Το "γιατί" του πόνου. Αναγνώριση συναισθημάτων που προκαλεί και επιθυμιών που τον παρακινούν.

Καθόλου! Θεωρώ τον άνθρωπο άρρηκτη ψυχοσωματική οντότητα. Ασχέτως που εστιάζει ή δίνει τη βαρύτητα του ο καθένας, ο ένας πόνος δεν είναι ασύνδετος με τον άλλον.
Με χαρά περιμένω τοποθέτηση  

 

Χτυπάω γροθιές στον τοίχο για να μην χτυπήσω τον πρώτο που θα βρω μπροστά μου.
Ή εκείνον/η που θα ήταν η αιτία του όποιου εκνευρισμού μου.
Και μετά να έχω δοσοληψίες με την δικαιοσύνη.
Δεν γρονθοκοπώ τον τοίχο για να πονέσω, αλλά για να μην προκαλέσω άσχημη βλάβη σε κάποιον/α άλλο/η.
Σπάω επίσης πιάτα και ποτήρια, όπως είπα, γράφω, πάω βόλτες.
Δεν ρίχνω αποκλειστικά κουτουλιές στον τοίχο.
Κάποιες δυνατές για να με μπλοκάρει ο πόνος και να μην "ξεφύγω".
Δεν ηδονίζομαι και είναι η τελευταία λύση.
Όταν είμαι σχεδόν εκτός εαυτού.

Προσπαθώ να ελέγχω τον εαυτό μου και τις αντιδράσεις μου, όταν θα μπορούσα να κάνω κακό σε κάποιον/α άλλο/η.
Και δεν το κάνω από ηθικούς φραγμούς, αλλά επειδή στην ιεραρχία των σημαντικών για μένα πραγμάτων βάζω πάνω απ' όλα την ηρεμία μου.

Ως προς το αν γνωρίζουν οι άλλοι τι είναι και το γιατί. Αυτό δεν μπορώ να σας το απαντήσω εγώ. Παίρνω σαν "καλό" εκείνο που μου λένε.
Γιατί θεωρώ ότι μετά από κάποια ηλικία, θα έπρεπε να γνωρίζουν εαυτούς. Αν στην όποια αλληλεπίδραση μαζί τους, θεωρήσω ότι υπάρχουν αντιφάσεις.
Θα κρίνω αναλόγως και ή θ' απομακρυνθώ ή θα προσπαθήσω να τους βοηθήσω, να "καταλάβουμε" μαζί τι θα ήταν.
Αλλά κι αυτό είναι θέμα ενδιαφέροντος που τρέφεις ή δεν τρέφεις για κάποιον/α.
Το σημαντικό για μένα είναι να ξέρω ποιος είμαι εγώ. Και σ' αυτό το ζήτημα δεν είμαι διόλου δημοκρατικός.
Μπορεί κάποιος/α να με "βλέπει" διαφορετικά. Αν δεν μπορέσω να του/της αλλάξω γνώμη, δεν σημαίνει ότι θ' αλλάξω γνώμη και για τον εαυτό μου, για να του/της γίνω αρεστός.
Πάλεψα με τα "σκοτάδια" μου για πάρα πολύ καιρό, για να καταλάβω τα θέλω και τα γιατί μου. Και όσο και να μην είμαι δύσκαμπτος και ν' ακούω τους/τις άλλους/ες.
Κανείς δεν μπορεί να με γνωρίζει καλύτερα από μένα τον ίδιο.
Νομίζω ότι είναι εντελώς λογικό αυτό το τελευταίο  

Για μένα ο πόνος είναι δυσφορία, δεν μου αρέσει. Δεν ήταν ποτέ ηδονή. Δεν ήταν ποτέ εξιλέωση ή λύτρωση από κάτι.
Δεν αναζήτησα ποτέ την όποια λύτρωση απ' το ποιος ξέρει τι "βάρος".

Αν ποτέ ο πόνος μου προκαλέσει ηδονή, δεν θα είχα κανένα λόγο, να μην το παραδεχτώ στον εαυτό μου.
Ότι μας κάνει χαρούμενους, μας ηρεμεί, μας "γεμίζει", πόσο μάλλον από την στιγμή που τους άλλους δεν θα τους αφορούσε ούτε έμμεσα, ούτε άμεσα.
Δεν βλέπω το γιατί να το μπλοκάρουμε, να το απορρίπτουμε ή να το θεωρούμε επονείδιστο. Αλλά κι αυτό παραμένει θέμα χαρακτήρα του καθενός/καθεμίας μας.  

 

Ναι την πρόθεση την καταλαβαίνω, τόχω, αλλά το αποτέλεσμα; Ο τοίχος δεν πονάει, η γροθιά συνήθως ναι.
Και έπειτα κάποια σκέψη πάνω στη διαπίστωση ότι αυτή η κίνηση σας ηρεμεί. Όχι μόνο εσάς, ούτε μόνο τους αλγολάγνους. Όλους. Γιατί;
Ηδονή δεν είναι μόνο το θετικό αίσθημα από μια ουδέτερη κατάσταση, ηδονή είναι και η ανακούφιση από μια δυσάρεστη κατάσταση.

Το σώμα ξέρει...
Το συναίσθημα κινεί το σώμα πολλές φορές παρακάμπτοντας το μυαλό, τουλάχιστον πιο γρήγορα από τη συνειδητή σκέψη. Αυτή είναι η δουλειά του (ή μια από τις δουλειές του). Να δίνει γρήγορες και συμπυκνωμένες πληροφορίες για άμεση δράση ή αντίδραση. Είναι η πρωτογενής επικοινωνία. Δεν την έχουμε χάσει. Χάνουμε τον τρόπο να την αναγνωρίζουμε και να τη μεταφράζουμε σε συνειδητή σκέψη.

 

Ευχαριστώ για τη συνεισφορά, αυτό το τελευταίο ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί. Ή δεν είχα συνειδητοποιήσει.  

Το ξεγλίστρημα από τον κίνδυνο ή την απειλή ενός μεγαλυτέρου πόνου είναι κι αυτό ηδονή. Σωματικός πόνος σε αντάλλαγμα ψυχικού.


Όμως ευχαριστώ διπλά και θεωρώ σημαντικότερη τη συμβολή σου στη σύνδεση της αγάπης με το αίσθημα του πόνου που εντοπίζεις. Με όρους ψυ μου είναι εύκολο να βρω αιτίες (πχ στην πρωταρχική σύνδεση με τη μητέρα), αλλά βρίσκω περισσότερο ζουμί σε μια ανάλυση με όρους που θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν αυτή τη σύνδεση από τα βασικά συναισθήματα της. Τουλάχιστον εδώ αυτό με ενδιαφέρει. Νομίζω κι ότι εδώ βρίσκεται η ερμηνεία (ή μια ερμηνεία) των bdsmικών σχέσεων και όχι μόνο του πόνου.

Θα επανέλθω  

[Με σεντόνι έχω την εντύπωση.  ]



Υ.Γ. Όλοι οι bdsmers είναι Ρομαντικοί. Επιζητούν βιώματα έξω από τα μέτρα και την κλασσική αρμονία. Βρίσκουν την απόλαυση πέρα από το ωραίο και το άσχημο. Ίσως και πέρα από το καλό και το κακό. Βρίσκουν την ηδονή στην ένταση της αισθητηριακής και ψυχικής αντίδρασης ανεξαρτήτως αισθητηριακού πρόσημου του ερεθίσματος.

 

Να μην ρωτήσω το "γιατί" της ηδονής από την ταπείνωση ε;  

...Λέω να ρωτήσω!
Γιατί;
 

 

Βασικά δεν με ηρεμεί, όπως σας έγραψα με φρενάρει. Γιατί είναι τόσος ο πόνος που η προσοχή μου επικεντρώνεται σε κείνον ( και το πόσο ηλίθιος ήμουν, που μου τον προκάλεσα χαχα ) και όχι στο πως να χτυπήσω κάποιον άλλο.
Αν και το γνωρίζω ότι αν γρονθοκοπήσω τον τοίχο, θα πονέσω. Εκείνη την στιγμή ασυναίσθητα το κάνω, για ν' αποφύγω ένα μεγαλύτερο κακό.
Να γρονθοκοπήσω κάποιον άλλο. Ο αλγολάγνος ανακουφίζεται, εγώ όχι. Για μένα η ανακούφιση θα ήταν, να σπάσω τα κόκαλα σε κείνον που μου προξένησε τον όποιο εκνευρισμό.
Αλλά εκεί θα με τρέχαν σίγουρα για βαριές σωματικές βλάβες και δεν θα μου άρεσε σαν ιδέα.
Συμφωνώ με αυτά που λέτε περί σωματικής επεξεργασίας/μνήμης, αλλά είναι σημαντικό και το κίνητρο/πρόθεση.
Και κάποιες φορές είναι εξίσου σημαντικό το ένστικτο και η ενσυναίσθηση. Κάποιες φορές η υπερβολική ανάλυση αλλοιώνει την ουσία.
Το γράφει κάποιος που αναλύει υπερβολικά σχεδόν τα πάντα.

Υ.Γ. Ειλικρινά απολαμβάνω και την κουβέντα μαζί σας και το νήμα σας.  

 

Μύρισα πόνο και μπήκα  
Μιας και δεν θέλω να ξανακάνω μάθημα* ελληνικής μυθολογίας Πόνος και Φόβος ωστόσο είναι δύο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ θεοί. Μην τους μπερδεύετε. Αν φοβάσαι μην πονέσεις τότε δεν θα πονέσεις γιατί θα το αποφύγεις (θα το προσπαθήσεις τουλάχιστον). Ο Πόνος είναι ψυχαγωγός. Το βίωμα του πόνου σου δίνει δύναμη και γνώση δεν σε κάνει θύμα σε κάνει... superwoman / superman  
*(Απεταξάμην την «ξερολιά», την παπαροψυχολογία κ.α. απλά άποψή μου)

Υ.Γ.: Όσοι δεν αντέχουν τον πόνο δεν χρειάζεται να «σπάζονται» μαζί μας, εμείς γουστάρουμε δηλαδή πώς να γίνει; Ο βανίλια το απόγευμα πίνει καφέ, εγώ θέλω ηλεκτροσόκ κακό είναι;

 

Με κάλυψες απόλυτα! Λέξη προς λέξη

 

Σα να μου φαίνεται ότι συμφωνώ πολύ μαζί σου. Όχι όμως απόλυτα. Γιατί;
Γιατί ο φόβος παράγει το αίσθημα fight or flight. Πολεμάω ή φεύγω.
Δεν προκαλεί μόνο το φεύγω, ή αποσύρομαι, κλείνομαι, παραιτούμαι.

Αν και δικαιολογημένα συνήθως αναγνωρίζεται μόνο το “φεύγω” ως αποτέλεσμα του φόβου, μια που ποιοι ή πόσοι τρελοί θα ξεχυθούν, εν πλήρει συνειδήσει, στον πόνο για να νικήσουν τον φόβο, για να τον υπερβούν;
Η ζωή μας σήμερα είναι μικρές ή μεγαλύτερες φυγές. Κι ο φόβος είναι η αιτία.


Υ.Γ. Προτιμώ τον όρο Υπεράνθρωπος. Είναι πιο… νιτσεϊκός  

 

Κατευθείαν στην βαθύτερη ουσία πήγατε @MasterJp . Ήθελα να κάνω το νήμα μου πιο "εύκολο" και δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση.
Και μάλιστα τέτοιο ενδιαφέρον για ενδελεχή του ανάλυση και δεν μπορεί παρά να μ' ευχαριστεί. Σ' αυτή την περίπτωση ειλικρινά χαίρομαι που η @soutzoukakia άνοιξε το παρόν νήμα.
Σας το παραθέτω σαν παράδειγμα, το άτομο τ'οποίο είχα αναφέρει. Εκτός από την Κυριαρχική του φύση ( Dom ) θα έπρεπε να λάβουμε υπόψιν και επιμέρους στοιχεία της γαλούχησης του.
Το λοιπόν, ήταν γόνος οικογένειας με πολύ "στενές" καθολικές απόψεις για την ζωή, με πατέρα υψηλόβαθμο στον στρατό της γείτονος χώρας και πολύ αυταρχικό.
Την σαδιστική του χροιά ( και συγχωρέστε αν χρησιμοποιώ τον χαρακτηρισμό σαδιστής, αλλά αφού μιλάμε για σεξουαλικό σαδισμό, δεν βλέπω τον λόγο να μην χρησιμοποιώ τον όρο ) την βίωνε ενοχικά και για λόγους θρησκευτικής ανατροφής.
Στην Κυριαρχία του ήταν αυτό που κάποιοι/ες θα ονόμαζαν "σκληροπυρηνικός". Η ανάγκη του ν' αναζητά ενίοτε τον σωματικό πόνο αν και Κυρίαρχος.
Ήταν για κείνον ένα είδος εξιλέωσης για μια φύση που ήταν ενάντια στις διδαχές που είχε λάβει.
Σαν να πλήρωνε, για κάτι που ήταν "λάθος".
Τον ηρεμούσε. Και υπογραμμίζω το ενίοτε. Δεν ήταν κάτι που έψαχνε καθημερινά.

Αυτά, επαναλαμβάνω ότι το δικό μου ήταν απλά ένα παράδειγμα. Κι εδώ υπογραμμίζω μια πολλή σωστή σκέψη, που παρέθεσε εδώ η αξιότιμη @soutzoukakia.
Ξέρουμε αληθινά ποιοι/ες είμαστε? Και προσθέτω, μήπως κάποιες φορές μένουμε στην "επιφάνεια" των πραγμάτων?
Υπάρχουν πολλές καταστάσεις/άνθρωποι που φαινομενικά μοιάζουν, που κάποια επιμέρους χαρακτηριστικά τους ίσως και να είναι ολόιδια.
Αλλά ίδιες/οι δεν είναι και σίγουρα δεν έχουν όλες/οι την ίδια γενεσιουργό αιτία. Τα "στεγανά" σε κάποια σημεία είναι αναγκαία. Αρκεί να μην προκαλούν "ασφυξία".