Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

[σημεία και τέρατα
το κρυφό μου καλοκαίρι] θέλεις να σου πω στ΄αλήθεια τι καίει;
να σου πω τι κάνει τη ψυχούλα μου
το πάλαι ποτέ αργά να ξεροψήνεται;
πρώτη βολή η μυρωδιά του ιωδίου
η παρατεταμένη σιωπή ο λήθαργος
για όλες τις ώρες που πήγαν χαμένες
βενζίνη τα υπεραστικά τηλεφωνήματα
που σταμάτησαν στη μέση μεταξύ
ερημιάς και τρυφερότητα σάρκας να ύδωρ και να θάλασσα ίσως γαλάζια
με ένα σάλτο να βουτάνε οι λέξεις μου
εκεί που αμέριμνα λούζεται συφερτός
όχι μόνο οι εχθροί μου οι παραθεριστές
αλλά και οι κουρασμένοι φιλόσοφοι
συνένοχοι του δικού μου καλοκαιριού
σχέδια επί σχεδίων ποιημάτων ισούνται
με συλλογές ακυκλοφόρητες σαν υγρασία
που σαλεύει στο ταβάνι να με πλακώνει
ασυνείδητος κόκορας που δεν θα λαλήσει
σκάλες πλοίου να ανέβω η συνείδησή μου
δέκα ευρώ το εισιτήριο αν είσαι έλληνας
δεκατέσσερα όμως για αλλοδαπό τουρίστα
να μετράει ρέστα με τα μισοαγγλικά του
όταν το φουγάρο που σφυρίζει αγριμάκι μου
δεν σημαίνει υπερωκεάνιο κατά τον εμπερίκο
αλλά πέστο σαν τον πεντζίκη να σημαίνει
αλλόκοτο θράσος να περιμένεις μια γλώσσα
να σε ταξιδέψει σε απάτητα μέρη σε κανένα στίχο δε χωράει η ζωή μας
και μη με ρωτήσεις ονόματα αλλά καλά
να ξέρεις ουδείς ασφαλέστερος εχθρός
του εκδότη από τον εκδιδόμενο υπ΄αυτού
ποιητή του οποίου η λύσσα κόβει βόλτες
κάτω απ΄τα φεγγάρια των νησιών και κανείς
δεν τον λυπάται – ούτε ο θεός που όσο
γερνάει χάνει κάθε επαφή του
με τη ποίηση

 

*hornykitty*

 

 

Άλλαξε βρακί κορίτσι, δεν με καυλώνει.