Ποιό θεωρείτε το πιο δυνατό ερωτικό σημείο ?

Μου ήρθε στο μυαλό το παρακάτω άσμα, με αφορμή τα μάτια...

 

  τιποτα καλυτερο απο ενα ομορφο λαιμο

 

Τα δάκρυα.

 

το πιο ερωτικο σημειο ειναι αυτο που κανει την αλλη να καβλωνει περισσοτερο απ τα υπολοιπα.

 

Η ψυχική και συναισθηματική απέκδυση.  

 

 
Το ξέρω πως δεν είναι και το πιο συνηθισμένο!!
Γενικότερα έχω θέμα με τα χέρια, τα κοιτάζω στάνταρ χέρια σε γυναίκες και άντρες. Όχι μόνο σε ερωτικό πλαίσιο.
Αλλά όταν κολλήσει η ματιά μου εκεί κολλάει..
Εκείνο το τμήμα ανάμεσα στον καρπό και στον αγκώνα στο αντρικό χέρι... Και αν συνυπάρχει με γυρισμένα μανίκια στο πουκάμισο...
Όπως κάποια στιγμή που χρειάστηκε να γράψει κάτι και γύρισε τα μανίκια... Ωχ...χτύπημα κάτω από την ζώνη!
Μου αρέσει να παρακολουθώ τους μυς να κινούνται και να νιώθω την ανάγκη να το αγγίξω..

Υ. Γ. Δεν είμαι και το πιο φυσιολογικό άτομο, το ξέρω...

 

Ναι πραγματικα σ ενα κοσμο φυσιολογικων ανθρωπων εσυ διαφερεις  

 

θεωρώ οτι το πιο δυνατό
σημείο είναι το μυαλό... μπορείς να διεγείρεις ερωτικα ολόκληρο το "είναι" του/της συντρόφου...(αρκεί η θεωρία να εφαρμόζεται στην πραξη  )

 

[QUOTE="Ana Steel,


Υ. Γ. Δεν είμαι και το πιο φυσιολογικό άτομο, το ξέρω...[/QUOTE]

Αχ ...πόσες φορές το λέω κι εγώ αυτόοο....

 

"TITYRE
Oui... Et c’est là, au sein même des ténèbres dans lesquelles se fondent et se
confondent ce qui est de notre espèce, et ce qui est de notre matière vivante, et
ce qui est de nos souvenirs, et de nos forces et faiblesses cachées, et enfin ce qui
est le sentiment informe de n’avoir pas toujours été et de devoir cesser d’être,
que se trouve ce que j’ai nommé la source des larmes : L’INEFFABLE. Car, nos
larmes, à mon avis, sont l’expression de notre impuissance à exprimer, c’est-àdire
à nous défaire par la parole de l’oppression de ce que nous sommes..."

PAUL VALÉRY
DIALOGUE DE L’ARBRE
1943

-------------------------

"ΤΙΤΥΡΟΣ
Ναι ... Και είναι εκεί, ακόμα και μέσα στα σκοτάδια στα οποία εδράζονται και
συγχωνεύονται αυτά που σχετίζονται με το είδος μας, με τη ζώσα ύλη μας, και
με τις αναμνήσεις μας,
και με τις κρυφές δυνάμεις και αδυναμίες μας, και τελικά αυτό που είναι
το άμορφο συναίσθημα του να μην ήταν κανείς πάντα και που πρέπει να σταματήσει να είναι,
όπου βρίσκεται αυτό που έχω ονομάσει η πηγή των δακρύων: ΤΟ ΑΡΡΗΤΟ. Γιατί, τα
δάκρυά μας, κατά τη γνώμη μου, είναι η έκφραση της αδυναμίας μας να εκφραστούμε, δηλαδή
να αποδεσμευτούμε μέσω της ομιλίας από την καταπίεση αυτού που είμαστε..."

PAUL VALÉRY
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
1943

ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά: de7  

 

Αφιερωμένο στην @de7

"Τα πικρά δάκρυα της Πέτρας φον Καντ" - "Die Bitteren Traenen DerPetra", 1972
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ

"Η Πέτρα φον Καντ είναι μια πλούσια αστή σχεδιάστρια μόδας, καλλιεργημένη και εστέτ. Είναι 35 ετών, διαζευγμένη και μητέρα μιας κόρης γύρω στα δεκαοχτώ Χώρισε τον άντρα της για λόγους "αισθητικούς", και στην πραγματικότητα γιατί... ήταν άνδρας. Που σαν τέτοιος, πρέπει να έμπαινε εμπόδιο στα εξουσιαστικά της σχέδια: Η ομοφυλοφιλία της Πέτρα δεν είναι τάξεως ορμονικής-βιολογικής-ψυχολογικής. Είναι τάξεως κοινωνικής. Της επιτρέπει να αναπαράγει άνετα το εξουσιαστικό μοντέλο της ανδροκρατίας και να το μιμείται. Συνεπώς, η Πέτρα δεν είναι ούτε "φεμινίστρια" ούτε λεσβία. Είναι ένας ευνούχος - φαλλοκράτης χωρίς φαλλό, δηλαδή χωρίς το έμβλημα της ανδρικής εξουσίας, αλλά με ανδρική εξουσία, ωστόσο..."

"Η Πέτρα έχει πάντα μαζί της μια βουβή υπηρέτρια για όλες τις δουλειές, έναν τέλειο σκλάβο... Στο τέλος του φιλμ η Πέτρα θα ελευθερώσει τη σκλάβα με καθυστέρηση σχεδόν 150 χρόνων σε σχέση με μια ανάλογη ιστορική πράξη του Λίνκολν και η σκλάβα θα της φιλήσει το χέρι πριν ριχτεί στη μεγάλη περιπέτεια της ελευθερίας, με την οποία και τελειώνει η ταινία. Για να πάρει αυτή την απόφαση η πολύ λογική, ψύχραιμη και σκληρή Πέτρα (το όνομά της, μέσα στην αλληγορική διάσταση της μυθοπλασίας δεν είναι καθόλου τυχαίο, όπως δεν είναι τυχαίο και το επώνυμο "Καντ" που παραπέμπει απευθείας στον Εμμάνουελ Καντ, δημιουργό του κατεξοχήν συμβιβαστικού και "συνυπαρξιακού" φιλοσοφικού συστήματος), για να γίνει λοιπόν φιλελεύθερη αστή χάνοντας έτσι, τον έτσι κι αλλιώς αταβιστικό τίτλο του "φον", έπρεπε να μεσολαβήσει ένας έρωτας, στην κυριολεξία καταλυτικός: Μπροστά στη φύση - κι ο έρωτας είναι φύση - δεν υπάρχει αφέντης και σκλάβος. Κάλλιστα, ο αφέντης μπορεί να ερωτευθεί το σκλάβο του. Κυρίως όταν είναι πολύ όμορφος όπως, η Χάνα Σιγκούλα. Λοιπόν η Πέτρα ερωτεύεται την Κάριν... Γυναίκα πολύ ταλαιπωρημένη η Κάριν και "ολίγον πόρνη"... ενδίδει στις καταρχήν κατακτητικές ορέξεις της Πέτρα, που αμέσως μετά θα γίνουν και ερωτικές ορέξεις. (Ξέρετε πολλούς αστούς, ή μικροαστούς που δεν αρχίζουν μια ερωτική ιστορία ως κατακτητές; Άλλωστε, κατάκτηση δεν λέγεται στην αστικά βεβαρυμένη γλώσσα η ερωτική επιτυχία; Και το φλερτ δεν είναι ένα είδος στρατηγικού σχεδίου που κατέστρωσε μεθοδικά ο κονκισταδόρος ερωτιδεύς; Γιατί άραγε το φλερτ το λέμε και "ερωτική πολιορκία";...)
Λοιπόν η αστή προσπαθεί να κυριαρχήσει πάνω στην προλετάρια με όπλο την οικονομική της ισχύ, δηλαδή την υπόσχεση που της δίνει πως θα την κάνει διάσημο μανεκέν. Αλλά... Η Κάριν εκτός του ότι "απατά" την Πέτρα με άνδρες, την κοπανάει μια ωραία πρωία και επιστρέφει στον σύζυγό της. Ομοφυλοφιλία τέλος όνειρα για άνετη ζωή δια της απάτης της μόδας τέλος. Τέλος επίσης, και στην εξουσιαστική μανία της Πέτρα, που θα χύσει δάκρυα πικρά στο τέλος. Επιτέλους το τέρας εξανθρωπίστηκε μέσα από την ερωτική κάθαρση".

"Στο φιλμ δεν υπάρχει άνδρας ούτε για δείγμα. Παρά μόνο ζωγραφιστός στην κυριολεξία: Στο ντεκόρ δεσπόζει ένας κολοσσιαίος πίνακας του Νταβίντ αν δεν απατώμαστε, που υπογραμμίζει τη μετάθεση της εξουσίας του άντρα στο χώρο του μύθου, καθώς και την παρουσία του φαλλού ως μυθικού - εξουσιαστικού συμβόλου.
Όλο αυτό το καθόλου δραματικό "δράμα" θα παιχτεί "κεκλεισμένων των θυρών" μέσα στους τέσσερις τοίχους του ροκοκό σπιτιού της Πέτρα... Μέσα σε αυτό το εντελώς εκπληκτικό ντεκόρ, που στην κυριολεξία πρωταγωνιστεί, υπάρχει το κρεβάτι της Πέτρα. Η δράση θ' αρχίσει σ' αυτό, θα τελειώσει σ' αυτό και κατά τα τρία τέταρτα θα διαδραματιστεί πάνω ή κοντά σ' αυτό, δίπλα σε κούκλες-μανεκέν. Αυτό το κλασικό σύμβολο της αστικής ανίας και συχνά της αστικής αντίληψης για την Ιστορία, στο σινεμά δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ με εξυπνότερο και λειτουργικότερο τρόπο. Και το τετριμμένο σύμβολο της κούκλας θα πλαισιώσει έξοχα το σύμβολο του κρεβατιού.
Τούτο το πάρα πολύ σπουδαίο φιλμ, περισσότερο "ακούγεται" παρά βλέπεται..."

Βασίλης Ραφαηλίδης