Το «μαζί» δεν πρέπει να υπάρχει.Να υπάρχει το «μαζί, όσο…»

Το «μαζί» δεν πρέπει να υπάρχει.Να υπάρχει το «μαζί, όσο…». Μαζί, όσο οι ανάγκες σου θα κουμπώνουν με τις δικές μου.
Δεν είναι κακό οι σχέσεις να κάνουν τον κύκλο τους και εσύ να φεύγεις. Κακό είναι να κάθεσαι σε μια τελειωμένη κατάσταση πιστεύοντας πως θα αλλάξει κάτι. Στο λέω εγώ δεν θα αλλάξει. Όταν κάτι τελειώνει,πρέπει να μένει τελειωμένο.
Δεν είναι κακό να βάζεις τελεία.

Η κανονικότητα είναι σαν την αθωότητα. Δεν υπάρχει, λέμε.
θα το έληγα στο υπάρχουν άνθρωποι γιατί το μονάχοι εξυπακούεται και το ζουν θέλει ανάλυση, αλλά και πάλι.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ομορφιάς: Το όμορφο και το υπέροχο (κατά Καντ).Το υπέροχο είναι το ωραίο που έχει μέσα του τον κίνδυνο.
Το σημαντικό δεν είναι να μιλήσεις για κάποια πράγματα. Το σημαντικό είναι να υπάρχει κάποιος να τα ακούσει και να τα μεταβολίσει.
Τουλάχιστον απελευθερωτικό

Μόνο έρωτα αυτή η χώρα .
Σεξ κανείς
Ερωτικός λαός
Ο ΛΕΠΑ κάνει έρωτα με τηλεπάθεια.

Το Τερματίσαμε

Νομίζω πως τώρα πια γελάμε, περισσότερο για να αμυνθούμε.
Διακοπές έχομεν, θάλασσα και χαρά δεν έχομεν και ο ασθενής θα αποθάνει κατα πως φαίνεται.
Ίσως στην τελική είμαστε ένα τίποτα και απλά έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας;

Σχέση. Φιλική, ερωτική, κοινωνική. Διάδραση. Πάρε και δώσε, χωρίς να σε νοιάζει το πόσο και το πότε και το γιατί. Και βοήθα και άλλαξε. Και έχε υπομονή. Και αφέσου. Και δέσου. Συναισθηματικά κατέθεσε στον κοινό αλληλόχρεο λογαριασμό σας. Και οι αναλήψεις να συνοδεύονται από καταθέσεις. Και να μην βρίσκεται ποτέ με ανεπαρκές υπόλοιπο.

Η "οικονομική κρίση" έχει πλήξει και τις σχέσεις. Κάποτε απογοητευμένη έβλεπα τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν μπακάληδες και μανάβηδες στις σχέσεις "τι μου έδωσες; τόσα σου δίνω". Τώρα βλέπω να συμπεριφέρονται σαν τραπεζικό ίδρυμα "δυστυχώς, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν είμαστε σε θέση να σας δώσουμε τίποτα, αλλά αν θέλετε εσείς να μας δώσετε, ευχαρίστως". Ούτε μπαίνουν στον κόπο πια δηλαδή.
Η ζωή είναι όλη ένα ρίσκο .. Η ίδια η ύπαρξη είναι ένα ρίσκο. Ή το παίρνεις ή το αφήνεις. Ή εκφράζεσαι, ρισκάρεις και ΖΕΙΣ ή συνεχίζεις με τα απαραίτητα κάνοντας οικονομία.

Τι επιλέγεις;


''Είμαστε εξαρτημένοι.
Από τις λέξεις,
τους ήχους,
τις εικόνες
(τις μυρωδιές).
Και ποτέ δεν χορταίνουμε.
Είμαστε aliens.
Είμαστε εκτός πραγματικότητας'' .

 

Οι φίλοι μου κατά καιρούς μου λένε διάφορα για το πως "απεικονίζομαι" στον έξω κόσμο. Οι συζητήσεις ξεκινούν απλά και απαλά σαν χάδι και μετά πετρώνουν, γίνονται βράχοι μετέωροι στη φουρτούνα που σηκώνεται μέσα μου. Στο fb μου λένε βλέπουν μια Mad που παρεξηγούν. Γράφεις μελαγχολικά και κάποιες φορές, νομίζουν ότι έχεις κατάθλιψη. Άλλες, πάλι είσαι με status παιχνιδιάρικα και άλλες, λες και είσαι μια ηλικιωμένη που ασχολείται με την πολιτική. Μην εκτίθεσαι τόσο πολύ, δεν κάνει. Οι περισσότεροι έχουν ψεύτικο profil. Ή έχουν τη δουλειά τους να προωθήσουν......
Μπορεί να έχουν βάση όλα αυτά και έχουν ενδεχομένως, αλλά δεν μπορώ να γδαρθώ και να αλλάξω πετσί. Είμαι ένας αυθόρμητος, κυκλοθυμικός άνθρωπος γένους θηλυκού (οπότε και νάρκισσος σε υψηλό ποσοστό), προσπαθώ να συμπλέω με αγάπη μέσα τους και να διαβάζω τα σημάδια της ζωής μου και ζωής τους. Βασικά, δεν πολυμιλώ, οπότε γράφω.
Θαυμάζω τις φιλίες μου την κάθε μία ξεχωριστά και για ξεχωριστούς λόγους. Όσο, για τον έρωτα .....
Ερωτεύομαι.
[αυτό δεν έχει εξήγηση, έχει μόνο ερώτηση και αναζήτηση]
Αυτά τα περί εμού...

Εσείς πως είστε;

 

Αφού ξεκίνησες μιλώντας για φίλους θα ξεκινήσω με αυτούς και εγώ
Γι αυτούς τα λέει όλα το παρακάτω τραγούδι
Αφιερωμένο λοιπόν στους πραγματικούς μου φίλους που δεν ξεπερνάνε τα δάκτυλα του ενός χεριού.
Οι άλλοι είναι απλά γνωστοί.
Οσον αφορά το εγώ πως είμαι θα μου δώσεις λίγο χρόνο να λειτουργήσει η καφεΐνη και θα επανέλθω... καλημέρα (ωραίο νήμα)

 

Πλακα έχει το μαζί
ειδικά άμα σκεφτώ και ποσες φορες το συνόδευσε το πάντα και έγινε πάντα μαζί κλαίω από τα γέλια
Αλλα περνάει η μπογιά του ακομα και σημερα και ας μυρίζει ψοφίμι
Το βλέπεις παντού αν  βγείς έξω
πάμε μαζί
γυρνάμε μαζί
περπατάμε χερι χέρι μαζί
ενώ το μάτι μας παίζει τριγύρω μπας και περάσει κανένα άλλο μαζί
αγαπιόμαστε μαζί
πηδιόμαστε μαζί
κλάνουμε μαζί
τόσο μαζί που οποιος μα δει από έξω διακρίνει εύκολα το χαζοί μες το μαζί.
Δεν έχει σημασία για πολλούς αν το μαζί είναι πραγματικο μαζί
το μαζί είναι σαν τα Φο μπιζού
πλαστικό που μοιάζει με μαργαριτάρι
αλλα μαργαριτάρι δεν είναι δυστυχώς
Και όσες φορες πίστεψες σε αυτό το μαζι
η πίστεψαν οι άλλοι στο δικό σου μαζι
δώσανε η εφαγαν τα χαστούκια τους
μέχρι να καταλάβεις καλά στο τέλος ότι το μαζί δεν υπάρχει

Οποτε φτάνεις στο μαζί όσο, μαζί μέχρι κτλπ
Μαζί όσο όλα είναι καλά
μαζί μέχρι να βαρεθώ
μαζί όσο δεν βρω άλλο μαζί
μαζί όσο δεν πάρεις χαμπάρι το άλλο μου μαζί
μαζί όσο με συμφέρει να είμαι μαζί
μαζί όσο δεν με ζαλίζεις
μαζί μαζί μαζί μαζί μαζί μαζί
με κούρασε το μαζί ειδικά όταν είναι τόσο άψυχο
και ειδικά τώρα που η πείρα της ζωής με έκανε να το ξεχωρίζω με γυμνό μάτι
δεν θελω αλλο μαζι το κοψα κανει κακο στην υγεια

 

Κάνε σχέσεις αλληλεπίδρασης, όχι αλληλεξάρτησης.

Το "μαζί" δεν υπάρχει.
Υπάρχουν δύο "μόνος" που συμπορεύονται, συμπλέουν, ανταλλάσσουν κορμί και ψυχή για όσο διαρκεί η συμπόρευση και χωρίζουν στο επόμενο σταυροδρόμι.

Δώσε, πάρε, εκτίμησε. Οτιδήποτε άλλο είναι φθορά.

 

Ισως να υπαρχει ενα ποσοστο ανθρωπων που πιστευουν στο "μαζι" και να εχει οντως λειτουργησει
Ομως πραγματικα και πιστευω αλλα και το βλεπω γυρω μου το "μαζι οσο" ειναι αυτο που κυριαρχει

Μονη μου ηρθα,μονη μου θα φυγω,το ιδιο και εσυ αλλα στο ενδιαμεσο θελω πολλες στιγμες να ειναι "μαζι" απο αυτες με τη χαρα,με το δακρυ,με τον ερωτα,με τη καυλα,με τις συγκινησεις κλπ ομως μαζι οσο μπορουμε να ειμαστε ο εαυτος μας και ειναι ζωντανο αυτο που εχουμε αλλιως ποιος ο λογος να ζω πανω σε κατι μισοπεθαμενο η νεκρο;μονο και μονο γιατι;(δε με ενδιαφερει καν να απαντησω)

Μαζι οσο μπορουμε να δινουμε και οι δυο τη καρδια,τις σκεψεις,τη ψυχη,το κορμι,τα ονειρα,τις φαντασιωσεις...

 

Θα δινατε την ίδια απάντηση στην περίπτωση που ενα ζευγάρι αποκτήσει παιδί ?  

 

Ακριβώς την ίδια.

 

Προσωπικά δε μπορώ να λειτουργήσω και να πορευθώ στη ζωή μου δίνοντας έμφαση στο "μόνος ήρθα, μόνος λειτουργώ, μόνος θα πεθάνω". Θεωρώ ότι δρω πιο συλλογικά, με πιο αναπτυγμένη (καλώς ή και κακώς) την έννοια του "μαζί". Λειτουργώ πολύ συναισθηματικά, έστω κι αν αυτό μπορεί να με φθείρει κάποιες φορές.

Και δεν τοποθετούμαι στο τι πρέπει να γίνεται και να κάνουμε/κάνω, αλλά στο τι τελικά κάνω επί προσωπικού.

Από μικρό παιδί έμαθα να δίνω. Ίσως και πιο πολλά στους άλλους παρά στον εαυτό μου. Δεν θα πω αν αυτό είναι ευτυχία, δυστυχία ή κάτι άλλο. Ούτε αν κάνουμε πάντα το "πρέπον". Γιατί αυτό σίγουρα δεν το κάνουμε και μάλιστα σε πολλά επίπεδα.

Λίγο μπερδεμένες και "άτακτες" οι σκέψεις μου, όμως πιο πολύ προβληματίζομαι και αναρωτιέμαι τη δεδομένη στιγμή, παρά είμαι σε θέση και διάθεση να τοποθετηθώ επί της ουσίας του θέματος.

Και κάτι ακόμη. Απέχει παρασάγγας η όποια τοποθέτησή μας σε ένα ζήτημα σε καθαρά θεωρητική-υποθετική βάση (αααννν μου συνέβαινε, τι θα έκανα) και σε ρεαλιστική (το ζω, το βιώνω, τι κάνω τώρα);;;  

 

Έτσι είναι, αφού!... :/

 

Κι όμως, αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση είναι λυτρωτική.
Είμαι μόνος, το αποδέχομαι, νιώθω καλά με αυτό. Δε σημαίνει οτι δε μπορώ να σχετιστώ ή να λειτουργήσω συλλογικά, οτι δεν απολαμβάνω το "μαζί". Αντιθέτως, είμαι πιό χαλαρός επειδή δεν ψάχνω στους άλλους δεκανίκα. Αυτό με κάνει ικανό να απολαύσω περισσότερο τις σχέσεις μου, χωρίς να τις φορτώνω με το βάρος του χαπιού κατά της μοναξιάς.

Για παράδειγμα, δημιουργώ φιλίες για να "μάθω και να μάθω", να περάσω καλά, όχι επειδή δεν αντέχω να είμαι μόνος. Κάνω σεξ για την απόλαυση, όχι για την επιβεβαίωση. Επιπλέον, όταν μιά σχέση δε λειτουργεί, δε μένω σε αυτήν από εξάρτηση. Αποχωρώ...

 

Έχω ανάγκη για αίμα… και ρουφάω αντί να ζητάω…
Έχω ανάγκη για επικοινωνία και φωνάζω αντί να συζητάω…
Έχω ανάγκη από χρήματα και αντί να εργαστώ, πουλιέμαι…
Έχω ανάγκη να αγαπηθώ και αναλώνομαι στο να αγαπάω…

Το παιγνίδι με τις ανάγκες δεν τερματίζει ποτέ, καθώς όσες ανάγκες και να καταφέρουμε να καλύψουμε, είναι η ίδια η κάλυψη, που μας δημιουργεί όλο και περισσότερες. Είναι αναγκαίο κακό να ζούμε με θέλω, γιατί δεν μας αρέσει να σκεφτόμαστε το θέλω με το έχω…

Και ποια η διαφορά της ανάγκης με την απαίτηση…?
Νιώθω την ανάγκη να απαιτήσω ή απαιτώ για να καλύψω τις ανάγκες μου…?

** βάζω προτεραιότητα για να μην τις μπουρδουκλώσω και μπερδευτώ ** .