Το «μαζί» δεν πρέπει να υπάρχει.Να υπάρχει το «μαζί, όσο…»

Κάπου...σ' ένα μυθικό κόσμο...οι κάτοικοι του ανταλλάσσουν συναισθήματα μονάχα μ' ευγενή κίνητρα...
Δεν υπάρχει τίποτε το ποταπό, δεν υπάρχει η έννοια της ασχήμιας, του κακού...
Πάντα σε κείνο τον κόσμο, αγαπάω σημαίνει μοιράζομαι, τα πάντα, δίχως να το ζητήσει ο άλλος...
Πόνο, χαρά, θλίψη, γέλιο...
Δεν υπάρχει καν η λέξη μίσος, δεν γνωρίζουν την απογοήτευση...
Εκεί τα όποια προβλήματα λύνονται με την συζήτηση, με πλήρη ειλικρίνεια, δίχως φόβο, δίχως χαρακιές στις εγωικές πανοπλίες...
Δεν υπάρχει η υποκρισία, δεν υπάρχει το ψέμα...
Οι κάτοικοι του νιώθουν το ίδιο καλά τόσο μόνοι τους, όσο και όταν βρίσκεται δίπλα τους κάποιος άλλος...

Οι λέξεις : πάντα, μαζί, χώρια, ανάγκη, θέλω...
Δεν είναι γραμμένες σε κανένα λεξικό...
Απλά γιατί την έννοια της ιδιοκτησίας δεν την εφηύρε ποτέ κανείς...

Δεν πεινούν, δεν διψούν, δεν έχουν σεξουαλικές ορμές, δεν νυστάζουν...
Το μόνο αίσθημα που νιώθουν, είναι η περιέργεια...
Όλα τα παραπάνω τα βλέπουν σαν εμπειρίες...

Συνδέονται στ' ατομικά τους κουβούκλια μ' ένα κεντρικό πλέγμα και τα "βιώνουν", τα επεξεργάζονται, για να κυλήσει ο χρόνος τους...
Δεν αισθάνονται ανία, στον προγραμματισμό τους υπάρχει μόνο η έννοια του σκοπού...

Κανείς τους ποτέ δεν πεθαίνει...

Εκείνος ο τέλειος κόσμος κατοικείται από ανδροειδή...
Και σίγουρα δεν είναι ο δικός μας...

Μαζί ?
Μαζί μέχρι να πάρω όσα περισσότερα μπορώ από σένα...
Δίνοντας σου όσα γίνεται λιγότερα...
Και αν τραβήξουμε ποιος ξέρει για πόσο καιρό...
Θα είναι από φόβο, συνήθεια, βολή, ίσως και όσο ενδιαφέρον θα έχει περισσέψει...
Γιατί δεν υπάρχει ανθρώπινη σχέση, που να μην είναι σχέση εξουσίας...
Που να μην είναι μάχη ανάμεσα σε δυο αρπακτικά...
Και ας είναι άδηλη...

Καλύτερο χίλιες φορές το δίπλα...
Σ' απόσταση που να μπορεί το ένα χέρι ν' ακουμπήσει τ' άλλο...
Αν και όταν το θελήσει...
Πανέμορφη η αγάπη, πανέμορφη η συντροφικότητα, πανέμορφα για την ποίηση, το μυθιστόρημα, τον κινηματογράφο...

Τυχεροί/ες εκείνοι/ες που τα πιστεύουν ακράδαντα...
Καταραμένοι/ες εμείς που γευτήκαμε την πίτα από τριαντάφυλλα...
Και κατάπιαμε ένα ένα τ' αγκάθια κάτω απ' το φύλλο...
Πόσες φορές αντέχει, να σκιστεί το λαρύγγι ?

 

Γιναμε κυνικοι ρεαλιστες και πλεον κανεις δεν προσπαθει για το ''μαζι'', μονο οι ποιητες και οι ονειροπολοι...

 

Φίλε @Tenebra_Silente , εμπνευσμένο το κείμενό σου.

Είναι τραγική η μοίρα των ανθρώπων. Είμαστε στην κόλαση, έχοντας γευτεί τον παράδεισο.
Το τραγικό είναι πως εμείς επιλέξαμε την κόλαση. Από τον παράδεισο κρατήσαμε μονάχα τη νοσταλγία.
Νοσταλγία όμως (άλγος του νόστου) είναι ο πόνος που γεννά η επιθυμία επιστροφής μας στο χαμένο παράδεισο.

Γιατί λοιπόν επιλέγουμε τον πόνο? Γιατί, ενώ διψάμε για το "μαζί", το υποσκάπτουμε συστηματικά καταλήγοντας στο "μόνος"?
Σε ποιό σημείο παραστράτησε το Εγώ μας και από προστάτης έγινε δυνάστης?

"Καταραμένοι/ες εμείς που γευτήκαμε την πίτα από τριαντάφυλλα...
Και κατάπιαμε ένα ένα τ' αγκάθια κάτω απ' το φύλλο..."
Αυτά τα αγκάθια είναι καρφωμένα στην ψυχή μας. Κάθε φορά που η ψυχή τεντώνεται για να φτάσει τ' αστέρια, τα αγκάθια σφηνώνονται βαθύτερα, υπενθυμίζοντάς μας το αναπόφευκτο τέλος μιάς εφήμερης ύπαρξης...

 

Φίλε @peleas θα μας κουτουλήσουν, γιατί "αμπελοφιλοσοφούμε" και μάλιστα σε ξένο αμπελώνα χαχαχα...
Εγώ δεν ξέρω αν γεύτηκα παράδεισο ποτέ, αν το έκανα ποτέ, μάλλον ήταν χάρτινος και τα χρώματα του ξέβαψαν γρήγορα...
Κόλαση? Δεν νομίζω ούτε εκείνη, αν την γεύτηκα, μαλλον ήταν ατσάλινη και με γέμισε σκουριά...
Πλέον αναπολώ μονάχα από συνήθεια, ίσα για να λέω ότι προέρχομαι από κάπου...
Ότι 41 χρόνια κάπου πήγανε...Ότι δεν βρισκόμουν σε λήθαργο...
Έμαθα να ζω το τώρα, την στιγμή, επιτέλους το έμαθα...

Ο πόνος κι εκείνος κατασκεύασμα είναι...Όταν συνειδητοποιείς ότι πια δεν "νιώθεις"...
Όταν καταλαβαίνεις ( η στο πετούν στα μούτρα οι περιστάσεις ), ότι μετατόπισες λανθασμένα την προσοχή σου αλλού...
Και πρέπει κάπως να κλείσεις την τρύπα, που εσύ ο ίδιος δημιούργησες...
Δεν μας "αρκούμε" φίλε μου, κάπου κάπου μας φτάνουμε, αλλά δεν μας αρκούμε ποτέ...

Το Εγώ μας πάντα μας δυναστεύει...
Οι ψευδαισθήσεις μας είναι ο βράχος, εμείς ο Προμηθέας και οι ανάγκες μας ο αετός που μας κατατρώει τα συκώτια...

Κι αυτό από την στιγμή που σαν μωρά κλαίμε και χτυπάμε τα πόδια στο πάτωμα...
Για να εξαναγκάσουμε τους γονείς, να μας πάρουν το παγωτό, η το παιχνίδι...
Δεν ξέρω αν γεννιόμαστε, αλλά σίγουρα γινόμαστε χειριστικοί...

Αποφεύγουμε να χαλιναγωγήσουμε τους εαυτούς μας, γιατί είναι δυσκολάκι...
Και προσπαθούμε να "μαντρώσουμε" τους άλλους...
Και πόσα πράγματα κάνουμε για το "καλό" τους....Για το "κοινό μας καλό"...
Πόσα "δεινά υποφέρουμε", πόση "κατανόηση" δείχνουμε, πόσες "θυσίες"...

Όλα για τον κώλο μας τα κάνουμε...Τα υπόλοιπα είναι μπούρδες που μας αρέσει να λέμε και στους εαυτούς μας...
Και σε μένα αρέσει, σίγουρα πολύ λιγότερο από πριν...
Προτιμώ τ' αγκάθια στα χείλη...Έχει γλυκιά γεύση το αίμα...Πόσο μάλλον αν είναι το δικό μας...

Την αλήθεια η την αποφεύγεις, η έρχεται να σε βρει εκείνη...
Και όταν έρχεται απρόσκλητη, επειδή βαρέθηκε να μας περιμένει, να την καλέσουμε...
Δεν χτυπάει κουδούνι, αλλά κατεβάζει την πόρτα με τις κλωτσιές... 

Άποψη και προσωπική κοσμοθέαση...

 

Δεν είναι κακό, το προτιμώ αυτό παρά να εθελοτυφλώ. : ))

 

Μια μικρή παρέμβαση στο διάλογο σας.

Δεν ειναι καταραμένοι αυτοι που κατάπιαν μια πίτα απο τριαντάφυλλα. Ουτε τιποτε διαφορετικό απο τους άλλους. Σχεδόν ολοι στην ζωη τους κατάπιαν καποια στιγμή μια πίτα απο τριαντάφυλλα. Απλως οι μεν πρώτοι ταυτίστηκαν με το τραύμα τους, οι άλλοι οχι. Αυτοι οι δεύτεροι μαλλον κατάλαβαν οτι οι ίδιοι ειναι κατι πολυ περιςςοτερο απο ενα τραύμα και οτι το τραύμα ειναι απλως μερος της εμπειρίας που λέγεται ζωη.  

 

Δυο σκέψεις (εντελώς αφηρημένες νομίζω) με αφορμή τα γραφτά των @dimfetishman και @Tenebra_Silente :
1. Έστω ότι γεννιέμαι (δεν ξέρω με ποιον τρόπο, ας πούμε ένα μαγικό τρόπο) σε ένα μέρος που είναι απόλυτη ερημιά. Περνώ όλη μου τη ζωή έτσι. Δεν βλέπω ποτέ κανέναν άνθρωπο και δεν ξέρω καν ότι υπάρχουν. Ούτε ξέρουν βέβαια αυτοί ότι υπάρχω. Αλήθεια, υπήρξα;;;

2. Και σε αυτό τον τόσο ιδανικό κόσμο, όσο απομακρυνόταν κάποιος από τα καλά συναισθήματα (εκτός αν είναι σημειακή μόνον η ισχύς τους), τι θα έβρισκε; Τι θα υπήρχε εκεί;;

   

 

Είναι ωραία όταν εθελοτυφλω κάποιες στιγμές. ...

 

Έτοιμοι είναι, ξύπνα τους.