Η διαχείριση της αμφιβολίας στο D-M/s

Μπορούμε να πράξουμε και δίχως να σκεφτούμε...
Κλασικό παράδειγμα κάτι που κάνουμε "πάνω στην καύλα της στιγμής"...
Εκεί δεν σκέπτεσαι, πράττεις...
Στην περίπτωση, σκέφτεσαι μετά τι μαλακία έκανες ( αν υπήρξαν αρνητικές συνέπειες )...

Για μένα το πρόβλημα δεν έγκειται στο να σκέπτεσαι...
Αλλά στο να υπεραναλύεις...
Και η ανάλυση μέχρι εμετού σε μπλοκάρει...
Γιατί μετά από ένα σημείο καμία εναλλακτική δεν είναι η σωστή...
Κι έρχεται η "γλυκιά" αναβλητικότητα...

Κάθε κατάσταση/πρόβλημα/σκέψη έχει ένα μεγαλύτερο η μικρότερο νούμερο πιθανών εκβάσεων...
Αν δεν εθελοτυφλείς...
Αν δεν φοβάσαι να λάβεις υπόψη και την χειρότερη...
Δεν τίθεται πια θέμα αμφιβολίας...
Γίνεται ζήτημα επιλογής και τόλμης...
Και κείνη εξαρτάται απ' την αξία του αντικειμένου...

Όπως λένε...
Η μάνα του δειλού ποτέ δεν έκλαψε...
Αλλά ούτε ο δειλός ποτέ του γέλασε...
Λέω εγώ ο μαλθάκας...

Η ζωή περνάει με η χωρίς εμάς...
Και ο όποιος χρόνος μας είναι δανεικός...

Το καλό με τις αρκετά γρήγορες αποφάσεις είναι...
Ότι κάποιες φορές ίσως και να προλάβεις...
Να δοκιμάσεις κι έναν άλλο "δρόμο"...
Αν ο πρώτος δεν σου "βγει"...

Το κακό με τις αργοπορημένες αποφάσεις είναι...
Ότι τον πρώτο "δρόμο" ίσως και να μην προλάβεις καν...
Να τον περπατήσεις στο ελάχιστο...

 

Είμαι με 3 ώρες ύπνο και στον δεύτερο καφέ αλλα δεν γίνετε τίποτα
μετά θα λουστώ με ultrex μπας και στρώσουμε

 

Όμορφο νήμα. Με πολύ ωραία παρομοίωση.
Προσπαθώ όσο μπορώ καλύτερα να μάθω το άτομο που έχω δίπλα μου σαν άνθρωπο και από κάθε δυνατή πτυχή που να μπορεί να μου ξετυλίξει την κάθε χρονική στιγμή. Φυσικά το ίδιο κάνω κι εγώ. Έτσι κτίζονται σιγά - σιγά θεμέλια εμπιστοσύνης. Όταν θα θελήσω να δώσω στην υποτακτική να κάνει κάτι προσπαθώ όσο μπορώ να κινούμαι στα πλαίσια της εμπιστοσύνης που έχουμε προς το παρόν.
Βέβαια, δεν μπορώ να πέφτω πάντα μέσα (μου λείπει η ιδιότητα της τηλεπάθειας ακόμα   ). Όταν διακρίνω αμφιβολία υπάρχουν δύο τινά: Είτε με λίγη παρότρυνση να το καταφέρει, είτε να καταλάβω ότι ήδη προσπάθησε όσο ήταν στις δυνάμεις της κι έτσι να μην προχωρήσω περισσότερο φτάνοντας σε σημείο πίεσης.

 

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση  

 

Η φιλοσοφια της ζωής μου!

 

Η θεωρία σκοτώνει την πράξη.
Μου αρκεί, σκέφτομαι. Ή και όχι.

 

Άλλο θεωρία (δηλαδή ένα ολόκληρο συντεταγμένο σχήμα που περιέχει σκέψη, ιδεολογία κ.ά) και άλλο σκέψη.
Δεν θεωρώ ότι υπάρχει πράξη χωρίς σκέψη. Μόνον ανακλαστική αντίδραση  

 

Όποιος δεν έχει αμφιβολία στην αρχή μίας σχέσης - όποια κι αν είναι η φύση της - κάτι κάνει. Κάτι διαφορετικό από τον μέσο ενήλικα και θα ήθελα πολύ να το συζητήσουμε.
Ο φόβος είναι υγεία.
Από εκεί και πέρα η ποσότητα υπομονής, φόβου, ενδιαφέροντος που χωρά η κάθε σχέση είναι τόσο διαφορετική. Ακόμη και το ίδιο άτομο μπορεί να αμφιβάλλει περισσότερο ή λιγότερο με διαφορετικό σύντροφο.
Πιο συγκεκριμένα, ένα υ πλάσμα που έχει ανάγκη να υποταχθεί σε κάποιον...γίνεται αυτός ο κάποιος να γεννά αμφιβολίες αντί να του παρέχει ένα πλαίσιο ασφάλειας και εμπιστοσύνης; Ας μην κάνουμε πάλι την συζήτηση περί του είδους του Κ. Ήδη νιώθω κουρασμένη.

Και η αμφιβολία τέλος πάντων, καλά κάνει και υπάρχει. Για να υπάρχει, δίποδο ή τετράποδο, θα έχει τους λόγους του από το ένστικτο και την παρατήρησή του. Το θέμα είναι αν ενδιαφέρονται να γδύσουν την αμφιβολία και να την κάνουν χαρά, λατρεία, ενθουσιασμό, πάθος, καύλα και επανάσταση.

 

Αυτό. : ))

 

Ποτέ δεν μου επέτρεψα να αφήσω χώρο στην αμφιβολία να εισβάλλει σε όποιου τύπου σχέση μου.
Φύσει επιφυλακτική - μα όχι καχύποπτη- χρειάζομαι, πάντως, χρόνο ικανό, κυμαινόμενο πάντα, για να ανοιχτώ. Ή όχι.

 

@Mind'n'Flesh καταρχάς ευχαριστώ πολύ για την απάντηση   Λιτή και περιεκτική  

Οι μικρές διαφωνίες ή μάλλον καλύτερα εξηγήσεις και ερωτήσεις μου  

Ναι στην αρχή έχεις πάντα   Δεν αναφερόμουν στην αρχή.
Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει κάποιος που δεν έχει τις αμφιβολίες και τις επιφυλάξεις του στην αρχή... Τρομακτικό μου ακούγεται πάντως  

Θα το έθετα λίγο διαφορετικά. Δεν είναι διόρθωση απλά διευκρίνιση πώς το βλέπω εγώ.
Ο φόβος είναι υγιής πρωταρχική αντίδραση. Όποιος δεν νιώθει φόβο δεν είναι υγιής για μένα. Είναι high, υπό την επήρεια ουσιών και πάντως όχι νηφάλιος.
Αρκεί να αξιοποιεί το φόβο ως "φρουρό", κάτι σαν αξιωματικό στο σκάκι, να τον έχει ως alarm και να μην τον κατακλύζει γενικώς. Το λέω γιατί εγώ ήμουν στη δεύτερη περίπτωση για πολλά πολλά χρόνια και προσπαθώ να πάθω να είμαι στην πρώτη  

Όχι δεν θα συζήταγα τα είδη Κ, τη θεωρώ περιττή και απολύτως αλυσιτελή κουβέντα  
Το ερώτημα μου (δεν έχω απάντηση γιατί το βιώνω, δεν έχω καταφέρει να βγω από αυτό) είναι αν μια υποτακτική, εγώ συγκεκριμένα (για να μην γενικεύω), που είμαι άνθρωπος που αμφιβάλλει σε βαθμό δυσλειτουργικό ακόμη μπορώ να μην αμφιβάλλω για τον Κύριο μου και τη σχέση μου με Εκείνον και τα όσα γίνονται εντός της... Θα το ήθελα. Δεν ξέρω αν γίνεται, αν το μπορώ  

Σωστά   Αυτό είναι το μεγάλο και το ωραίο στοίχημα  

 

Σε αυτό απάντηση (λεκτική και συμπεριφορική) έχει μόνο ο εαυτός σου και ο Κ σου, κατά την άποψή μου. Οπότε, θεωρώ πως ίσως και να μην είναι ιδιαίτερα βοηθητικό να το συζητάς εδώ και να το αλλοιώνεις (αφού είναι ως λες δυσλειτουργικό στην φάση που είσαι) αλλά να το πεις σε Εκείνον. Καθώς εσείς ξέρετε σίγουρα καλύτερα και τι έχετε και που χωλαίνει και αν και πως θέλετε να το βελτιώσετε