Η διαχείριση της αμφιβολίας στο D-M/s

Φορτσάτη μπήκες σήμερα μάλλον κοιμήθηκες καλά!!!!
Πανε λίγο πιο χαλαρά να προλάβει να κανει δουλειά η καφεΐνη κακούργα

 

Η αμφιβολία είναι μπολιασμένη σε όλα τα είδη των ανθρώπινων σχέσεων, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για D/s σχέσεις. Η ύπαρξή της στο μυαλό των ανθρώπων περισσότερο δηλητηριάζει τον αέρα που υπάρχει στο δωμάτιο, παρά τον "καθαρίζει" από την πίεση και το άγχος της καθημερινότητας. Για να απελευθερωθεί η "τυφλή εμπιστοσύνη" ανάμεσα στο ζευγάρι θα πρέπει ο καθένας από την μεριά του να αποδείξει στον άλλον με πράξεις την αφοσίωσή του. Ουδεν κακόν αμιγές καλού, ωστόσο, καθότι η αίσθηση της αμφιβολίας πολλές φορές μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια. Αδυνατώ να κατανοήσω το γεγονός ότι μπορεί κάποιος παραδοθεί σε κάποιον άλλον, μόλις από τις πρώτες μέρες της σχέσεώς τους. Αλλωστε, οι πράξεις θα άρει τις αμφιβολίες που η θεωρία δεν μπορεί να λύσει.

Από εκεί και πέρα, ο παραλληληρισμός ανάμεσα στον άνθρωπο και τον σκύλο ήταν τουλάχιστον ατυχής, καθότι μιλάμε για δύο διαφορετικά όντα. Εξ' ου και το "σκυλίσια ζωή". Ο αγαπημένος τετράποδος δεν κάνει τίποτα άλλο όλη μέρα, πέρα από το να αράζει την κοιλιά του στο πάτωμα και να κοιμάται. Οσο για το "περιστατικό" που αναφέρεις, περισσότερο για παιχνίδι φαντάζει στα μάτια μου, παρά για "αμφιβολία".

 

Άμα αρχίσουμε να πράττουμε αντί να σκεφτόμαστε νομίζω θα μας φύγουν και οι αμφιβολίες και η αμφιβολία του τι είναι αμφιβολίες

 

Δεν διαφωνώ ότι θα μπορούσε να είναι. Κάλλιστα   Δεν το είχα σκεφτεί αλλά τώρα που το σκέφτομαι ναι θα μπορούσε να είναι και ευχαριστώ για την επισήμανση!  
Απλά ίσως είναι ένα ασυνείδητο παιχνίδι.
Και αναρωτιέμαι αν η αμφιβολία είναι τελικά εν συνόλω ένα παιχνίδι (χωρίς να υποτιμώ με αυτό τις χρησιμότητες που μπορεί να έχει, εκτιμώ εξάλλου απεριόριστα την παιδευτική αξία των παιχνιδιών  )...

Και πάλι αναρωτιέμαι (αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω) αν τελικά η αμφιβολία έχει να κάνει με τη σχέση, με τον Ά/άλλο ή μόνον με τον εαυτό μας.

 

Μπορούμε όμως να πράξουμε χωρίς σκέψη;  

 

αμφιβάλλω...... 

 

Σε λίγο έτσι όπως το πάμε, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο απερίσκεπτος είναι πιο ελεύθερος...
Ο αυθορμητισμός είναι σούπερ, αλλά δεν ζούμε και σε ροζ συννεφάκι...
Συνήθως, απλά, όταν δεν είμαστε ολωσδιόλου βέβαιοι για κάτι, ακολουθούμε τα ένστικτά μας, τα προαισθήματά μας...
Ακόμη κι εμείς, με το κληρονομικό χάρισμα... 

 

Εχεις όντως?

 

Το έχω κληρονομήσει από την μαμά μου νομίζω... 
Από τότε που ήμουν μικρή την θυμάμαι να μου σπάει τα νεύρα λέγοντας: μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω!!! 
Και τώρα μεγαλώνοντας διαπιστώνω ότι κι εγώ το ίδιο λέω και έχω και δίκιο στην πλειοψηφία των περιπτώσεων... 
Το νιώθω, το καταλαβαίνω, δεν το εκφράζω πάντα, αλλά το deja-vu, δίνει και παίρνει... 

 

Αγαπημενη ατακα

 

Ένα θέμα με το κουοτάρισμα όσο να πεις, το έχεις, έτσι δεν είναι?