Η διαχείριση της αμφιβολίας στο D-M/s

Παρατηρώντας τα ζώα και ιδίως τα σκυλιά ω πόσα μπορεί να μάθει κανείς για τους ανθρώπους.

Το χαριτωμένο τετράποδο πλάσμα λοιπόν σε εμπιστεύεται με τη ζωή του, στο έχει αποδείξει τόσες πολλές φορές.
Και όμως...

Κάποιες στιγμές είναι εκεί, δεν φεύγει αλλά δεν έρχεται. Θέλει τόσο να κάνει κάτι και όμως κολλάει, φοβάται, τρομάζει, κάνει μπρος-πίσω-μπρος-πίσω-μπρος... Θαρρείς μπορεί να μείνει εκεί για πάντα σε αυτή την παλινδρόμηση.

Δείχνει να το θέλει τόσο να το κάνει αυτό, όσο και να το τρομάζει. Και όμως την ίδια στιγμή ξέρεις πόσο σε εμπιστεύεται: με τη ζωή του!

Θα περιέγραφα την κατάσταση αυτή, με ανθρώπινους όρους ως αμφιβολία.

Και από την εμπειρία μου (δική μου και άλλων υποτακτικών που γνωρίζω) είναι κάτι που οι υποτακτικοί βιώνουμε πάρα πάρα πολύ έντονα! Τόσο που συχνά μας παραλύει.

Πώς το αντιλαμβάνεστε ως υποτακτικοί;

Πώς το διαχειρίζεστε ως Κυρίαρχοι;

Θα ήθελα πάρα πολύ απαντήσεις και από τις δυο όχθες  
Ευχαριστώ εκ των προτέρων  

 

Είναι ελαφρώς λάθος να αποδίδουμε ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε ζώα.

 

Πρωϊνό τραγούδι

"ερώτησα
κάποτες γιατί
τάχατες
η τραγική
και σεμνή παρθένα
που λέγονταν Πουλχερία
την παραμονή του
γάμου της
σφουγγάρισε προσεχτικά όλο
το σπίτι
και την επομένη
απέθανε;

μια
που καθάρισε και νοικοκέρεψε
τα πάντα
γιατί δε χάρηκε
κι' αυτή
τις μακρυές λευκές νταντέλλες
τους λευκούς πολύπλοκους φαρμπαλάδες
και τα πολύχρωμα
μεγάλα
φτερά
του γάμου;

γιατί
εναπόθεσε έτσι σιωπηλά
χάμω στα
σανίδια
τη μεγάλη κίτρινη πεταλούδα
και τα χάρτινα λουλούδια
που ήτανε μέσα
στο κεφάλι της;
το μπαλσαμωμένο
πουλί
που ήτανε μέσα στο κλουβί
του θώρακά
της;

γιατί;

διότι
—είπε ίσως ο πατέρας μου—

διότι
πρέπει να έχη
ο στρατιώτης το τσιγάρο του
το μικρό παιδί
την κούνια του
κι' ο ποιητής
τα
μανιτάρια
του

διότι πρέπει
να έχη
ο στραδιώτης την
πλεκτάνη του
το μικρό παιδί
τον τάφο του
ο ποιητής τη
ροκάνα
του

διότι πρέπει
να έχη
ο στραθιώτης
το σκεπάρνι του
το μικρό παιδί το
βλέμμα του
ο ποιητής
το
ροκάνι του."


*aubade, σαμπαΐ, εωθινόν


Από τη συλλογή Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής (1939)

[πηγή: Νίκος Εγγονόπουλος, Ποιήματα Α΄, Ίκαρος, Αθήνα 1985, σ. 128-130]

Με έναν λόγο, ερωτικό άγχος, γλυκιά μου @margarita_nikolayevna   Περνάει μόνον με έναν τρόπο, με την αγάπη και αφού του δώσει κανείς χρόνο. Μέχρι να περάσει είναι η κύρια αιτία όλων των D/s και M/s στενοχωριών που μπορεί να σκεφτεί κανείς

 

Δείξε μου τον σκύλο να σου πω για το αφεντικό του λένε και έχουν απόλυτο δίκιο.
Έχω 6 και ένα από τα χόμπι μου είναι η εκπαίδευση τους
άρα όπως καταλαβαίνετε και ξέρουν είδη όσοι έχουμε μιλήσει περνάω πολλές ώρες με αυτό.
Όντως μπορείς να παραλληλίσεις της 2 καταστάσεις αλλα μέχρι ενός σημείου
αφού υπάρχουν κάποιες βασικές διαφορες
πχ ότι της περισσότερες φορες ένα σκυλί το παίρνεις από κουτάβι και ξεκινάς από εκεί κάτι που στο d/σ γίνετε μονο αν γνωρίσεις την U σαν vanilla (και παλι σχετικο ειναι)
δευτερο και βασικο οτη μιλάμε για 2 διαφορετικά πλάσματα στην μια και στην άλλη περίπτωση (αλλιώς δεν θα μιλούσαμε θα γαβγίζαμε)
Το να έχει ένας/μια Y τους φόβους της σκέψεις και της αμφιβολίες του για κάτι στο μάτι σαγηνευτικό και ηδονικό αλλα στο κορμί άγνωστο είναι φυσιολογικό και σεβαστό.
Από εκεί και πέρα εξαρτάται μονο από τον Κ το ποσο πιο εύκολο θα του το έχει κάνει κερδίζοντας με υπομονή την εμπιστοσύνη του τον σεβασμό την αγάπη με αποτέλεσμα ο Υ να είναι διατεθειμένος ακόμα και να δοκιμάσει πράματα τα οποια ίσος δεν του αρέσουν αλλα το κάνει για να ικανοποίηση τον K του.
Αλλα όπως είπα και πιο πάνω ποσο ΥΠΟΜΟΝΗ θα έχει ο K είναι βασικό

 

Πάντα υπάρχει κίνδυνος, συναισθηματικός και σωματικός, όταν μπαίνεις στο BDSM με διάθεση να το ζήσεις με τρόπο αληθινό και όχι σαν ένα παιχνίδι ρόλων.

 

Αμφιβολία από άγνοια η ιδεοψυχαναγκασμό?

 

Εξαρτάται και από το ποσο κακοποιήθηκε και από το ποιος είναι το νέο του αφεντικό
αλλα και στις δυο περιπτώσεις θέλει πολύ χρόνο γνώση ωριμότητα και σταθερές από το νέο αφεντικό
αλλα και πάλι σε κάποιες στιγμές θα δεις τα φαντάσματα του παρελθόντος να ξανά βγαίνουν στην επιφάνεια
και πρέπει να είσαι έτοιμος να τα χειριστείς.
Μίλησα καθαρά για σκύλους στην παρούσα φάση γιατί έτσι μου φάνηκε ότι το έθεσες

 

Ένα μονοπάτι τελειώνει, ένα άλλο αρχίζει. Μια πόρτα κλείνει μια άλλη ανοίγει. Η ζωή συνεχίζει να κινείται μπροστά. Ποτέ δεν επαναλαμβάνεται. Ακόμα κι αν φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται, ποτέ δεν επαναλαμβάνεται. Δεν γινεται να συμβαινει αυτό. Δεν μπορεί. Αν νιώθεις ότι η ζωή επαναλαμβάνεται, είναι μόνο επειδή δεν μπορείς να νιώσεις το καινούργιο, είσαι τόσο πεθαμένος. Αλλιώς, ποτέ δεν επαναλαμβάνεται.

 

επιτελους εγραψες κατι που μπορω να κανω like