Ο πόνος ως παρουσία

Ελεγε:

Φεύγεις και οι μέρες που αντέχω είναι αυτές που νιώθω ακόμη τα σημάδια σου.
Μ'αρέσει όταν σηκώνω την τσάντα και με πονάει το βυζί
κρύβω τη δαγκωματιά με το μεταξωτό φουλάρι, στο λαιμό μου γλυκιά συνομωσία
αγωνιώ όταν ξεντύνομαι το βράδυ να είναι ακόμη τα αποτυπώματα σου στο δέρμα μου
φοράω το εσώρουχο πανιασμένο στα ζουμιά μας και κοιμάμαι στη μπλούζα που φόρεσες.

Όταν αυτά χαθούν δεν αντέχω τη σκέψη σου.
Θέλω ή να σε ξαναδώ αμέσως - και με γδέρνει κάθε στιγμή απουσίας -
ή να βρω πως να σε ξεχάσω.

 

Απάντηση: Ο πόνος ως παρουσία

Όταν με σκέφτεσαι το νιώθω
όταν σου λείπω μου μιλάς
στην αγκαλιά σου με ζητάς
όμως μακριά μου θες να μένεις

Κι όταν σε ψάξω διψασμένος
να πιω από σένα φως και ζάλη
εσύ θα σκύψεις το κεφάλι
και με τα μάτια σου θολά
πριν φύγεις γι' άλλη μια φορά
θα πεις ο πόνος νίκησε πάλι

Ντροπή δεν είναι να φοβάσαι
ντροπή δεν είναι να πονάς.....

 

Πω-πω τι μου θύμισε τώρα αυτό... Την πρώτη και τελευταία φορά που σοδόμισα μια συγκεκριμένη κοπέλα, το έκανα λίγες μόλις ώρες πριν την πάω στο αεροδρόμιο από όπου θα έφευγε και δεν θα την ξαναέβλεπα για μερικούς μήνες. Ασυναίσθητα, είχα επιλέξει να το κάνω τότε ώστε να της δώσω κάτι να έχει να με θυμάται για μερικές τουλάχιστον μέρες. Όπως μου είπε αργότερα από τηλεφώνου, της άρεσε. Το ίδιο είπε από τηλεφώνου και μια εβδομάδα αργότερα.

 

Απάντηση: Ο πόνος ως παρουσία

Αγαπημενο θεμα..διοτι η παρουσια των σημαδιων ειναι ζωντανη αναμνηση
και επειδη ασχοληθηκε και η ελληνικη μουσικη σκηνη με αυτο το ζητημα. το πιο γνωστο τραγουδι:lol:

 

Απάντηση: Ο πόνος ως παρουσία

ο πόνος ως παρουσία σε βοηθάει όντως να αντέχεις την απουσία του,
σου φέρνει συνεχώς αναμνήσεις στο μυαλό, τις ζεις ξανά και ξανά και ξανά τις στιγμές που σου προκάλεσαν τα σημάδια
και συν τοις άλλοις, αυτό το γλυκο υπέροχο μυστικό που κάνεις το παν για να το κρύψεις από προϊσταμένους, υφισταμένους και λοιπούς ανθρώπους σε κάνει να χαμογελάς, πονηρά ή μη, κατά την διάρκεια της ημέρας και σου φτιάχνει την διάθεση ...

άντε όμως να εξηγήσεις γιατί δεν κάθεσαι άνετα στην καρέκλα σου κατά την διάρκεια ατελείωτων συσκέψεων  

sk

 

Η πιο δυνατή παρουσία είναι η απουσία κάποιες φορές...
Ακόμη και ο πιο οξύς πόνος σύντομα περνάει...
Τα σημάδια - τα σε λογικά πλαίσια σημάδια, όχι αποτέλεσμα branding η ουλές - εξανεμίζονται...
Εκεί είναι που η απουσία γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη...
Όταν το δέρμα ξαναγίνεται λείο, καίει περισσότερο...
Όταν οι μυς δεν έχουν τα ποθητά χέρια...που θα τους έκαναν να "τρίξουν"...
Κάποτε, μετά από κάποια χρόνια που συζούσα με κάποια στο εξωτερικό...κάποια πολύ σημαντική...
Αναγκάστηκα να επιστρέψω στην χώρα μας...Για αρκετό καιρό όταν ξαναβρισκόμασταν...
Ασυνείδητα, το τελευταίο βράδυ πριν ξαναχωριστούμε, μέναμε άγρυπνοι, προσπαθώντας να "κατασπαραχθούμε"...

Με την ελπίδα/ψευδαίσθηση, ότι θα κρατούσαμε ο ένας την αίσθηση του άλλου...
Σαν την λαμπερά μιαρή σαρκοφάγο του έρωτα μας...
Σαν να φτιάχναμε χάρτες, εκείνη προσφέροντας μου το κορμί της...
Εγώ "χαράζοντας" πάνω της το "βίαιο" πάθος μου...
Όμως σβήνανε πάντα μετά από λίγες μέρες...ίσως μια/δυο εβδομάδες...
Και γινόταν αφόρητη παρουσία, αέρας πυκνός σαν τον γάλα η άσαρκη μορφή του άλλου...
Κάτι ήσυχα βράδια που γύριζα το κεφάλι...ίσως "πολεμώντας" με τα σκεπάσματα...
Και κείνη δεν ήταν εκεί...
Και ξέρω ότι και κείνη ένιωθε ακριβώς το ίδιο...

Εκείνα τα βράδια, μέχρι που θα έκοβα τα δάχτυλα μου...
Μέχρι που θα έραβα με ατσαλένια κλωστή τα βλέφαρα μου...
Μόνο για να την έβλεπα για μια στιγμή...
Έστω και από μακριά...
Στην ομίχλη και την βροχή που ήταν το κύριο σκηνικό της ζωής μας...
Και όλα τα σημάδια, όλη η "βία", όλη η καύλα, η όποια Κυριαρχία και υποταγή...
Μπορούσε να πάει χαρούμενα στα τσακίδια...

Δεν είναι βουδουσουμιάρικο αυτό που έγραψα...Λυπάμαι...
Εκείνη η γυναίκα, πέρα από σύντροφος, πέρα από υπό μου...
Ήταν πρώτα κομμάτι της ψυχής μου...
Κι εγώ στην ψυχή δεν βάζω ταμπέλες...
Γιατί κάποιο κομμάτι της ψυχής μου δεν το άφησα ποτέ ξανά σε καμία άλλη...

Η δυνατότερη παρουσία κάποιες φορές βρίσκεται στην απόλυτη των αισθήσεων σιωπή...
Ο πιο μεγάλος πόνος είναι η απουσία...
Και από κεινον δεν γλιτώνει κανείς/καμία...
Αν "νιώθει", δεν γλιτώνει...
Ανεξαρτήτως από τα σημάδια που αφήνει, η του αφήνουν...

 

Tο έχουμε ξαναπεί παλιότερα… Η μοναξιά πονάει. Η απόρριψη πονάει. Το να χάνεις κάποιον πονάει.
The Hurt Feels Good.
**Γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν παίρνουν ευχαρίστηση από τον πόνο** ;

 

@Madeleine Rk , μη μου πεις ότι παίρνεις ευχαριστηση και απο τον πονόδοντο?

 

Απ' όλα.

 

εξαγωγή χωρίς αναισθησία?

 

Χωρίς.

 

μπράβο...

τα νύχια σου έχεις σκεφτεί να τα βγάλεις με τανάλια?