Movie Challenge

Mon Oncle d'amerique - Alain Resnais

Οι ζωές τριών ανθρώπων: του Ρενέ που έχει εγκαταλείψει την οικογενειακή φάρμα για να γίνει μάνατζερ σε ένα εργοστάσιο με υφάσματα, της Τζανίν, που προέρχεται από εργατική οικογένεια και δουλεύει ως στιλίστρια και ηθοποιός και του μεγαλοαστού Ζαν που είναι πολιτικός και συγγραφέας. Ο διακεκριμένος Γάλλος επιστήμονας της εποχής Ανρί Λαμπορί, επιχειρεί να συστηματοποιήσει και να ερμηνεύσει τα μοτίβα της ανθρώπινης συμπεριφοράς μετά την παρατήρηση των τριών παραπάνω ανθρώπων.
Ενα σαγηνευτικό παιχνίδι καθρεφτών κι αντανακλάσεων από διάφορες όψεις της ζωής, όπου η μνήμη παίζει καθοριστικό ρόλο κι όπου επίσης τα ετερόκλιτα στοιχεία του συνόλου διατηρούν την αυτονομία τους, προτρέποντας τον θεατή να κάνει τους δικούς του συσχετισμούς ιδεών, ν’ αποδεχτεί ή όχι τις απόψεις του Λαμπορί.

Ο ίδιος ο Λαμπορί αφηγείται με την φωνή του τις ιστορίες τριών ανθρώπων και τις συγχέει με την ψυχολογία του ζώου. Ο Ρενέ αφήνει την οικογένεια του για να δεχτεί την θέση του διευθυντή σε απομακρυσμένη βιομηχανία και φτάνει στα όρια της απόλυτης κατάρρευσης όταν διακυβεύεται η καριέρα του. Ο Ζαν είναι πολιτικός-συγγραφέας που αφήνει, και πάλι, το σπίτι του για χάρη μιας νεαρής θεατρίνας. Η Ζανίν είναι αυτή η νεαρή θεατρίνα που μπορεί να ανέρχεται συνεχώς τα σκαλοπάτια της επιτυχίας, κατεβαίνει αντίστοιχα αυτά της ευτυχίας. Και οι τρεις έχουν πρότυπα ηθοποιούς από το παρελθόν (Jean Gabin, Danielle Darrieux, Jean Marais) που ευρεσιτεχνικά ο Resnais τους παρεμβάλει δίνοντας οπτική δράση στην εσωτερική ένταση.

Είναι οι ανθρώπινες αντιδράσεις αποτέλεσμα καθορισμένων ενστίκτων; Ο Resnais τολμάει να τις αντιπαραβάλει με αυτές των ποντικιών πειραμάτων. Τολμάει πάλι να μας πει ότι ακόμα και τα ξεσπάσματα μας είναι προκαθορισμένα μέσα από μια ποικιλία αντιδράσεων, που η φύση ορίζει. Ναι, ο άνθρωπος είναι προϊόν της φύσης και οι αντιδράσεις του αντλούνται μέσα από φυσικούς κανόνες και χημικές αλληλεπιδράσεις. Τα πράγματα είναι τόσο δύσπεπτα και παράλληλα υπερβολικά απλά...

Σε μια ταινία του Resnais δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε την κλασική έννοια της αφήγησης. Η ταινία ξεκινάει με μια συρραφή εικόνων και μια εξαντλητική ηχητική αφήγηση από τον ίδιο τον Λαμπορί , που μας συστήνει με τους τρεις χαρακτήρες και το παρελθόν τους. Εφόσον οι ήρωες έχουν γίνει προσιτοί και έχει γίνει σαφές πως πρέπει να παρατηρήσουμε τις ζωές τους από «πάνω», η αφήγηση γίνεται νορμάλ και το δράμα κινείται. Όλα αυτά για να έρθουμε στο αριστουργηματικό σημείο του μικρού νησιού, όπου γίνονται τα πειράματα, πάλι με το ύφος της αρχικής αφήγησης και μπονιουελικές τάσεις σουρεαλισμού. Μετά και από αυτό, οι ήρωες είναι πλέον πιο οικείοι από ποτέ και είμαστε πλέον μάρτυρες των αποτελεσμάτων των πειραμάτων και, αν έχουμε φάει την ταινία από το μεδούλι, ψυχολόγοι με πτυχίο…



«Ο θείος από την Αμερική» βραβεύτηκε το 1980 με το ειδικό βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών.

 

42:23
Homer: She killed them. Medea herself, does she not say, "I killed my children"?
Illya: And you believe her? You don't understand the women. Medea loves her husband, yes?
Homer: Yes.
Illya: Her husband is interested in another woman? Yes?
Homer: Yes.
Illya: So she said to her husband that she has killed her children to frighten him, to get him back.
Homer: No!
Illya: Yes. She gets him back, and everybody go away and everybody is happy and they go to the seashore.

And that's all!

 

Lolita
stanley kubrick

 
παρακολουθώντας τη μεταφορά της Lolita επι της οθόνης κατα τον Kubrick..
ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια μικρογραφία 25χρονης κατα τη μιμητική προσπάθεια του γυμνασιοκόριτσου Dolores Haze στο ρόλο της
φτασμένης εκκολαπτόμενης σταρλετ
με κρεπαρισμένο μαλλί
μπλαζέ eyeliner στο βλέμμα
και κόκκινο κραγιόν
η οποια τείνει με περισσή αυταρέσκεια τις γόβες της
 
προς τον πατριό Humbert (οπου παρεπιπτόντως,ο ηθοποιός,φέρνει περισσότερο σε ενδεχόμενο 65χρονο παππού της,παρα στον 37χρονο πατριο που ενσαρκώνει)

κατα τα λοιπά..ο ανώμαλος τραβά τα πάνδεινα απο τη νεαρή..

..βάφει τα νυχάκια της με προσοχή στη λεπτομέρεια
 

..υπομένει το φλέρτ της cougar χήρας μανούλας Charlotte
 

..υπομένει τη παιχνιδιάρικη διάθεσή της...
 

.. ενδεχόμενες μπρατιές..

 

..και οδηγάει χιλιόμετρα επι χιλιομέτρων...σε μια προσπάθεια να ξεφύγει απο τη κατακραυγή του κόσμου (ενώ παράλληλα,βρίσκει ως έμπειρο cougar,το χρόνο και το χώρο να αποζημιωθεί για όλα όσα στωικά υπομένει απο εκείνη..)
 


Σαφώς η κρεπαρισμένη Λόλα στη θέση του συνοδηγού,με το μαγκιόρικο μπλαζέ υφάκι δε θυμίζει σε τίποτα το αλησμόνητα γκροτέσκο απείρως πιπινοσαχλοκούδουνο της εκδοχής του Lyne του 1997..
 

(με την κάποια..ενδεχομένως μαζοχιστική ποδολαγνεία του σκηνοθέτη..)
 

( το attitude 10χρονου γυμνασιοκόριτσου με τις εντεταμένες τσαχπινογαργαλιές..
 

..και το εμμονικό νάζι,τυπου τετάρτης δημοτικού)
 

Ανάμεσα λοιπόν στην εκδοχή του Κubrick οπου η Lolita μεγαλίζει..
και την εκδοχή του Lyne οπου μπεμπεκίζει..
ο περιπαθής ανώμαλος(οπου και πάλι δείχνει καπου κοντά στα 60.. ) τραβά κι εδώ τις δυσκολίες του διεστραμμένου βίου του,αγκαλιά μ ένα κουκλάκι,για συμπαράσταση..
 

(βέβαια,σε καμία απο τις δύο "ενσαρκώσεις" του μυθιστορήματος δεν ακολουθούνται πιστά οι "διαδρομές" των χαρακτήρων..
για παράδειγμα,η σκηνή του βιασμού στο ξενοδοχείο αποσοβείται εντέχνως ακόμη κι απο τον ίδιο τον Νabokov..
οι θηριωδικές φαντασιώσεις του Humbert για γενεές απογόνων Λολιτοερωμένων περνούν κλεφτά σε μια σελίδα μόνο,
ενω τα υπνωτικά χάπια,τα κλάματα αλλα και οι κλήσεις του για σεξ ένω η σχέση είχε ήδη τελειώσει,με επακόλουθο το χρηματισμό της Λολιτας στο μακάβριο φινάλε
..περνούν αποσπασματικά,και μονάχα στη γκροτέσκο εκδοχή του Lyne)

εν τέλει,όπως σε κάθε θνησιγενή ερωτική σχέση,η Λολιτα παρατα τον ανώμαλο στα 15 της και φεύγει με εναν θεατρικό συγγραφέα,τον Quilty
ελπίζοντας να τη προωθήσει καλλιτεχνικά..
πανω στην άρνησή της όμως να γυρίσει τσόντες,εκείνος την σχολάει νωρίς...
και τελικά καταλήγει υπάλληλος σε φαστφουντάδικο
έγγυος στα 16 της και παντρεμένη μ έναν μισόκουφο άνεργο..( μια ακόμη γκροτέσκο φιγούρα μόλις έκανε πέρασμα..)

ο δύσμοιρος ανώμαλος Humbert,συντετριμμένος απο τη προδοσία του βιτσιόζου καλλιτέχνη Quilty
παίρνει τη κατάσταση στα χέρια του (κρατώντας ένα περίστροφο)
και ενώ τον υποχρεώνει να διαβάσει τη θανατική του καταδίκη ως άλλος άτεγκτος δήμιος....

Humbert: It's your death sentence. Read it.
Quilty: I can't read, ah, mister. I never did none of that there book learnin', ya know.
Humbert: Read it, Quilty!
Quilty: Mmm? 'Because you took advantage of a sinner.
Because you took advantage...Because you took...Because you took advantage of my disadvantage.
(' Gee, that's a dad-blasted durn good poem you done there..)
'When I stood Adam-Naked...'
( Oh! Adam-Naked, you should be ashamed of yourself, Captain...)
'...before a Federal Law and all its stinging stars.'
(Tarnation, you old horned toad, that's a mighty pretty...that's a pretty poem.!)
'Because you took advantage' -
( Gee, it's getting a bit repetitious, isn't it )
- 'Because' -
(there's another one.. )-
'Because you cheated me.
Because you took her at an age, when young lads...'
Humbert: [he snatches the note back] That's enough!
Quilty: Say, what you take it away for, mister? That was getting kind of smutty there! [laughs]
Humbert: Do you have any last words?
Quilty: Listen, Mac. You're drunk, and I'm a sick man. This pistol-packing farce is becoming a sort of nuisance.
Humbert: Do you want to die standing up or sitting down?
Quilty: I wanna die like a champion.
[Humbert fires the gun]
του παίρνει τη ζωή,γνωρίζοντας ήδη πως ο ίδιος έχει χάσει τη δική του
μαζί και τη Lolita
(η οποία παρεπιπτόντως είχε κατα τα γούστα του παραγινώσει κιολας,φτάνοντας τα 17..)

 

αφιερωμένο εξαιρετικά

 

the red violin
francois girard

ο κατασκευαστής βιολιών Nicolo Bussotti,σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη της αδικοχαμένης εγγύου συζύγου του,βάφει το πλεον άρτια κατασκευασμένο βιολί της καριέρας του,με το αίμα της..
 

έτσι η ψυχή της μετουσιώνεται στο μουσικό όργανο και ταξιδεύει τέσσερις αιώνες κατα την αφήγηση..

απο την Ιταλία του 1681,περνά στα χέρια του χαρισματικού kaspar weiss (ο οποίος εν τέλει απεβίωσε των ωδειακών καψονιων πρωταθλητισμού στο άθλημα "μηχανικοποίηση ερμηνείας και ρομποτική ".. καθότι απαγορευτικά συναισθηματικός κι ευαίσθητος..)



στην πορεία,μερικοί τσιγγάνοι ξέθαψαν (στη κυριολεξία) το βιολί και του έδωσαν μια πιο μποεμικη,ελεύθερη, και ταξιδιάρικη ζωή..


ωσπου η ψυχή του βιολιού να συναντήσει το οργασμικό πάθος στο πρόσωπο του φλογερού βιρτουόζου Frederick Pope
στα τέλη του 19ου αιώνα..


..να τεθεί υπο διωγμό απο την παραδοσιακή κινέζικη μουσική στη Σαγκάη,στα τέλη της δεκαετίας του '60 και να δικαστεί ως ένοχο μπουρζουα δυτικής κληρονομιάς απο το φασιστικά κουμουνιστικό καθεστώς της πολιτισμικής επανάστασης του Μao Zedong..
 

γλυτώνοντας τη τελευταία στιγμή,απο της επαναστατικής φωτιάς τα δόντια,χαρις στον Xiang και τη βοήθεια του Chou..

κι έτσι,να παρευρεθεί στην αγχωτική δημοπρασία του Montreal (για λίγο)..
ασκώντας γι ακόμη μια φορά τη μαγνητική του μεταφυσική γοητεία
κι ανανεώνοντας τη πορεία του βίου του,
γι ακόμη μια φορά
ως φυγας....

 

 

Υπέροχο .... ανέπτυξες όλη τη ταινία ... το κρυμμένο πάθος ... τους χαρακτήρες και κάποια βαθιά κι ενίοτε μεταφυσικά νοήματα ....
τόσο απλά ... σε 6 γραμμές και ισάριθμες φωτογραφίες !!!!! Ευχαριστούμε !!!  

 

γιαυτο και στο IMDb Chart ειναι νουμερο ενα ταινια ολων των εποχων 

 

Χαχαχα το έχω δει

 

Jesus Christ: Vampire Hunter


 



...Που λέτε συμφορουμίστες,
ο καναδάς θα μετανοιώνει στον αιώνα τον άπαντα
για δύο πράγματα: τον τζάστιν μπίμπερ (αλίμονο)
και την μικρή (μα ανεξάρτητη) εταιρία σινεπαραγωγής, Odessa Filmworks, με σήμα το παιδικό καροτσάκι που κυλά στις σκάλες.

Μπορώ να υπερηφανευθώ, ότι είδα για πρώτη φορά το οπτικό μεγαλούργημα που λέγεται jesus christ vampire hunter,
σε περιορισμένη προβολή
για επιλεγμένους θεατές
(όσους είχαμε ξεμείνει τέτοια ώρα στο μπαράκι).


Δύο λόγια για αυτούς τους ανεξαρτητάδες. Όπως ξέρετε σίγουρα φίλοι και φιλενάδες, είναι δύσκολο για έναν καλλιτέχνη να παραμένει πιστός στις αρχές του,
και ταυτόχρονα να μπορεί να πληρώνει το ενοίκιο του ρετιρέ του.

Μοιραία, η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα σημαντικών καλλιτεχνών οι οποίοι,
αργά η γρήγορα στη ζωή τους,
έχοντας βρεθεί στην απόλυτη ένδεια του να στέλνουν την παραδουλεύτρα να αγοράσει χαβιάρι από το σούπερ μάρκετ,
αναγκάστηκαν να δεχτούν μια έκπτωση στην αθανασία τους,
και είτε να εμφανιστούν σε παρωδίες παρουσιάσεων αφιερωμένες στο έργο τους,
είτε να παραβρεθούν σε συμπόσια αφιερωμένα στη ζωή τους,
και εκεί, άλλες φορές σκυθρωποί και άλλοτε χαρωποί,
σαν έτοιμοι από καιρό
αποχαιρετούν την Αλεξάνδρεια που χάνουν,
και με το άλλο χέρι τσεπώνουν τα πνευματικά δικαιώματα.

Τι κι'αν τους αποκαλέσουν ξεπουλητάρια?
Η Τέχνη, ούσα ανυπεράσπιστη, έχει ανάγκη το νταβ..., εχμ,
προστάτη της, όπως και τον πελάτη της.


Αυτό βέβαια είναι ένα σενάριο που δεν αφορά τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες.
Εκείνοι, επειδή κατά βάθος γνωρίζουν πως μόνο κατά τρολλιά της μοίρας θα γίνουν ευρύτερα γνωστοί,
έχουν το διόλου επίζηλο προνόμιο του να επιλέγουν τι και πως θα πουν,
χωρίς να ασχολούνται με τις συνέπειες.
(...Αν και οι διώξεις μόνο ενθαρρυντικές είναι για τη φήμη και τις πωλήσεις.)


Μια τέτοια παρέα από ανεξαρτητάδες εγκαθίδρυσε και την εταιρία παραγωγής Odessa FIlmworks.
Ύστερα από δεκα λεπτά γραψίματος του σεναρίου και χρόνια γυρισμάτων (δεν αστειεύομαι, από σκηνή σε σκηνή οι ηθοποιοί γερνούν ανιχνεύσιμα)
η δημιουργική ομάδα κατάφερε να ολοκληρώσει το μαγκνουμ όπους της
(παρότι τα γυρίσματα περιορίζονταν σε σαββατοκύριακα χωρίς χανγκόβερ).

Η οπτική ποίηση της ταινίας εναλλάσσεται από τα πάρκα στα μπαράκια, όπως και στα diners, ενώ η ακουστική ηδονή των μιούζικαλ περασμάτων σε μια
κατά τα άλλα βιντεοπαραγωγή, συνιστάται για τους υποφέροντες από χρόνιες αϋπνίες.

...Στην πλοκή δεν χρειάζεται να επεκταθεί κανείς πέραν του ότι, μια επίθεση βρυκολάκων σε ενα εκκλησίασμα, ωθεί τον αναρχοπάνκ ιερέα
να ταξιδέψει με δανεικό παπάκι εώς τον ποταμό Ιορδάνη, και εκεί να αποζητήσει τη βοήθεια κανενός άλλου πέραν του υπερήρωα της πίστης,
Ιησού Χριστού, ο οποίος σπεύδει να αντιμετωπίσει τις ορδές των απέθαντων (υγ. απέθαντος δεν είναι και αυτός?) με μόνα όπλα του
τον αγιασμό, τον σταυρό, την άφεση των αμαρτιών, αλλά και τις ικανότητές του στο Κουνγκ Φού.

Μέσα από ένα ταξίδι αυτοεπίγνωσης με επάλληλα στάδια αποκάλυψης (και Αποκάλυψης), και φυσικά μετά από πολύ ξύλο σε φαινομενικά τυχαίους Καναδούς,
ο Ιησούς φτάνει εώς και τη θυσία (λολ?) ώστε να απαλλάξει και την ανθρωπότητα από την αμαρτία αλλά και τον θεατή από τις ορμές να σπάσει την οθόνη. Με
την λύτρωση ανά χείρας, ο Ιησούς μαθαίνει ξανά το νόημα της προδοσίας αλλά και της συγχώρεσης, καθώς η Μαρία Μαγδαληνή (Μαρία με το Μαγκνουμ στην ταινία)
τον παρατά για τα μάτια (και τι ...μάτια, αν μπορώ να προσθέσω) της αρχι-βαμπιρέλλας, και ο ξεσταυρωμένος αντι-ήρωας προχωρά στο να παράξει ένα (κατά τι
συγκινητικό) αντι-ηθοπλαστικό αντι-κύρηγμα για το πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό αλλά και τους γύρω μας, αναντίστοιχα με το τι θα μας λάχει στον ουράνιο
τροχό της τύχης.

Σαν αποφώνηση, παραθέτω εδώ την (ελαφρώς μη διανοητική) πάλη, ανάμεσα στον Ιησού και τους άθεους του Μόντρεαλ.
ββ

 

Συμπέρασμα:
Mην ερωτεύεσαι τσαχπινογαργαλιάρικα αδηφάγα και ανήλικα πουτανάκια στα 60ς ΜΑΛΑΚΑ ΓΕΡΟ

 

 

CANZONE DEL MAL Di LUNA

Κι έτσι όπως κοιτούσα το φεγγάρι χθες βράδυ , άρχισα να σιγοτραγουδώ: " La luna 'un avi ciammi e vui l'aviti, idda I'argento e vui l'oro purtati, idda la luci spanni, idda la luci spanni e vui la dati. La luna in cielo e vui lucite in terra..." (Το φεγγάρι δεν έχει φλόγες, ενώ εσείς έχετε, εκείνο είναι ασημένιο κι εσείς ντυμένη από χρυσό, εκείνο σκορπάει το φως, ενώ εσείς το χαρίζετε. Το φεγγάρι λάμπει στον ουρανό κι εσείς πάνω στην γη…). Ύστερα άνοιξα τα χέρια και με φαντάστηκα σε καθοδική πτήση, από τον αμμόλοφο έως τη θάλασσα , μέσα στις μουσικές του Nicola Piovani...

Ε και τι έγινε? Φεγγαρόπληκτη κι εγώ, όπως ο Μπατά στο «Kaos» (1984) των αδερφών Taviani ή μήπως στο «Male di Luna» του Pirandello? Δεν θυμάμαι , ήμουν μικρή, δεν πειράζει.

Γαλάζια/μπλε πανσέληνος ή ο σεληνιασμός όλων μας τον τελευταίο μήνα, δεν θέλει και πολύ να το γυρίσεις σε τραγούδι στην σικελική διάλεκτο.

Χαμογέλασα νοσταλγικά για την αθωότητα που χάθηκε, έβαλα ένα πικρό Καμπάρι, έστυψα μέσα και ένα πορτοκάλι να μου θυμίζει την Σικελία και τον «Alexis» της δικής μας “Dynasty” και κάθισα μέσα στην μαύρη νύχτα (που δεν ήταν και τόσο μαύρη τελικά λόγω πανσελήνου, αλλά μου χαλάει το πλάνο) να ξαναδώ τρεις ώρες έργο.

Σσσσσσς, ησυχία, αρχίζει…

«Είμαι λοιπόν, γιος του Χάους. Και όχι αλληγορικά, μα στην πραγματικότητα, αφού γεννήθηκα στην επαρχία κοντά σ’ ένα πυκνό δάσος που οι κάτοικοι του Τζιρζέντι το ονομάζουν Καβούζου, παραφθορά της αρχαίας ελληνικής λέξης Χάος.» - Luigi Pirandello