Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

Στη διαδρομή της ζωής μας “παίζουμε” τρεις βασικούς ρόλους: του παιδιού, του εραστή, και του γονιού. Σ’ αυτό το παιχνίδι, η συντροφικότητα και ο αποχωρισμός είναι εμπειρίες που προκαλούν συγκίνηση και στο σώμα και στον ψυχισμό, επειδή αφορούν πρόσωπα ή συμβάντα σημαντικά με τα οποία αναπτύσσουμε σχέσεις.

Οι άνθρωποι από φόβο ή ευχαρίστηση δοκιμάζουμε να στριμώξουμε όσο πιο πολλή συντροφικότητα χωράει στη ζωή μας. Την ποιότητα όμως την καθορίζει ο φόβος του αποχωρισμού. Έτσι όταν συναντάμε την συντροφικότητα, ο αποχωρισμός μοιάζει και είναι μια προσυμφωνημένη και αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα.

Με βάση τις σκιερές πλευρές του καθενός μας, στο βιβλίο αυτό, πραγματοποιείται μια διερεύνηση της συντροφικότητας και του φόβου της συντροφικότητας, της εγγύτητας και της απόστασης, της σύνδεσης και της αποσύνδεσης, που, σε κάθε τους εκδοχή, κρύβουν μέσα τους μιαν ελπίδα αγάπης.

Τρύφων Ζαχαριάδης

 

  

Έτσι είμαι εγώ...
Στερεοτυπική...
Τι να κάνουμε; 

Δεν με ενδιαφέρει να αρέσω σε κανέναν...

Με ενδιαφέρει να μπορώ να εκφέρω τις απόψεις μου και να εκφράζομαι ελεύθερα...

Είναι φύσει αδύνατον να αρέσουμε όλοι σε όλους, η ομορφιά του διαλόγου είναι να μπορούμε να λέμε ότι σκεφτόμαστε χωρίς να προσβάλουμε τους άλλους...

Όσο για τους καμμένους, (μου αρέσει με δύο μι κι ας είναι λάθος...)
εμμένω στην άποψή μου ως παράδειγμα ανεκτικότητας...

Δεν αφαίρεσα από κανέναν το δικαίωμα να με χαρακτηρίσει κι εμένα έτσι...

Φυσικά, αποσιωπήθηκε η λεπτομέρεια του ότι ουδεμία σχέση με το Bdsm έχει το "κάψιμο" κάποιων ανθρώπων...

Δεν πειράζει, ας είναι κι έτσι, έχω εξαιρετικό mood, δεν χαλάει με τίποτα...

Κανέναν δεν υποτιμώ, σε κανέναν δεν δίνω το δικαίωμα να με υποτιμά...

Δεν υπάρχει δίκαιο και πιο δίκαιο...

Δεν υπάρχει ίσος και πιο ίσος...

Νόμιζα ότι ασύμμετρες δύνανται να είναι οι ερωτικές μας σχέσεις, ούτε μία στιγμή δεν μου πέρασε όμως από το μυαλό, -όπως σε κάποιους άλλους προφανώς-, ότι θα το εφαρμόσω στις διαπροσωπικές ή τις διαφορουμικές...

Εδώ θεωρώ, κι ας μην συμφωνεί κανείς, δεν με νοιάζει, ότι όλοι είμαστε εξ´ορισμού ίσοι...

Ο καλύτερος και ο χειρότερος...ο πιο έμπειρος κι ο πιο άπειρος...

Διευκρινιστικά, για μην παραφράζονται οι λέξεις...

Ευτυχώς χάνεται και το 4G και το 3G κι έτσι θα απαλλαχθείτε από μένα προς ώρας...

Και πάλι αγάπη ολούθε εύχομαι...

Και βουτιές, πολλές βουτιές... 

 

Γιατί ένοιωσα μια ανάγκη για βουτιές? Κι ας ειναι μεσανυχτα.
Αυγουστος φωτα στην παραλία - τα πλοια φευγουν για τα νησιά ....
Φεύγουν οι φίλοι, φεύγουν τα πλοία.
Με γέλασες και είναι αργά....
α ρε Τζένη ... ήσουν φωνάρα!!

 

Νομίζω ότι από τη στιγμή που βάλαμε το VS μεταξύ των δυο "καταστάσεων", δηλαδή της ανάγκης υποταγής και της ανάγκης συντροφικότητας, μάλλον υπονοούμε ότι με κάποιο τρόπο το ένα αναιρεί το άλλο. Ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν και (κυρίως) ότι δεν μπορούν να καλυφθούν από το ίδιο άτομο.
Κατά τον τρόπο που το βλέπω εγώ, αν έλεγα ότι ο Κύριος μου δεν είναι και σύντροφος μου, τότε χμμμ δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είναι αυτή η σχέση... Ίσως καθοδήγηση, ίσως σχέση ψυχαναλυτή - ψυχαναλυόμενου, πιστού και πνευματικού κλπ
Πάντως βρίσκω ότι θα στερούνταν στοιχείων και ιδιοτήτων που την κάνουν μια ερωτική σχέση.
Η ερωτική σχέση ενέχει την επιθυμία (και ανάγκη, γιατί όχι; ) συντροφικότητας. Και ο πραγματικός Έρωτας της γυναίκας είναι (στη δική μου εμπειρία) η υποταγή, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Νομίζω κλεινόμαστε σε ένα νοητικό κουτάκι στο οποίο βλέπω να μπαίνουμε μόνοι μας πολλές φορές:
- συντροφικότητα δεν είναι μόνον η συγκατοίκηση
- συντροφικότητα δεν σημαίνει παίζουμε σφαλιάρες, ρευόμαστε με μπύρες, κυκλοφορούμε με τρύπιες πυτζάμες ο ένας μπροστά στον άλλο κλπ   
- συντροφικότητα δεν σημαίνει έλλειψη δέους και σεβασμού για τον άλλο
Συντροφικότητα είναι ένα μοίρασμα της ζωής σου με τον Ά/άλλο. Και στα μεγάλα αλλά ΚΥΡΙΩΣ στα μικρά.

Έχω ζήσει και σχέση Κ/υ συγκατοίκησης και σχέσεις Κ/υ χωρίς συγκατοίκησης. Η συντροφικότητα δεν αλλάζει, παραμένει.
Το ίδιο και η υποταγή.   Δεν υποτάχθηκα στην πρώτη περίπτωση λιγότερο από ότι στις άλλες επειδή μοιράστηκα το σπίτι και μια καθημερινότητα.

Συντροφικότητα είναι όταν πας να δεις τον άλλο για να σου φτιάξει η διάθεση όταν σε πνίγει η καθημερινότητα. Συντροφικότητα είναι να πας να σου κάνει μασαζάκι γιατί πονά η μέση σου. Το ίδιο και όταν πας να σου κάνει μασαζάκι απλά γιατί γουστάρεις μασαζάκι εκείνη τη στιγμή   Συντροφικότητα είναι να ψάχνετε Μ/μαζί την πιο φθηνή λύση για να φτιάξεις το αυτοκίνητο σου που είναι λίγο παλιό και όλο ζητάει "μερεμέτια", συντροφικότητα είναι να ανταλλάζετε συνταγές γιατί και οι Δ/δυο λατρεύετε τη μαγειρική.
Και δεν βρίσκω κάτι από αυτά να σου στερεί το αίσθημα Κυριαρχίας πάνω στον άλλο.  

Κατ' εμέ η συντροφικότητα έρχεται να ενισχύσει και να διανθίσει, όχι να αναιρέσει  

 

Μια πολύ ενδιαφέρουσα και γλυκειά βραδινή συζήτηση με έναν αγαπημένο συνομιλητή που αρχίζω να νιώθω φίλο, με οδήγησε σε αναμνήσεις και σκέψεις παλιές...
Τι έλεγα ότι αναζητούσα και τι αναζητούσα τελικά τότε, σε εκείνη την τόσο σημαντική σχέση της ζωής μου που εγώ χάλασα αλλά με τον τρόπο μου διαφυλάττω ακόμη μέσα μου;

Τι είναι αυτό που κάνει αυτή την εναγώνια προσπάθεια για συντροφικότητα και υποταγή να φέρνει μια τόσο τεράστια αμφιθυμία μέσα μας...
Το να τα θέλω και τα δυο αλλά και να τα φοβάμαι και τα δυο;

Τι με φόβιζε σε εκείνον τον άνδρα, τον 2,5 δεκαετίες μεγαλύτερο μου που ήταν όμως και σύντροφος και Αφέντης;
Εκείνος; Οι περιορισμοί συντροφικότητας που ίσως ένιωθα να υψώνονται; Οι περιορισμοί υποταγής μου; Κυριαρχίας του;

Όχι! Και η αλήθεια είναι ότι τίποτε από αυτά δεν υπήρχε. Ήταν εκεί και ήταν και τα δυο.
Δεν με καλούσε κανείς να διαλέξω. Δεν έπρεπε, δεν ήμουν υποχρεωμένη...

Αυτό που υπήρχε ήταν ο φόβος του θανάτου! Ω ναι... θα το ανακάλυπτα χρόνια μετά. Αλλά ήταν αυτό, είναι αυτό...  
Απλά κοιτώ - αν καταφέρω- να μην ξανακάνω το λάθος...

 

Πάντα ε'ιναι ο φόβος του θανάτου . Ο Yalom λέει ότι για ορισμένους από εμάς ο φόβος του θανάτου είναι εμφανής, ενώ για κάποιους άλλους εκφράζεται έμμεσα, είτε σα γενικευμένη ανησυχία, είτε μεταμφιεσμένος σε κάποιο άλλο ψυχολογικό σύμπτωμα.
Εζησα το φοβο αυτο σε μια πολύχρονη σχέση . Ηταν τόσο βαθειά η αγάπη μου που δεν άντεχα την ιδέα ότι θα μου την πάρει ο θάνατος . Κι έτσι χώρισα για να την νικήσω..

 

Ευχαριστώ για την απάντηση   Ειλικρινής και χωρίς στολίδια  

Νομίζω ότι ο φόβος του θανάτου κρύβεται και μασκαρεύεται με τρόπους απίθανους, που είναι αδύνατον να τους διαγνώσουμε ακόμη και αν έχουμε καλή αυτοπαρατήρηση και αυτεπίγνωση ...
Κι εγώ για αυτό τη διάλυσα τη σχέση... Απλά τότε δεν το ήξερα...

 

κάνουμε μια σχέση πιο light χωρίς βαθεια συναισθήματα , με αποστασιοποιήσεις , υποδυόμαστε πως είμαστε ξένοι ώστε΄να περιορίσουμε το φόβο του θανάτου .'
Κατα διαβολική σύμπτωση είδα σε ζευγάρια μεγάλων ηλικιών , ο ένας να πεθαίνει με διαφορά λίγων ημερών από τον άλλο... είναι συνεπώς δικαιολογημένος ο φόβος αυτός

 

Δικαιολογημένος...
Αν έχεις περάσει μια ζωή μαζί, γιατί να μην περάσεις και αυτό το τέλος μαζί;  
Αυτό εμένα δεν με φοβίζει καθόλου  

 

γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αυτο το "τέλος¨" δεν το αντέχουν .... μπορεί να αντέχεις το δικό σου τέλος αλλά όχι το τέλος του προσώπου που αγαπάς.

 

Ο Pressfield στις πύλες της φωτιάς λέει πως το αντίθετο του φόβου είναι η αγάπη. Αρκετά ρομαντικό, προφανώς εννοεί πως η αγάπη είναι η κινητήρια δύναμη για να ξεπεράσεις τους φόβους σου όχι για σένα τον ίδιο αλλά γι' αυτούς που αγαπάς. Υποτακτικό κατά κάποιο τρόπο...
Ο μόνος τρόπος για να νικήσεις τους φόβους σου, bdsmικούς και μη, είναι να τους κοιτάξεις στα μάτια.

Κατά την γνώμη μου, μπορεί μια χαρά να υπάρχει υποταγή χωρίς συντροφικότητα και συντροφικότητα χωρίς υποταγή, αλλά δεν μπορεί να υπάρχει αγάπη ή έρωτας (όπως το προτιμάει ο καθένας) χωρίς και τα δυο.

 

γράφει ο άλλος:

"Θέλεις να παίξουμε ένα παιγνίδι;;
- Ναι
- Θα μιλάμε για ώρες, θα βγαίνουμε μαζί, θα γελάμε...
- Και μετά;;
- και μετά όποιος ερωτευθεί χάνει....."

Πραγματικά κάτι δεν μου πάει καλά με τα άτομα που ερωτεύονται σαν να πίνουν νερό. Εδώ μια στο τόσο που μας συμβαίνει έρχονται τα πάνω κάτω και φρικάρουμε...ο έρωτας δεν ειναι σαν την καύλα, έχει ένα βάρος που δεν αποτινάσσεται εύκολα, ναι μεν μοιράζεται με την καύλα την βιαιότητα και την υπόσχεση στην ευτυχια αλλα ειναι πιο δύσκολα διαχειρίσιμος γιατί είναι κάτι πιο βαθύ και πηγαίνει παρέα με ρίσκο,θλίψη,πόνο. Αν ερωτεύεται κάποιος/α με τον ίδιο τρόπο που καυλώνει τότε δεν ξέρω αν μπορεί όντως να ερωτευτεί.