Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

[όταν χωράει όλη σου η ζωή σε ένα στίχο
είναι μικρή η ζωή σου ή μεγάλο το ποίημα;]

άσχετο αλλά ό,τι αγάπησα περισσότερο ανάμεσα
σε μικρές λεπτομέρειες κρύβεται κι ας μη πίστεψα
ποτέ όσους σου λένε για δυο κατοστάρικα τη μοίρα
στο φλιτζάνι του καφέ και σε αφήνουν σύξυλο έτσι
όπως κοιτούσαν αφηρημένοι οι συμμαθητές μου
όταν κάναμε κοπάνα απ΄το σχολείο τα κορίτσια που
ανεβοκατεβαίνουν δυο δυο σαν εξόριστες θεότητες
στη βόλτα της σόλωνος γωνία στο παλιό πανελλήνιο
αφήνοντας μου το ελεύθερο να γίνω πρωταθλητής
στο τάβλι κλέβοντας ανενόχλητος στα ζάρια

ήταν στη φύση μου και να καπνίζω και να γράφω
όσο έγραφα σαν τρελός καιγόταν το τσιγάρο μου
κάηκα όπως καίγεται τη νύχτα ένα ορφανό αστέρι
ουράνιο σώμα κοτρόνα πεσμένη σε τσουκνίδες
κάηκα όπως όταν γράφεις ποίημα για τη καλή σου
και κολλάς σε μία άτιμη λέξη γεμάτη μελαγχολία
πώς να στο πω; να κάθεσαι να ξεπαγιάζεις μέσα
στα μαύρα μεσάνυχτα νοσταλγώντας τη ζέστη που
ένιωσες όταν ήσουν είκοσι χρονών πάρτι έκπληξη
γενεθλίων και να μη χορταίνεις εκείνο το κορίτσι
που κόλλησε κατάσαρκα πάνω σου χορεύοντας
το «αν δεν υπήρχες εσύ τότε πες μου γιατί άραγε
να υπήρχα και εγώ» του τζόε ντασέν άσχετα που
εσείς και γω ξέρουμε όλη την αλήθεια πως πότε
στη ζωή μου δεν συνάντησα ξανά αυτό το ζωηρό
πλάσμα της φαντασίας μου

κάηκα από παντού έτσι όπως ερωτεύονται τα παιδιά
και δεν κοιμούνται τα βράδια για να φυλάνε καλά
τα μυστικά τους ή όπως συμπεριφέρονται επειδή
νομίζουν πως είναι ερωτευμένα όμως τι σου φταίω
που η λέξη απογοήτευση δεν σημαίνει απογοήτευση
όταν είσαι μαθημένος να μην απογοητεύεσαι
αλλιώς για πες μου : γιατί να υπήρχε η ποίηση;

 

Στιγμές νοσταλγικές από τη φοιτητική ζωή μου ..... ξύπνησαν μˊ αυτές τις όμορφες ποιητικές γραμμές!!!!  

 

... τίποτα παραπάνω από ένα κομμάτι κρέας, «Group Therapy».