Οι σχέσεις είναι ένας καθρέφτης...

Όσο καθαρός καθρέφτης μπορεί να είναι ο Ά/άλλος σε μια σχέση, άλλο τόσο μπορεί να στρεβλώνει το είδωλο μας. Αναλόγως τι θέλουμε να δούμε. Και εμείς και ο Ά/άλλος .

Δεν νομίζω ότι η ειλικρίνεια μπορεί να είναι απαίτηση. Αξίωση πρέπει να είναι. Εξάλλου πρέπει να την επιθυμούν και οι δυο την ειλικρίνεια, κανείς δεν μπορεί να πει αλήθεια κατ’ εντολή αν δεν το θέλει.

Κι εκεί για μένα είναι το ζητούμενο σε μια Κ/υ σχέση μου: να με εμπνέει ο Άλλος να θέλω να Του πω την αλήθεια, την αλήθεια μου, το τι νιώθω, πού φοβάμαι, πού νιώθω ότι χωλαίνω. Και να νιώθω ότι η όποια κρίση Του θα διατυπωθεί όχι ως κατηγορία – καταπέλτης αλλά ως ενδιαφέρον.

Υπάρχουν Κ που απαιτούν την ειλικρίνεια χάριν διευκόλυνσης του ελέγχου και μόνον και όχι για να πάνε κάπου παραπέρα τον υποτακτικό τους. Αυτό το βρίσκω έως και επικίνδυνο.

Έτσι πιστεύω ότι ένας Κ που απαιτεί ειλικρίνεια, χωρίς να είναι ικανός να την εμπνεύσει, δεν μπορεί να πετύχει και πολλά. Και αν «παίξει» με κάποια αδυναμία, ενοχικότητα ή επιθυμία που μπορεί να έχει ένας υποτακτικός για «άνοιγμα», χωρίς όμως να μπορεί να στηρίξει την αλήθεια που θα δει για τον υποτακτικό του αλλά και ο υποτακτικός για τον εαυτό του, μόνον πρόβλημα και όχι καλό μπορεί να προκαλέσει.

Είναι νομίζω σαν αυτό που λέει ο Βέμπερ, ότι δεν μπορείς να στερήσεις από έναν άνθρωπο ένα δεκανίκι που έχει ανάγκη αν δεν έχεις να του προσφέρεις ένα άλλο.

Αν όμως μπορεί ένας Κ να δώσει ένα «πόδι» αντί για δεκανίκι στον υποτακτικό του, μέσω της ειλικρίνειας που ζητά, τότε ναι, είναι καλό να υπάρχει ένα τέτοιο αίτημα.  

 

Εξαιρετική η άποψή σου Μαργαρίτα ... ειδική ως προς τα ευγενή κίνητρα και την αναγκαιότητα της έμπνευσης προς το Ά/άλλο μέρος που συμμετέχει σε μιά σχέση, για ειλικρίνεια ..... Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου !!!  

 

H ειλικρίνεια είναι κατάκτηση. Εϊμαι ειλικρινής επειδή έχω αποφασίσει να είμαι, μέσα από τις εμπειρίες και τη διαδρομή μου στη ζωή. Αρα, το να είμαι ειλικρινής δεν εξαρτάται από ποιόν έχω απέναντί μου. Αν κάτι μπορεί να μου εμπνεύσει ο άλλος, αυτό είναι η εμπιστοσύνη. Η ειλικρίνεια είναι αποκλειστικά δική μου επιλογή ως στάση ζωής.

 

Η ειλικρίνεια εκτός από προσωπική συνειδητή επιλογή, συνδέεται και με την έλλειψη φόβου...
Λέμε ψέματα, και παγιδευόμαστε μέσα σ΄αυτά, γινόμαστε τρωτοί και ευάλωτοι, γιατί νομίζουμε ότι πρέπει να προστατέψουμε το ψέμα μας...
Και το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και βρίσκεσαι μετά παγιδευμένος σε έναν κυκεώνα ψεύδους, που ομοιάζει με τον μίτο της Αριάδνης και προϋποθέτει εξαιρετικά καλή μνήμη για να μπορεί κανείς να υποστηρίξει και ιστορικά πλέον αυτά που έχει πει, για να θυμάται κανείς όλη την διαδρομή...

Από την άλλη, όταν λες αλήθεια, δεν είσαι καθόλου τρωτός, στην πραγματικότητα γίνεσαι σχεδόν άτρωτος...
Η έλλειψη οχύρωσης δεν σε κάνει ευπρόσβλητο στους άλλους, καθώς δεν έχουν οι άλλοι από κάπου να πιαστούν...
Δεν μπορούν να σου προσάψουν κάτι, καθώς, εσύ πρώτος ανοίγεσαι σε σχέση με σένα...

Το κομμάτι αυτό του πόστ σου με είχε ψιλοφρικάρει όταν το διάβασα, γιατί διαφωνώ σε τόσα πολλά σημεία, που δεν ήξερα από που να το πιάσω, σε σημείο που επέλεξα να μην το πιάσω...

Και άντε, να δεχτώ με βαριά καρδιά αυτό περί απόλυτης ειλικρίνειας και απόλυτης αλήθειας...

Το άλλο κομμάτι όμως, αυτό με την αγάπη και την ειλικρίνεια, με βρίσκει τόσο κάθετα αντίθετη, είναι τόσο έξω από το βιωματικό μου πεδίο, για τόσους λόγους, τόσο προφανείς, όσο και προσωπικούς, που τελικά νομίζω ότι θα το αναφέρω...

Εξισώνεις όλα τα είδη αγάπης με την ερωτική, εκεί όπου οι άνθρωποι κατ΄εξοχήν νομίζουν ότι πρέπει να προασπίσουν κάτι λέγοντας ψέματα...

Στην καρδιά των ανθρώπων όμως, όταν υπάρχει αγάπη, πραγματική αγάπη, όχι έρωτας, η αλήθεια έχει εξέχουσα θέση, καθώς καταλαμβάνει φυσικά και αβίαστα περισσότερο χώρο μέσα μας, μας απενοχοποιεί και μας γλυκαίνει...

Και ρωτώ...Υπάρχει περίπτωση μη όντας ο Πινόκιο, να αγαπάς κάποιον πραγματικά, μέσα από την καρδιά σου, ερωτικά ή ανθρώπινα, να τον κοιτάς βαθιά μέσα στα μάτια και να του λες ψέματα κατάμουτρα επειδή θέλεις να τον προστατέψεις και όχι επειδή βολεύει εσένα?

Η αλήθεια δεν πληγώνει, η αγάπη δεν πληγώνει...Τι σημαίνει γλυκό ψέμα?

Για μένα προσωπικά, ο άλλος τελειώνει με το ψέμα που μου έχει πετάξει στα μούτρα, σε μία στιγμή ευτυχίας που δεν χρειάζονται ωραιοποιήσεις, για ποιον λόγο άλλωστε?

Όταν αγαπώ, είμαι σε θέση να δεχτώ πιο σκληρά πράγματα από τον σύντροφό μου απ΄ότι συνήθως, απ΄ότι με τους υπόλοιπους ανθρώπους και κάτω από άλλες συνθήκες...

Βγάλε όσες φλύκταινες θέλεις... 

Ακόμη κι αν η απόλυτη ειλικρίνεια δεν υπάρχει, όπως λες, δεν νομιμοποιείται το ψεύδος, υπό τον μανδύα της ωραιοποίησης, εμένα αυτή είναι η άποψή μου...

Και επειδή την απάντηση την δίνεις μόνος σου, η ειλικρίνεια όντως είναι στάση ζωής...

Δεν έχει σχέση με το ποιον έχεις απέναντί σου...

Είναι προσωπική επιλογή που δεν δύναται κανείς να την εφαρμόζει επιλεκτικά, ανάλογα με τις συνθήκες και την περιρέουσα ατμόσφαιρα, ούτε να διαχωρίζει την ερωτική του ζωή από την υπόλοιπη, νομιμοποιώντας το ψέμα με θεωρίες περί αποφυγής πληγών και ψυχικών τραυμάτων σε όποιον αγαπά πραγματικά...

Είναι άβολο, το ξέρω, αλλά είναι και ευσεβής πόθος, έως βαυκαλισμός να πιστεύει κανείς ότι διατηρεί την ακεραιότητά του διαχωρίζοντας απλά τις καταστάσεις και επιλέγοντας σύμφωνα με τα βολικά δικά του κριτήρια...

Υπήρξα ψεύτρα στην ζωή μου και βολεμένη, δεν το παίζω άτεγκτη, απλά, από ένα σημείο και μετά, το φιλοσόφησα, το ανέλυσα μέσα μου και είδα ότι δεν έχω πια κανέναν λόγο να το κάνω, έφερα και την ζωή μου στο μέτρο αυτό που μου έδινε την πολυτέλεια να μην χρειάζεται να λέω ψέματα, ειδικά στις προσωπικές μου σχέσεις και οφείλω να ομολογήσω, ότι νιώθω πολύ καλύτερα έτσι, είναι σαφέστατα πιο εύκολη αυτή η επιλογή...

 

Στο πρώτο μου σχόλιο περί ειλικρίνειας που μετέφερες μιλάω για το ιδανικό, την κατάκτηση. Στο δεύτερο για το ατελές, το ανθρώπινο. Αγαπητή μου, όταν κατακτάμε κάτι στη ζωή μας, γινόμαστε ψυχικά γενναιόδωροι απέναντι σε εκείνους που δεν το έχουν κατακτήσει ακόμα. Ετσι δεν είναι?

Πάμε τώρα στο ψέμα. Η ζωή με έχει διδάξει να μην είμαι απόλυτος. Στην ερώτηση "θα έλεγες ψέματα σε κάποιον που αγαπάς για να τον προστατεύσεις?" η απάντησή μου θα ήταν: Ναι, υπό όρους. Τι νόημα έχει να πω στην καλή μου οτι θα προτιμούσα να είχε πιό στρογγυλό πισινό εφ' όσον την επέλεξα παρά το γεγονός αυτό? Απλά θα τη στενοχωρούσα άνευ λόγου και αιτίας. Τι νόημα έχει να πω στην άρρωστη θεία μου οτι θα πεθάνει όταν όλοι οι οικείοι της γνωρίζουμε πως δεν είναι σε θέση να το αντέξει ψυχολογικά?

Για λίγα πράγματα στη ζωή μπορούμε να είμαστε απόλυτοι, χωρίς να κινδυνεύουμε να γίνουμε ανάλγητοι.

Και κάτι τελευταίο. Ολοι έχουμε τα προσωπικά μας έβερεστ και την επιθυμία να τα κατακτήσουμε. Το γεγονός οτι δεν τα έχουμε κατακτήσει ακόμα, δε μας κάνει λιγότερο ακέραιους από εκείνους που το κατάφεραν...

 

Εγώ προσωπικά πάντως, δεν έχω κατακτήσει τίποτα...Η ζωή τα θέτει όλα υπό αναίρεση...
Είμαστε όλοι ατελείς, το τέλειο και το ιδεατό, -ευτυχώς- δεν υπάρχει...
Τα παραδείγματα που ανέφερες, αφορούν τα κατά συνθήκη ψεύδη...Εγώ θα εστίαζα σε άλλα, επί της ουσίας της σχέσης δύο ανθρώπων...
Απόλυτοι δεν μπορούμε να είμαστε, συνεχώς διαμορφωνόμαστε από τις συνθήκες και το περιβάλλον...
'Οσο για το Έβερεστ, στο εύχομαι, αν και σε κείνη την περίπτωση την δόξα πήρε μεν ο Χίλαρι, αλλά ήταν ο Μάλορι που έδωσε την θρυλική απάντηση στην ερώτηση ''Γιατί θέλεις να το κατακτήσεις?'' όταν είπε, ''Γιατί είναι εκεί''!!! (Πόσο κυριαρχικό είναι αυτό, ρωτάω, πόσο???????? )
Btw, μπορεί και να ήταν ο πρώτος που το κατάκτησε, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ, ούτε και νομίζω ότι έχει σημασία, έδωσε τον αγώνα του, με τίμημα την ζωή του και λίγο μετράει αν τα κατάφερε ή όχι, είχε το θάρρος να το αποπειραθεί...

 

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια  

Ναι εμπιστοσύνη. Αλλά δεν πετάτε στα μούτρα μια ειλικρίνεια που ο άλλος δεν θέλει, τουλάχιστον όχι με την ένταση που θα θέλατε, φαντάζομαι  

 

Δεν καταλαβαίνω, μπορείς να το αναλύσεις περισσότερο, αν θες;

 

Αμε  
Γιατί ζητάμε την ειλικρίνεια; Για λόγους ηθικής και όχι μόνον.
Έτσι λοιπόν ένας Κ μπορεί να ζητά την ειλικρίνεια για πολλούς λόγους.
Τη ζητά ας πούμε γιατί θέλουν πρόσβαση σε αυτό που πιστεύει ο υποτακτικός τους (η αλήθεια εξάλλου δεν σχετίζεται πάντα με την ειλικρίνεια) και θέλουν να δουλέψουν πάνω σε αυτό και να βελτιώσουν το πώς ο υποτακτικός τους βλέπει κάποια πράγματα  
Αυτό το θεωρώ καλό.
Αν ένας Κ όμως θέλει την ειλικρίνεια μόνον και μόνον ως ξεγύμνωμα του υποτακτικού προκειμένου να μην έχει να σκέφτεται περαιτέρω αλλά ο υποτακτικός, όπως προείπα, μπορεί να μην είναι έτοιμος ψυχολογικά να αντιμετωπίσει κάποιες "ειλικρίνειες" και αλήθειες του αλλά ο Κ δεν ενδιαφέρεται για αυτό και λέει απλά "πες μου για να ξέρω", μπορεί να έχει κακές συνέπειες στην ψυχική κατάσταση του υποτακτικού του.

 

Το δουλεύουν Μαζί, βελτίωση λέγεται αυτό, που είναι το κακό;

 

 

 

Θα βρεις την απάντηση στο #29  

 

@margarita_nikolayevna σ ευχαριστω για την τοποθέτησή σου, θελω απλά να επισημάνω ότι :

μιλαμε για μια Κ/υ σχέση και υποτίθεται ότι για να υπάρχει μια Κ/υ σχέση το υ έχει υποταχθεί ήδη στον Κ και ο Κ είναι αυτός που έχει τον ελεγχο…ελεγχει το μυαλό και το σωμα της υπό χωρις να ρωτησει ή να ζητήσει… και υποτίθεται ( ξανά ) ότι υπάρχει ηδη η συναίνεση.

Πιστευω οτι φυσικα και μπορει να απαιτεί ο Κ…το αν η υπό θα το κάνει από εμπνευση , από φοβο ή από αναγκη είναι δικο της θεμα. Σαφως και το τέλειο σενάριο είναι, η ειλικρίνεια να είναι πηγαίο χαρακτηριστικό και των Δ/δυο προσωπικοτητων αλλά νομιζω ότι αυτός που κάνει κατι από αγγαρεία δεν το κάνει με την καρδιά του, οπότε δεν το χαίρεται κιολας.


Για μένα , η εμπιστοσύνη στο Κ μου είναι ότι πιο πολυτιμο έχω…αισθανομαι υπέροχα όταν μπορώ και εκφράζω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, όταν ξερω ότι αυτά που κάνει σε μένα…τα κάνει για μένα , για να βελτιωθω , για να γινω όσο καλύτερη γινεται για τα δικα Του θέλω, να με φτάσει στο σημειο που Εκεινος θεωρεί ιδανικό και δεν πρεπει να βρω εμπνευση για να τα κάνω όλα αυτά…εμπνευση μου είναι η συναινετική υποταγή που έχω ήδη δηλώσει στον Κ μου.