Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

«Να μάθεις να φεύγεις από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας

Να φεύγεις – αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας

Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από 'κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.»

Μενέλαος Λουντέμης

p.s: Και πάτε και για κανένα μπάνιο.

 

Love is love

 

 

Θεώνη
Δρακοπούλου - Παππά

Έρωτας τάχα
...
Έρωτας τάχα να είν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ τη συντροφιά σου,
που σα βραδιάζει,
τριγυρνώ τα φωτισμένα για να ιδώ παράθυρά σου;
Έρωτας να ειν’ η σιωπή που όταν σε βλέπω,
μου το κλείνει σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική ώρες ακόμα;
Έρωτας να είναι ή συφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά που έχει φορέσει,
κι έρχεται ακόμη μια φορά με τέτοια δώρα τρυφερά να με πλανέσει;
Μα ό,τι και να’ναι το ποθώ,
και καλώς να’ ρθει το κακό που είν’ από σένα.
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ τ’ αγαπημένα..

 

Ήταν σχετικά μικρής ηλικίας, μα είχε ζήσει πολλά! Ταξίδια, θάλασσες, φουρτούνες, νησιά αφιλοξενα κι άντρες αχάριστοι ...
Μιλούσε Μˊ επιχειρηματα, ανέφερε απόψεις, δοκίμια, άρθρα και δημοσιευσεις ....
Τα υπέροχα μάτια της, γεμάτα αμφισβήτηση ....
Της έκλεισα απαλά το στόμα με το δαχτυλο ... έκανε μια δειλή κίνηση να το φιλήσει, το τράβηξα, της έπιασα το πηγούνι κι είπα ..... μα τελικα τι έχεις??
-Τίποτα, ενα κενό, μισώ τους άλλους, τη ρουτίνα,τα αισθήματα και τη ζωή ....
- Σου λείπει η αγάπη είπα
- δεν έχω πια ψυχή .... φοβάμαι ...
- έχεις, όμως κάπου την έχεις ξεχάσει, θα βρεθεί της είπα
- δε θέλω αγάπη, πόνο θέλω, πολυ, και μόνο πονο.....
- λογικό της λέω, αφού του πόνου οι "μυτιες" , του πόνου οι εξαρσεις, εξαρσεις είναι της αγάπης, αρκεί το δρόμο σˊ αυτή να έχεις βρει!
-ποιός έναι ο δρόμος της αγάπης, ρώτησε
- μα η ίδια η ζωή, σαν ζεις, μέσα σου ανθίζει η αγάπη, οχι σα λουλούδι απλά, μα σαν παλιρροια ηδονής και πάθους ....
Κλονίστηκε, και την πήρα αγκαλιά ..... σφιχτα στα χέρια μου την ένιωσα να τρέμει , οχι από φόβο, ούτε αγάπη, μα από έκρηξη ζωής ...
Και την αγάπησα πολύ ......
Και στο λαιμό μου ενιωσα δυο δάκρυα της , οχι λύπης, αλλά χαράς για τη ψυχή που ξαναβρήκε θέση μέσα της ........!
-GCHL-

 

...
Χίλιες φορές να την άφηνες στην ησυχία της

 

Ε! δε νομίζω ότι τελικά βγήκε χαμένη ... ούτε κι εγώ βέβαια ...
Κάποιες φορές στη ζωή ... κάποιοι από εμάς ... για διάφορους λόγους, συνήθως αστοχίες συντρόφων, τραυματικές εμπειρίες κλπ. .... χρειαζόμαστε ένα reboot .... δεν είναι κακό αυτό για κανένα .... ένας καταρρακωμένος άνθρωπος, χωρίς ψυχική ισορροπία δεν είναι καλός ούτε σαν Κυριαρχικός , ούτε σαν υποτακτικός ... μάλλον επικίνδυνος μπορεί να γίνει θα έλεγα, για τον εαυτό του ή και τους άλλους !

 

Oscar Wilde -η Σιωπη του έρωτα

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν σου έδωσα, τραγούδια που δεν σου είπα.

 

Aπό το άρθρο της Νίκης Κόλλια "Πεθαίνεις και φοβάμαι"
Αφιερωμένο σε μιά αγαπημένη μου που σβήνει...

…Δέκα κατακόκκινα νυχάκια παίζουν κρυφτό με ένα βαμβακερό λευκό σεντόνι.

Φτου ξελευτερία και για τα δέκα, σου λέω, καθώς σε αφήνω να με κερδίσεις για μια ακόμη φορά, και ύστερα ολοκληρωτικά χαμένος γύρω από 'σένα, πιάνω τα δυο πόδια σου και φιλάω ένα προς ένα και τα δέκα κάτασπρα δάχτυλά τους. Και όταν τελειώνουν οι μικρές κόκκινες σημαίες των ποδιών σου, ανεβαίνω αργά-αργά όλο και πιο ψηλά, και αφού κάνω έναν μικρό περίπατο ανάμεσα στις ελίτσες του λαιμού σου, φθάνω στη λευκή σου πλάτη, και καθώς αρχίζω να λύνω ένα-ένα τα κορδόνια του γαλάζιου διάφανου νυχτικού σου, εμφανίζεσαι μπρος σου τόσο κομψή και ταυτόχρονα τόσο ανυπεράσπιστη, που μοιάζεις περισσότερο με έναν μικρό γεμάτο αρμύρα γλάρο που κρατά στην αγκαλιά του τις δυο φτερούγες του.

Έχεις μικρύνει 15 ολόκληρα εκατοστά μα είσαι ακόμη πολύ απαλή, γλυκιά και αληθινά πανέμορφη.

Έτσι όπως σε κοιτώ όλο το απόγευμα από τούτη την χακί πολυθρόνα, ξαπλωμένη πάνω στο ψηλό αυτό κρεβάτι, σε ερωτεύομαι πάλι από την αρχή, ξανά και ξανά και ξανά σαν τούτος δω ο έρωτάς μου να είναι ο πρώτος, ο πιο ορμητικός και πιο ανελέητος.

"Ήτανε πρόβα χαζέ ό,τι ζήσαμε, δεν το κατάλαβες;" μου λες μέσα από τα πράσινα μάτια σου και ύστερα στρέφεις το λαιμό σου και το βλέμμα τους προς τα νούφαρα.

Υπάρχει μια μικρή λίμνη στο Εschede της Σαξωνίας που κάθε μέρα, για περίπου έξι ώρες, γίνεται μια τοσοδούλα θάλασσα από νούφαρα. Πρόκειται για ίδια νούφαρα με εκείνα που ονειρεύτηκε ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι ο Κλεμανσό, και αν και πρωθυπουργός, αισθάνθηκε την επιθυμία να ζητήσει από το Μονέ να τα ζωγραφίσει για χάρη του.

Έτσι τεράστιες συνθέσεις με νούφαρα στόλισαν αρχικά το διαμέρισμα του γάλλου πρωθυπουργού στη Montmartre αλλά και το ατελιέ του ζωγράφου μας. Ήταν μάλιστα τόσο μεγάλοι οι πίνακες με τα νούφαρα, που ο ζωγράφος αναγκάστηκε να επεκτείνει το εργαστήριό του για να τους στεγάσει. "Θέλω ένα ψηλό διαμέρισμα madameMelville, θέλω ένα ψηλό διαμέρισμα για να χώσω μέσα τα νούφαρα όλου του κόσμου", φέρεται ότι είπε στην εκμισθώτριά του και εκείνη του έριξε μια λοξή ματιά, "καλλιτέχνες πεινασμένοι" σκέφτηκε και έτσι όπως δεν της πολυγέμιζε το μάτι του απάντησε "κάνε ότι θες με το appartement, αρκεί να μην μου κουβαλήσεις και βατράχια μαζί με τα νούφαρά σου".

Και μέσα σε αυτό το φωτεινό και ψηλοτάβανο γαλλικό σπίτι, ο φίλος μας δημιούργησε τις Νυμφαίες, έργο ολοζώντανο και ποιητικό «σαν ένα μπουκέτο ολοζώντανο λουλούδια».
Αυτό ακριβώς το ολοζώντανο μπουκέτο έχω απέναντί μου, έτσι όπως είσαι ξαπλωμένη και λιάζεσαι τούτο το ανοιξιάτικο απόγευμα σε τούτο το φαρδύ κρεβάτι ενός 6ου ορόφου και πιο κει απλώνεται γυάλινη η ανοιξιάτικη πόλη μας.

Σου τρύπησαν για ακόμη μία φορά το αριστερό σου χέρι, "είναι ανελέητοι, δεν λυπήθηκαν την τρυφερότητά μου καθόλου", σου πήραν μια καράφα αίμα για εξετάσεις, το χέρι σου είναι πολύ μικρό, το ίδιο μικρό και με το πόδι σου δηλαδή, σχεδόν τοσοδούλια και τα δυο.

Έχεις ήδη φάει μια μικρή πρώτη στενοχώρια γιατί πάντα το ξεχνάς, σα να το κάνεις επίτηδες, πάντα φτιάχνεις τα νύχια σου και εδώ μετά σου τα ξεβάφουν οι νοσοκόμες και ύστερα με βάζεις να σου τα βάφω ένα-ένα νυχάκι. «Μη μου βάψεις και το πόδι μαζί, θα μοιάζω με κλόουν» λες και σηκώνεις το βλέμμα για να με επιβλέψεις.

Και εγώ ακολουθώ πάντα πιστά τις συμβουλές σου, και είμαι η μανικιουρίστα σου και η γκουβερνάντα σου και η υπηρέτριά σου και με το που ξυπνάς κάθε πρωί, σου βουρτσίζω τα μαλλιά, σου φορώ τα σκουλαρίκια που σου έφερα από την Ταϊλάνδη, με τη γαλάζια πέτρα και το ρόδι, σου βάζω λίγη μάσκαρα και κραγιόν και λίγο ρουζ για να φαίνεσαι σα μικρό κυκλάμινο μες το γαλάζιο deuxpièces νυχτικό σου.

Έδωσες ρέστα και μέσα στο γαλαζοπράσινο φουστανάκι του χειρουργείου σου «είμαι η Νίνα στο Γλάρο, και ήμουν έξοχη» μου λες, καθώς σε βάζουν αγκαλιά δυο νοσοκόμες στο κρεβάτι, είσαι όλος ο Τσέχωφ και ο Ίψεν μαζί, είσαι μια μικρή κυρά από τη Θάλασσα, από όλες τις θάλασσες και είσαι όλοι οι γλάροι όλων των θαλασσών.

Επέστρεψες στο κρεβάτι σου με δυο τρύπες στο στήθος, η μια μεγαλύτερη από την άλλη «μετάσταση ήταν, ξεκινώντας από το στήθος, ξεκινώντας από κάπου».

Και τώρα, αν εξαιρέσεις ότι η πεταλούδα για τον ορό στο ένα χέρι σου το έχει κάνει κατάμαυρο, είσαι τόσο όμορφη και έχεις ένα ροζ στα μαγουλά σου trés chic, που σε κάνει την πιο όμορφη όλου του κόσμου, την δική μου όμορφη.

Αν δεν είχες τις τρύπες και είχες νυχάκια σε απόχρωση ροζ γαλλικού, θα σε έλεγα από παρανυφάκι μέχρι νύφη την πρώτη νύχτα του γάμου μας. Τώρα σε λέω απλά έναν μικρό πλανήτη, οριζόντιο και όχι κυκλικό, ατελείωτο, γεμάτο μικρούς κρατήρες και ροζ τριαντάφυλλα: τα τριαντάφυλλα είναι τα ανάγλυφα σχέδια του γαλάζιου νυχτικού σου και οι ενώσεις του δέρματός σου εκεί που υπήρχαν οι πέτρες και τώρα υπάρχουν οι λιμνούλες… εκεί που έπεσαν 2 μετεωρίτες ή δυο πεφταστέρια. Δεν ξέρω ακόμη τι θα διαλέξω από τα δυο...

Έχεις μικρύνει 15 εκατοστά μα είσαι ακόμη απαλή, γλυκιά και πιο όμορφη από ποτέ.
«Φίλησέ με» μου λες.

Δεν θέλω να σε φιλήσω στο στόμα. Ανοίγω το νυχτικό σου. Και καθώς ακουμπώ με τα δέκα χοντρά και άγαρμπα δάκτυλά μου τους μικρούς σου κρατήρες, ξεκινώ ένα ατελείωτο ταξίδι στο φεγγάρι, δεν σε έχω χορτάσει και έτσι όπως σε κοιτώ να πεθαίνεις, σου λέω πως τώρα, αυτή τη στιγμή φοβάμαι πολύ. Πολύ. Και χώνομαι όλο και πιο βαθιά μέσα στον πλανήτη σου. Σαν ένας μικρός γλάρος κάτω από τις φτερούγες ενός άλλου γλάρου, σαν ένας άνδρας που δαγκώνει το κάτω χείλος μιας πανέμορφης για πάντα γυναίκας.

 

Ένας υπέροχος στίχος από έναν υπέροχο φίλο και ποιητή, μα πάνω απ' όλα άνθρωπο!
Με εντυπωσίασες αγαπητή.

 

"My One And Only Love"

The very thought of you
makes my heart sing
Like an April breeze
on the wings of spring,
And you appear in all your splendor,
My one and only love.

The shadows fall and spread
their mystic charms
In the hush of night
while you're in my arms.
I feel your lips, so warm and tender,
My one and only love.

The touch of your hand is like heaven,
A heaven that I've never known.
The blush on your cheek
whenever I speak
Tells me that you are my own.

You fill my eager heart with such desire.
Every kiss you give sets my soul on fire.
I give myself in sweet surrender,
My one and only love.

The blush on your cheek
whenever I speak
Tells me that you are my own.

You fill my eager heart with such desire.
Every kiss you give sets my soul on fire.
I give myself in sweet surrender,
My one and only love.
My one and only love.