Music challenge

Καλημέρα, μας αρέσει το κανάλι της Βουλής btw...από το trash tv της περιρέουσας ατμόσφαιρας, είναι χίλιες φορές προτιμότερο... 

 

Καλημέρα τηλεθεατή μου  

 

Η επικαιρότητα επιβάλλει να θυμηθούμε τις διαχρονικές μουσικές, μαζί με τις διαχρονικές αλήθειες...και την γυναίκα-ταραντούλα και το παιδί.... 

Κι είπε -"Ποτέ σου μη τους πεις τι άσχημοι που μοιάζουν
Αυτοί που σε σιχαίνονται μα στέκουν και κοιτάζουν.
Κι είπε - "Ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλονε στα μάτια
Γιατί καθρέφτης γίνεσαι κ όλοι σε σπαν κομμάτια."


Κ είπε - "Αν θέλεις να σωθείς από την ομορφιά σου
Πάρε τσεκούρι κ σπαθί και κόψε τα φτερά σου.
Κι είπε - "Ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλονε στα μάτια
Γιατί καθρέφτης γίνεσαι κ όλοι σε σπαν κομμάτια."



Κόψτε εισιτήριο, όλοι εσείς οι αγριεμένοι, να μείνει τουλάχιστον κάτι και στο μαγαζί.... 

 

Τάμουνα μπίτσικα τρία τάλαρα...μου έλεγε ένα γυφτάκι όταν ήμουνα μικρή...δεν καταλάβαινα τι σήμαινε, αλλά ήξερα από το ύφος του ότι ήταν κάτι πονηρό... 

 

θα απαντήσω και γω με Αλκίνοο...

 

Είμαι κι εγώ ετοιμοπόλεμη αγαπητέ μου, με πρόλαβες πριν το enter, χιχιχιχιχιιχχιιχι... 
Ήθελα να πω ότι καλύτερα να τα αφιερώνουμε ο ένας στον άλλον, για να έχει και κάποιο νόημα, αλλά εμείς μάλλον μουσικά ομονοούμε αυθορμήτως.... 



Εντάξει κι εγώ δεν το τηρώ πάντα, αλλά σκέτο μουσικό νήμα έχει...θεωρητικά είναι challenge... 
Θα σας νανουρίσω λίγο, μήπως και νανουριστώ κι εγώ.... 

 

Κάποιοι φιλήσανε τον Ιούδα εκεί στο μέτωπο
κι άλλοι ψαρέψανε ουρανό σε ένα πηγάδι
άλλοι κρεμάσαν σα δικτάτορα ένα φυλαχτό
στις φυλακές πάντα ονειρεύονται το βράδυ

Κάναμε έκτρωση σε ό,τι αθώο μας απέμεινε
κι εσύ συνέλαβες με ένα άρωμα τυχαίο
μα τα τριαντάφυλλα που σου έστειλα λίγο έλειψε
χαράματα να σκοτωθούν σε ένα τροχαίο

Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ' την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής
γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με
γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις

Κάποια πατρίδα τα χείλη μου τα φίλησε
φτηνά και με έσπρωξε γελώντας προς τη μάχη
κι όσοι της δώσαν το κορμί τους για παράσημο
αυτή έναν αγκάθι τους κάρφωσε στη ράχη

Όσα θηρία με ζυγώσανε τους έφτασε
να χορτάσουν μοναχά με τη στολή μου
μα οι άνθρωποι μ' άφησαν ήσυχο σαν έμαθαν
πως γυάλιζα ένα πολυβόλο στην αυλή μου

Όσο αξίζει...

θυμάμαι κάποτε στα μάτια σου κυνήγησα
τον εαυτό μου με ένα μαχαίρι της κουζίνας
μα μόνο η τρέλα, μόνο η τρέλα μου με ξέπλυνε
σαν καταρράκτης απ' το αμάρτημα της φτήνιας

Κι έτσι του κόσμου τα μπαλκόνια ερωτεύτηκα
αυτά που αγγίζουνε το βλέμμα με το στόμα
μα δε ξεχνάω τα υπόγεια που κυλίστηκα
γι' αυτό η φτέρνα μου έχει δέσει με το χώμα

Όσο αξίζει...

Απόψε πότησα τις ρίζες που ονειρεύτηκες
και τους καρπούς που εγκυμονούσε η τροχιά σου
κυρά, δε βρήκα μουσική που να σου άξιζε
πόνος στη γέννα προσκυνώ την αρχοντιά σου

Θα χαραμίσω τη ζωή μου περιμένοντας
να 'ναι πολύ αργά για να τη διορθώσω
και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας
τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω.

 

Δεν είναι του Μάνου αυτό, αν και θα μπορούσε...