σαν σήμερα..

Καλά να πάθει, πρώτον,
και δεύτερον... που διαφωνούμε?

 

Ως προς την ημερομηνία.
Στο νήμα,
η ημερομηνία που φαίνεται είναι η 27η Ιουνίου.

 

σαν σήμερα..
Κοκό Σανέλ

Γαλλίδα μοδίστρα και επιχειρηματίας, που κυριάρχησε για σχεδόν έξι δεκαετίες στον κόσμο της γυναικείας υψηλής ραπτικής, εισάγοντας επαναστατικές καινοτομίες, με δημιουργίες που θεωρούνται κλασικές. Γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου 1883...

 

...Σίγουρα δε μπορούμε να θυμώσουμε με το ρολόι,
το οποίο αποφάσισε χωρίς ντροπή
να προχωρήσει στην 27η
όσο το πόστ γραφόταν.

 

Σίγουρα αυτό δεν μπορούσα να το ξερω.
Αν και έπρεπε ίσως να το φανταστώ γιατί με τον χρόνο δεν βγαίνει κανείς μας νικητής..

 

69 χρόνια πριν, έρχεται στη ζωή μία από τις σπουδαιότερες φωνές στην ιστορία της ροκ μουσικής, ένας αστέρας τρομακτικών διαστάσεων, που με τις μοναδικές του ερμηνείες και την ασύγκριτη σκηνική του παρουσία, έλαμψε για σχεδόν μια εικοσαετία στη ροκ σκηνή ως η ηγετική μορφή των Queen, της τεράστιας αυτής μπάντας για την οποία υπήρξε η πεμπτουσία της. Ο λόγος φυσικά για τον απόλυτο frontman, Freddie Mercury, έναν από τους πιο ταλαντούχους, καινοτόμους και επιδραστικούς τραγουδιστές της εποχής του και όχι μόνο. Γεννήθηκε στη Ζανζιβάρη με το όνομα Farrokh Bulsara, έχοντας και μια μικρότερη αδερφή, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως παιδί το πέρασε στην Ινδία. Εκεί, από την ηλικία των επτά ξεκίνησε να μαθαίνει πιάνο αν και η μεγάλη του αγάπη ήταν πάντοτε το τραγούδι. «Δεν ξέρω. Πάντα μου άρεσε τα τραγουδάω, ήθελα να τραγουδώ χωρίς να το σκέφτομαι ως καριέρα. Όταν ήμουν πολύ μικρός, ήμουν στη χορωδία κλπ. και δε φοβάμαι να πω ότι είχα φυσικό χάρισμα», έλεγε ο ίδιος. Μέχρι τα δώδεκα, είχε σχηματίσει την πρώτη του μπάντα, τους The Hectics, που έκαναν κυρίως διασκευές από ονόματα της rock ‘n’ roll. Ήταν την ίδια εποχή που από μόνος του άρχισε ν’ αυτό-αποκαλείται Freddie. To 1963, μετακόμισε με την οικογένεια του στην Αγγλία όπου σπούδασε γραφιστική στο Ealing Technical College and School of Art. Εκεί συνάντησε πολλούς καλλιτέχνες και μουσικούς μεταξύ των οποίων τον ντράμερ Roger Taylor και τον κιθαρίστα Brian May. To 1969 και ενώ πρώτα είχε περάσει από κάποια τοπικά γκρουπ, ο φιλήσυχος Mercury ενσωματώθηκε στους Ibex. Τα θεμέλια για μια καριέρα που θα εκτοξευόταν στη δεκαετία των 70’s είχαν μπει. Ένα χρόνο μετά, η γνωριμία του με τους May και Taylor σε συνδυασμό με τις blues – rock επιρροές του από Jimi Hendrix και Cream, τον οδήγησαν στους κόλπους των Smile. Επέλεξε να τους μετονομάσει σε Queen και ταυτόχρονα υιοθέτησε το επώνυμο Mercury. Με τη συμβολή του, το συγκρότημα κατάφερε να αναπτύξει ένα μοναδικό στυλ που συγχώνευε τη hard rock, με τη glam και τη heavy metal, όπως και άλλα μουσικά είδη ανά περιόδους. «Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι μπορούσα επίσης να γράφω τραγούδια και να δημιουργώ τη δική μου μουσική σε αντίθεση με την αρχή που ήταν κυρίως μια αντιγραφή από Elvis Presley», ήταν τα λόγια του τραγουδιστή, που είχε μεγάλο μερίδιο στη σύνθεση ιστορικών επιτυχιών της μπάντας. Κατάφερε να γίνει διάσημος σε όλο τον κόσμο για τη δυναμική του σκηνική παρουσία και τα οπερατικά φωνητικά του, με τρανό παράδειγμα το θρυλικό “Bohemian Rhapsody”, που έκλεινε μέσα του όλη την ένταση της φωνής του και σημείωσε ασύλληπτη επιτυχία παγκοσμίως. Ο ίδιος είχε τονίσει πως ποτέ δεν είχε εξασκηθεί στα οπερατικά φωνητικά και πως απλώς άκουγε πολύ Montserrat Caballe, ενώ τόνιζε πως το εύρος του εξαρτιόταν από τη διάθεση του.

 

Εκτός από το ερμηνευτικό και συνθετικό του ταλέντο, ο Mercury, ήταν και ένας άριστος σόουμαν. Ήξερε πώς να διασκεδάζει τα πλήθη και να επικοινωνεί μαζί τους. Με το περίφημο μουστάκι του, συνήθιζε ν’ ανεβαίνει στη σκηνή φορώντας περίτεχνα κουστούμια αποτελούμενα άλλοτε από κάπες και στέμματα και άλλοτε από στενά ριγέ σορτς. Καλλιτεχνική φύση και ανοιχτά bisexual όντας, έφτανε συχνά στα όρια και συχνά τα ξεπερνούσε. Δικαιολογημένα θεωρήθηκε ως ένα από τα πλέον εκκεντρικά μουσικά ταλέντα που πέρασαν ποτέ απ’ τον πλανήτη. Εκτός σκηνής έβγαζε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο, εσωστρεφές και ντροπαλό, ενώ αν και δεν έκρυβε την αμφιφυλοφιλία του, προτιμούσε να κρατά την ιδιωτικότητα στις σχέσεις του. Του άρεσε να ζει στην πολυτέλεια. Αγαπούσε τη σαμπάνια όπως και να συλλέγει έργα τέχνης, για τα οποία ξόδευε κάποιες φορές υπέρογκα ποσά. Στην προσωπική του ζωή, είχε συνάψει σχέση στις αρχές της δεκαετίας του ’70, με τη Mary Austin, την οποία λίγο ως πολύ θεωρούσε σύζυγο του, παρά το γεγονός ότι λίγα χρόνια αργότερα, κατέληξαν να είναι πολύ καλοί φίλοι. Σχέση διατήρησε για κάποια χρόνια και με την Αυστριακής καταγωγής ηθοποιό, Barbara Valentin, ενώ το 1985, σηματοδοτήθηκε η αρχή της τελευταίας μακροχρόνιας σχέσης του τραγουδιστή, αυτή τη φορά με τον κομμωτή Jim Hutton, ο οποίος βρέθηκε το 1990 θετικός στον ιό του HIV και συντρόφευσε τον Mercury μέχρι το θάνατό του. Μέχρι το 1989, ο καλλιτέχνης είχε απομακρυνθεί από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν έκανε καμία κίνηση για να προωθήσει το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησε με τους Queen, το “Innuendo” και είχε σταματήσει τις περιοδείες, με αποτέλεσμα ν’ αρχίσουν να κυκλοφορούν φήμες για πιθανά προβλήματα με την υγεία του. Μία μέρα πριν χάσει τη μάχη με την αρρώστια που τον βασάνιζε, στις 23 Νοεμβρίου του 1991, ο ίδιος επιβεβαίωνε τις φήμες που τον ήθελαν φορέα του AIDS αλλά και τις έντονες ανησυχίες των χιλιάδων θαυμαστών του, που έβλεπαν ότι οι δημόσιες εμφανίσεις του είχαν περιοριστεί ιδιαίτερα. Λες και γνώριζε ότι το τέλος του πλησίαζε… «Θα ήθελα να επιβεβαιώσω ότι είμαι θετικός στον HIV και έχω AIDS. Αισθάνθηκα πως ήταν σωστό να κρατήσω αυτές τις πληροφορίες για μένα μέχρι σήμερα ώστε να προστατεύσω την ιδιωτική ζωή των ανθρώπων που με περιβάλλουν. Ωστόσο, έφτασε πια η ώρα για τους φίλους μου και τους φαν σε όλο τον κόσμο να μάθουν την αλήθεια και ελπίζω όλοι να βοηθήσουν εμένα αλλά και όλους όσους πολεμάνε μ’ αυτή την τρομερή αρρώστια.» Μόλις 24 ώρες αργότερα, ο 45χρονος αστέρας, θα άφηνε την τελευταία του πνοή στην έπαυλη του στο Λονδίνο λόγω βρογχικής πνευμονίας οφειλόμενης στο AIDS. Η είδηση του θανάτου του, έκανε αμέσως το γύρο του κόσμου, σκορπίζοντας βαθιά θλίψη και συγκλονίζοντας τον μουσικό κόσμο, που υποκλίθηκε στην ανυπέρβλητη αξία και το ταλέντο του θρυλικού τραγουδιστή, του εξαιρετικού μουσικού, του κορυφαίου perfomer, του Freddie Mercury. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Απρίλη του 1992, έγινε προς τιμή του μια τεράστια συναυλία στο Wembley Stadium, με συμμετοχή πλήθους ονομάτων του χώρου, μεταξύ των οποίων Def Leppard, Metallica, Guns N’ Roses, Elton John, David Bowie, Tony Iommi, Robert Plant, Roger Daltrey, Liza Minelli κ.α., παρουσία 72.000 θεατών. Τα έσοδα διατέθηκαν για τη δημιουργία ενός φιλανθρωπικού οργανισμού για την παγκόσμια καταπολέμηση του AIDS, του “ The Mercury Phoenix Trust”. Η λάμψη του Mercury, όχι απλώς δεν ξεθώριασε με το πέρασμα των χρόνων, αλλά έγινε ακόμα πιο εκτυφλωτική. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι από τα 34,5 εκατομμύρια αντίτυπα που έχουν πουλήσει οι Queen στις Η.Π.Α., τα μισά άλμπουμ πουλήθηκαν μετά το θάνατό του. Φυσικά μέχρι σήμερα, καταφέρνει να παίρνει την πρωτιά σε δημοψηφίσματα σχετικά με τον σπουδαιότερο ροκ τραγουδιστή όλων των εποχών. Το μέγεθος δε της επιρροής που έχει ασκήσει σε αμέτρητους άλλους τραγουδιστές που τον διαδέχθηκαν μελλοντικά, είναι πραγματικά ανυπολόγιστο.








Από τη στήλη του Rock Overdose "Σαν Σήμερα"
http://www.rockoverdose.gr/news_details.php?id=25505

 

Ευχαριστούμε πολύ @thief !!!
Λατρεύουμε τον Freddie...

 

Αναποδα τα εγραψες καλη μου @brenda ...

<< Ευχαριστουμε πολυ για οτι μας προσφερες Freddie...
σε λατρευουμε thief >>

επρεπε να γραψεις

 

Γενέθλια για την σχεδόν επί δύο δεκαετίες κυρίαρχη δημιουργική δύναμη των Pink Floyd, Roger Waters, έναν μουσικό που έχει προσφέρει πολλά στη ροκ μουσική και ο οποίος κλείνει τα 72 του χρόνια. Το τελευταίο από τα τρία παιδιά της οικογένειας, ήρθε στη ζωή σ’ ένα χωριό στο Surrey της Αγγλίας, το Great Bookham, βίωσε όμως την απώλεια του πατέρα του στον πόλεμο ενώ ήταν μόλις τριών μηνών, γεγονός που ανάγκασε τη μητέρα του να μετακομίσει με τα παιδιά της στο Cambridge όπου και τα ανέθρεψε. Εκείνη ήταν δασκάλα και όπως έχει δηλώσει ο ίδιος σε συνέντευξή του, δεν ενθάρρυνε καθόλου τη δημιουργικότητα του. «Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τη μουσική, την τέχνη και οτιδήποτε άλλο παρόμοιο. Ενδιαφερόταν μονάχα για την πολιτική. Δεν είχα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια και απεχθανόμουν κάθε λεπτό στο σχολείο, με εξαίρεση τα παιχνίδια. Ειδικά προς το τέλος όταν ήμουν έφηβος, το να πηγαίνω στο σχολείο ήταν απλά μια αντιπαράθεση ανάμεσα σ’ εμάς και αυτούς. Μου άρεσε η βία που αφορούσε την καταστροφή της σχολικής περιουσίας». Συνέχισε ως φοιτητής στο Cambridgeshire, όπου έγινε φίλος με τον κατά τρία χρόνια νεότερο του, Syd Barrett, με τον οποίο μοιράζονταν κοινά ενδιαφέροντα που περιλάμβαναν τη rock ‘n’ roll, τις βόλτες με τις μηχανές, τα ναρκωτικά και το σεξ, όπως λέει. Αν και είχε προσπαθήσει δύο φορές να μάθει κιθάρα όταν ήταν περίπου 14 ετών, τα είχε παρατήσει γιατί το έβρισκε πολύ δύσκολο. Την ενθάρρυνση που του έλειπε την έλαβε από κάποιον επικεφαλή στην πρώτη του χρονιά στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου όπου σπούδαζε αρχιτεκτονική. Έτσι ξεκίνησε να δημιουργεί σχέσεις με άτομα που έπαιζαν σε μπάντες, αν και ο ίδιος δεν μπορούσε να παίξει ακόμα πολύ καλά. Επίσης τραγουδούσε λίγο και έπαιζε φυσαρμόνικα. Το 1963, γνωρίστηκε με τους Nick Mason και Richard Wright που ήταν στους Sigma Six, με τους Keith Noble και Clive Metcalfe. Οι τελευταίοι αποχώρησαν αμφότεροι σύντομα και το συγκρότημα πέρασε από διάφορα ονόματα και μέχρι το τέλος του έτους, στις τάξεις τους είχε προστεθεί και ο Syd Barrett, που είχε και την έμπνευση να ονομαστούν σε Pink Floyd από τα ονόματα δύο μουσικών της μπλουζ που είχε στη συλλογή δίσκων του, του Pink Anderson και του Floyd Council. Μέσα από την ψυχεδελική μουσική τους που συνδυαζόταν με χρωματισμένες διαφάνειες και εσωτερικά φώτα που χρησίμευαν στη δημιουργία δυνατών εφέ, η μπάντα κατάφερε να προσελκύσει το ενδιαφέρον των δισκογραφικών εταιρειών.

 

Τα πιο περιορισμένα συνθετικά καθήκοντα του Waters, αυξήθηκαν δραματικά από το 1968, όταν και έλαβε ηγετικό ρόλο στις τάξεις των Floyd, όντας υπεύθυνος για το μουσικό προσανατολισμό του σχήματος και έχοντας τον πρώτο λόγο στο στιχουργικό τομέα. Ο καλλιτέχνης είδε την επιτυχία να κινείται σε μέτρια επίπεδα για τον ίδιο και την μπάντα μέχρι το 1972. Ένα χρόνο αργότερα παρ’ όλα αυτά, είδε το όνομα του συγκροτήματος και συνεπώς και το δικό του, ν’ ανεβαίνει στην κορυφή του καλλιτεχνικού στερεώματος, μέσα από το θρυλικό “The Dark Side of the Moon”, ένα από τα πιο πετυχημένα άλμπουμ στην ιστορία της ροκ, για το οποίο έγραψε όλους τους στίχους και μέρος της μουσικής. Σταδιακά άρχισε να παίρνει έναν ολοένα και πιο κυρίαρχο ρόλο στη συγγραφή των μετέπειτα δίσκων του γκρουπ, αναλαμβάνοντας αποκλειστικά το στιχουργικό μέρος και συμβάλλοντας μουσικά σε κάθε δουλειά που κυκλοφορήσαν οι Floyd μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Στα χρόνια της παραμονής του στην μπάντα, ο Waters έπαιζε μπάσο, κιθάρα και πειραματίστηκε και με τα συνθεσάιζερ. Το 1985, αποχώρησε εν μέσω δημιουργικών διαφορών από τους Floyd και μετά από μεγάλη δικαστική διαμάχη με τα υπόλοιπα μέλη, που έληξε το 1987, επέστρεψε σ’ αυτούς δεκαοκτώ χρόνια αργότερα. Από το 1984 μέχρι και το 1992, κυκλοφόρησε και τρία προσωπικά άλμπουμ , έγραψε τα τραγούδια και το soundtrack της ταινίας κινουμένων σχεδίων “When the wind blows”. Το 1990, σκηνοθέτησε μια από τις μεγαλύτερες και πιο πολυδάπανες συναυλίες που έχουν γίνει ποτέ, το “The Wall – Live in Berlin”, με επίσημη συμμετοχή 200.000 θεατών. Το 2010, ο καλλιτέχνης ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία με τίτλο “The Wall Live”, χωρίς συμμετοχή άλλων μελών των Pink Floyd, την οποία είχαμε την τύχη ν’ απολαύσουμε και στη χώρα μας δύο φορές, μία τον Ιούλιο του 2011 και μία τον Αύγουστο του 2013. Στην προσωπική του ζωή ο Waters έχει παντρευτεί τέσσερις φορές και είναι πατέρας τριών παιδιών. Το 2004, αρραβωνιάστηκε με την ηθοποιό και σκηνοθέτη, Laurie Durning, με την οποία παντρεύτηκε το 2012.



Από τη στήλη του Rock Overdose "Σαν Σήμερα"

http://www.rockoverdose.gr/news_details.php?id=25537

 

Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1981, ο Rory Gallagher εμφανίζεται στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας μπροστά σε 40.000 κόσμο και δίνει μία από τις πρώτες ροκ συναυλίες στη χώρα μας.

Ρόρι Γκάλαχερ: «Δεν ήθελα να πεθάνω σ΄ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα». Η δήλωση του για την εκρηκτική «συναυλία των ΜΑΤ» στη Ν. Φιλαδέλφεια..

Δημοφιλής ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Ιρλανδός Ρόρι Γκάλαχερ (Rory Gallagher) ήταν από τους λιγοστούς πρωτοκλασάτους καλλιτέχνες που επισκέφθηκε την Αθήνα για συναυλία το 1981. Ήρθε με τιμές και έφυγε αγκαζέ με αστυνομικούς… RORY-Rory-Gallagher-Athens-1981 “I just didn’t want to die in a football pitch in Greece”, Rory Gallagher...

 


Ήταν μόλις 33 ετών, στην καλλιτεχνική του ακμή και όχι στα τελειώματα, όπως άλλοι καλλιτέχνες που θυμήθηκαν τα Βαλκάνια, όταν δεν υπήρχαν καλύτερες αγορές. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1981, το γήπεδο της ΑΕΚ γέμισε από fun του μουσικού που, αν και αυτοδίδακτος, ήταν ήδη ανάμεσα στους κορυφαίους κιθαρίστες της διεθνούς ροκ σκηνής. 25.000 θεατές, ως επί το πλείστον κάτω των 20 ετών, απολάμβαναν σε έκσταση τη συναυλία. Ο ενθουσιασμός ήταν τρομερός. Η επίσημη εκδοχή της αστυνομίας – εκ των υστέρων – είναι ότι τα ΜΑΤ που κατέκλυζαν το γήπεδο ήταν εκεί για προληπτικούς λόγους. Προφανώς για τους αναλυτές της αστυνομίας η συναυλία ήταν ντέρμπι και ήταν εκεί για να προλάβουν τη σύγκρουση των οπαδών! Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της αστυνομίας οι άνδρες των ΜΑΤ ξαφνικά δέχτηκαν «λιθοβολισμούς από τουλάχιστον 300 εξαγριωμένους ροκάδες». Γεγονός είναι ότι λίγο πριν να τελειώσει η συναυλία, οι Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης όρμησαν στο γήπεδο. Έκαναν επίθεση στους κατάπληκτους θεατές με γκλομπ και πετούσαν δακρυγόνα. Η κατάσταση σύντομα έγινε ασφυκτική. Η συναυλία διακόπηκε, με τον Γκάλαχερ να φυγαδεύεται από τη σκηνή. Τα πνεύματα οξύνθηκαν ακόμη περισσότερο και οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν εκτός του γηπέδου. Όσοι ήταν παρόντες κατήγγειλαν ότι τα ΜΑΤ ξυλοκοπούσαν όποιον «μαλλιά μουσικόφιλο» έβλεπαν....

 

Παράλληλα, οι πιο εξαγριωμένοι έστησαν οδοφράγματα στη λεωφόρο Δεκελείας, πίσω από τα οποία έσπαγαν βιτρίνες καταστημάτων και παρμπρίζ αυτοκινήτων. Σύντομα το πεδίο μάχης κάλυπτε ολόκληρη την περιοχή από τον Περισσό μέχρι και τη Νέα Φιλαδέλφεια. Όταν πια εκτονώθηκε η κατάσταση, είχαν ήδη συλληφθεί 30 άτομα. Τα 23 εξ αυτών δικάστηκαν με τις κατηγορίες της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, της διατάραξης της κοινής ειρήνης, της περιύβρισης αρχής και της πρόκλησης σωματικής βλάβης σε αστυνομικούς. Τα ρεπορτάζ της εποχής συνέκριναν τα επεισόδια με τις «μικροσυγκρούσεις» στη συναυλία των Police την προηγούμενη χρονιά και διαπίστωναν την τεράστια έκταση και ένταση των συγκρούσεων. Ένα από τα πρωτοσέλιδα είχε ως κεντρικό τίτλο: «Κάηκε η Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες»… Στη δημοσιογραφία του ΄80, για τα επεισόδια έφταιγαν πάντα οι ροκάδες και ποτέ η αστυνομία. Ο ίδιος ο Γκάλαχερ περιέγραψε τη σκιώδη αυτή εμπειρία του ως εξής: «Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…»...

 



Μετά από αυτή τη συναυλία, ο Γκάλαχερ συνέχισε την πορεία του. Σκιές εμφανίστηκαν και αργότερα στην υγεία του, αφού ταλαιπωρήθηκε από την κατάχρηση αλκοόλ και, παρά τη μεταμόσχευση ήπατος, έφυγε από τη ζωή το 1995. Το «ShadowPlay» είναι ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του. Και ναι, συνεχίζει 30 χρόνια μετά να προκαλεί τον ενθουσιασμό στους φίλους της ροκ μουσικής...


20 ολόκληρα χρόνια από το θάνατο του θρυλικού blues rock μουσικού Rory Gallagher συμπληρώνονται σήμερα, κι εμείς δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε σε αυτό(ν).


«Θείε, πώς το λένε αυτό το τραγούδι; Ποιος το λέει;»
Μια τόσο ιδιαίτερη μορφή της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, ο Ιρλανδός που αγαπάμε λίγο παραπάνω απ’ όλους τους άλλους, αυτός ο τύπος με το αγγελικό πρόσωπο και την άγρια, ωμή, ακατέργαστη φωνή, που με τόσο πάθος πλημμύριζε κάθε μουσική σκηνή στην οποία παρευρισκόταν, που τραγούδαγε γελώντας, είναι ένας καλλιτέχνης που αυτομάτως δημιουργεί ένα χαμόγελο στα πρόσωπά μας, μια νοσταλγία, ακόμα και για μας που δεν τον ζήσαμε.

Γιατί χαμόγελο μου δημιουργήθηκε όταν θυμήθηκα πώς τον “γνώρισα”. Καλοκαιρινές διακοπές, πριν 7-8 χρόνια. Ήμουν στο τζιπ του θείου μου και ο -πλημμυρισμένος από κλασσικά ροκ κομμάτια- δίσκος που έπαιζε, έκανε μια “στάση” στο ‘Shadow Play’.

«’Shadow Play’, του Rory Gallagher. Ψάχτον, είναι τρομερός.»

Αυτή ήταν η απάντησή του και νομίζω καταλάβατε ποια ήταν η πρώτη μου αναζήτηση στο YouTube όταν, αρκετές μέρες αργότερα, επέστρεψα στην Αθήνα. Και για να χαλάσω το “ειδυλλιακό” τοπίο της γνωριμίας μου με τον Rory, και να προλάβω αυτούς που θα πουν ότι υπερβάλλω, όχι, δυστυχώς ήμασταν πάνω στα βουνά, δεν πηγαίναμε για μπανάκι.

Επειδή, λοιπόν, τα χρόνια έχουν περάσει και ο Rory έχει περάσει έτσι κι αλλιώς στην ιστορία, ο πένθιμος τόνος δεν πρόκειται να “επιστρατευτεί” σ’ αυτό το αφιέρωμα, και πάμε να θυμηθούμε γιατί ο Ιρλανδός έχει το δικό του, ξεχωριστό, μικρό ή μεγαλύτερο, κομμάτι στις καρδιές όλων μας.


Ο Rory Gallagher ήταν ένας από εμάς
Ο τίτλος του άρθρου, εμπνεύστηκε από αυτό:


Ο Rory ήταν ένας από εμάς, όχι κάποιος ψιλομύτης ροκάς, μεγαλοπιασμένος εξαιτίας της -τεράστιας ομολογουμένως- επαγγελματικής του επιτυχίας. Το μόνο που τον διαφοροποιούσε από το κοινό του ήταν το ότι ήταν επί σκηνής, κρατώντας μια Fender Stratocaster, αυτήν την λιωμένη κιθάρα, την μία μόνο και ισοβίως αγαπημένη του, με τις πάμπολλες “πληγές”, την οποία ωστόσο, άφηνε καμιά φορά (όπως στο βίντεο παραπάνω) και κοπανιόταν γύρω-γύρω στη σκηνή.

Ήταν ένας πραγματικός μπλουζίστας, βίωνε τη μουσική με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο, και αυτός ήταν ο λόγος που αρνήθηκε την πρόταση των Rolling Stones (!) για να γίνει μέλος τους! Βλέπετε, μια μπάντα τεράστιου βεληνεκούς, δεν ταίριαζε στην ψυχοσύνθεσή του, μάλλον κάτι τέτοιο παραήταν ελιτίστικο γι’ αυτόν. Αυτός ήταν ένας τίμιος “εραστής” της κιθάρας, ερωτευμένος με τα μπλουζ. Η σύνδεσή του με το ροκ ήταν πιο στενή, πιο εγκεφαλική.

Σεμνός και συνεπής στην τέχνη που υπηρετούσε, ο Rory έβαζε σε δεύτερη μοίρα ακόμα και την προσωπική του ζωή και την υγεία του, αφού κύριο μέλημά του ήταν να κάνει όσα αισθανόταν πως θα τον ολοκλήρωναν ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Η τελειομανία του δεν είχε όρια, σε βαθμό που ο αδερφός και μάνατζέρ του δήλωσε πριν λίγες μέρες πως τον βλέπει ακόμα στα όνειρά του.

Δεν ξεπουλήθηκε ποτέ, δεν έβαλε τα χρήματα πάνω από την τέχνη του. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, το 1976, με το τραγούδι του, ‘Edged In Blue’, να έχει γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική, αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αν και κάτι τέτοιο θα του έφερνε “εγγυημένη” επιτυχία, μην θέλοντας να “σπάσει” σε δυο κομμάτια το δίσκο ‘Calling Card’, τον οποίο αντιμετώπιζε ως ενιαία δουλειά.

Χάρη στο πάθος, τη δύναμη και την αυθεντικότητα που τον χαρακτήριζαν, απολάμβανε αποδοχή και σεβασμό από όλους, με τους φανς του να είναι απόλυτα πιστοί και δεμένοι με αυτόν. Ήταν, βλέπετε, διαφορετικής πάστας καλλιτέχνης. Ο Rory πάντως, είχε -και εξακολουθεί να έχει- πολύ μεγάλο κοινό στη χώρα μας. Μάλιστα, τα πρώιμα χρόνια που η ροκ είχε αρχίσει να διαδίδεται, ήταν αυτός που “ένωνε” όλους αυτούς που ήταν χωρισμένοι σε μεταλάδες, punks, ροκάδες, bluesmen, ροκαμπίλια κι άλλα πολλά. Άξιο αναφοράς το γεγονός ότι το 2000 κυκλοφόρησε μόνο στην Ελλάδα το διπλό CD ‘Rory Gallagher Forever’ που περιλάμβανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του και ήταν αφιερωμένο στους πολυάριθμους Έλληνες θαυμαστές του.

Παθιασμένος στη σκηνή, ένιωθε τα τραγούδια, οι εμφανίσεις του ήταν εκρηκτικές. Το πλεονέκτημά του, αν θες τη γνώμη μου -αλλά και πολλών άλλων-, ήταν η ψυχή του. Ούτε η ωμή φωνή του, ούτε η απαράμιλλη δεξιοτεχνία του στην κιθάρα. Οι ζωντανές του ερμηνείες ήταν αυθεντικές, φώναζε στο μικρόφωνο σα να μην υπήρχε αύριο, δεν τον ένοιαζε να χάσει μια νότα. Άλλωστε, η ροκ είναι έκφραση. Μια ψυχωμένη ερμηνεία με “ατέλειες” είναι πάντοτε πολύ καλύτερη από την άρτια, παγωμένη απόδοση.

Είχε έρθει και στην Ελλάδα, το 1981 για μία από τις γνωστές εκρηκτικές συναυλίες του. Η χώρα μας τότε, μην έχοντας ξεπεράσει ακόμα το μεταχουντικό σύνδρομο, μάλλον δεν ήταν έτοιμη να τον υποδεχθεί. Τα επεισόδια που σημάδεψαν τη συναυλία έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη όσων τα βίωσαν και μνημονεύονται ακόμα απ’ όσους δεν ήταν εκεί, εκείνη τη βραδιά.

Ο Rory, λοιπόν, ήταν ένας από μας. Ένας άνθρωπος που ήθελε να εκφράσει τα συναισθήματά του κάτι που -ευτυχώς για μας- έκανε μέσω της κιθάρας, όντας μάλιστα αυτοδίδακτος. Στα 12 κέρδισε την πρώτη του κιθάρα, από ένα διαγωνισμό ταλέντων, για να ιδρύσει την πρώτη του μπάντα, τους Fontana Showband, με τους οποίους άρχισε να παίζει support σε διάφορες άλλες μπάντες. Έπειτα, σχημάτισε τους Impact, και έπειτα -έχοντας εξαπλώσει τη φήμη του μαζί με τους Taste– ακολούθησε σόλο καριέρα. Η πλούσια δισκογραφία του είχε ξεκινήσει, αλλά το καλύτερο γι’ αυτόν ήταν τα live. 150λεπτα show έδινε ο Rory, που δημιουργούν “ανατριχίλες” αν λάβουμε υπόψη μας ότι σήμερα, με 1.5 ώρα είμαστε κάτι παραπάνω από ευχαριστημένοι.

Για τη δισκογραφία του δε θα μιλήσω, άλλωστε άλλος είναι ο τίτλος και ο λόγος του άρθρου. Επίσης, υπάρχουν τραγούδια σαν το παρακάτω και δε χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Τραγούδια που “are going to make us smile forever”, που κάνουν τις ημερομηνίες κυκλοφορίας τους να φαντάζουν ασήμαντες:



Too Much Alcohol
Τα χρόνια περνούν, ο Rory καθιερώνεται, είναι ο απόλυτος rockstar με το δικό του μοναδικό τρόπο, απολαμβάνει αναγνώριση από τους πάντες, είναι πολύ ενεργός δισκογραφικά και ο δρόμος δείχνει να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Όμως, αρχίζει να αποκτά όλο και περισσότερες “ιδιαιτερότητες”. Φοβάται τις πτήσεις, γίνεται υποχόνδριος. Ο συνδυασμός των φαρμάκων που έπαιρνε για να ξεπεράσει τους φόβους του με το αλκοόλ στο οποίο είχε μια, ας το πούμε, αδυναμία, αποδείχτηκαν μοιραία για το συκώτι του. Στην τελευταία του ζωντανή εμφάνιση στις 10 Ιανουαρίου 1995 στην Ολλανδία ήταν εμφανέστατο ότι είχε σοβαρό πρόβλημα. Λίγους μήνες μετά, τον Απρίλιο, εισήχθη σε νοσοκομείο του Λονδίνο για μεταμόσχευση ήπατος. Η εγχείρηση θεωρήθηκε επιτυχημένη, αλλά μετά από επιπλοκές και μόλυνση σταφυλόκοκκου, απεβίωσε στις 14 Ιουνίου 1995.

Ωστόσο, είχε φροντίσει να μας αφήσει παρακαταθήκη αυτό το τραγούδι:


Μουσική, αλκοόλ και περιοδείες. Αυτή ήταν η τριπλέτα της ζωής του Rory. Ο κόσμος τον αγάπησε, η μουσική άλλαξε μια για πάντα μετά απ’ αυτόν και η επιρροή του είναι ακόμα υπαρκτή, με πλήθος μεγάλων καλλιτεχνών να τον αναφέρουν ως πρότυπο (π.χ. The Edge (U2), Johnny Marr (The Smiths), Janick Gers (Iron Maiden), Glenn Tipton (Judas Priest), Joe Bonamassa).

Rory, όσα χρόνια κι αν περάσουν, παρόλο που είσαι ‘A Million Miles Away’, για εμάς θα είσαι ο πιο γνήσιος ροκάς, ο τύπος που όταν τον ακούμε, ανοίγει μόνη της η πόρτα του ψυγείου με τις μπύρες, όπως έγραφα κι εδώ.

 

σαν χθες, πριν ογδόντα χρόνια, γεννήθηκε ο Arvo ‪‎Pärt‬