Το «μαζί» δεν πρέπει να υπάρχει.Να υπάρχει το «μαζί, όσο…»

Kαλά, κάντε κάνα μπάνιο και τα λέμε από Σεπτέμβριο...

 

Δεν θεωρώ κάτι κακό ή μεμπτό. Ειδικά από τη στιγμή, που υποστηρίζει κανείς με συνέπεια τις επιλογές του και στο "πλήρωμα" του χρόνου αισθάνεται ευτυχής και δικαιωμένος.

Ή ακόμη καλύτερα-εναλλακτικά, από τη στιγμή που με διορθωτικές κινήσεις καταφέρνει να είναι πάντα "επίκαιρος" και ακέραιος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

 

Μπανάκι μανάκι.
(μαζί)

 

Ενας σοφός ανθρωπος μου είχε πει κάποτε.
Πρόβληματα υπαρχουν στο μαζι, προβλήματα υπαρχουν και στο μόνος. Τα πρώτα ειναι προβλήματα της ζωής , τα δευτερα της ερημιάς.
Ο καθένας απλώς επιλέγει ποια προβλήματα προτιμά....

 

Ειναι ωραιο το μαζι..χωρις δεκανίκια και υστεριες...αυτη όμως η επίγνωση του ''σωστού'' μαζί , έρχεται απο μόνη της ? τυχεροι για μενα, όσοι ειναι κατασταλαγμένοι απο μόνοι τους, χωρις λάθη και χωρίς υστερίες στην διάρκεια των σχέσεων τους.
Ομως....αν δεν τριφτείς , αν δεν σκεφτείς, αν δεν κάνεις λάθη, αν δεν νιωσεις μοναξιά... πως θα εκτιμησεις και πως θα κατασταλάξουν μεσα σου τα σωστα και τα λάθος για την προσωπικη ψυχική υγεία ? Πως θα έρθει η ισορροπια ώστε να γίνουν ολα αυτα τρόπος σκεψης και σταση ζωης ?
Επειτα σκεφτομαι ποσο διαφορετικοι ειμαστε μεταξυ μας...για άλλους το ''μαζι'' ειναι ξεκαθαρα συντροφικό για άλλους ειναι θεμα επιβιωσης...για άλλους η μοναξιά ειναι σωτήρια και για άλλους πόνος και θλίψη...
Μαζι για όσο ειμαστε ελευθεροι να εκφραζόμαστε, για όσο νιωθουμε καλα , να ειμαστε ο εαυτος μας .

 

Όποιος τα γνωρίζει αυτά .... μπορεί να σε δέχεται όπως είσαι και να σου συγχωρεί οτιδήποτε !!!  

 

οποιος το λεει αυτο και μπορει να το κανει και πραξη το μονο που χρειαζεται ειναι ενα fuck buddy και καθαριζει.

 

ξερω οτι ειναι τετριμμενο αυτο που θα πω, αλλα το παν ειναι να ταιριαζαουν οι ανθρωποι. δεκανικια υστεριες εξαρτηση κλπ υπαρχουν ανθρωποι που τα γουσταρουν και ζευγαρια που ειναι ευτυχισμενα σε τεοιες καταστασεις

 

Συμφωνώ το παν είναι να ταιριάζουν οι άνθρωπες.... οι παντρεμένοι με τους παντρεμένους και οι ελεύθεροι χώρια.

 

Βασικά, οι παντρεμένοι μόνοι τους και οι ελεύθεροι με τις παντρεμένες...

 

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος, Γιάννης Ρίτσος
(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη

γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει

φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο.

Ξέχασα να πω ότι η Γυναίκα με τα Μαύρα έχει εκδώσει δύο-τρεις

ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η

Γυναίκα με τα Μαύρα μιλάει στον Νέο):

Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!

Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται

που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι

θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.

Άφησέ με να’ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,

αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,

ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου

λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα.

Άφησε με να’ρθω μαζί σου

λίγο πιο κάτου, ως την μάντρα του τουβλάδικου,

ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται

η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,

τόσο αδιάφορη κι άυλη

τόσο θετική σαν μεταφυσική

που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις

πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις

πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του.

Άφησε με να’ρθω μαζί σου.

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,

κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας

μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,

γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω τον θόρυβο

του φουστανιού μου

σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,

κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος

νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,

κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,

μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,

δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις

κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,

(δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου

είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου).

Άφησε με να’ ρθω μαζί σου

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,

μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.

Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.

Άφησε με να’ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει -

θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,

τα κάδρα ρίχνονται σα να βουτάνε στο κενό,

οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα

όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου απ' την κρεμάστρα

στο σκοτεινό διάδρομο

όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής

απ’ τα γόνατά της

ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη

πολυθρόνα. ..........

 

Εξαιρετικό!!! Επαθα ομως ενα τραυμα από την υλη θεωρητικής κατεύθυνσης Γ λυκείου...