναι! Ναι μπορεί και Αυτός να γίνει κομμάτια. Ναι μπορώ εγώ και οι ενέργειες μου να Τον κάνουν κομμάτια και καλό θα είναι να μην τινάζω από πάνω μου σαν κουτσουλιά μια τέτοια ευθύνη. Ανευθυνότητα είναι να λέω "έλα μωρε, εγώ δεν μπορώ να Του κάνω τίποτα, θα το ξεπεράσει".
Και ναι, κατόπιν αυτών των σκέψεων παραδέχομαι ότι έχει το δικαίωμα στην ανθρώπινη αδυναμία να κάνει ένα λάθος. Στην προσπάθεια Του να με κρατήσει μπορεί να κάνει και ένα λίγο πιο μεγάλο λάθος. Τι να κάνω; Να πάρω τσεκούρι να Τον κυνηγάω; Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Ούτε και θέλω.
Ναι, αν νιώθει ότι θα Τον κάνει "κομμάτια" αυτό, μπορεί να Τον φοβίζει, άνθρωπος είναι. Και ναι έχει το δικαίωμα σε λάθος αντιδράσεις κάποιες φορές. Και όσο εγώ Του δείχνω λιγότερη εμπιστοσύνη (ναι Του δείχνω πολύ λιγότερη, Αυτός ποτέ δεν μου έχει δείξει έλλειψη εμπιστοσύνης), όσο δείχνω με τις άμυνες μου λιγότερη αφοσίωση, δείχνω ότι είμαι επίφοβη να την κάνω. Και τόσο αυξάνω την πιθανότητα του δικού Του λάθους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δω το λάθος, δεν θα το ξέρω, δεν θα το κρίνω ίσως.
Σημαίνει απλώς ότι θέλω να το κρίνω με ανθρώπινα μέτρα και πραγματικά.
Αυτές οι σκέψεις του παρασκευιάτικου απογεύματος  

 

@brenda said: Για να αποτιμηθεί το κόστος κάθε σχέσης με ''ψυχικές μονάδες''  (το λάτρεψα), σημαίνει ότι η αξιολόγηση γίνεται στην ψυχή, με ψυχή κι όχι με καύλα....


Η ψυχή έχει και καύλα, το αντίστροφο όχι πάντα κατ' εμέ  


@brenda said: Οι παρανοήσεις κατ΄εμέ ξεκινάνε όταν αυτά τα δύο μπερδεύονται, όταν ο ένας δίνει ψυχή κι ο άλλος εισπράττει και ανταποδίδει μόνο καύλα...


Συμφωνώ. Αλλά πάντα σκέφτομαι και αν ο δεύτερος δεν μπορεί να δώσει κάτι άλλο; Φταίει; Μπορεί να μη φταίει, απλά να μην μπορεί...  


@brenda said:...αρκεί να είναι ξεκάθαρο και ειλικρινές...


Εδώ κατά τη γνώμη μου εντοπίζεται ο βασικός πυρήνας που θα δώσει την αφοσίωση και την εμπιστοσύνη.

 

Την αφοσίωση την βιώνω ως κατάσταση και όχι ως συναίσθημα.

 

Αν θα ήθελες θα με ενδιέφερε (για να έχω και τις οπτικές άλλων ανθρώπων   )να απαντήσεις στο ερώτημα: και ποια συναισθήματα εμπεριέχει;

 

Μια παλέτα συναισθημάτων θα μπορούσε να περιλαμβάνει ,ξεκινώντας απο σεβασμό και εκτίμηση και κλιμακούμενη σε θαυμασμό, έρωτα, αγάπη...

 

Συμφωνώ   Και θα ξεκίναγα και από πιο "πριν" στο φάσμα των συναισθημάτων...

 

Tα συναισθήματα που μπορεί να νιώθει κανείς είναι αμέτρητα τόσο σε είδος όσο και σε ουσία. Πολλά περιπλέκονται και άλλα εμπεριέχουν μέσα τους κι άλλα συναισθήματα.
Ας πούμε η αγάπη είναι απλώς μία λέξη που συνοψίζει πολλά μικρότερα και αυτόνομα συναισθήματα.
Αυτή η αφοσίωση με μπερδεύει λίγο, η σύνδεση/αφοσίωση (εμείς ας το ονομάσουμε αγάπη) σχετίζεται με συναισθήματα ηρεμίας, ασφάλειας, πληρότητας κτ.λ

 

Πολύ καλή απάντηση @Madeleine Rk και ευχαριστώ για την ευκαιρία να «περικυκλώσω» μια σκέψη μου που ήταν λίγο χαοτική μέχρι πολύ πολύ πρόσφατα  

Ναι η αφοσίωση είναι κατάσταση. Θα έλεγα και κάτι ακόμη «παραπάνω»: θα τολμούσα να πω ότι είναι προτσές.

Μετά από μια πραγματικά mind blowing συζήτηση που μου χάρισαν αγαπημένοι φίλοι χθες το βράδυ βρίσκω όλο και περισσότερες βεβαιότητες ότι πρόκειται για προτσές  

Και ως τέτοιο δικαιολογεί κάποια «παροξύτονα», κάποιες «παραφωνίες» που ίσως φαντάζουν ως τέτοιες προσωρινά, βραχυπρόθεσμα (βλ. άλλα θέματα – έννοιες που έχουν αναφερθεί σε πρόσφατες συζητήσεις όπως «εμπιστοσύνη», «ψέμμα», «αλήθεια», «(αν)ειλικρίνεια») αν αυτά μεσο και μακροπρόθεσμα μπορούν να αποκατασταθούν κατά τρόπον ώστε να βοηθήσουν συνολικά αυτό το προτσές.

Η αφοσίωση είναι για μένα εκείνη η διαρκής αλληλόδραση, η αμφίδρομη ροή που με κρατά Εκεί. Που σε ζόρικες στιγμές με βοηθά να υπομένω, να αντέχω και να ελπίζω στο καλύτερο. Για την ώρα έχω αποζημιωθεί στο έπακρο.

Ναι, όπως σωστά λες και παρακάτω (#7) «τα συναισθήματα που μπορεί να νιώθει κανείς είναι αμέτρητα τόσο σε είδος όσο και σε ουσία». Και μπορεί να είναι και αρνητικά. Έμαθα να μην δαιμονοποιώ τα αρνητικά συναισθήματα. Αυτό είναι μεγάλο κέρδος για μένα.

Σκεφτόμουν και τις «διαφωνίες» της @brenda για το ψέμμα (ή τέλος πάντων την τμηματική – ωραιοποιημένη αλήθεια). Μιλώντας από τη δική μου προσωπική (και ενίοτε οδυνηρή) εμπειρία, κατάλαβα ότι μπορεί κάποιες φορές να έχεις τόση σημασία για τον Άλλο, να έχει η αφοσίωση σου, Σ/σας, τόσο ζωτική σημασία για Εκείνον που να θέλει να υπηρετήσει αυτό το προτσές ακόμη και με διακινδύνευση. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο στην τελική για Εκείνον ένα statement «ξέρεις αυτό είναι, take it or leave it». Ίσως όμως αυτό να ήταν εύκολο σε μια κατάσταση που δεν Τον ενδιαφέρει τόσο πολύ ή τέλος πάντων αναγνωρίζει χρονικά και άλλα dead ends. Αλλά αν το προτσές αυτό θέλει να χωρίς τέλος; Δεν ξέρω   Εκεί ίσως αλλάζουν τα πράγματα ακόμη και για έναν Κυρίαρχο   Και όπως έμαθα στα λίγα χρόνια που μετράω σε σχέσεις Κ/υ τίποτα το ανθρώπινο δεν θα πρέπει να μου είναι ξένο. Α και να περιμένω και λίγο. Όσο μπορώ κάθε φορά   Και πως ίσως αυτό που φαντάζει «υποταγή» να είναι απλά μια Κυριαρχία που «τρεμοπαίζει», που αχνοφαίνεται και που αν η αφοσίωση παραμείνει, θα έρθει πολύ γρήγορα και πιο ισχυρή  

Αυτές οι σκέψεις   Ελπίζω όχι εντελώς κουβάρι  

 

Να σου πω κάτι στην τελική? Έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ?

Παίζουμε παιχνιδάκι με Κυριαρχία και υποταγή?

οκ...

Να το ξέρουμε, να μην το πάρουμε και πολύ στα σοβαρά...

Μας τα χουνε κάνει ζέπελιν οι σκληροπυρηνικοί με την ανεκτικότητα στις ακρότητες...

Με την ανεκτικότητα στην υποκρισία και στην ασάφεια (ξέρετε, αυτήν την δημιουργική...) γιατί δεν μιλάει κανείς?

Ρόλοι, μούρη, θεωρία και βουδουσουμοποζεριά...

Τόσο έδειρα εγώ, τόσο μαστίγωσα εγώ, τόσες σκλάβες είχα, τόσες υποτακτικές ''εκπαίδευσα'', σε τόσες χώρες βουδουσουμιάστηκα και άλλα ευτράπελα....

Σιγά ρε μεγάλε, θα την πατήσεις, λέω κι εγώ με την σειρά μου...

Ο νορμάλ άνθρωπος για μένα, είτε κυρίαρχος είτε υποτακτικός εμπνέει την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του με τις πράξεις και το ύφος του και ναι, γιατί όχι, και το ήθος του...

Και εντάξει, υπάρχουν και οι χαμηλών τόνων που κάνουν, αλλά δεν μιλάνε...

Που έχουν τα δικά τους ''παράσημα''...

Που θεωρητικολογούν άριστα, που εμπνέουν τον σεβασμό και την αφοσίωση....

Και επί του πρακτέου τι?

Τι ακριβώς?

Παύουν οι σχέσεις -σε όποια έκφανση του bdsm και να ακουμπάνε- να είναι ανθρώπινες?

Η εμπιστοσύνη και η πραγματική αφοσίωση μπορούν να επέλθουν μόνο διαμέσου της γυμνής αλήθειας...

Και ναι, το καταλαβαίνω, έχουν κι αυτοί τις ανασφάλειές τους εντάξει, το δέχομαι, αλλά η ειλικρίνεια που είναι χαμένη γενικά στις μέρες μας, δεν κοστίζει και πολύ....

Δεν μιλάμε ούτε για τον υπεράνθρωπο του Αριστοτέλη ούτε για το τέλειο ον, αν και πολλοί και πολλές πλασάρονται ως τέτοιοι...

Ψυχική γενναιότητα χρειάζεται, αν τον ενδιαφέρει πραγματικά όπως λες εσύ @margarita_nikolayevna, και δεν είναι ανάλωση καύλας, βόλεμα ή ανάγκη επιβεβαίωσης κυριαρχίας, ή αντίστοιχα υποτακτικότητας, δεν έχει σημασία το βάθος χρόνου, ή η προοπτική μίας σχέσης...

Πραγματικές σχέσεις, με πραγματικούς ανθρώπους, αυτό θεωρώ εγώ ότι είναι το λογικό ζητούμενο...

Το εξέφρασα λίγο χύμα, όταν είπα ότι είναι καλύτερα τα έντιμα σέσσιονς από τις ανέντιμες σχέσεις, έχω τοποθετηθεί πολλάκις στο θέμα, το οποίο τείνω να αναθεωρήσω ριζικά...

Αν σκεφτώ εμένα, θα πω ότι δεν είμαι τέλεια, είμαι γεμάτη ατέλειες και ελαττώματα, ων ουκ έστιν αριθμός, λάθη και παραφορές, αλλά τουλάχιστον μπορώ να φέρω ως μόνο μου παράσημο, ότι είμαι ειλικρινής...

Αυτό βλακωδώς απαιτώ και από τους άλλους, αυτό είναι για μένα το context για βιώσιμες σχέσεις, εντός, εκτός bdsm και επί τα αυτά...

Ουδεμία έκπτωσις επ΄αυτού, για κανέναν λόγο...

Αυτά...

 

Που μπαίνουμε και τι διαβάζουμε ώρες και βολές.....

Η Κυριαρχία και υποταγή (εντός Bdsm πλαισίου πάντα δηλ. του πάλαι ποτέ Ερωτικού Σαδομαζοχισμού) είναι ερωτική τάση / κλίση
που είτε την έχεις, είτε δεν την έχεις γι' αυτό και ο καθένας εξ' ημών ψάχνεται γύρω από εκείνη (τώρα το πως δημιουργήθηκε στον καθένα αυτό είναι άλλο καπέλο).

Η ανοχή στις ακρότητες ή στο βίτσιο του καθενός (από την στιγμή που δεν ξεφεύγει επικίνδυνα και αυτό το επικίνδυνα μπορεί να αναλυθεί ξεχωριστά - για τον γράφων το επικίνδυνα έχει να κάνει και με το μη-ξεκάθαρο στόχο μιας σχέσης ανάμεσα σε 2 ή περισσότερα άτομα που πολλές φορές "μεταμφιέζεται" ως bdsm, αλλά δεν είναι), ωφείλει να υφίσταται, γιατί ο καθένας μας έχει διαφορετικές επιθυμίες, θέλω, φαντασιώσεις κλπ (δεν μπορεί να γράφει κάποιος εντός φόρουμ πχ ότι σοκάρεται από piercings, scarification, extreme sadism σώματος και να περνάει ντούκου - βαράει καμπανάκι ότι το άτομο αυτό, πιθανόν, παραπλανήθηκε ή βρήκε φως να μπει και περνάει το χρόνο του ή ψάχνει να βρει κάτι ενδιαφέρον για πάρτη του - πολύ καλά κάνει, αλλά να έχει και ανοχή με ότι δεν του κάθεται στα δικά του γούστα καλά).

Κάπου διαβάζουμε για ήθος και ύφος.... μερικοί εξ' ημών δεν αρέσκονται να μοιράζονται τις αξίες αυτές με άτομα που απλά δεν τους κάνουν για συνομιλητές και οι οποίοί "παίζουν μπάλα" σε ένα γήπεδο ψευδαισθητικής (για τους 1ους) ιντελιγκέντσιας - οι κορώνες τους περί ήθους και ύφους δεν είναι παρά η δικιά τους (και μόνο) θεαθηναϊκή αντίληψη περί του ορθολογιστικού "φασιστικού" τους μοντέλου - που περίτρανα έχουν αποδείξει πως ούτε το ένα, αλλά ούτε και το άλλο κατέχουν.

 

Πολυ ομορφη η σκεψη σου @margarita_nikolayevna ,αλλα θα διαφωνησω στο δευτερο μερος που αφορα στο ψεμα. Αν εισαι σημαντικη για καποιον, δεν επιλεγει το ψεμα.Μπορει αυτο να λεει ως δικαιολογια, αλλα το ψεμα ειναι ο ευκολος δρομος .Το ψεμα ή η μιση εστω αληθεια οδηγει στην παραπλανηση η οποια αργα ή γρηγορα αποκαλυπτεται. Η αφοσιωση που λαμβανει καποιος με αυτον τον τροπο, ειναι αφοσιωση που διδεται σε καποιον αλλον, σε αυτον που δειχνει οτι ειναι, και οχι σε αυτον που ειναι στην πραγματικοτητα. Και στην τελικη, αν ο Κ μου δεν μπορει να ειναι ο πραγματικος εαυτος του μαζι μου, και αν εγω δεν μπορω να ειμαι αληθινη μαζι του, τοτε απλα παιζουμε ενα παιχνιδι ρολων και θεατρακι για την καυλα μας.Δεν ειναι κακο, αρκει να ''παιζουμε '' και οι δυο στο ιδιο εργο. Αυτες ειναι οι δικες μου σκεψεις, χωρις καμια διαθεση να σε στεναχωρησω  

 

Ο μόνος διάλογος, που δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις, είναι με ένα κλειστό μυαλό.

Νομιζω ότι δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ το ότι η ζωή δεν είναι κινηματογράφος.
Είχε τα δίκια του ο ποιητής όταν έγραφε πως σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι.
Διαφωνώ όμως στη συνέχεια, οτι δεν παίρνουν τιποτα ο ένας από τον άλλον.
Στη καλύτερη, πλουτίζεις σε αναμνήσεις, συναίσθημα, εμπειρίες. Στη χειρότερη, μαθαίνεις.Και δεν είναι λίγο πράγμα να μάθεις.

Στην ζωή δεν παίρνουμε αυτό που μας αξίζει, παίρνουμε αυτό που διαπραγματευόμαστε. Αυτό είναι νόμος. Αποφασίστε λοιπόν τι θέλετε να διαπραγματευτείτε, τι αξίζετε πραγματικά, και που οφείλετε να ξοδέψετε αυτό το τόσο πολύτιμο συναισθηματικό χρήμα. Γιατι τελειώνει. Αν μπορείτε να κρατήσετε κάποιους ανθρώπους στη ζωή σας πλατωνικά κάντε το. : ))