Tο "παράδοξο" του ανέκφραστου/μη εκδηλωτικού σαδιστή/μαζοχιστή...

Οι απόψεις σχετικά με το ποιος/α είναι "καθαρός/η" σεξουαλικός/η σαδιστής/ρια/μαζοχιστής/μαζοχίστρια διίστανται...
Εγώ δεν θ' "ακουμπήσω" καν αυτό το ζήτημα σ' αυτό το νήμα...
Η παρούσα ενότητα βρίθει από απόψεις επί του θέματος...

Θα ήθελα ν' ασχοληθώ με το "παράδοξο" του σαδιστή η του μαζοχιστή...
Που κατά την διάρκεια του "δρωμένου" η ανά την ολοκλήρωση του δεν θα εξέφραζε κανένα ψήγμα αισθήματος...
Το πρόσωπο, το βλέμμα, τα λόγια του/της δεν θα πρόδιδαν καμία ευχαρίστηση, καμία δυσφορία...

Είναι δυνατή η πιθανότητα κάποιος/α που ν' ανήκε στον ένα η στον άλλο "πόλο"...
Να ένιωθε ικανοποίηση από την πρόκληση η την λήψη πόνου ακόμη και στην "σιωπή" την δική του/της η του άλλου/ης ?

Από την στιγμή που θα μπορούσε, να επιβληθεί ο περιορισμός μιας οποιασδήποτε έκφρασης η
αισθήματος η συναισθήματος...
Ακόμα και μιας φυσιολογικής σωματικής αντιδράσεως, όπως τα δάκρυα, η οι κραυγές...
Αλλά που δεν θα μπορούσε να επιβληθεί η εκδήλωση τους...
Εκτός και αν κάποιοι/ες αρέσκονταν στο "θέατρο"...
Βέβαια περί γούστων...

Για τους σαδιστές/ριες...

Πως θα εκλαμβάνατε την παντελή και αυθόρμητη έλλειψη αντιδράσεων...
- Ακόμη και μορφασμών από την πλευρά του μαζοχιστή - ...
Ενώ θα τον/την ταξιδεύατε στην θάλασσα του πόνου ?

Για τους μαζοχιστές/ριες...

Η απουσία της παραμικρής εκδηλωτικότητας από τον/την μεριά του/της σαδιστή/ριας "συμπαίκτη/ριας" κατά την διάρκεια της "περιπτύξεως" σας...
Τι σκέψεις, η αισθήματα θα σας προκαλούσε ?

Το νήμα άνοιξε τις "πόρτες" του...
Και θα ήταν χαρούμενο να φιλοξενήσει την άποψη του/της οποιουδήποτε/οποιασδήποτε...
Θα ήθελε να την καταθέσει...

Και που να περνούσε απ' το πρίσμα της Κυριαρχίας και της υποταγής...
Η που να έμενε στην "απλή" σαδομαζοχιστική αλληλεπίδραση δίχως ανταλλαγή εξουσίας...

Υ.Γ.

Προσπάθησα να μην είμαι εντελώς δυσνόητος...
Εύχομαι να τα κατάφερα...  

 

Γίνεσαι απολύτως ευνόητος  

Το απολαμβάνω όταν, σε στιγμές σαδομαζοχιστικών κορυφώσεων, αναστέλλεται η έκφραση κάθε συναισθήματος. Ξέρουμε πως υπάρχει, θα το ξαναβρούμε στην ώρα του.

Η ουσία για μένα είναι ο ολοκληρωμένος συναισθηματικός κόσμος των εμπλεκομένων. Άλλο να αναστείλει κάποιος και άλλο να μην έχει έτσι και αλλιώς  

 

Ειλικρινά σε "περίμενα"...
Εγώ ακόμη "κρατιέμαι" να μην γράψω πολλά, για να μην επηρεάσω με τα λόγια μου...
Ας πούμε ότι είμαι ένας από εκείνους, που τους έχει τύχει, ν' απολαύσουν στο μέγιστο βαθμό τον πόνο που προκαλούσε...
Όντας, παντελώς "σιωπηρός" και δίχως να μου το έχω επιβάλει...
Σαν να είχε κατέβει ο "διακόπτης"...
Είχα γίνει "γυάλινος", το βλέμμα άδειο, κανείς ήχος να βγαίνει απ' τον λαιμό...
Ούτε η αναπνοή μου δεν ακούγονταν...

Πολύ όμορφη η απάντηση σου και σ' ευχαριστώ για τον χρόνο σου... 

 

Υποθέτω σε εμένα θα υπήρχαν δύο εκδοχές, δύο πιθανές σκέψεις/αντιδράσεις καθώς δεν μου έχει συμβεί θα πω..δύο πιθανές υποθέσεις κάνω..

1. Να μου εντείνει τον πόνο, το άγχος, την όλη φάση.
Αυτό θα συνέβαινε γιατι μη μπορώντας να διακρίνω κάτι στο πρόσωπο του ή να νιώσω κάτι απο τις κινήσεις του, θα αφηνόταν το μυαλό μου τελείως ελέυθερο να κάνει υποθέσεις ή να σκεφτεί..εκείνη τη στιγμή.
//Προσπαθώ παραγματικα, να εξηγήσω όσο καλύτερα μπορώ.//
Νομίζω οτι θα περνούσαν εκατομμύρια σκέψεις για το αν ολα πανε καλά, για το αν ειναι ικανοποιημένος, για το αν τα πάω καλά στη φάση, για το τι σκέφτεται, τι θέλει..μπλοκάροντας μου όλες τις μορφές επικοινωνίας, του να καταλαβαινω σε τι φάση βρίσκεται εκείνος..θα παθαινα αρχικά πανικό, νομίζω θα αγχωνομουν τόσο πολύ !! αυτό σε πρώτη φάση.

Στη συνέχεια θα προσπαθούσα, γιατι έτσι κάνω εγώ-ετσι αντιδρώ και με ξέρω, να βρω αυτό που ψάχνω με κάποιον άλλο τρόπο, θα επικεντρωνόμουν λοιπόν απόλυτα στον πόνο, θα προσπαθούσα να τα καταλάβω όλα απο εκεί απο το κάθε χτύπημα και το τι θέλει να μου δείξει με αυτό, κάτι που δεν κανω..υπο κανονικές συνθήκες, ακόμα τουλάχιστον, σε τόσο μεγαλο βαθμό.

Δεν είμαι σωματική μαζοχίστρια, δεν μου αρέσει να πονάω για να πονάω, ούτε με καυλώνει ο πόνος ξερός απο μόνος του..μου αρέσει να πονάω ως συνέχεια της υποταγής μου, όταν λοιπόν με πονάει..εγώ καταφέρνω και ''προσπερνώ '' τον πόνο και τον μεταφράζει το σώμα μου σε καυλα επειδη επικεντρώνεται το κεφάλι μου σε άλλα ...τα οποία δεν είναι επι του νήματος να αναλύσω.

Οταν λοιπόν, στην περίπτωση που συζητάμε εδώ, τα άλλα λείπουν και εγώ προσπαθώ να νιώσω τι νιώθει..και κάνω φοκους στον πόνο αυτό σημαίνει οτι θα τον ένιωθα πολύ πολύ πολύ παραπάνω απο οτι συνήθως.
Σίγουρα αυτό μπορεί να έδινε μια άλλη ματια, σίγουρα θα ήταν διαφορετική αισθηση και σίγουρα θα μείωνε τις αντοχές μου. Τα υπόλοιπα..δηλαδή , τι αποτέλεσμα μπορεί να είχε αυτό και αν τελικά θα μου άρεσε ή οχι, αν θα μας εκανε καλό ή οχι, αν θα ξεκλείδωνε πράγματα ή αν θα νιωθαμε να μας περιορίζει στον τρόπο εκφρασης και επικοινωνίας δεν το ξέρω καθόλου.

2. Σε μια περίπτωση, και εδώ ερχεται και μπαίνει το συναίσθημα..που δεν ενιωθα ιδαιτερο δέσιμο με τον παρτενερ, που δεν ήταν Κ μου αλλα απλά παίζαμε που και που ..και γινόταν κάτι τέτοιο νομίζω, εμένα προσωπικά θα μου τα χάλαγε όλα και θα με άφηνε αδιαφορη και η φάση.
Γιατι, όπως είπα πριν..δεν ψάχνω τον πόνο σαν πόνο..ένα παιχνίδι που απλά θα ήταν μόνο αυτό, ανέκφραστος..χωρίς να με διεγείρει με κάποιον άλλον τρόπο, χωρίς να τονίζονται τα στοιχεία υποταγής έστω ( ναι έστω και σε πλει) εμένα δεν μου λέει κάτι και δεν ξέρω και αν θα το απολάμβανα κιολας.

Περίεργο νήμα..απο την άποψη οτι να..εγώ έκανα μια προσπάθεια να απαντήσω αλλα υποθετικά και με βάση το τι γνωρίζω για τον εαυτό μου,
για να απαντούσα πιο σωστά θα έπρεπε να εχω πολύ παραπάνω εμπειρία, να εχω δοκιμάσει άπειρα περισσότερα πράγματα και να έχω μείνει και σε σχέση άπειρο καιρό..

γιατι ..φαντάζομαι και ξαναπάω στην περίπτωση 1 οτι ένα ζευγάρι με τρομερούς κώδικες επικοινωνίας που είναι καιρό μαζι που υπάρχει χημεία κτλ μπορεί ενα τέτοιο σεναρίο να το απογειώσει! αλλα αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να πετύχει ένα ζευγάρι στην αρχή του.

 

Ο εσωτερικός, ο βουβός πόνος, όπως και η ανέκφραστη ευχαρίστηση, φέρουν την ικανοποίηση της πλήρους εσωτερίκευσης, της μη αποκάλυψης. Γιατί ικανοποίηση?
Πρώτον, από την απόλυτη βίωση του συναισθήματος που δεν εκτονώνεται μέσω της εξωτερίκευσης με κραυγές και θεατρινισμούς
Δεύτερον, η απόλαυση συνδημιουργείται, αλλά η απόλυτη ηδονή -με κορύφωση στον οργασμό- έτσι κι αλλιώς είναι προσωπική υπόθεση
Τρίτον, η μη κοινοποίηση στον έτερο του ζευγαριού δημιουργεί αμφιβολία, που λειτουργεί ως επιπλέον κέντρισμα της ηδονής από τη σ/μ διαδικασία

 

@golden slave έπιασες το νόημα στο "μεδούλι"...Αυτό μ' ενδιέφερε κυρίως...Τι αντίδραση θα προκαλούσε η μη εκδήλωση της παραμικρής αντίδρασης από το άλλο μέρος...
Σε πλαίσιο Κυριαρχίας/υποταγής...Δίχως "πλαίσιο" αλλά σαν απλή "προσφορά" πόνου...Αν υπάρχει συναίσθημα η όχι...
Να πω άλλα δυο λογάκια για μένα...

Γενικά δεν είμαι πολύ εκδηλωτικός σαν άνθρωπος με κείνες που είναι πιο "κοντά" μου...
Ανοίγομαι πολύ, η μάλλον εκείνη την εντύπωση δίνω....Αλλά...
Έχω μια "περίεργη" σχέση τόσο με την ικανοποίηση, όσο και με την απογοήτευση...

Πολλές φορές η δική μου δεν φαίνεται...
Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει...Τουναντίον...
Όσο πιο σιωπηλός είμαι...Τόσο μεγαλύτερη είναι η ευχαρίστηση μου...
Είμαι παρών ταυτόχρονα σε δυο σημεία...Σε μένα και στην άλλη...
Στην όποια άλλη κυρίως για να σιγουρευτώ για την ασφάλεια της και όχι τόσο για την δική της ευχαρίστηση...

Κάποια που με είχε πετύχει στην φάση του φαινομενικά "άδειου"...
Μου είχε εκφράσει ακριβώς τις σκέψεις σου...
Αν και με γνώριζε ήδη από καιρό...
Το να με βλέπει σαν τον "χασάπη", δίχως καμία αντίδραση, την είχε τρομάξει...
Την είχε τρομάξει σε σημείο του να μην προσπαθήσει ούτε "πλαγίως" να μου εκμαιεύσει ούτε κιχ...
Αλλά αυτός ο τρόμος συνάμα την είχε "ανάψει" ακόμη περισσότερο...

Σε κάποια άλλη είχα επιβάλλει εγώ να μην βγάλει άχνα...
Το μόνο που της είχα επιτρέψει, ήταν η προφορά του safeword αν χρειαζόταν...
Ο πόνος που της είχα προκαλέσει ήταν "μέτριας" έντασης για τα δεδομένα της, αλλά σχεδόν σταθερός...
Και ήταν εκεί το "κόλπο"...
Δίχως "έξοδο", πολλαπλασιαζόταν από μόνος του μέσα της...
Να την βλέπω να παλεύει, για να μην της φύγει ούτε δάκρυ...
Ήταν ότι το πιο ερεθιστικό...
Το "αστείο" ήταν, ότι το έκανα δίχως καμία έκφραση και από την μεριά μου...
Κανείς μορφασμός, ούτε μια λέξη...
Εκείνη δεν κατάφερε ποτέ να το καταλάβει...
Στο μυαλό της μέρος της εμπειρίας θα ήταν η εκδήλωση της ικανοποίησης η της απογοήτευσης...

Το να μην εκδηλώνεις την "χαρά" η το "ξενέρωμα" κατά την διάρκεια η ανά την περάτωση "παιχνιδιού"...
Που θα είχε σαν κύριο πιάτο τον σωματικό η τον ψυχολογικό πόνο...
Θα ήταν ένα είδος μοιρασμένου αυνανισμού?

Σκέφτομαι δυνατά τώρα χαχαχα...  

 

Δεν ξέρω αν μπορεί να είναι έγκυρη η απάντηση μου μιας και δεν είμαι σαδίστρια, ούτε μαζοχίστρια αλλά έχω βιώσει κάποιες τέτοιες πρακτικές μέσα σε πλαίσιο "παιχνιδιού".

Θα κάνω όμως μια προσπάθεια αν μη τι άλλο γιατί βρίσκω εξαιρετικό το νήμα  


Η σιωπή δεν ταυτίζεται με την έλλειψη έκφρασης.

Άρα μπορεί κάποιος να είναι σιωπηλός αλλά να κάνει μορφασμούς, χειρονομίες, ακόμη και σχετικά αδιόρατες, που όμως στέλνουν ένα μήνυμα στον Ά/άλλο και λειτουργούν ως αλληλεπίδραση.

Κάποιοι άνθρωποι ίσως νιώθουν πιο "συγκεντρωμένοι" όταν είναι σιωπηλοί. Δεν είμαι από αυτούς όμως έχω συζητήσει αρκετά και μου έχουν εξηγήσει πώς το βιώνουν και μπορώ να το καταλάβω.


Υπάρχει όμως και ένα άλλο στοιχείο που θα ήθελα να θέσω και αυτό είναι το λεγόμενο "space".

Καίτοι "πολυτραγουδισμένο" και αναμφίβολα απολαυστικό, το "space" (Domspace/subspace ίσως και sad-space/ mas-space, χάριν της συζήτησης   ) είναι μια κατάσταση που επικοινωνιακά είσαι στο μηδέν, ίσως και πιο κάτω.

Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει την έλλειψη σημάτων επικοινωνίας, σαν να "κλείνει" ο βιώνων κάθε δίαυλο επικοινωνίας με το περιβάλλον.

Και επειδή στο Κ/υ η ύπαρξη του Ά/άλλου και η αλληλεπίδραση μαζί Τ/του είναι για μένα απαραίτητη (κυριαρχώ σε κάτι ή σε κάποιον, δεν ορίζεται από μόνο του το κυριαρχώ, αντίστοιχα και το υποτάσσομαι), στο σαδισμό και το μαζοχισμό δεν θεωρώ ότι ισχύει το ίδιο, ο άλλος μπορεί κάλλιστα να έχει μόνον εργαλειακό ρόλο (χτυπητήρι ) θεωρώ αυτό το space μια μορφή "αυτισμού", η απουσία έκφρασης μπορεί να είναι ακριβώς αυτό.

 

Οι κραυγές δεν είναι πάντα θεατρινισμός...
Βγαίνουν και για ν' αντέξει κάποιος/α τον πόνο...
Που όσο και να τον αποζητά και να συναίνεσε...
Δεν παύει κάποιες φορές να είναι σχεδόν ανυπόφορος...

Σε όλα τ' άλλα με κάλυψες πλήρως...
Όχι ότι δεν θα γινόταν χαχαχα...
Μια ελάχιστη ιδέα για τους νοητικούς σου λαβυρίνθους...Και του πως ξεδιπλώνονται και ξαναπεριπλέκονται...
Ίσως και να την έχω...
Γι' αυτό και μου αρέσουν... 

 

Σωστή η επισήμανσή σου. Διορθώνω λοιπόν το "θεατρινισμός" με το "ανακούφιση"  [/QUOTE]

 

δε ξερω αν θα αντεχα να εβλεπα τον κ να εκφραζει τα συναισθηματα του.
ειναι κ εχει αυτοελεγχο κ αυτοκυριαρχια
τωρα που το σκεφτομαι μια φορα μου ετυχε κ ξενερωσα τελειως.
οσο για το υ νομιζω οτι με το να εκδιλωνετε δινει κινητρο για καυλα στον κ του.

 

Καθόλου άστοχη αγαπητή...
Μόνο μια υπογράμμιση...Για σιωπή εγώ τουλάχιστον εννοώ, σχεδόν πλήρη έλλειψη οποιουδήποτε εκφραστικού "σήματος"...
Όταν ο/η άλλος/η δεν έχει να "πιαστεί" από πουθενά...
Ως προς τα space...Τ' ότι είσαι στο μηδέν, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν εκδηλώνεις ποτέ τίποτε, έστω και αν γίνεται ασυναίσθητα...

Σκέψου τον Κ σου, που γνωρίζεις καλά...
Να σου έχει περάσει στην αριστερή γάμπα ένα τυλιγμένο σαν λωρίδα κασκόλ...
Να του έχει περάσει ένα μπαστούνι, ένα cane...
Και να το χρησιμοποιεί αργά μα σταθερά σαν στρόφιγγα...
Και καθ' όλη την διάρκεια να τον κοιτάς και να μην "βλέπεις" τίποτε στα μάτια του, στα χείλη του, στην ανάσα του...
Καμία αλλαγή, καμία μετάπτωση...
Εσύ να σκούζεις ( αλλά να μην τον σταματάς...να μην προφέρεις καν το safeword )...
Κι αυτός "εκεί"...Σαν τον χειρούργο..."ατσαλάκωτος"..."απόμακρος"...

Τι αίσθηση θα σου προκαλούσε ?

 

Κάποιοι κυρίαρχοι προτιμούν μιά πνιχτή κρραυγή, μιά οιμωγή, ένα δάκρυ που συνοδεύεται από χαμηλών τόνων έκφραση πόνου .